Bokt.nl

Avalanche81 schreef:

ik kan je er wel iets over uitleggen, zelf kom ik ook uit een abusieve relatie.

hier is hoe het werkt: het ging helemaal nooit om jou.
hij is verdrietig omdat zijn leven veranderd...... hij heeft spijt omdat hij gepakt is en zijn goede naam en reputatie misschien naar de bliksem gaat.....

liefde? Dat was er in de eerste plaats niet. Hij wordt verliefd op een plaatje van jou, het ideaal van jou dat hij in zijn hoofd heeft. Hij moet en zal je hebben. Dus komt hij met bloemen, neemt je mee uit eten, en jij ziet een romantische man. Je ziet niet hoe hij bijna elke keer een speciale behandeling wil voor zichzelf, hoe hij de ober als oliebol behandelt, en hoe iedereen die voor hem niet meer van nut is, wordt gedumpt. En ergens vind je dat nog wel leuk ook. Jij bent de enige voor hem...... kijk maar hoe hij zijn ex behandelt, je weet zeker dat zij geen concurrentie is.

dat hij je elke dag belt en appt is toch alleen maar leuk? Dat hij gefrustreerd is als jij je telefoon niet op kunt nemen, is eigenlijk best fijn, hij heeft je nodig, zie je wel? En dat hij elke keer wil weten waar je bent geweest is alleen maar interesse, toch?

hij vertelt je een vreselijk verhaal over zijn verleden, en je beseft dat je hem eigenlijk niet in de steek kunt laten...... je gaat naar zijn familie toe (vrienden heeft hij eigenlijk niet) en hij vertelt je wat je wel en niet mag zeggen..... maar natuurlijk hou je rekening met hem, je wilt hem geen pijn doen, tenslotte.....

vrij snel trek je bij hem in, en uit eten gaan doen jullie nog sporadisch, ach, hij heeft het ook moeilijk en druk met zijn werk....... nog steeds checkt hij waar je bent, hij heeft moeite met sommige van je vrienden, en anderen hebben een rotgevoel over hem...... maar je bent verliefd, en om hem ter wille te zijn zie je ze steeds minder...... het contact met je ouders en familie wordt minder......

en dan komen de eerste ruzies...... die ruzies waarbij jij uit eindelijk in tranen je excuses aanbiedt, maar het nooit voelt alsof het echt over is. Er komen de momenten waarop jullie 'afspraken' maken, vooral van zijn kant, en hij woedend wordt op je als jij je er niet aan houdt.
En in de gesprekken die jullie hebben, luistert hij nooit echt...... en ze gaan altijd over hem. Nooit over jou. Over jouw wensen, over jouw gevoel, jouw doelen. En jij verdwijnt langzaam naar de achtergrond.

Er is die keer dat hij een asbak naar je hoofd gooit, de muur naast je hoofd stompt. Mensen beginnen te vragen of het wel goed met je gaat, en je merkt dat je steeds minder goed slaapt, dat je elke dag huilt. Maar hij slaat je niet.....

Inmiddels heeft hij je aardig gevormd naar het ideaalbeeld dat hij van je had, en jouw identiteit en werkelijkheid is overschreven door de zijne.....

en dan is er het moment dat je langzaam de ogen opengaan, en je weg wilt, maar je hebt geen spullen meer, je hebt je dieren, en die kun je niet in de steek laten..... tot je op een moment beseft dat er nooit iets zal veranderen, dat je nog jong genoeg bent voor kinderen, voor geluk, dat het wel moelijk zal worden, maar dat je iig jezelf kunt zijn.......

heeft hij spijt? hij heeft spijt dat je vertrekt. Dat hij zijn speeltje kwijtraakt, zijn comfortabele leventje. Hij heeft spijt dat jouw familie (en de zijne in mijn geval) weet hoe hij echt is, dat zijn goede naam te grabbel ligt. Spijt van wat hij gedaan heeft, empathie met jou? Nee......

Liefde heeft hij alleen maar voor zichzelf, niet voor jou. Hij houdt van jouw ideaalbeeld, maar jou als mens heeft hij nooit gezien...... hij heeft je willen vormen naar zijn ideaal..... dat is geen liefde. Dat is een mens behandelen als bezit en idd....... respectloos.......