Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-12-16 19:09

Probleem met mijn vader... Hoe deal je hiermee?

Geplaatst door de TopicStarter : 31-12-16 19:09

Ik ben 30+, kind van gescheiden ouders (toen ik baby was, en nooit contact meer gehad met moeder- de juiste keuze trouwens, ze deed alles wat God verboden heeft en is nu inmiddels overleden). Ben opgegroeid bij mijn vader en vnl. bij zijn ouders (mijn opa en oma waren echt geweldig, ik woonde bij hen)
Mijn pa heeft altijd vreselijk zijn best voor mij gedaan, is stapelgek op me, supertrots, etc. Ik kan niet zeggen dat ik er een slechte vader aan heb gehad, helemaal niet. Ik kan 'm midden in de nacht bellen als er wat is, en hij kent me goed en praat me altijd weer 'de goede kant op'
Maar...

Voor zichzelf doet 'ie echter een stuk minder hard zijn best. Ik ken hem niet anders dan met extreem overgewicht. Inmiddels diabetespatiënt, een onderbeen kwijt t.g.v. een stom ongelukje en daarna extreme infectie. Hij heeft er in al die jaren níets aan gedaan om ook maar een klein beetje gezond te blijven. Hij vreet (denkt dat ik niet weet wat hij allemaal voor rotzooi wegwerkt), rookt, beweegt niet, zorgt slecht voor zichzelf. Sinds hij niet meer mobiel is moet 'ie eigenlijk naar een aangepaste woning (hij kan niet meer naar boven > badkamer) maar heeft daar zelf weinig drukte mee en liegt vermoedelijk tegen de betrokken contactpersoon (ook tegen ons) dat het allemaal nog wel gaat. Is sowieso een notoire leugenaar en heeft qua persoonlijkheid wat vreemde trekjes. Kan erg intimiderend doen, of juist erg betrokken, zeer uitgesproken mening & grote mond, manipulatief, de aandacht op een hele foute manier naar zichzelf toetrekken en drama maken- maar híj heeft nooit hulp nodig natuurlijk. De sporadische zorgverlener die wel eens een poging heeft gewaagd wordt vakkundig met de grond gelijk gemaakt- HIJ heeft géén issues.
Maar ik kan er donder op zeggen dat als ik van hem een sms-je krijg met 'hoe gaat het?', en ik vraag hetzelfde terug, ik een heel epistel krijg dat hij alleen maar ellende ziet. reageer ik dan, dan krijg ik gelijk terug dat het allemaal wel meevalt en goed komt.

Uit zichzelf belt ie niet. Stuurt alleen berichtjes, vnl op momenten dat hij wil klagen.
Bij anderen kan ie regelmatig op bezoek gaan, hier komt ie nauwelijks.
Ik ook niet vaak daar trouwens- want hij jaagt je binnen het uur weer weg.
Ik schaam me dood (ben zelf nog verpleegkundige in opleiding ook, ik hoor hier geduld mee te hebben en er op een goede manier mee om te kunnen gaan) maar ik irriteer me eraan. Aan de klaagzang die gegarandeerd komt na een berichtje, aan dat ie zo liegt, drama maakt, asociaal kan doen (vloekend en tierend door de Kruidvat omdat zijn XL scootmobiel niet lekker door alle gangen past). En ik begrijp heel goed dat hij in een enorme rotsituatie zit en het heel moeilijk heeft en gefrustreerd is, maar het is niet hopeloos. Als hij er op deze manier mee om gaat komt 'ie nooit een stap verder en wordt hij zeker niet oud.

Door mijn frustratie reageer ik soms ook kribbig op hem. Ik baal ervan dat het nooit eens 'normaal' kan... Zelf ben ik eigenlijk al wat meer afstand gaan nemen; ik kan hem niet beïnvloeden, het is zijn leven, dus mij rest niet veel anders dan proberen het los te laten. Ik heb me zijn situatie heel erg aangetrokken, maar dat trek ik zelf ook niet.
Ik weet dat er door sommigen over me gepraat wordt. Slechte dochter, ben er te weinig voor hem, hij is zo zielig (en speelt zo goed toneel..). Ook dat probeer ik los te laten... Ik kan hem niet helpen. -O-

Zijn er mensen die dit herkennen?

