Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-10-15 22:07

Geplaatst: 20-10-15 22:07

Ik vind eigenlijk dat je het al heel goed doet!

**Geplaatst**: 20-10-15 22:20

Geplaatst: 20-10-15 22:20

preciess schreef:
Voor mijn gevoel is mijn studie niks waard, heb ik een 2e rangs baan en waardeerd niemand mij. Ik heb gedurende de afgelopen jaren gemerkt dat ik mijzelf op en top voel als mensen mij (extreem) waarderen voor hetgeen ik doe. Maar inmiddels is het bijvoorbeeld op school en mijn werk al zo normaal dat ik 10 stappen extra doe, dat niemand daar meer iets van zegt. Daarbij ben ik in de paardensport, vind ik, ook geen expert. Ik geef op basisniveau les en ben nergens echt goed in.

Hier gaat het echt mis denk ik. Je moet eens voorstellen, al die mensen waar jij je voor wilt bewijzen, wat interesseert die het dat jij een top baan hebt en een top salaris

? Zolang jij geen geld naar hun toe brengt kan het de medemens echt helemaal niets schelen wat jij van je leven maakt hoor. Dus de druk die jij jezelf oplegt over 'wat mensen van jou denken' zou je echt los moeten laten.... Je leeft je leven voor jezelf en niet om het een ander naar de zin te maken. Daarnaast, hoe kun jij het een ander naar de zin maken als je zelf heel ontevreden bent over je leven?
Je moet van je leven maken wat jij graag wil. Wil je reizen? Maar ook een vaste baan? Je bent nu 23 en je hebt nog een heel leven voor je? Wanneer jij dadelijk 40 bent kun je nog steeds wereldreizen maken en er net zoveel van genieten als dat je nu zou doen (misschien nog wel meer

). Kun je nu mooi sparen met de baan die je aangeboden hebt gekregen. Je denkt niet in oplossingen maar in problemen, ik denk dat gaan werken nog niet eens zo een verkeerde keuze zou zijn. Wanneer je namelijk begint met werken ga je namelijk meer van de wereld zien. Waarom? Het 'werkleven' is heel anders dan het 'studeerleven' en je doet zoveel nieuwe ervaringen op en je leert dingen die je anders niet zou leren, leer daar van te genieten in plaats van te denken aan de dingen die je niet hebt. Je zult dan nooit waarderen wat je wél hebt. En zoals ik het lees heb je heel veel wel alleen is dat nog niet voldoende. Wanneer je altijd opzoek bent naar meer en beter zul je dat nooit krijgen

wanneer je tevreden leert zijn met wat je hebt zul je beseffen dat er nog een mooie toekomst op je wacht waarin al je dromen werkelijkheid kunnen worden

En over je twijfels. Waarom schrijf je die niet op en bespreek je het met de personen waarover je twijfelt of praat je met mensen over de dingen waar je over twijfelt en luister je naar hun kijk daarop. Misschien kunnen hun jou nieuwe inzichten geven waardoor je twijfels minder worden of weggaan.
Ik denk dat je meer per dag moet gaan leven in plaats van in je hoofd al te bedenken hoe het leven er over een X aantal maanden/jaren uit moet zien. Dat kost je namelijk enorm veel energie wat je niets op gaat leveren.

Ik herken heel veel van je verhaal maar ik heb gelukkig een baan die mij met beide benen op de grond houdt en mensen om mij heen die dat ook doen. Dit kan alleen als je open en eerlijk bent naar de mensen om je heen en hun hulp vraagt om jou leven een stukje mooier te maken. Wanneer je alles zelf wilt doen zul je jezelf een keer tegen komen en dan is het te laat

**Geplaatst**: 20-10-15 22:29

Geplaatst: 20-10-15 22:29

Waar ik heel erg van schrik is hoe je met tegenslagen omgaat. Natuurlijk is het kloten als je een baan niet krijgt of als je paard een blessure heeft, maar de wereld staat echt niet stil hoor. De tegenslagen die je noemt klinken als vervelend en het ongeval bij die handelaar als heel heftig, maar het zijn tegenslagen waar een ieder mee te maken krijgt in zijn leven.

Begin eerst eens met te ademen en te leven. Je moet helemaal niets. Laat de teugels eens lekker vieren. En leef niet voor een ander, maar voor jezelf. Heb schijt aan wat een ander van je vindt. Was ik vroeger ook alleen maar mee bezig. Heb ook heel veel tegenslagen gehad en altijd maar bezig wat een ander van me vond. Tegenwoordig durf ik te leven, te ademen en vooral tevreden te zijn met mezelf. Ook zonder topbaan of mastertitel ben je een mooi mens. Je bent goed zo als je bent $_/-\o_$ $_/-\o_$ $_/-\o_$ . Als ik lees wat je allemaal al gepresteerd hebt doe ik en menig Bokker je dat echt niet na hoor $_/-\o_$ . Schop onder die kont en lekker trots op jezelf wezen. En accepteer dat je niet alles tegelijk kunt, je bent net als mij en iedereen hier gewoon een mens en die kunnen niet alles tegelijk

.

