Ik weet niet zeker of deze topic goed staat, ik zat te twijfelen tussen MZ en LZP...
Veel weten al dat ik zeer slechtziend ben. Ik ben zo geboren, en door een aantal oogaandoeningen denken ze ook niet dat het ooit '100%' zicht word. Maar...
Ze kwamen er een tijd geleden achter dat ik toch wel erge staar begon te ontwikkelen, daarbij zagen ze ook duidelijk dat mijn lensbandjes heel erg zwak zijn en mijn eigen lens zich had verschoven..
Ik kwam voor een (best wel een moeilijke) keuze te staan: of een staar operatie, die door een specialist zou worden uitgevoerd i.v.m. mijn toch wel erg complexe ogen (mijn irissen zijn niet volledig, pupillen niet rond, pupillen staan niet recht in mijn iris, lensbandjes heel zwak) of toch blijven doorlopen met dubbel/wazig zicht..
Ik heb veel gepraat met mijn lieve ouders, vrienden.. en kwam tot de conclusie om eerst mijn rechter oog te laten opereren. Ik zag hier 1% mee, dus eigenlijk praktisch niets, alleen wat kleuren...
Na de operatie, die erg goed verliep, zag ik 5% in plaats van 1%! Ik was heel erg blij, kreeg veel steun om mij heen en leerde eigenlijk gauw met 4% meer te leven (mijn linker oog is altijd mijn 'goede' oog geweest, hier zag ik 3% mee).
Toen de moeilijke beslissing: zou ik ook mijn linker oog laten doen? Immers was het altijd mijn goede oog, ik vond het best eng... Maar door alle steun om mij heen toch besloten er voor te gaan!

10 april, afgelopen woensdag was het zo ver... mijn 2e oogoperatie! Ik was erg zenuwachtig, kwam dit keer ook naar uit de narcose (beroerd, spugen, hyperventilatie) maar er waren echt hele lieve zusters om mij heen en was gauw weer gerustgesteld

Gisteren was mijn 1e controle. Eindelijk ging mijn verband voor mijn oog weg! Ik zag zoveel, ik was zo verbaast, ergens heel emotioneel, geschokt... wauw! De wereld is heel anders dan ik mij had voorgesteld..
Uit deze onderzoek bleek dat ik zo'n 10% moet zien, het is niet helemaal zeker omdat mijn oog zich nog moet herstellen, maar wauw!!! Ik ben zo blij, zo .. ik kan mijn gevoelens momenteel niet goed beschrijven!
Op de terugweg vroeg mijn vader: ''wil je nog even langs Madeira?'' Wat was dat een bijzonder moment, op stal aan te komen, en een paard te zien BEWEGEN in de bak! Ik kon zelfs zien dat het dier een wit voetje had. Ik was zo onder de indruk, kon wel huilen.. mijn lieve paard gepakt (die ik voor het eerst ook goed kon bewonderen! Haar lichaamstaal had ik nooit gezien, natuurlijk maak je zelf een inschatting maar om het in het echt te zien is zo bijzonder!) en een rondje gelopen. Na een rondje werd ik zo gek van alles wat ik zag, we hebben Madeira terug gezet en zijn naar huis gegaan.. ik ben toen ook even in slaap gevallen, alles even verwerken...
Later met Diezel (mijn geleidehond) naar de winkel gelopen, om taart te kopen

Mensen zeiden altijd dat ze respect voor mij hadden wat ik deed ondanks mijn weinige zicht, maar ik krijg steeds meer respect voor goed ziende mensen! Wauw wat hebben jullie elke dag veel te verwerken zeg, de mooie wereld om jullie heen..
Ik ben zelfs bang om straks weer te gaan paardrijden (ik heb 13 mei mijn 2e controle en mag daarna weer alles doen) gewoon omdat ik niet weet wat mij te wachten staat

Sorry lieve bokkers, ik moest mijn verhaal echt even kwijt..

Heb zoveel steun gehad, zoveel lieve reacties, wat kunnen mensen veel voor je betekenen
