Geplaatst 
.Ik vind mezelf communicatief best wel oké en vind ook dat ik verstandig genoeg ben om, als er iets is, dit gewoon op een normale en redelijke manier bespreekbaar te maken. Het overgrote deel van de tijd, als er conflicten zijn met mij en vrienden, dan komen we er altijd wel uit, door gewoon goed te communiceren en door zo logisch en redelijk mogelijk te denken. Ik weet dit en ik weet dat het werkt
Dan toch... Toch val ik weleens in die valkuil van het vrouwen denken... Dat ik mijn armen over elkaar heen sla en de andere kant uit kijk en zeg "Praat niet met me!" "Raak me niet aan!" terwijl ik op dat moment eigenlijk wil dat ze naast me gaan zitten, wel met me praten en me een knuffel geven.
Of dingen zoals dit...
Hij "Ik ga naar de stad, vind je toch niet erg toch?"
Ik "Nee hoor, ga maar."
En dan gaat hij, terwijl ik van binnen chagrijnig ben dat hij is gegaan... Als hij terug is ben ik geïrriteerd.
Hij "Maar ik mocht toch?"
Ik "Ja, maar je had uit jezelf moeten denken dat je beter kon blijven."
Aaah, om gek van te worden!
Hij "Alles wel goed?"
Ik "Ja, het is prima."
Hij "Ow oké, nou ik ga dan, doei."
Ik
Er word mij weleens gevraagd, waarom ik me dan zo gedraag, terwijl ik het andere wil.. Dat ze toch echt niet kunnen gedachtelezen en dat als ik iets wil van hun (met hun bedoel ik mannelijke vrienden en/of relaties die ik heb gehad), ik het gewoon moet zeggen... Maar soms wil ik gewoon dat ze uit zichzelf iets door hebben en iets doen etc... Dat vind ik... Logisch.
. Vrouwen
Laatst had een stel die ik ken ruzie op straat. Ze is toen kwaad bij hem weg gelopen. Hij is verder gegaan met uitgaan. Ik ben met beide bevriend en heb toen met beide gepraat. Zij was kwaad dat hij niet achter haar is aan gegaan, wat ik ook kan begrijpen, want dat is hoe ik ook denk, dat is wat ik ook, in mijn vrouwen logica, zou verwachten dat mijn relatie zou doen... En ik zou ook best pissig zijn als hij dat niet deed. Echter hij begreep niet waarom ze achteraf nog kwader was dat hij gewoon is uit gegaan. Hij dacht, ze loopt weg, oké prima, dan wil ze alleen worden gelaten en dus doe ik dat.. Zijn kant is heel logisch, die van de vrouw ietwat minder... Maar ik begrijp wel haar uitgangspunt, want ik kan soms ook op die manier denken... Ik besef me ook dat het onredelijk is. Jij loopt weg, dus dan wil je weg toch? Als je verder met hem wilt praten, dan moet je gewoon blijven. Dat is het logische. Dat is redelijk.. Toch is dat niet altijd wat we doen.
Vrouwenlogica maakt het leven een stuk lastiger... Ondanks dat ik mij heel erg bewust van deze dingetjes ben, soms val ik toch in die emotionele valkuil.
Wie valt ook wel eens prooi aan dit soort dingen
En wie kan mij nou eens uitleggen waarom we ons in hemelsnaam zo gedragen? En wie heeft eigenlijk helemaal niet van deze dingen? Wie is er te rationeel voor vrouwen logica? 
Of maar blijven doorvragen.. 
ik zeg altijd precies wat ik wil, lekker duidelijk 
volgens mij komt het meer voor bij vrouwen die zich emotioneel moeilijk kunnen uiten. 
) 