Aanvulling: ik schrok er gewoon van dat je schreef dat je je diploma niets waard lijkt te vinden en dat je niets hebt gepresteerd in de paardensport. Houd je wel van jezelf :(:)

? Als dat niet zo is, gaat het daar al flink mis. Waardeer jezelf eens wat meer. Geef jezelf eens wat meer complimentjes. Je hebt geen waardering van anderen nodig om het te maken in het leven.

**Geplaatst**: 20-10-15 22:42

Geplaatst: 20-10-15 22:42

Ik kwam je topic net tegen en herken me helemaal in je verhaal. Of nee eigenlijk herkende. Ik zal de komende dagen even je topic goed doorlezen en een uitgebreidere reactie geven.

Ik heb op het punt gestaan waar jij nu bent. "Toevallig (oke niet helemaal misschien) in aanraking gekomen met de juiste mensen om mij te helpen met dit probleem. zij proberen mij te laten inzien dat het antwoord in jezelf ligt. Je kunt je het nu niet voorstellen maar het is echt zo. Ik was mezelf volledig kwijt. Ik bleef maar denken en denken en denken.. Inmiddels ben ik driekwartjaar verder sinds mijn eerste behandeling door een haptotherapeut en men wat een verschil. Ik voel me een totaal ander mens. Ik heb nog steeds dezelfde dromen en ambitie, maar ik kan het nu veel meer relativeren. Ik kan het een plek geven en aanspreken wanneer ik dat wil in plaats van dat mijn gedachten alles bepalen. Ik ben er nog lang niet, maar ik ben op de goede weg..

Bij lag het voornamelijk aan het feit dat ik mezelf verafschuwde. Ik plaatste altijd iedereen boven mezelf en wist gewoon dat ik minder mooi, goed slim of wat dan ook was. Allereerst moet ik leren van mezelf te houden en mezelf de ruimte te geven om te voelen wat ik nou eigenlijk echt wil...

**Geplaatst**: 20-10-15 22:53

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 20-10-15 22:53

Zal zeggen probeer te waarderen wat je wel hebt en niet alleen te kijken naar gene wat je niet hebt en probeer daar ook tevreden mee te zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-10-15 09:01

Geplaatst door de TopicStarter : 21-10-15 09:01

Ik ben mij er terdege van bewust dat een ieder tegenslagen meemaakt in zijn leven! Dat weet ik ook en dat is ook heel logisch. Ik wil niet zeggen dat ik er niet mee om kan gaan, maar voor mijn gevoel is geluk soms toch, voor een deel, maakbaar. Het afbreken van mijn eerste studie voelt tot op de dag van vandaag als falen.

Zoals hierboven ook wordt gezegd, door pluisje88, daar herken ik me ook erg in. Ik heb maatstaven nodig en ontleen deze al mijn gehele leven aan andere mensen. Ik kan altijd mensen verzinnen die slimmer, beter, knapper en mooier zijn. Dat is heel frustrerend. Ik heb het altijd gezien als een karaktertrek (perfectionistisch), maar ik heb er nu wel veel last van. Toch blijf ik bang voor wat anderen van mij vinden, ookal lijkt dit in mijn persoonlijkheid niet zo. Ik krijg juist te horen dat ik vaak zeer zelfverzekerd overkom, altijd mijn woordje klaar heb, maar in werkelijkheid trek ik me heel veel aan van wat mensen zeggen. Al denk ik, persoonlijk, dat dit niet van buitenaf komt maar juist van binnenuit. De doelen die ik voor mezelf stel zijn dingen die ik mezelf op leg. Onbewust denk ik misschien dat anderen dat van mij verwachten, maar uiteindelijk doe ik het zelf. Ik wil het zelf.

Het is overigens niet dat ik ontevreden ben. Het klinkt af en toe wel zo, maar dit is niet zo! Ik kan écht genieten van kleine dingen en ik voel me bevoorrecht dat ik mijn paarden aan huis heb staan, überhaupt paarden heb, naar school kan en over reizen na kan denken omdat ik de mogelijkheden daar voor heb. Ook voel ik me bevoorrecht dat ik al verschillende banen heb aangeboden gekregen! Echt waar! Maar zoals ik al eerder aangaf: er knaagt iets... Niet uit ontevredenheid, maar uit nieuwsgierigheid, prestatiedrang, bewijsdrang, beseffen dat het leven heel kort is, angst om in een vast stramien mee te draaien...

**Geplaatst**: 21-10-15 09:14

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 21-10-15 09:14

Je bent nog hardstikke jong en alles heeft zijn tijd. En naarmate je ouder wordt ga je ook nog anders tegen het leven aan kijken. Gewoon niet al te druk maken, het komt wel goed.
Waarom zal je als je 30 of 40 aan van alles vast moeten zitten? Dat zijn dingen waar toch men zelf voor kiest.

**Geplaatst**: 21-10-15 09:27

Geplaatst: 21-10-15 09:27

Deel van de twijfels die jij hebt, heeft zo ongeveer iedere twintiger wanneer ze afstuderen en beginnen te werken. Toen ik mijn eerste baan had, dacht ik ook keer op keer: is dit het? Is dit waar ik over 10 jaar nog werk? Is dit wat ik de rest van m'n leven ga doen?