**Geplaatst**: 31-12-16 19:42

Geplaatst: 31-12-16 19:42

Herken wel wat van die dingen in je verhaal. Ongeveer een combinatie van mijn 2 ouders. Vader zeer opvliegend en moeder die de slachtofferrol graag speelt. Ow wat is ze zielig, maar iets veranderen aan de situatie hooo maar. Stel je eens voor dat je niks meer hebt om over te zeuren. Dan weer 20 kg afvallen en dan in 3 maanden 30 er weer bij eten. En alle problemen ja dat ligt aan iedereen om je heen. Ook weer aankomen ligt aan de omgeving want die vraagt of je ziek bent omdat je zoveel afgevallen bent. Ook door alles wat er in het verleden gebeurd is heb ik er een streep onder gezet. Heb mijn vader nu 4 jaar niet gesproken en mn moeder 2. Heb er helemaal vrede mee. Veel meer rust voor mij en zij willen toch geen andere situatie. (hier ook 30+)

**Geplaatst**: 31-12-16 19:44

Geplaatst: 31-12-16 19:44

Pff lastig ts.

Ik begrijp je volledig. Het is je vader en je bent zonder moeder opgegroeid. Je voelt je verantwoordelijk voor je vader, maar als je er te veel mee bezig bent ga je er aan onderdoor.

Ttek je vooral niets van anderen aan, jij weet hoe de vork in de steel zit.

En pas goed op jezelf. Als je er aan onderdoor gaat schiet niemand mee op.

Ga coor jezelf nadenken wat je wilt. Wil je hem confronteren en voor het blok zetten? Of heeft dat geen zin? (Als hij het zo ver laat komen dat hij zijn been mist. Ben ik bang van niet)

**Geplaatst**: 01-01-17 01:41

Geplaatst: 01-01-17 01:41

Ja, zeker herkenbaar, in de zin van een ouder hebben die destructief en negatief is en alle energie uit je zuigt. Het enige wat dan helpt is helaas toch waar je zelf al mee bezig bent, namelijk afstand nemen. Want wat je ook doet of zegt, er wordt toch niets van je aangenomen. Iemand moet eerst geholpen willen worden voordat je iets kan doen.
Dus dan ga je uit zelfbescherming een beetje afstand nemen, dat kan je jezelf niet verwijten. En anderen begrijpen het inderdaad vaak niet maar het is wel jou leven, dus laat je daar vooral niet door naar beneden halen!

**Geplaatst**: 01-01-17 11:25

Re: Probleem met mijn vader... Hoe deal je hiermee?

Geplaatst: 01-01-17 11:25

Je kan je vader niet helpen, dat moet hij zelf doen, helaas. Afstand nemen is dus de enige goede strategie, zo doorgaan dus en laat je niet door anderen op de kop zitten, dan gaan die je pa toch lekker 'enablen' in zijn zelf destructie?
En dat jij dat niet trekt is volkomen normaal hoor, je bent daar als dochter niet als verpleegkundige. Er zit een levensgroot verschil tussen en dat hoort zo!

**Geplaatst**: 01-01-17 11:32

Re: Probleem met mijn vader... Hoe deal je hiermee?

Geplaatst: 01-01-17 11:32

Mijn moeder heeft borderline.
En ik kan er af en toe flink geirriteerd van raken.
Maar zij is zoals ze is. Gaat niet veranderen.

Dus dan moet ik veranderen.
Ik probeer afstand te houden en veel dingen niet op te reageren.

Mijn zusje belde 1,5 jaar geleden toen ik in Toscane op vakantie was, dat moeder een zelfmoordpoging had gedaan. Tja niet de 1e keer en niet de laatste keer.
En ik kom er niet voor terug.

Klinkt hard, maar je moet ook jezelf beschermen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-01-17 14:15

Re: Probleem met mijn vader... Hoe deal je hiermee?

Geplaatst door de TopicStarter : 01-01-17 14:15

Bedankt voor jullie reacties, het stelt me wel wat gerust dat mijn reactie niet vreemd is.

Heftig Luuntje.. Ik denk dat mensen uit een 'normaal gezond' gezin zich er weinig bij kunnen voorstellen dat je dan niet a-la-minute alles uit je handen laat vallen (mijn vriend heeft er echt een tijdje over gedaan om mij te begrijpen, maar ziet nu ook hoe het echt gaat en dat je eigenlijk niet anders kunt dan het van je af te laten glijden) maar je kunt niet anders. Zo iemand trekt je anders gewoon mee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-01-17 14:18

Re: Probleem met mijn vader... Hoe deal je hiermee?

