Geplaatst 1 november 2006 werd ik van mijn fiets gereden. Ik brak mijn nek op C3. Dat ligt tegen de hersenstam aan en is normaal gezien dodelijk. Na 48 uur volledig verlamd te zijn geweest kwam langzaam mijn gevoel terug. En de pijn! Mijn rug bleek ook niet zonder schade erdoor te zijn gekomen. Er waren 3 ruggenwervels volledig verdrukt. Met een nekkraag en rugcorset begon in aan 2007.
Mijn krachtverlies is groot, mijn opleiding heb ik moeten afbreken toen ik bijna afgestudeerd was omdat ik het nooit zou kunnen uitvoeren en de nodige beperkingen ben ik langzaam gaan accepteren. Na enorm lang revalideren, veel tegenslagen en enorm veel pijn heb ik weer leren lopen, fietsen EN paardrijden!
2 jaar geleden is er bij mij TOS vastgesteld (http://nl.wikipedia.org/wiki/Thoracic_outlet_syndrome). Dit in navolging van mijn ongeluk wederom. Er is een risico dat alsnog geopereerd gaat worden om volledige uitval van mijn arm tegen te gaan. Dit zou betekenen dat de bovenste rib verwijderd word en mijn sleutelbeen opnieuw gepositioneerd. Meest gunstige beeld is dan 12 maanden revalidatie.
Nu, 6 jaar later volg ik nog altijd therapie en train ik dagelijks om mijn lichaam sterk te houden zodat ik kan alles kan doen wat ik graag doe en om zeker niet geopereerd te hoeven worden.
Mijn rug gaat eigenlijk erg goed, en mijn nek, heeft zijn ups en downs, maar ook daarin ben ik verder dan iemand ooit had durven dromen!
1 november 2012 schreef ik:
Citaat:Vandaag is het precies 6 jaar geleden dat mijn leven volledig veranderde.
Dat alles wat vanzelfsprekend was, niet meer tot de mogelijkheden behoorde.
Je toekomstplannen overboord gooien, opnieuw opkrabbelen en een nieuw plan maken heeft tijd nodig.
Oplopen tegen veel onbegrip door de jaren heen en vele beperkingen brengt veel woede en verdriet met zich mee.
Elke dag probeer ik positief in het leven te staan. Ik kan het verleden niet veranderen dus ik moet verder met de mogelijkheden die ik nog heb. En die zijn veel groter dan welke arts ook ooit had durven dromen.
Ik loop, werk en rijd weer paard!
Als ik iets geleerd heb, en helaas is dat dinsdag ook weer bevestigd, je mag niks voor vanzelfsprekend nemen.
Je leeft vandaag en dat kan morgen anders zijn.
Ik heb, hoewel aangepast, me terug gevochten in mijn leven.
En vandaag, precies 6 jaar later, wil ik daar even bij stilstaan.
Gister moest ik naar mijn werk. Ik heb(of had eigenlijk) een 4x4 suzuki vitara.
Door min vorige ongeluk heb ik veel angst ontwikkeld, dus ik reed rustig naar mijn werk. Terwijl ik aan het optrekken was op een viaduct ging het mis. Ik raakte in een slip en schoof naar rechts. Daar zat echter de rand van het viaduct! Dus ik stuurde scherp naar links waarop mijn auto zich vol in een andere auto boorde. Daarvan kreeg ik zo een tik dat ik naar rechts schoot. Vol het viaduct af. Godzijdank stond er een boom waartegen ik tot stilstand ben gekomen. Anders was mijn weg nog zeker 20 meter later in een sloot geëindigd met een garantie tot over de kop gaan.
Ik kon de auto niet op eigen kracht uit en ben een tijdje bewusteloos geweest. Ik had mijn gordel om en ben hierdoor niet tegen de voorruit geklapt. Maar mijn nek heeft wel een zweepslag (whiplash) gemaakt. Mijn dak is van min auto gehaald, en ik ben via de achterkant met kraag en plank uit de auto gehaald.
(het verhaal hierbij klopt niet maar geeft een indicatie van de situatie)
http://www.112brabant.nl/index_main.php ... to_id=7844
Pas in de ambulance begon het tot mij door te dringen hoe ernstig de situatie was. Mijn voeten en handen bewogen wel, dus ik was eigenlijk heel blij. Maar de klap die mijn nek gemaakt heeft. Hoeveel kracht verlies gaat het me opleveren? Hoeveel hoofdpijn klachten? Vanaf waar moet ik weer komen? En kan ik nog terug naar het niveau waar ik eindelijk mijn vrede in gevonden had?
Mijn auto is total los verklaard. De schade lijkt mee te vallen, maar de body en het onderstel zijn scheef volgens de sleepdienst die hem bij die boom vandaan heeft gehaald. Hij word maandag naar de garage gesleept, den hoor ik meer.
In het ziekenhuis ben ik volledig doorgelicht. Niks gebroken! Wel een whiplash maar hoe ernstig is die? (en een gekneusde knie, maar ja). Met pijnstillers en spierverslappers mocht ik naar huis.
Echter in mijn eentje van dat bed af komen kon ik niet eens! Ik kon mijn eigen hoofd niet meer optillen. Ik heb enorm moeten huilen (nu weer). Uiteindelijk met hulp van de zuster recht gekomen. Enorm duizelig, misselijk. Na een tijdje zakte het was en ben ik met een rolstoel naar de auto gebracht van een vriend van me, die me naar huis heeft gebracht.
Gister zijn er al veel mensen op bezoek gekomen en iedereen wil me helpen en is onwijs lief. Dat is erg fijn.
Ik heb enorme pijn in mijn nek, en heb 2 handen nodig om bijvoorbeeld een flesje water op te tillen. Typen gaat redelijk, maar het is nog wel lastig om mijn vingers goed te coördineren. Ademhalen is vrij pijnlijk omdat mijn borstbeen een flinke klap heeft gehad van de gordel. Wel kan ik mijn armen redelijk goed bewegen, erg positief natuurlijk!
Nu word het dus opnieuw een revalidatie proces in.
Aankomende week moet ik sowieso thuis blijven en zoveel mogelijk plat. Vrijdag moet ik terug naar ziekenhuis voor een scan en een behandelplan.
Aan de ene kant ben ik heel positief. Het zal toch wel weer goed komen? Aan de andere kant ben ik erg negatief en verdrietig. Hoeveel klappen kan een lichaam verwerken? En hoe vaak kan je psychisch opnieuw beginnen? Ik weet het niet zo goed meer.
en ik wens je een voorspoedig herstel toe tot tenminste weer het niveau van voor dit tweede ongeluk. 
anders had je wel of tegen die boom aangeplakt gezeten of op je kop in de sloot... "Gewoon" overnieuw beginnen en uit het leven halen wat erin zit.. en nog belangrijker.. tevreden zijn met wat je wel kan/ bereikt. Ook al is dat een hele grote kluif.. groter dan herstellen van lichamelijke ongemakken! 
!