Geplaatst Heb je dat ook wel iets, dat je iets doet maar even later je niet weet waarom je dat hebt gedaan? Screw that, it's not about something you've drawn and you don't know why you've drawn it.
Laat me het een en ander uitleggen; ik ben super slecht in uitleggen.
Sinds een aantal jaren gaan dingen niet zoals ik dat wil. Je kan nu zeggen 'zorg er dan voor dat dingen gaan zoals jij wilt! Het is niet zo moeilijk.' of 'aandachttrekker.' Doe wat je niet laten kan, denk wat je wilt denken. Maar sinds een aantal jaren zijn er wat heftige dingen gebeurd in mijn leven; waarvan enkele traumatische ervaringen mij flink hebben beschadigd en ik ben gediagnosticeerd met post traumatische stress stoornis. En god, wat haat ik het woord stoornis. Alsof er letterlijk wat mis met je is. Alsof je letterlijk voor gek verklaard wordt. En ja dat is gebeurd.
Ik zal bij het begin beginnen.
Er zijn flink wat dingen gebeurt; mijn paard is vergiftigd, los gelaten en met een mes bewerkt, rondom ons huis zijn bedreigingen geweest (auto bekrast, vreemde (bekende) auto op de werf, vreemde geluiden 's nachts. Ik hing 's nachts (elke nacht) uit het raam omdat ik bang was dat diezelfde mensen die deze bedreigingen hadden gedaan, ons huis in brand zouden steken en ik zou sterven. Ja dat was letterlijk mijn angst en mijn gedachte. Ik kon niet slapen omdat tik te bang was dat er enge dingen zouden gebeuren. Tegen de ochtend viel ik meestal in slaap. Of ik was zo kapot moe dat ik heel vroeg slaap maar 's nachts al zwetend wakker werd helemaal in de stress. Mijn hart bonkte in mijn keel, elke spier in mijn lichaam stond op spanning. Er zijn ook tientallen keren geweest dat ik half uit het raam hing en dan wakker werd. Ik keek dan naar buiten, bang dat er iets was dat mij of mijn familie iets aan zou doen.
Minstens 4 jaar lang een hell beleefd. En nu nog steeds, 7 jaar later is het nog steeds niet opgelost. Zijn de mensen die de bedreigingen hebben gedaan nog steeds op vrije voet. De mensen die hebben ingebroken bij ons, mijn spullen hebben gestolen en nog meer waardevolle spullen hebben gejat van mijn ouders, zijn ook op vrije voet. Mijn paard, die eerst thuis stond, staat al ruim anderhalf jaar op een veilige stal met zo'n 130 andere paarden.
Ik voel me de laatste tijd echt heel rot, ik ga naar school en naar werk. Maar dat is omdat het moet. Nu ben ik vrij, en vandaag heb ik dus helemaal niets uitgevoerd. Ik had met alle goede bedoelingen mijn wekker om 10 uur gezet, hoewel ik pas om 3 uur in slaap viel. Vervolgens ben ik om half 11 naar beneden gegaan, ontbeten en mijn laptop gepakt om mijn huiswerk te maken. Heb ik huiswerk gemaakt, nee. Ik heb minuten lang doelloos naar mijn computer zitten staren niet wetende wat ik moet doen of waar ik moet beginnen. Noem me motivatielood, maar motivatie is er. Ik kan mij er gewoon niet toe zetten. En nee, het is niet alleen maar met huiswerk. Dus het is echt niet luiheid. Ik wil ook naar mijn paard, maar dat doe ik dus niet omdat iets mij tegenhoudt. Ik weet niet eens wat. Ik ben zo drie maanden lang niet naar mijn paard geweest (Ja ik weet het, slecht etc.), gelukkig is zijn verzorgster er wel meerdere malen geweest. En mijn paard komt echt niets te kort, heeft een goed leven op de pensioenstal. Alles wordt daar gedaan. Zoals ik al zei gaan het naar school en werk gaan goed. Maar ook dat doe ik met tegen zin. Zodra ik er ben vind ik het leuk en heb ik het naar mijn zin. Maar de aanzet om daadwerkelijk actie te ondernemen is er gewoon niet.
Ik voel me zo rot dat ik zelfs met nieuw jaar bijna heb zitten janken. De tranen zaten in mijn ogen maar heb niet kunnen huilen. Ik voelde me zo rot en ik weet niet waarom. Ik voelde ineens een ongelofelijk verdriet. Ik heb mijn ouders de beste wensen gewenst, ben om kwart over 12 naar mijn bed gegaan en heb mij toen in slaap gehuild. Waarom? Ik weet het nog steeds niet.