Geplaatst door de TopicStarter : 01-01-17 14:18

@Joltsje: Ik heb hem geconfronteerd. Meerdere keren; op een rustige manier maar heb ook jankend voor zijn neus gestaan of hij alsjeblieft iets wilde veranderen als hij zijn kleinkinderen nog mee wilde maken.
Niets veranderd natuurlijk...

Gisteren kreeg ik ook weer zo'n berichtje dat het allemaal verschrikkelijk was; ik heb gereageerd dat ie met iemand moest gaan praten die daarvoor geleerd had als hij het allemaal zo somber inzag. En dan reageert 'ie weer met 'Nee komt allemaal wel weer goed'... Het zal wel..

**Geplaatst**: 01-01-17 14:25

Re: Probleem met mijn vader... Hoe deal je hiermee?

Geplaatst: 01-01-17 14:25

Concorde verstandig om zo'n berichtje dat hij hulp moet zoeken te sturen.
Zo laat je het probleem bij hem.
En ja jij zit er wel mee. Maar je hoeft er niks mee.

Ik ben 1x met mijn zusje naar een avond geweest voor partners en kinderen van mensen met borderline.
Heel fijn om die herkenning te vinden.

Schroom niet om eventueel voor jezelf hulp in te schakelen.
Dit doet geestelijk ook heel wat met jou.

**Geplaatst**: 01-01-17 14:31

Geplaatst: 01-01-17 14:31

Klinkt als een soort depressie.
Alles is klote en word ook niet beter voor zijn iemand tot die gene het zelf in gaat zien.
Dat die geen ander huis wil is misschien omdat er zoveel leuke herinneringen aan het huis vast zitten voor hem?

**Geplaatst**: 01-01-17 14:52

Re: Probleem met mijn vader... Hoe deal je hiermee?

Geplaatst: 01-01-17 14:52

Sterkte Concorde!

Mijn vader woont om meerdere redenen in een verzorgingshuis. Ik ga 1 keer per 2 weken boodschappen brengen etc en ben dan vaak binnen 5 min weer weg. Klinkt heel raar voor anderen maar dit is puur zelf bescherming. Hij heeft geen inzicht in zijn eigen mogelijkheden en beperkingen en legt alle schuld van alles buiten zich zelf. Dan kun je praten, roepen, ruzie maken etc, niets helpt. Je zelf beschermen en zorgen dat het zo min mogelijk energie en ergernis kost, is dan de verstandigste (maar ozo moeilijke) oplossing.

Ook ik krijg regelmatig vreemde blikken dat ik niet gezellig ga koffie drinken of hem opzoek met Kerst of noem op. Ik doe wat ik kan zonder dat ik of mijn gezin er onder lijdt. Ik heb niet gekozen om voor hem te zorgen. Hij niet voor bepaalde lichamelijke problemen, wel voor de manier waarop hij zijn leven inricht. Of dat een bewuste keuze is of dat hij niet anders kan, is door mij niet te veranderen.

**Geplaatst**: 01-01-17 15:31

Re: Probleem met mijn vader... Hoe deal je hiermee?

Geplaatst: 01-01-17 15:31

Ik verplaats dit topic vanaf Mensenwelzijn en Sport naar Leven Zonder Paarden omdat het daar beter past.

**Geplaatst**: 01-01-17 18:04

Geplaatst: 01-01-17 18:04

Bloemetje75 schreef:
Sterkte Concorde!

Mijn vader woont om meerdere redenen in een verzorgingshuis. Ik ga 1 keer per 2 weken boodschappen brengen etc en ben dan vaak binnen 5 min weer weg. Klinkt heel raar voor anderen maar dit is puur zelf bescherming. Hij heeft geen inzicht in zijn eigen mogelijkheden en beperkingen en legt alle schuld van alles buiten zich zelf. Dan kun je praten, roepen, ruzie maken etc, niets helpt. Je zelf beschermen en zorgen dat het zo min mogelijk energie en ergernis kost, is dan de verstandigste (maar ozo moeilijke) oplossing.

Ook ik krijg regelmatig vreemde blikken dat ik niet gezellig ga koffie drinken of hem opzoek met Kerst of noem op. Ik doe wat ik kan zonder dat ik of mijn gezin er onder lijdt. Ik heb niet gekozen om voor hem te zorgen. Hij niet voor bepaalde lichamelijke problemen, wel voor de manier waarop hij zijn leven inricht. Of dat een bewuste keuze is of dat hij niet anders kan, is door mij niet te veranderen.

