Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-01-15 23:41

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 18-01-15 23:41

We all love someone way to fu**** much .

But why me , everything is complicated enough without ...the feelings that make you weak and strong and weak
Living on the edge ....

Mooi topic overigens ...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-01-15 02:40

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst door de TopicStarter : 19-01-15 02:40

Wauw, zo te zien moet ik weer even gaan bijlezen!

**Geplaatst**: 19-01-15 02:44

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 19-01-15 02:44

Ik mis je! Ik mis je zo erg! Ik mis je, niet omdat ik je zolang niet gezien heb, niet omdat ik je zolang niet gesproken heb. Ik mis je zelfs als ik bij je ben. want degene die ik mis is er niet Meer. Ik mis de mama die je 10 jaar geleden was, ik mis de mama die er altijd voor me was. Ik mis de mama die nooit meer zal zijn... ik mis je mama

**Geplaatst**: 19-01-15 04:32

Geplaatst: 19-01-15 04:32

Best een goede dit topic.

Ik heb er niet voor gekozen en ik kon het niet helpen.
Met alles wat in mijn macht lag heb ik geprobeerd om dingen sneller en beter te laten verlopen.
Toch ik heb vreselijk veel spijt dat ik je niet nu pas jaren later tegen ben gekomen.
Dan had je mijn lijden niet hoeven zien en hadden we zorgeloos verder gekund.

Sorry.

**Geplaatst**: 20-01-15 00:50

Geplaatst: 20-01-15 00:50

Alles is zo moeilijk. Zo ingewikkeld. Ik ben zo moe van het denken. Waarom is er niemand die zegt kom, ik help je. Die een keer positief tegen mij doet in plaats van altijd het negatieve.
Ik ben zoals ik ben, en dat kan ik niet veranderen. Wil ik niet veranderen. Want ik ben ik.

**Geplaatst**: 20-01-15 01:11

Geplaatst: 20-01-15 01:11

oei.. ik moet wel even slikken bij sommige dingen, ik ga eens een brief schrijven om dat dan maar even van me af te hebben geschreven.

Voor nu,

Waarom?

**Geplaatst**: 20-01-15 18:09

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 20-01-15 18:09

Waarom? Waarom heb ik vroeger nooit gezegd wat me dwars zat.. Misschien was het dan nu nog goed geweest. Onze vriendschap is ten einde, door mij en door jou. Ik hoef geen vriendschap meer met jou, klaar ermee. Je hebt mij teveel pijn gedaan om dat nog te vergeven. Maar toch mis ik je op sommige momenten, raar.. Gelukkig kan ik je soms vergeten en weer in het nu leven, plezier maken met nieuwe vriendinnen en genieten! Nog steeds kan ik ergens diep van binnen soms jaloers op je zijn, maar ik moet beseffen dat ik het zonder jou ook red en dat ik jou niet meer nodig heb in mijn leven..
Onze vriendschap is ten einde.

Het lucht op nu ik het zo opgeschreven heb maar nog steeds vraag ik me af of ik het moet plaatsen..

**Geplaatst**: 20-01-15 20:46

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 20-01-15 20:46

Lieste dinnetje,

Ik wil je bedanken voor al de jaren lieve vriendschap. We ontmoetten elkaar op ponykamp: kleine meisjes waren we nog. Inmiddels is er zó veel veranderd... Jij geniet volop van je lieve ponybeest en steunt mij omdat ik de mijne zo mis.
Inmiddels hebben we allebei al een lange relatie, en nog nooit hebben we elkaars vriend ontmoet. _O-

Maar hé, dat heb je niet nodig om er lekker lang over te kunnen praten! Gauw eens afspreken.

Door alle jaren heen kregen we kansen, tegenslagen en nog meer kansen. Ik vind het zo fijn dat je al die tijd al aan mijn zijde staat, wat er ook gebeurt... Hoe zwaar je het zelf ook mag hebben, je bent er altijd voor me.
Je bent een bijzondere meid en ik hou van je. Keep up the good work, daar in Amsterdam!