Soms heb ik paniek aanvallen. Meestal als ik aan de dood denk. Maar langzamerhand klinkt de dood niet zo eng meer. Ik weet niet wat er aan de hand is met mij, dit voelt niet als een gewone dip. Sinds enkele maanden heb ik geen EMDR therapie meer. Ik heb welgeteld 3 echte EMDR behandelingen gehad en de andere 6 (of meer) was merendeel praten en Cognitieve Therapie. Wat niks heeft geholpen volgens mij. Ik kan mij moeilijk uiten, vooral in het Nederlands (hoewel dit mijn moedertaal is). Mijn therapeut, toen de tijd, was een hele aardige man en heeft mij wel goed geholpen. Maar toen ik hem zei dat ik het eelt van mijn voeten wegsnijd en wegknip (soms tot bloedens toe), zei hij of het dwangmatig was of niet. En hij zei dat hij zich er niet teveel zorgen over maakte. Daar was ik blij om, maar toch voelt het fout. Ik dacht dat hij mij zou helpen, hij heeft het ook gedaan. Maar ik had op meer gehoopt. Misschien doe ik het zelf, ik duw mensen weg als ze te dicht bij komen. Ik wil mensen geen pijn bezorgen en krop alles op. Ik laat mensen niet merken als ik boos ben (ik ben eigenlijk nooit boos). Ik laat nooit mijn verdriet of pijn zien.
Toen ik mijn eerste sessie had werden er aantal vragen gesteld. En ja, iedereen die mij kent weet dat ik altijd leuk lach lokaal voel ik me rot. "Je kan nog lachen dus depressief ben je niet." Oké, ik vond deze opmerking raar. Maar ik snap hem wel.
Nu, een aantal maanden later, voel ik me zo rot dat ik moeite heb met mn bed uit komen. Normaal was ik altijd zo het bed uit, nog voor mijn wekker ging. Ik merk dat ik mezelf kwijt begin te raken, en dat ik niet veel reageer op leuke activiteiten.
Ik had vrienden, maar toen ik hen mijn problemen vertelde kwamen er alleen maar nare dingen van. Zo vertelde ik dus dat ik therapie ging volgen en kwam een andere vriendin "nu we het toch allemaal over therapie gaan hebben, ik heb ook therapie." en ze ging uitleggen waarom, iedereen ging gelijk op haar in en vergat mij. Ik weet het, jaloezie is een slecht iets. Ik heb er niets van gezegd, ik ben niet zo iemand die daar boos om gaat worden. Maar zij worden wel boos op mij als ik iets zeg wat zij niet toepasselijk vinden. Terwijl zij precies hetzelfde doen. En dan heb ik het over als er een uur niet in de chat wordt gereageerd en daarvoor over een bepaald onderwerp is gepraat en ik dan een uur later kom met "Ik ben klaar met werken, eindelijk. Nu pannenkoeken eten." krijg ik een bericht van: "Dat is niet zo toepasselijk he. Wij hebben het over heel iets anders en dan ga jij het over pannenkoeken eten hebben." Een uur later, er was niets meer gereageerd. Dus ik kreeg alleen maar restricties. Ik mocht dit niet meer, en dat niet meer. En oh als ik dan iets vroeg werden ze boos. En dat allemaal sinds Mei 2015; toen we een drie dagen tripje naar Berlijn hadden en ik me best rot voelde dat ik geen voedsel door mijn keel kreeg. Ik heb een hele leuke tijd in Berlijn beleefd en zou er zo weer naar toe terug willen. Maar eenmaal terug in NL hebben die vriendinnen mijn moeder gebeld en gezegd dat ze zich zorgen om mij maakte, super lief. Maar nu komt het leuke; "Is het niet gewoon aandachttrekkerij?"
