Geplaatst: 14-11-12 21:09 Ik heb een hele lieve moeder die alle goede bedoelingen heeft, dat voorop gesteld
Echter heeft ze me jaren teveel beinvloed, ik moest altijd presteren, mn best doen en opvallen. Ik moest met de beste jongen thuiskomen en in sport alijd wedstrijden doen, model worden omdat ik knap was(Haar woorden: Heidi Klum pas maar op) en veel optreden omdat ik kan zingen(Haar woorden: de 2e Anouk). Op het moment dat dit gebeurde had ik er niet zoveel erg in, maar toen ik verhuisde naar de andere kant van het land en het zelf moest doen merk ik dat ik moeite had met eigen keuzes maken, dat ik alles gericht had op aandacht krijgen en altijd op zoek was naar die goede jongen met veel geld. Ik kreeg er faalangst en bindingsangst van omdat ik dacht dat het nooit goed genoeg was...
Anyway, toen ik vorig jaar bij de psycholoog terecht kwam vond ze dat maar raar en wat wist de psycholoog nou meer van mij dan ikzelf. Toen begon ze ineens met waarom ik bij de spych zat. Dat komt dus mede door dingen waarin zij een aandeel heeft gehad. Toen ik dat vorig jaar met haar wilde bespreken ging ze compleet in de afweer en werd ze om iets anders boos, in feite werd ze boos om wat ik zei. De volgende dag heeft ze met mijn vader gesproken en toen ik daarna mijn vader belde had zij dus dingen compleet anders gezegd dan dat ik ze gezegd had, ze had alles verdraaid wat ik zei zodat zij er positief uit kwam en niks aan haar lag. Ze legde alles bij de ander neer. Dat vond ik redelijk schokkend om te horen...
Ook vorig jaar zijn er een aantal dingen gebeurd binnen de familie die voor wrijving zorgen. In alle gevallen is mijn moeder daarbij betrokken, waarvan ik ook weet dat een aantal dingen aan haar lagen, maar wederom geeft ze alle andere personen de schuld. Nee aan haar ligt het niet, zij zitten fout. Daardoor wilde zij dit jaar geen kerst vieren met de familie, terwijl ze ook niet de moeite neemt om dat goed te maken. Dat wordt ook lastig gezien zij de discussie wel aan wilt gaan maar van te voren al zegt dat ze bij haar mening blijft en niet zal veranderen...
k heb vandaag een pittig telefoongesprek met haar gehad. Ik wilde haar spreken over de kerst, dat wij haar dan niet zien vanwege een strakke planning, dat snapte ze wel en vond ze ok, maar toen ik zei dat ik niet achter de reden stond waarom ze niet wilde komen, kreeg ik meteen allerlei excuses en ze verwijt dus iedereen hierom. Nee zij pakt het goed aan, zij doet niks fout. Dat schoot me in het verkeerde keelgat. Ik heb gezegd dat ze ook eens bij haarzelf te raden moest gaan en niet alleen maar anderen de schuld moet geven. Daar ging ze keihard tegenin a la het 'ik ben ook maar een mens en maak ook fouten, dat wil ik best toegeven' excuus, maar puntje bij paaltje is het nooit haar schuld. Toen ik concrete voorbeelden gaf, zei ze uiteraard dat het niet waar was en dat ik en anderen geen gelijk hadden, wat zij zei is de waarheid en ze liegt niet.
Nee, ze liegt niet, maar ze neemt haar waarheid zo serieus dat ze het niet eens meer ziet...
Ik ben niet met haar in discussie gegaan en heb alleen maar gezegd dat ze even goed moet nadenken over wat ik allemaal gezegd heb. Ik heb harde dingen gezegd die ik eigenlijk niet over de telefoon wilde zeggen mja het was even niet anders.
Ik heb het ook nog met haar gehad over de prestatiedrang, maar uiteraard bracht ze me weer aan het twijfelen met haar 'nee hoor dat heb je zelf ook altijd gewild' verhaal. Daar ben ik verder niet op in gegaan omdat ik dat een andere keer wilde toelichten.
Pfff lastig zo'n moeder, maar ik vind dat ik het gesprek goed heb gevoerd, ik heb mijn standpunt vastgehouden en gezegd wat ik wilde zeggen, ik ben nog nooit zo eerlijk geweest tegen haar, dat is raar, nieuw maar fijn.
Ik vind het zo moeilijk om hier mee om te gaan. Ik zie de kloof tussen haar en anderen (oa. de familie) steeds groter worden maar ik kan er niks aan doen, behalve zeggen wat ik ervan vind. Ik heb al wat afstand genomen in het contact om niet meer zo door haar meegesleurd te worden in haar ideeen, maar het blijft gewoon zo lastig, ik kan haar niet veranderen, maar wat kan ik wel?
) zal ook sneller gaan dan haar realisatie dat je geen afhankelijk kind meer bent. 