Dit herken ik zo goed. Mijn vader zit ook sinds anderhalf jaar in een rusthuis omwille van zijn handicap, wat op zijn oude dag niet meer ging om alleen te wonen. Maar zijn karakter is heel vergelijkbaar met wat ik in de post van TS en hierboven lees. Vroeger ging ik elke week langs bij hem thuis. Ook al ging ik hieraan kapot. Toen hij verhuisd is naar het rusthuis, heb ik contact en bezoekjes heel erg beperkt. Soort van zelfbescherming, want dit heeft mij bijna mijn gezondheid gekost.

Zorg dat je voor jezelf duidelijk de grens trekt, TS. Laat je niet meesleuren de dieperik in. Je vader moet eerst zelf willen beseffen dat hij hulp nodig heeft om dingen te kunnen veranderen.
En idd, mensen uit een normaal ' gezond ' gezin kunnen dit echt niet begrijpen.

**Geplaatst**: 01-01-17 22:01

Re: Probleem met mijn vader... Hoe deal je hiermee?

Geplaatst: 01-01-17 22:01

Ja ik herken dit. En ook ik ben werkzaam in de zorg en hoor geduld te hebben en professioneel met iemand om te gaan. Echter werkt het bij familie heel anders. Vaak omdat ze niks/weinig van je aannemen en geen hulp willen. Vaak ben je nog 'dat kleine meisje dat gisteren nog in de speeltuin speelde, dus wat weet jij nu'...
Mijn oma is getrouwd met een kwal van een vent en dat vind zij zelf ook. Alleen kan ze niet alleen zijn en gaat nit bij hem weg vanwege financiele redenen. Niemand snapt er iets van maar het is haar keuze. Hij is een draak eerste klas en commandeerd haar non stoo zodat ie zelf niet met zn dikke pens uit zn stoel hoeft. Veel te dik, allerlei ziektes, aandoeningen, teveel zuipen. Nouja.
Tegen familie zegt oma dat het prima gaat. Iedereen weet dat ze ongelukkig is maar niemand weet hoe erg. Mijn oma geeft nooit eerlijk aan wat ze wil of wat er aan de hand is of wat ze vind van iets. Totdat ze mij huilend (!!!) opbelde dat ze me zo mist en de situatie zo zat is en het niet meer aankan. Haar man is 5 keer in het ziekenhuis beland vanwege hart- en longfalen en daar was zij ineens mantelzorger van. Echter was ze dat ook al zonder die falen. Hij gebruikt haar als prive sloof. Maar nu was ie ook nog extreem slecht gehumeurd en er nkon geen bedankje vanaf. Dat deed haar pijn. Als ik dan hulp in wil schakelen voor haar (niet voor hem) geeft ze daarna doodleuk aan dat het wel meevalt. Ja dan zakt mijn broek af hoor.
Dan trek ik mn handen er vanaf. Ik bied geen hulp meer aan en ga niet meer zovaak langs. Ik mis haar af en toe wel. En zij mij maar die wisselende en verwarrende reacties en gedrag maken me echt woedend omdat ik altijd wil helpen en die ellende niet wil voor mn oma.
Beetje hetzelfde geval als bij jou alleen krijg ik geen klaagzang. Ik heb er echt afstand van genomen.

**Geplaatst**: 01-01-17 22:16

Re: Probleem met mijn vader... Hoe deal je hiermee?

Geplaatst: 01-01-17 22:16

Zoals eerder al beschreven is er een wereld van verschil tussen het verpleegkundige zijn en problemen in de familie. Dat je met je vader weinig geduld hebt wil niet zeggen dat je niet een hele goede verpleegkundige zal worden.

Ik heb ook geen contact met mijn vader, maar dan vanwege alcoholproblematiek. Net zoals het bij jou is, zit het ook bij mij in mijn aard/ wil ik met heel mijn hart mensen helpen. Maar soms is het gewoon heel lastig. Sommige mensen zijn (bijna) niet te helpen. Willen niet iets aannemen van een ander en al helemaal niet van een dochter/familielid. Ze kunnen daarbij ook nog behoorlijk manipulatief zijn (zoals ik in jouw verhaal heel duidelijk merk).

Ik heb op een gegeven moment, mede door alle verwijten die ik kreeg en ook toneelgedrag richting de andere familie er bewust voor gekozen afstand te nemen. Ik werd mee getrokken in de put en werd er zelf erg ongelukkig van. Het was een erg moeilijke beslissing maar heeft mij wel veel lucht gegeven.