Laat ik je een geheim vertellen: nee, dat is het niet. Ik ben magna cum laude afgestudeerd met een master, dacht dat ik meteen mijn droombaan zou vinden. Maar mijn eerste baan was ronduit poedersuiker. Deeltijds ipv fulltime, stomme collega's, saai werk. En ik maar janken dat ik het beu was, dat ik iets anders wou, dat het geen uitdaging voor me was. Ik voelde me dom en schaamde me dat ik met mijn ambitie en goede studieresultaten zo'n stomme baan had aangenomen. En weet je wat? Ik ben gewoon iets anders gaan zoeken. We zijn nu 2 jaar verder, en ik heb intussen al 3 banen gehad. Geen van de drie waren ze mijn droombaan (maar eerlijk toegegeven, ik weet niet eens wat mijn droombaan is), maar het zijn alledrie banen waar ik ontzettend veel van geleerd heb en waardoor ik als persoon veel gegroeid ben. Ik werk nu in een sector waarvan ik nooit had gedacht dat het iets voor mij zou zijn (PR), maar ik vind het geweldig en het past beter bij me dan ik gedacht had. Maar het is één van de moeilijkste dingen om te beseffen wanneer je net bent afgestudeerd: dat wat je nu doet, niet noodzakelijk iets is wat je voor de rest van je leven gaat doen. Misschien is het voor 1 week, 1 maand of 1 jaar, maar either way zal je er veel van leren.

Niets, maar dan ook niets, houdt je tegen om gewoon een andere baan te zoeken als je eerste baan tegenvalt. En als de tweede tegenvalt, dan zoek je een derde baan. Valt de tiende tegen, dan zoek je een elfde. Maar iedere keer ga je weer iets leren. En je moet vooral ook beseffen dat je als pas afgestudeerde niet veel weet over de professionele wereld, en dat wat op het eerste zicht je droombaan lijkt, misschien kan uitdraaien op een rotbaan. Je moet beseffen dat je nog veel zal leren en veranderen.

Wat betreft reizen: het is geen of/of verhaal. Je kan prima fulltime werken en tijdens je vakantiedagen reizen. Je hoeft niet je baan op te zeggen en 2 jaar fulltime gaan rondreizen om de wereld te kunnen zien.
Ik ben in Amerika geboren, heb een halfjaar in Canada gestudeerd en al de halve wereld rondgereisd. Ik dacht altijd dat ik op m'n 25ste (dat is hoe oud ik nu ben) allang weer in Amerika of Canada zou wonen en werken. 1,5 jaar geleden was ik single, van plan om een jaar lang te sparen en daarna een jaar lang de wereld rond te reizen. Toen zijn er heel veel dingen gebeurd (mijn vriend leren kennen, 2 keer van baan gewisseld, alleen gaan wonen) en nu heb ik een vriend waarmee ik samenwoon en een nieuwe baan. Nee, die wereldreis is er niet gekomen wanneer ik dacht dat hij er zou komen, maar dat betekent niet dat het nooit gaat gebeuren. Misschien doe ik het over 5 jaar wel. Of misschien woon ik over 5 jaar wel weer in Amerika. Of werk ik in Australië. Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik intussen 20 vakantiedagen per jaar heb waarmee ik in tussentijd de wereld kan zien. En dat is goed zo, want je kan niet alles voorzien. En je kan niet alles op hetzelfde moment hebben.

preciess schreef:
Ik heb gedurende de afgelopen jaren gemerkt dat ik mijzelf op en top voel als mensen mij (extreem) waarderen voor hetgeen ik doe.

Wat jij vooral moet proberen, denk ik, is om waardering te vinden binnen jezelf en het niet te laten afhangen van anderen of van externe omstandigheden. Natuurlijk is het fijn als anderen je waarderen om wat je doet, maar je moet ook een manier vinden om te aanvaarden dat jezelf waarderen nog waardevoller is.

**Geplaatst**: 21-10-15 09:50

Geplaatst: 21-10-15 09:50

Naast de dingen die je (kennelijk) van jezelf 'moet'... Zijn er ook dingen die je graag zou willen?
Wat wil je?

Ik herken perfectionisme en ambitie. Heb ik zelf ook. Oké, met de studie TOTAAAAAAAL niet... Ik heb zes jaar over mijn HBO studie gedaan. Paarden vond ik veeeeel belangrijker.
Na heel wat jaren klungelen met onder andere iemand die van mij een onzeker meisje maakte, in plaats van een zelfverzekerde jonge vrouw (met name in de paarden, maar het had ook veel impact op de rest van mijn leven), heb ik nu eindelijk een paard voor mezelf die niet van mij is. Die niet verkocht gaat worden en ook nog eens behoorlijk talentvol is. Mijn doel is een slipjas, maar we zijn pas in januari een combinatie geworden.