Holy f*cking sh*t! Ze zeiden dat ik niet naar huis wilde. Dit is helemaal uit context getrokken want wat ik dus zei: "Ik zou hier wel willen blijven en nooit meer naar huis willen gaan." Of zoiets, met een lachend gezicht. Want Berlijn was fantastisch! Al mijn zorgen waren gewoon even weg en ik genoot! Maar blijkbaar kon ik dat niet eens zeggen of ze hadden weer iets gevonden waar ze me mee konden pakken.Na Berlijn werd alles slechter. Er was ruzie en vaak. Ik had gezegd dat ik niet tegen ruzie kan gezien mijn ptss en wat het triggered. Het leek wel alsof ze het er om deden. Toen heeft 1 vriendin gezegd dat ze niet meer mijn vriendin was, en de rest volgde. Terwijl ik niets had gedaan. Ik was 2 weken ziek, lag ziek op bed met 39 graden koorts, wat voor mij al heel hoog is want ik heb een lage lichaamstemperatuur. Ik had uitgelegd dat ik niet kon reageren omdat ik ziek was en amper op mijn telefoon kon kijken zonder helemaal dizzy te worden. Dit werd niet in dank afgenomen en er kwam weer ruzie. "Waarom kan je dan niet de 19de? Je had het ook wel kunnen zeggen hoor! Wat wil je nu?" Waarop ik antwoordde dat ze het kerstdiner ook zonder mij konden doen. Waarop die vriendin boos werd. Waarop een andere vriendin via privechat ook weer boos werd op mij alleen maar omdat ik uitlegde waarom ik niet had gereageerd. Blijkbaar mocht ik niet eens ziek zijn, of was ziek zijn geen goede reden dat ik echt niet kon reageren.
Dat terzijde, ik voel me gewoon rot! Van de hele vriendengroep is 1 persoon altijd mijn steun geweest. Zij heeft nooit een kant gekozen en heeft mij ook in laten zien wanneer ik fout was. En ze was echt een steun, ze is het nog steeds. Maar ondanks alle oliebol, voel ik me nog rotter dan eerst. De vriendengroep is weg, althans ik zit er niet meer in. En dat vind ik ook niet erg, want ik wilde er al mee stoppen Maar als ik dat zei dan werden ze ook weer boos. Ze hebben mij echt tot het uiterste gedreven en ik kon het niet meer. Ik wil ook niets meer met de rest te maken hebben want ze hebben mij zoveel zeer gedaan. Dan heb je vrienden en dan denk je dus dat je met je problemen naar hen kan gaan, NEE!! Ze verklaren je voor gek en verergeren de hele situatie. Een vriendin zei zelfs dat ze er voor me zou zijn. Later zei ze dus: "Ik kan er niet voor je zijn." Terwijl ik er altijd voor haar was. Uiteindelijk was niemand er voor mij, behalve die ene vriendin die nu nog steeds mijn vriendin is.
Ik zit er niet meer zo mee, al kan het overkomen dat ik er nog mee zit. Maar dat valt mee. Ik ben gewoon heel erg gekwetst.
Maar wat mij nu het meeste irriteert is dat ik me zo ongelooflijk rot voel. Dat ik mijn emoties niet kan controleren en dat ik zo af en toe weer nachtmerries, angstaanvallen en andere oliebol heb. Tevens komen er hele negatieve en enge gedachtes binnen. Ik ben bang, bang om dood te gaan maar toch wil ik rust. Ik wil stoppen met mezelf pijn te doen, zowel mentaal als fysiek, maar ik kan het niet. Ja misschien enkele weken zonder het fysieke gedeelte. Maar mentaal wordt alles zo lastig. Het wordt steeds moeilijker om er tegen in te gaan.
Ik heb 26 januari een afspraak met een osteopaat. Ik heb geen idee wat het inhoudt maar gehoord van een vriendin dat toen zij zich rot voelde een behandeling van de osteopaat heel veel heeft geholpen. Ik heb ook getwijfeld om mijn therapeut te mailen, maar ik heb dit niet gedaan. Waarom? geen idee. Ik denk dat ik niet wil overkomen als een mislukkeling. Ik heb hem verteld over mijn dromen en dat ik er voor ga, ik ga er ook echt voor. Maar alles voelt zo onwerkelijk. Het lijkt alsof ik niet meer zijn mijn eigen lichaam zit en alles van een afstand bekijk; hoe ik langzaam verdrink op het droge. Ik voel me zo rot en ik weet niet hoe het komt en wat ik er aan kan doen. Ik wil het mijn ouders niet vertellen want ik wil ze geen zorgen bezorgen. Ze hebben al genoeg zorgen met mijn broertje. Genoeg dingen meegemaakt. Ik wil ze geen pijn doen.
Ik voel me gewoon zo gebroken en mijn "dipje" lijkt maar niet te eindigen. Ik probeer van alles, probeer tegen alles te vechten wat mij tegenhoudt maar ik win nooit. Ik ben kapot, ik wil zo niet meer verder. Ik wil niet meer gevoelloos zijn.
Help! Ik weet het niet meer.
heel erg rot allemaal - je hebt je portie meer dan gehad!!! Na alles wat je met je paard hebt moeten meemaken, het getreiter, de diefstallen. - laten nota bene je vrienden je in de steek. 