**Geplaatst**: 20-01-15 21:22

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 20-01-15 21:22

ik dacht dat jij anders was
dat ik je kon vertrouwen
ik wist dat jij de enige was
van wie ik oprecht kon houden
ik ben niet boos op je
integendeel, ik zal er altijd voor je zijn
altijd naar je luisteren
maar jij hebt mij laten vallen zomaar
uit het niets ,, en toch hou ik alsnog van je
meer dan jij eigenlijk verdient

en stiekem hoop ik dat je dit leest ik kan het wel naar je sturen maar je reageert toch niet

**Geplaatst**: 20-01-15 21:52

Geplaatst: 20-01-15 21:52

Je bent geen enkel woord waardig.

Dat is alles.

**Geplaatst**: 21-01-15 12:19

Geplaatst: 21-01-15 12:19

´Op je sterfbed zal je voelen wat je ons hebt aan gedaan, als je helemaal alleen bent zul je beseffen dat het te laat is´

**Geplaatst**: 24-01-15 01:30

Geplaatst: 24-01-15 01:30

Just wrote down my feelings

I hope you enjoyed it.
I hope it made yourself proud.
By giving a girl, -who has been through a
lot already, who felt so much pain in her short life, and who is already so insecure- hope.
And then suddenly, you broke her down, pushed her down the ladder which she was trying so hard to climb, and shattered all that was left of her.
Bastard.

**Geplaatst**: 24-01-15 01:50

Geplaatst: 24-01-15 01:50

Ruim anderhalf jaar was je mijn leven. Ik heb je alles gegeven, mijn hart, mijn ziel, werkelijk alles dat ik had.

Opeens was het voorbij. Wat een uur daarvoor nog zo veilig leek, was weg. Mijn wereld stortte in, je stapte van het ene op het andere moment uit mijn leven. Je zei dat het niet voor altijd was, maar ons contact zal nooit meer normaal kunnen verlopen, dat weet ik zeker.

Je hebt me al die tijd geholpen, was mijn steun en toeverlaat, mijn broer, mijn vader, je was alles voor me. En nu? Nu heb ik niemand meer. Ik ben alleen.

Anderhalf jaar heb ik aan je verspild. Ik had beter moeten weten maar ik was zo blind... Ik hield van je, met heel mijn hart. Het hart dat nu kapot is, en niet meer gelijmd kan worden.

Het is voorbij, wij zijn voorbij. Bedankt.

**Geplaatst**: 24-01-15 01:59

Geplaatst: 24-01-15 01:59

Lieve jij,

Na bijna 3 jaar samen te zijn zie ik het niet meer zitten. Ik voel me niet meer goed genoeg. Ik weet wel dat je echt van mij houd en ik houd ook heel veel van jou, maar ik kan jou niet gelukkig maken, en jij mij ook niet. Ik vraag niks van je, enkel om me een beetje speciaal te laten voelen, maar zelfs dat is teveel gevraagd. Laatst hadden we echt een goed gesprek, jij vroeg of ik me wat vaker leuk voor jou wilde kleden in plaats van altijd in mijn paardenkleding of sportkleding rond te lopen, en ik vroeg of jij dan iets vaker iets aardigs kon zeggen. Leek me een goede afspraak en we leken elkaar echt te begrijpen. Dus toen wij donderdag lekker in Amsterdam zouden gaan winkelen en ik daarvoor een uur bezig was geweest met mijn make up en kleding viel het me toch wat tegen dat er alweer geen aardig woord vanaf kon, behalve dan dat je mijn schoenen niet zo mooi vond. Is het dan zoveel gevraagd een complimentje te geven? Ik zweet me 6 dagen per week 1,5 uur de t#ring om er goed uit te zien, de afgelopen twee maanden ben ik gigantisch afgevallen en veel gespierder geworden, maar ook daar zeg je nooit iets over, behalve dat het saai is als ik lang bezig ben en dat jij het verschil niet ziet.