En juist omdat ik totaal geen verwachtingen heb, maar gewoon werk en met name plezier heb in wat ik doe. Is het zo makkelijk. Bijna altijd met prijzen en dikke punten naar huis. Altijd met een lach werken naar een perfecte uitvoering. Altijd weer blij zijn met wat we bereiken. Een paard dat altijd naar me toe komt, ook al kom ik vijf dagen achter elkaar. Echt plezier hebben met elkaar. En bovenal genieten van wat je doet. Dan komt de eenvoud je aangewaaid.

En tevreden zijn met wat je hebt. Zowel materieel als immaterieel. Wat heb jij wel niet allemaal wat andere mensen niet hebben?

Ik ben 25, heb geen goed betaalde baan. Mijn paard en ik rijden pas L2. Ik woon nog bij mijn ouders, omdat ik op mezelf nog niet kan betalen. Ga niet elk weekend op stap en heb geen handen vol vrienden. Dingen die ik af en toe wel heel erg mis. Maar dan kijk ik om me heen en tel ik mijn eigen zegeningen maar weer. Naar de rijkdom van lieve ouders die me in alles steunen. Mijn geweldige paard en de eigenaar die alles oké vindt. De vriendinnen die ik heb die me in alles steunen. En natuurlijk de mensen die me hebben verteld dat het nooit wat met mij zou worden, die het fout hebben. De oud klasgenootjes die niets met hun passie hebben kunnen doen. De vriendinnen die ik door mijn hobby en passie ben verloren, maar toen al aangaven jaloers te zijn op mijn passie. De ontzettend gave dingen die ik de komende tijd ga doen, die niet iedereen kan doen.
Dan ben ik alweer vergeten dat ik eventjes zielig was.

Nu snap ik wel dat jouw probleem wel wat verder gaat dan mijn 'eventjes zielig zijn'. Een heel stukje verder. En ik denk dat de nieuwsgierigheid, prestatiedrang, bewijsdrang etc, wat je allemaal noemt, toch een oorzaak zijn dat jij de mooie dingen niet blijvend kan zien. Want het nog geen ZZ-licht rijden is geen ramp. Kijk toch eens naar dat meisje die bij het weiland naar de paardjes staat te kijken en dromen. Haar ouders zijn gescheiden en er is geen geld voor paardrijlessen. Hoe enorm ze jouw prestaties zou bewonderen... Denk je je dat soort mensen wel eens in?

Mensen die slimmer zijn, zien dat zelf niet altijd zo. Mensen die knapper zijn zien dat ook niet altijd zo. Iedereen heeft onzekerheden. Ook het mooiste meisje van de klas. Was ze misschien mooi op bluf? En diep van binnen vreselijk onzeker? Hoe ging het er bij haar thuis aan toe?

En waarom leg je jezelf die verwachtingen op? Waarom moet je leven perfect gaan? Prestatie en bewijsdrang, waar komen die vandaan? Wie hebben jou in het verleden zo onzeker gemaakt dat jij je wilt bewijzen? Nee, je wilt het niet, je moet het van jezelf. Waarom moet je dingen van jezelf? Doe alleen de dingen die je wilt! Daar wordt het leven zoveel makkelijker en leuker van!

Misschien is het iets om te beginnen met tegenover elke persoon die in jouw ogen iets heeft dat jij 'mist' iets dat jij hebt wat die persoon (misschien) mist. En wat kan je overkomen als je iemands verwachtingen niet waar kan maken? Als die iemand überhaupt al verwachtingen van je heeft...

Want de enige mensen die verwachtingen van je mogen hebben zijn je baas (hij betaalt je voor je werkzaamheden), je paard (je moet hem in zijn levensbehoeften voorzien) en je vriend (die mag van je verwachten dat je aan jullie relatie blijft werken).
Verder hoeft er niemand een verwachting van je te hebben. Je bent geen dressuurgefokt veulen die de bloedlijnen waar moet gaan maken! Of springgefokt for that matter. Je bent een mens met vooral het recht op leven! Ga dan ook leven!

**Geplaatst**: 21-10-15 21:19

Geplaatst: 21-10-15 21:19

Ik ga denk ik héél vervelend zijn en een rotpost eruit gooien en ik zeg daar bij voorbaat al sorry voor. Sorry! Maar ik denk ook dat je het nodig hebt, dus ik ga gewoon mijn gedachten even opschrijven en ik hoop dat je er (uiteindelijk) ook iets mee kunt, dat je snapt waarom ik het toch opschrijf

Ik bedoel het namelijk wel goed.

Janine, jouw bericht even geleend, omdat dat wel handig was in uitleggen wat ik bedoel. Ik ben het verder helemaal met jou eens hoor, no worries

Janine1990 schreef:
Dan ben ik alweer vergeten dat ik eventjes zielig was.
Nu snap ik wel dat jouw probleem wel wat verder gaat dan mijn 'eventjes zielig zijn'.

