Het enige dat ik er nog over kan en wil zeggen is: als je daar geweest bent, de situatie daar van dichtbij gezien hebt, met de mensen uit de verschillende partijen gesproken hebt, dan zou je heel anders oordelen.
Ik praat ook niet goed wat daar gebeurd is, vind het ook walgelijk dat mensen staan te feesten over de dood van anderen, maar je moet dit in het grotere geheel zien, en niet puur op slachtoffer-niveau.
Suzanne, jij spreekt over opvoeding, die ziek is, en die je vergelijkt met de slechte jeugd van de seriemoordenaar. Toch denk ik dat je het niet helemaal daarmee kunt vergelijken. Dit gaat veel dieper. Dit is een conflict dat al generaties lang speelt, en al generaties lang is Amerika de grote broer van je aartsvijand. Op het moment dat iemand dan die vijand een gevoelige slag toebrengt, ben je daar blij om.
Dan denk je niet vanuit de individuele mensen die erbij betrokken zijn, dan denk je aan een land dat serieuze klappen heeft gekregen.