Ik heb niet veel nodig om gelukkig te zijn, enkel iemand die mij speciaal laat voelen en dag voel ik me niet meer. Je kijkt nooit meer naar mij alsof ik speciaal ben, je komt nooit onverwachts langs als verrassing, ik heb al een jaar geen klein cadeautje als gebaar gehad. En daar komt dan ook nog eens bij dat je liegt als ik vraag of er meiden met je hebben geflirt met uitgaan, wat ik vervolgens geen liegen mag vinden omdat je het voor de helft verteld had. Ik heb het gevoel dat de enige reden dat je nog bij me bent omdat je wel echt van me houd en me in deze moeilijke tijd niet alleen wilt laten. Maar het probleem is dat ik me ook bij jou alleen voel. Je zegt dat je er altijd voor me bent, maar verder dan woorden komen we niet. Je bent er wel lichamelijk, maar niet emotioneel. Nu ik dit typ lig ik huilend op bed, omdat dit een moeilijke beslissing is. Maar omdat ik zoveel van jou houd en ik jou niet meer gelukkig kan maken denk ik dat het beter is als we uit elkaar gaan. Ik wil iemand die mij wel speciaal vind, die blij is met mij en er echt voor me is. Waar jij naar op zoek bent weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik dat niet meer ben.

Liefs,

Misschien dat ik hem dit echt geef, geprint als ik bij hem ben. Ik kan niet goed praten en heb er moeite mee uit te spreken wat me dwars zit. Maar er moet verandering in komen maar jeetje wat is het moeilijk..

**Geplaatst**: 24-01-15 20:00

Geplaatst: 24-01-15 20:00

_Zoe schreef:
Lieve jij,

Na bijna 3 jaar samen te zijn zie ik het niet meer zitten. Ik voel me niet meer goed genoeg. Ik weet wel dat je echt van mij houd en ik houd ook heel veel van jou, maar ik kan jou niet gelukkig maken, en jij mij ook niet. Ik vraag niks van je, enkel om me een beetje speciaal te laten voelen, maar zelfs dat is teveel gevraagd. Laatst hadden we echt een goed gesprek, jij vroeg of ik me wat vaker leuk voor jou wilde kleden in plaats van altijd in mijn paardenkleding of sportkleding rond te lopen, en ik vroeg of jij dan iets vaker iets aardigs kon zeggen. Leek me een goede afspraak en we leken elkaar echt te begrijpen. Dus toen wij donderdag lekker in Amsterdam zouden gaan winkelen en ik daarvoor een uur bezig was geweest met mijn make up en kleding viel het me toch wat tegen dat er alweer geen aardig woord vanaf kon, behalve dan dat je mijn schoenen niet zo mooi vond. Is het dan zoveel gevraagd een complimentje te geven? Ik zweet me 6 dagen per week 1,5 uur de t#ring om er goed uit te zien, de afgelopen twee maanden ben ik gigantisch afgevallen en veel gespierder geworden, maar ook daar zeg je nooit iets over, behalve dat het saai is als ik lang bezig ben en dat jij het verschil niet ziet.

Ik heb niet veel nodig om gelukkig te zijn, enkel iemand die mij speciaal laat voelen en dag voel ik me niet meer. Je kijkt nooit meer naar mij alsof ik speciaal ben, je komt nooit onverwachts langs als verrassing, ik heb al een jaar geen klein cadeautje als gebaar gehad. En daar komt dan ook nog eens bij dat je liegt als ik vraag of er meiden met je hebben geflirt met uitgaan, wat ik vervolgens geen liegen mag vinden omdat je het voor de helft verteld had. Ik heb het gevoel dat de enige reden dat je nog bij me bent omdat je wel echt van me houd en me in deze moeilijke tijd niet alleen wilt laten. Maar het probleem is dat ik me ook bij jou alleen voel. Je zegt dat je er altijd voor me bent, maar verder dan woorden komen we niet. Je bent er wel lichamelijk, maar niet emotioneel. Nu ik dit typ lig ik huilend op bed, omdat dit een moeilijke beslissing is. Maar omdat ik zoveel van jou houd en ik jou niet meer gelukkig kan maken denk ik dat het beter is als we uit elkaar gaan. Ik wil iemand die mij wel speciaal vind, die blij is met mij en er echt voor me is. Waar jij naar op zoek bent weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik dat niet meer ben.

Liefs,

Misschien dat ik hem dit echt geef, geprint als ik bij hem ben. Ik kan niet goed praten en heb er moeite mee uit te spreken wat me dwars zit. Maar er moet verandering in komen maar jeetje wat is het moeilijk..

Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 24-01-15 20:06

Geplaatst: 24-01-15 20:06

_Zoe schreef:
Lieve jij,

Na bijna 3 jaar samen te zijn zie ik het niet meer zitten. Ik voel me niet meer goed genoeg. Ik weet wel dat je echt van mij houd en ik houd ook heel veel van jou, maar ik kan jou niet gelukkig maken, en jij mij ook niet. Ik vraag niks van je, enkel om me een beetje speciaal te laten voelen, maar zelfs dat is teveel gevraagd. Laatst hadden we echt een goed gesprek, jij vroeg of ik me wat vaker leuk voor jou wilde kleden in plaats van altijd in mijn paardenkleding of sportkleding rond te lopen, en ik vroeg of jij dan iets vaker iets aardigs kon zeggen. Leek me een goede afspraak en we leken elkaar echt te begrijpen. Dus toen wij donderdag lekker in Amsterdam zouden gaan winkelen en ik daarvoor een uur bezig was geweest met mijn make up en kleding viel het me toch wat tegen dat er alweer geen aardig woord vanaf kon, behalve dan dat je mijn schoenen niet zo mooi vond. Is het dan zoveel gevraagd een complimentje te geven? Ik zweet me 6 dagen per week 1,5 uur de t#ring om er goed uit te zien, de afgelopen twee maanden ben ik gigantisch afgevallen en veel gespierder geworden, maar ook daar zeg je nooit iets over, behalve dat het saai is als ik lang bezig ben en dat jij het verschil niet ziet.

Ik heb niet veel nodig om gelukkig te zijn, enkel iemand die mij speciaal laat voelen en dag voel ik me niet meer. Je kijkt nooit meer naar mij alsof ik speciaal ben, je komt nooit onverwachts langs als verrassing, ik heb al een jaar geen klein cadeautje als gebaar gehad. En daar komt dan ook nog eens bij dat je liegt als ik vraag of er meiden met je hebben geflirt met uitgaan, wat ik vervolgens geen liegen mag vinden omdat je het voor de helft verteld had. Ik heb het gevoel dat de enige reden dat je nog bij me bent omdat je wel echt van me houd en me in deze moeilijke tijd niet alleen wilt laten. Maar het probleem is dat ik me ook bij jou alleen voel. Je zegt dat je er altijd voor me bent, maar verder dan woorden komen we niet. Je bent er wel lichamelijk, maar niet emotioneel. Nu ik dit typ lig ik huilend op bed, omdat dit een moeilijke beslissing is. Maar omdat ik zoveel van jou houd en ik jou niet meer gelukkig kan maken denk ik dat het beter is als we uit elkaar gaan. Ik wil iemand die mij wel speciaal vind, die blij is met mij en er echt voor me is. Waar jij naar op zoek bent weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik dat niet meer ben.

Liefs,

Misschien dat ik hem dit echt geef, geprint als ik bij hem ben. Ik kan niet goed praten en heb er moeite mee uit te spreken wat me dwars zit. Maar er moet verandering in komen maar jeetje wat is het moeilijk..

Ontzettend mooi verwoord en heel veel sterkte. :(:)

**Geplaatst**: 24-01-15 22:10

Geplaatst: 24-01-15 22:10

'lieve' mensen die mijn leven hebben verpest,

Jullie weten niet wat jullie gedaan hebben, maar mijn ouders, familie, en vriend en ik weten het maar als te goed. Door jullie heb ik een halfjaar in de kliniek gezeten, drie vakanties moeten weggooien omdat ik suïcidaal was. Dingen moeten meemaken die mensen niet horen mee te maken, zeker niet een meisje die moet genieten van haar jonge jaren, op 16 jarige leeftijd ben ik al volwassen geworden. Zware jaren achter de rug. Door jullie. Soms, krijg ik de neiging om alles openbaar te zetten, jullie namen erbij. Foto's van mij van m'n beschadigde lichaam, wat door jullie komt. Het liefst gunde ik jullie deze dood wens. Die wens die me dag en nacht bezig houd. Die me beïnvloed in mijn dagelijks leven. Waardoor ik ben blijven zitten en 2 keer buiten de norm om over moest gaan. Waardoor ik al zo lang met therapie bezig ben, maar er nog geen verandering in is gekomen, waardoor ik geen tijd meer heb om sociaal te zijn omdat ik veel te moe ben. Zelfs paardrijden, het geen waar ik mijn energie om door te gaan haal, doe ik nauwelijks meer.
Ik kende geen haat, tot jullie mijn leven hadden verpest.
Bedankt voor het ruïneren van mijn leven. En die van mijn ouders.