Dat is dus gewoon NIET waar. Echt, schaduwaccount, hiervoor? Voor perfectionisme? Voor denken dat je leven op je 23ste vast moet liggen. Voor heel simpel gezegd, een quaterlifecrisis. Wat dus héél veel twintigers hebben. Je bent echt niet speciaal door dit 'probleem' ofzo. Wake up. Het werd bijvoorbeeld in 2006 (en vast daarvoor ook al, haha

) al uitvoerig beschreven in krantenartikelen: http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/a ... -kan.dhtml

Je gaat niet dood aan jou probleem (ervan uitgaande dat je geen zelfmoordpogingen gedaan hebt, zo wel: ZOEK DAN ECHTE PROFESSIONELE HULP, DIE VIND JE HIER NIET!) :(:)

. Je roept er nu een angststoornis bij, een stoornis waar van je de diagnose 10 (!) jaar geleden kreeg. Begrijp me niet verkeerd, het kan best zijn dat je die stoornis hebt, nog steeds hebt, of OPNIEUW hebt, maar het kan ook zomaar zijn dat er geen echte angststoornis meer ís. Wel eens over nagedacht?

[Ik denk dat je hier ook goed naar moet luisteren: ga leven, ga leven, ga leven. En je kunt dat ook gewoon heel simpel maken, maar je hebt het over dingen die je moet bereiken en dan vast ook wílt bereiken (ik neem aan dat je geen dingen van jezelf moet die je niet wilt, correct me if I'm wrong).

Maak eens heel concrete doelen voor jezelf, echt heel klein en heel simpel. Je zegt dat je wilt reizen. Dan klinkt leuk en interessant, reizen en de wereld zien en verkennen en levenservaring opdoen en dat is ook allemaal wel leuk en interessant en boeiend en een leuke invulling van je tijd, maar het is ook vreselijk 'interessant doen om het interessant doen'. Ik bedoel daarmee: vrijwel iedereen wil reizen en vrijwel iedereen is jaloers als je luistert naar verhalen over rijden op olifanten, tijgers aaien, zwemmen met haaien. Waarom? Omdat niet zoveel mensen dat gedaan hebben. Maar at the end of the road: it was just a moment of joy, just a second... En daarna zijn ook die mensen weer gewoon in Nederland, in de regen aan het wachten op de bus. Wél met een mooie herinnering erbij, dat wel, maar meer dan dat is het dan ook niet meer hoor, een herinnering. Je mag jezelf dus ook wat realiteitszin bijbrengen, dat bedoel ik maar.

Maargoed, dat reizen, ik snap wel dat je dat wilt, ik wil het namelijk zelf ook, haha $*\o/*$

Maak dat eens concreet:
Waar wil je heen, welk land zou je willen zien? Misschien wel Noorwegen of Rusland of Spanje of misschien wil je wel China eens in het echt zien? Wat wil je zien, waar zou je foto's van willen maken? Wat wil je ervaren?
Als je dan besluit: ik wil naar Noorwegen toe, dan kun je eens bekijken hoeveel tijd je daarvoor hebt. 14 vakantiedagen in de zomer bijvoorbeeld. En dan kun je daarna op zoek naar reizen die daarbij horen. Misschien wil je met de auto samen met je vriend? Of wil je een groepsreis doen? Wil je het Noorderlicht meteen zien of houd je juist meer van de stad en wil je Oslo graag bezoeken.
Maak het heel concreet voor jezelf: "In 2016 wil ik in 7 dagen in Noorwegen Oslo bezoeken en ik wil daar graag een museum bezoeken en een lekker zalmgerecht eten".

Als voorbeeld, en that's it. Tuurlijk kan er wel meer in een week, maar bedenk wat je in ieder geval wilt zin of eten en ga dan eens kijken hoeveel dat allemaal moet kosten en hoeveel tijd je daarvoor nodig hebt. Dan ben je namelijk wél aan het reizen en je hebt dan wel mooi een prachtig land gezien, een gave stad en dat kun je dan al afvinken. En daarna kun je voor 2017 een ander land bedenken. Misschien wil je dan wel graag naar Spanje, om de warmte op te zoeken? Op een camping bijvoorbeeld in plaats van in een hotel zoals in Oslo (ik zeg maar wat hoor).

Hetzelfde geldt eigenlijk voor je paardrijambities. Die zijn leuk en die zijn mooi, maar ook heel erg 'interessant' om te zeggen. Het klink als nogal wat namelijk, ZZLicht. Ik ben nooit verder gekomen dat L1 zegmaar

. ZZLicht is vergelijkbaar met voetballen voor Oranje (nja, als ze goed zijn tenminste

) of als turnen als Epke Zonderland. Het is best een heel hoog doel en voor maar weinig ruiters daadwerkelijk haalbaar. Maar als je dat wilt en als je paard het ook kan, dan moet je het concreet maken:
Ik wil in 2016 x aantal wedstrijden rijden en iedere wedstrijd wil ik minimaal 1 winstpunt rijden. That's it. Niet 2 winstpunten, niet 3 niet nog meer en ook niet iedere week een wedstrijd rijden, maar gewoon heel klein maken eerst. En stel je paard is de week voor de wedstrijd super stressy en je denkt stiekem eigenlijk: oooo myyyy goood, ik ga maar niet, want dit wordt toch nooit meer wat. Ga dan tóch die wedstrijd doen, maar spreek dan met jezelf en met je paard af: als ik het proefje maar kan uitrijden, dan krijgt mijn paard een bak slobber en ik een stukje taart, want dan ben ik zooo trots op ons samen.
Je mag je doelen namelijk best bijstellen als de omstandigheden niet ideaal zijn. Je hebt helaas niet alles in eigen hand namelijk, hoe graag je dat misschien ook zou willen (ook herkenbaar hoor)

