Geplaatst Sommigen hier weten nog wel het verhaal van die ene ZC-held van mij. Het draait nu niet om hem, maar hij was onder andere aanleiding om met een cliënt een bijzonder gesprek te hebben wat uitdraaide om een enorme verassing voor ons beide.
Ik ben werkzaam als HH. Al 5 jaar doe ik met plezier dit werk maar vrijdag zit het er voor mij op. De desbetreffende cliënt sprong een gat in de lucht toen ik van de week een afspraak maakte om bij haar in te vallen voor de laatste keer. Ik stapte met mijn goede gedrag de deur binnen en ben aan het werk gegaan. Ondertussen was mevrouw bezig met haar laptop en nadat ik haar woning had onderworpen onder een grondige schoonmaakbeurt ben ik bij haar aan tafel gaan zitten onder het genot van een kopje thee. Ze vroeg me hoe het er nu voor stond met het werk, huisje en met de liefde. Ik vertelde het een en ander waarna ik haar vroeg: "Heeft u de ware ontmoet?"
Ze zuchtte diep en keer me recht aan in de ogen: "Het was in de tijd van de oorlog. Hij zat ondergedoken bij mijn oma, onze buren. Van oorsprong komt hij uit Indonesië. Ons huis en het huis waar hij zat werd gescheiden door weilanden. Regelmatig troffen we elkaar bij het hek waar wij uren hebben zitten kletsen. (....) Hij heeft me enkele keren gevraagd of ik mee ging naar Indonesië. Maar ik durfde dat niet. Uiteindelijk is hij getrouwd met een vrouw uit de buurt en terug gegaan naar Indonesië."
Op de vraag waarom ze niet durfde te trouwen wist ze geen antwoord te geven. Wel wist ze mij te vertellen hoe hij lachte. Ze kon zijn gezicht in detail beschrijven en wist nog precies hoe hij rook.
"Ik ben vervolgens getrouwd met de man die vroeg is gestorven. Vervolgens had ik een nieuwe vriend. Heel wat jaren terug kregen wij een uitnodiging voor een begrafenis en toen zag ik dat zijn naam (de naam van de man uit Indonesië) ook op het kaartje stond. Schijnbaar was mijn vriend en de Indonesiër verre familie. Ik kon me niet voorstellen dat hij terug in Nederland was en heb mijn vriend verzocht om hem de groeten te doen." Mevrouw zuchtte een keer en vervolgde: "Hij heeft de groeten niet gedaan. Waarschijnlijk omdat ik niet wist wie het was of omdat hij het niet durfde. Het was een kans geweest om hem nog een keer te ontmoeten."
Mevrouw stond om en keek op zich heen. "Ik draag al die jaren nog een foto in mijn portemonnee."
Toen mevrouw aan het rommelen was in haar tassen kwam ze terug en vertelde ze mij dat de foto niet te vinden was. Ik keek naar de laptop en zag dat Facebook openstond. "Wat was de naam?", vroeg ik. Ik tikte de naam in maar het gaf helaas geen resultaat. Totdat ik een ingeving had...
http://www.google.nl
En jawel, de eerste link. In PDF. Met naam en toenaam. Ik opende de link waarna er een bladzijdes of 14 met foto's en tekst zich laadde. Bovenaan de bladzijde stond zijn naam met daaronder een foto van mevrouw's grote liefde. De verdere pagina's waren gevuld met het verhaal over haar liefde, verscheidene foto's en wat hij al die tijd heeft gedaan in de oorlog. Een heel boekwerk is uitgebracht. Verhalen over zijn kinderen en waar hij zijn leven heeft gesleten werd allemaal beschreven. Onderaan het stukje stond dat deze meneer afgelopen november op 90 jarige leeftijd is overleden...
Die blik in haar ogen vergeet ik nooit, nooit, nooooooit meer. Ik heb een stukje van haar leven compleet gemaakt maar het feit dat haar liefde nog niet eens een half jaartje geleden is overleden doet mij wel wat. Zo dicht bij maar toch weer zo ver weg.
Helaas zie ik haar niet meer, maar ik weet wel dat ik die knuffel en kus en haar handen die mijn handen vasthielden nooit meer vergeet.
Godje, wat een dubbel gevoel is dit zeg
We hebben allemaal één ding wat zeker is in het leven, en dat is dat er een einde aan komt. Alleen of samen.Zo.
Maar ik weet niet of iedereen daar blij mee zou zijn 