Jullie weten niet hoeveel verdriet ik er aan over heb gehouden, en hoe beschadigd mijn lichaam, en mijn ziel is.

**Geplaatst**: 24-01-15 22:20

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 24-01-15 22:20

Jeetje [***], wat heftig! Ik wil je onwijs veel sterkte wensen :(:)

!

**Geplaatst**: 24-01-15 22:22

Geplaatst: 24-01-15 22:22

_Kyarah schreef:
Jeetje [***], wat heftig! Ik wil je onwijs veel sterkte wensen !

Dankjewel! Het gaat gelukkig nu wat redelijk stabiel

**Geplaatst**: 24-01-15 23:28

Geplaatst: 24-01-15 23:28

Help me, please help me

**Geplaatst**: 24-01-15 23:43

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 24-01-15 23:43

"one day I'll be living in a big old city
and all you're ever gonna be is mean"

**Geplaatst**: 25-01-15 00:24

Geplaatst: 25-01-15 00:24

Lieve jij,

Ja, jij. Anders kan ik je niet meer noemen. Weet ik niet meer hoe ik je moet noemen. Alles begon 2 jaar geleden. Ik had geen vrienden, mijn ouders waren drukker met zichzelf en ik voelde me elke avond eenzaam. Jij had dit door en langzaam bij beetje vertelde ik mijn verhaal.

Mijn verhaal dat ik, sinds ik me kan herinneren, gepest en genegeerd wordt. Op school en door mijn ouders. Dat ik geen vrienden heb, omdat ik raar ben. Dat ze me onder water drukten tijdens schoolzwemmen. Dat ik van vwo+ ben afgezakt naar mbo, zonder diploma van de middelbare school. Dat ik alibi moest spelen voor mijn moeder die afsprak met andere mannen dan mijn vader. Dat ik alle minpunten van mijn moeder moest aanhoren van mijn vader. Dat ik mijn speelgoedpaardjes en knuffels in kasten moest verstoppen als de deurwaarder weer eens langs kwam. Dat er regelmatig gedreigd werd dat ik mijn allerliefste, mijn pony, moest verkopen als ik eens tegenstribbelde. Dat men op school kauwgom in mijn haar smeerde.

Niemand, niemand kon ik vertrouwen. Ik kon op niemand bouwen. Mijn ouders niet, mijn moeder vroeg aan mij of ik van mijn vader moest scheiden. Waarom leg je die keus in godsnaam bij een meisje van 15 neer? Mijn vader bedroog mij op meerdere manieren. En als hem iets niet aanstond dreigde hij met de verkoop van mijn pony.
Vriendinnen, ik heb er een paar gehad. 1 op de basisschool, maar die ging verhuizen en al heb ik tientallen kaartjes en brieven gestuurd, ik hoorde niks meer van haar. Een andere vriendin, die me uitschold, zei dat ze beter en knapper was dan mij. Hoe heb ik haar ooit vriendin kunnen noemen? Een andere vriendin van de middelbare school, die uiteindelijk geen contact meer met mij wou omdat ze jaloers was dat een bepaalde jongen mij wel leuk vond maar haar niet.
Nooit, nooit heb ik mensen kunnen vertrouwen. Deed ik dat wel, dan bedrogen ze mij uiteindelijk toch wel of lieten ze mij in de steek.

Jouw aandacht was zeer welkom, omdat ik op dat moment met suïcidale gedachten rondliep (wat jij nog steeds niet weet) aangezien ik me vreselijk eenzaam voelde. Maar daar was jij, jij voelde als thuis, jij vond dat ik mijn werk goed deed, je was er gewoon voor mij.

Ondertussen is er zo veel veranderd. Ik kan het niet eens opschrijven, want ik krijg tranen in mijn ogen. Jij was voor mij die papa die ik nooit gehad heb.
Maar jij zag dat anders. Jij vond mij veel leuker dan 'slechts' een soort van pleegdochter.

Hoe heb ik ooit zo dom kunnen zijn, om weer iemand te vertrouwen. Ik weet niet eens meer hoe ik je noemen moet tegenwoordig, want die ''papa'' ben jij al lang niet meer. Ik kan alleen bij je aankloppen als jij iets van mij wil. Als ik een knuffel van je wil eindigt dat dikwijls in iets anders, dus ik vraag er maar niet meer om. En uit jezelf lief tegen mij doen zit er al een tijdje niet meer in, want men wordt jaloers, dus jij moet oppassen met wat je doet.