En een ander doel zou kunnen zijn: 1 keer per 2 weken ga ik naar mijn paard toe en ga ik alleen maar borstelen en knuffelen en manen invlechten en weer eruit halen. Gewoon even qualitytime. Lekker simpel, zonder dat jullie beide iets doen aan dat doel (afgezien van een hechte band opbouwen

).

Enzovoort, enzovoort enzovoort wat betreft kleine, haalbare doelen bedenken

.

Echt lieve meid, vind jezelf iets minder 'belangrijk' en neem jezelf iets minder serieus en ga gewoon wat meer bedenken hoe je jezelf kunt helpen in wat je wel wilt doen. Dat kan namelijk echt, maar je moet jezelf ook wel een kans geven :(:)

**Geplaatst**: 21-10-15 21:26

Geplaatst: 21-10-15 21:26

Ik denk dat je al heel goed advies hebt gekregen. Het enige wat ik je nog wil meegeven is: Ga niet altijd voor het grote, maar leer de kleine dingen waarderen!
Waarom altijd presteren? Je zegt dat je het zelf wilt, maar waarom wil je het dan? Is het wel goed voor je?
Neem eens de rust en geniet van de kleine wonderen om je heen: je leeft, de zon schijnt, je ademt! Niet altijd maar willen, maar ook eens gewoon Zijn!

**Geplaatst**: 21-10-15 22:13

Geplaatst: 21-10-15 22:13

Ik ben het wel eens met Sandalio. Ik begrijp dat het voor jou een ernstige situatie is, maar een schaduw account is voor veel erger niet gegeven aan anderen.

Ik denk dat het ook idd met leeftijd/levensfase te maken heeft. Op die leeftijd (ben nu 27) had ik een soort melancholie op me hangen, ook idd het gevoel dat de wereld voor me open moest liggen maar dat de route al uitgestippeld was. Het idee van "ik ga het anders doen dan alle anderen, want dat gewone leven is niet genoeg". Ik miste iets wat ik nooit gekend had, kon er de vinger niet opleggen. Ook altijd vrij perfectionistisch geweest en daarbij ook hypersensitief.

Nu dus 27 en ik ben tevreden met mijn leven. Er is nog, als alles goed gaat, tijd genoeg. Is alles daarmee ook perfect? Nee, maar dan zou het ook maar saai zijn he.
Wat ook meespeelt is dat ik erg ziek ben geweest en alles een beetje in perspectief ben gaan plaatsen.

**Geplaatst**: 21-10-15 22:26

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 21-10-15 22:26

Er is veel gezegd, maar over de twijfels zeg ik, leef in het hier en nu. Heel simpel, je kunt wel verwachtingen hebben voor over zoveel jaar, maar stel je wordt ziek, gaat dood of weet ik het, dan heeft dat lange termjjndenken helemaal geen zin.

Dit klinkt heel zwart-wit, maar eigenlijk is dat het ook. Het leven valt miet te plannen, leef vandaag, en morgen leef je morgen.

Ga eens kijken naar het positieve wat je nu doet, wat je nu hebt. Vind je het fijn om tegen je vriend aan te kruipen op de bank? Vind je het fijn om bij hem te zijn? Wat voel je daarbij? Dat gevoel, DAT is wat telt.

**Geplaatst**: 29-11-15 14:56

Geplaatst: 29-11-15 14:56

Heej TO, ik was eens benieuwd hoe het nu met je gaat?

**Geplaatst**: 29-11-15 15:39

Geplaatst: 29-11-15 15:39

Begin maar eens met je naam te veranderen!
geen preciess meer, maar wat dacht je van: Ongeveerr?
Ergens moet je beginnen met je metamorfose om makkelijker te gaan leven. Niet blijven hangen in gedachten, maar daden. Zo neem je geluk of tevredenheid in eigen hand.
succes!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-02-16 16:30

Geplaatst door de TopicStarter : 17-02-16 16:30

@Sandalio: bedankt voor je post. Ik herken deels wat je zegt: enerzijds dat ik er niet alleen mee te maken heb, denk ik dat het inderdaad waar is. Ook herken ik mijzelf in je link, de titel. Het verliezen van een bepaalde mate van realiteitszin is daar inderdaad één van. Ik herken ook dat het een 'luxeprobleem' lijkt, maar het niet zo voelt. Echter, moet ik er wel bij zeggen dat ik het heftiger ervaar dan dat het nu is. De openingspost is/was dan ook een vrij platte tekst waarbij het 'probleem' eenvoudig geschetst wordt. Natuurlijk gaat er nog wel iets meer in mij om...