Lieve jij, ja, ik vind je nog steeds lief, ziek eigenlijk hé? Ik snap mezelf ook niet. Of toch wel een beetje, want ik heb niemand anders, dus maak ik mij maar weer hard, zoals ik al 18 jaar doe, en slik alles maar, en doe alsof het mij niets kan schelen. Maar diep van binnen, word die muur, die jij voor een groot deel had gesloopt, weer langzaam, stukje bij beetje, opgebouwd. Zodat ik straks net weer zo hard ben zoals 2 jaar geleden.

**Geplaatst**: 25-01-15 01:25

Geplaatst: 25-01-15 01:25

Finliox schreef:
Je bent geen enkel woord waardig.

Dat is alles.

En daar ging m'n koffie :Y)

**Geplaatst**: 25-01-15 02:15

Geplaatst: 25-01-15 02:15

Wauw wat een brieven zeg....

Het enige wat ik te zeggen heb:

Jammer dat het op deze manier moest gaan. Dat ik via andere mensen moest horen hoe jij al die jaren over mij hebt gedacht en gepraat. Jammer, vervelend maar vooral k*t. Dat het op deze manier zou gaan had ik niet verwacht. Ik dacht dat wij altijd contact zouden hebben ook al woon je niet dichtbij. We zagen elkaar niet vaak maar spraken elkaar dagelijks. Nooit van jouw kant interesse. Helaas was ik te dom en had ik naast jou maar weinig vriendinnen, om te zien dat jij mij gewoon gebruikte wanneer jij je weer eens verveelde of wat van me moest hebben of weten. Maar ik bleef maar achter je aan hobbelen en jij genoot daar zichtbaar van. Negeren was je een ster in en daarna doen alsof je neus bloed.

Wat ik nog wel graag tegen je zou willen zeggen als ik je ooit nog tegen het lijf loop,

Het ga je goed.

**Geplaatst**: 25-01-15 02:28

Geplaatst: 25-01-15 02:28

Mijn brief aan mijn oudste trots, mijn overleden zoontje Joey. Ik zou hem zooooo graag nog een laatste keer willen vasthouden...

Lieve Joey,

Er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet even aan je denk, even mijn aandacht aan je schenk. Dan staar ik dromerig voor mij uit en dan zie ik glashelder je gezicht, jouw ogen op mijn ogen gericht en die kleine handjes geklemd om mijn vingers...

Het is alweer bijna 8 jaar geleden en als ik naar je broertje kijk dan zie ik in zijn ogen echt een deel van jou. Hoop, vechtlust, koppigheid maar vooral die grenzeloze liefde. Soms is het wel moeilijk dat ik met jou niet de fases heb mogen beleven die ik met hem wel beleef... Die eerste middag zonder luier, de eerste keer naar school, dat moment dat hij s' avonds in bed in mijn oor fluisterde dat ik de liefste mamma van de wereld was omdat ik zijn lievelingsverhaaltje voor had gelezen of bijvoorbeeld vanmiddag nog toen hij zei; Als ik nu een autootje mag kopen in de winkel? Dan krijg jij van mij een kusje. Ja chantage, ik weet het... Maar ik kon het ook niet laten om zoiets schattigs af te slaan, dus je kleine broertje heeft vanmiddag een Mini Cooper uitgezocht bij de Intertoys en bij de kassa kreeg ik een kusje... ♡ Je broertje heeft het best vaak over je. Eigenlijk al vanaf het moment dat hij kon brabbelen en hij kende je naam al voordat wij het hem verteld hadden. Wat in het begin heel verwarrend was, maar tegenwoordig beschouwen wij het maar als "normaal". Ik wou dat ik met jou ook had kunnen genieten van die kleine veelzeggende liefdevolle momenten waar het leven zo vol mee zit...

Lieve Joey, je papa en ik missen je en we houden zielsveel van je ♡ Ik weet 100% zeker dat je je kleine broertje goed in de gaten blijft houden en hem zal beschermen.

Ooit zullen wij elkaar weer kunnen vasthouden...

Kusjes Mamma

☆ Joey 12-06-2007