Overigens wil ik hier niet in discussie gaan over wel of geen schaduwaccount. Dat lijkt me wat onzinnig: ik heb het gekregen omdat ik mij behoorlijk in de war voel.

@Brinta12: bedankt.

@Joolien: dat is anderzijds mijn 'probleem'. Door te denken: alles moet nú wordt het allemaal alleen maar hectischer en moeilijker.

@Josien_m, gedachten omzetten naar daden ben ik absoluut met je eens. Dat probeer ik ook echt, maar ik denk dat jullie - zeker degene die iets soortgelijks hebben (gevoeld) - weten hoe moeilijk het is om daadwerkelijk een keuze te maken en de knop om te zetten.

Ik ben vorige maand afgestudeerd, cum laude en binnen 3 jaar. Over drie weken mag ik mijn diploma in ontvangst nemen. Dat is een gaaf gevoel, maar ik ook een gevoel van 'ik had er al willen zijn'. Ah fijn, dat neemt niet weg dat ik er blij mee ben.

Ik ben nogsteeds werkzaam bij hetzelfde bedrijf, wat over het algemeen goed bevalt. Ik weet hoe erg ik in mijn handjes moet knijpen met deze zeer goed betaalde, leuke en afwisselende baan. Inmiddels ben ik zover dat ik twee reizen heb geboekt. Eén met mijn vriend samen naar West-Azië (2 weken) en de ander alleen naar Oost-Azië (3 weken). Dit is fijn: het geeft het gevoel dat ik weer een stap vooruit doe!

Maar het 'niet kunnen kiezen' gevoel blijft wel aan me knagen. Wat als? Wat als? Wat als? Erg lastig! Regelmatig dat ik denk: toch maar m'n paarden verkopen en een open ticket boeken? Toch maar inschrijven voor de studie die ik écht wil(de) (die overigens nog 6 jaar duurt)?

Mijn vriend en ik zijn wel (weer) bezig met huizen kijken. Enerzijds vind ik heel fijn en kijk ik er naar uit om samen een plek te hebben. Anderzijds benauwt het me: van het een komt het ander, dan moet ik dus blijven werken om alles te kunnen betalen, dan gaan we vroeg of laat ook een keer aan kinderen beginnen, dan moeten we vast ook trouwen... Ik ben altijd iemand die realistisch probeert te zijn, maar mijn dromen, ideeën en ambities zijn soms veel groter. Dat is erg lastig! Zoals dat huis: ik moet wel inkomen hebben want van lukraak reizen ga ik geen huis kunnen betalen (en nodig hebben). Is reizen dan alles? Als ik 3 jaar wegga, staat de wereld hier ook niet stil, ben ik minder ontwikkeld in mijn vakgebied - waar ik nu een gouden baan in heb - en zullen ze me daar dus niet meer willen, en kan ik waarschijnlijk ook geen paard (meer) betalen voorlopig; iets waar ik ook veel plezier en voldoening uithaal. Maar ja, als ik het nu niet doe... Wanneer dan? Nooit meer misschien. Ennnnnnn zo gaan mijn gedachten weer met me aan de haal.

Dat zijn dus dingen die de hele dag door mijn hoofd heen spelen. Al die opties, al die keuzes... Maar ook een soort tijdsdruk van 'het moet nu'.

Ik denk dat dit ook gedeeltelijk voort komt uit het feit dat wij een erfelijke kanker in onze familie hebben (BRCA-1) en ik 50% kans heb om dit te krijgen. Op mijn 25e ben ik verplicht mee te doen aan testen, onderzoeken, etc. Ofwel, dat is iets wat ook op de achtergrond meespeelt: de angst voor wat komen gaat en het willen nú leven (alhoewel ik besef dat ik op deze manier niet geniet van het hier en nu).

**Geplaatst**: 17-02-16 18:38

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 17-02-16 18:38

Hoi preciess,

Als laatste bericht leest dan valt mij op dat je weer verschrikkelijk druk maar over alles.
Probeer meer leven te nemen zoals komt en van te genieten.

Je bent samen met een vriend aan kijken voor een koop huis. Wow, wat gaaf, en leuk !
Want zijn zoveel mensen die maar moeten doen met een huur woning omdat ze geld niet hebben. En fijn dat je een vriend hebt.
En tegen tijd dat je 3 jaar op vakantie wilt, dat zie je straks wel weer. Huisprijzen zijn op moment erg laag en wie weet kan je later huis met dikke winst verkopen waar je vakantie van kunt bekostiging.

Kinderen, wie zegt dat je daar aan moet begingen? Gewoon leven genieten en je ziet tegen die tijd wel of dan wel of geen kinderen wilt. Niemand heeft jammer genoeg een glazen bol die je toekomst kunt voorspellen. Toekomst is en blijft altijd iets wat onzeker is.

**Geplaatst**: 17-02-16 18:48

Geplaatst: 17-02-16 18:48

Ga een cursus mindfullness doen. Niet alles hoeft nu. Je kunt het leven ook aanvaarden zoals het komt. We leven in de illusie dat alles maakbaar is.

Rond m'n 25e had ik ook zon gevoel. Ik moet, oh je straks mis ik .... Druk druk.

Nu tien jaar later. Niets moet, heel gelukkig in het dorp waar ik nu woon. Het contact met de buren, de mensen hier, minder gaan werken. Thuis is het belangrijkst, werk tot een minimum reduceren. Heb altijd in een klein huisje gewoond, klein huis betekent weinig vaste lasten dus meer vrijheid.

**Geplaatst**: 17-02-16 19:12

Geplaatst: 17-02-16 19:12

Citaat:
Mijn vriend en ik zijn wel (weer) bezig met huizen kijken. Enerzijds vind ik heel fijn en kijk ik er naar uit om samen een plek te hebben. Anderzijds benauwt het me: van het een komt het ander, dan moet ik dus blijven werken om alles te kunnen betalen, dan gaan we vroeg of laat ook een keer aan kinderen beginnen, dan moeten we vast ook trouwen... Ik ben altijd iemand die realistisch probeert te zijn, maar mijn dromen, ideeën en ambities zijn soms veel groter. Dat is erg lastig! Zoals dat huis: ik moet wel inkomen hebben want van lukraak reizen ga ik geen huis kunnen betalen (en nodig hebben). Is reizen dan alles? Als ik 3 jaar wegga, staat de wereld hier ook niet stil, ben ik minder ontwikkeld in mijn vakgebied - waar ik nu een gouden baan in heb - en zullen ze me daar dus niet meer willen, en kan ik waarschijnlijk ook geen paard (meer) betalen voorlopig; iets waar ik ook veel plezier en voldoening uithaal. Maar ja, als ik het nu niet doe... Wanneer dan? Nooit meer misschien. Ennnnnnn zo gaan mijn gedachten weer met me aan de haal.

Ik haal dit stukje tekst er even uit hoor.
Je bent 23... Met wat geluk heb je nog euhm *hoofdrekent even* 60 gezonde jaren te gaan. Waarin je veel kan doen. Of niet... Op mijn 23ste had ik samen met mijn vriend (nu man) ons eerste huis gekocht. Zo gelukkig dat ik was. Eindelijk paarden aan huis. Nu, bijna 9 jaar later, wonen we alweer anderhalf jaar in Duitsland. Beide goed betaalde job, geen financiële problemen, maar, dat gevoel... "Is dit het nu?". En nee, dat was het niet... Huis verkocht in België, beide job opgegeven en hoppa, met ons hele hebben en houden naar Duitsland! Nog geen moment spijt van gehad. Zullen we hier binnen 10 jaar nog wonen? Geen idee. Is dat erg? Vind ik niet. Het is vooral belangrijk te doen wat je graag doet, binnen het realistische. Wil je graag veel reizen? Moeilijk te combineren met paarden, tenzij iemand anders voor ze kan zorgen. Je moet niet alles willen. Je kàn natuurlijk alles willen en alles zo goed mogelijk willen doen en alles nu, direct, stante pede. Maar kijk, zo werkt het leven nu eenmaal niet.
Wat ik dus eigenlijk wil zeggen

Als jij je er NU goed bij voelt een huis te kopen, doe dat gewoon. Als jij je er NU goed bij voelt deze job te doen, gewoon blijven doen. Als jij NU tevreden bent met twee reizen naar Azië, genieten en gewoon doen. Dat is echter geen garantie dat je met exact hetzelfde wat je nu hebt, binnen 5 jaar nog steeds tevreden zal zijn. Is dat erg? Nee. Geniet van wat je nu hebt. Binnen 5 jaar wil je iets anders? Grijp dan die kans en doe iets anders. Het idee dat je vastzit als je een huis en een vaste job hebt, is zo fout. Het voelt misschien zo, maar het is echt niet hoor. Eén advertentie op internet en één brief aan je werkgever en hop, je bent weer vrij. Het is jouw leven, maak er gewoon wat moois van!

**Geplaatst**: 17-02-16 19:14

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 17-02-16 19:14

En euh ja inderdaad, kinderen, da's niet verplicht hé! ;-)

Je kan er ook gewoon voor kiezen géén kinderen te hebben.

**Geplaatst**: 17-02-16 19:23

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 17-02-16 19:23

Met kinderen zul je je perfectionisme juist los moeten kunnen laten

**Geplaatst**: 17-02-16 19:34

Geplaatst: 17-02-16 19:34

Cayenne schreef:
Met kinderen zul je je perfectionisme juist los moeten kunnen laten

Da's misschien wel een goede oefening hihi

**Geplaatst**: 17-02-16 19:53

Geplaatst: 17-02-16 19:53

Denk dat het hebben van kinderen ts goed zou doen. Dan kun je je doelen namelijk op de mesthoop gooien en beginnen met "zijn". Ts lijkt veel te veel in haar hoofd te verblijven. Ze moet meer gaan doen en mminder plannen. Doe gewoon wat en zie wat er op je pad komt. Je hebt een leven voor je en niemand weet tevoren hoe lang, hoe leuk en waar het eindigt.