Ik vind het leuk om te zien hoeveel deze pubers om hun idool geven. Soms gaan ze erg ver.
Ze dragen elke dag een T-shirt, juweel of bandje van hun favoriete idool. Hun hele kamer hangt vol posters en ze verzamelen elk artikel en bekijken elk interview.
Zijn ze verliefd? Of zijn ze alleen ver...slaafd?
Op een Tokio Hotel concert toen ik 13 was, had er een heuse fanclub een actie opgericht met 7000 bordjes met 'FREI' erop... http://www.youtube.com/watch?v=OGYd9iiZ71I
Ja, daar was ik bij

Dat is overgewaaid, natuurlijk...
Soms heb ik het vaagjes en herinner ik me de Tokio Hotel-tijd. Oei, oei, oei...

En soms komt het in een vlaag terug als ik de Justin-fan base zie... Ai, ai, ai...

Maar nu... Nu heb ik het weer zo verschrikkelijk zitten...

* Het is geen verliefdheid, dat weet ik absoluut zeker. Toch noem ik het maar gewoon een 'celebrity crush.'
* Het is een extreme bewondering, een fascinatie en een liefde voor dat talent en de persoonlijkheid die jij op het podium ziet staan, samen met een vleugje jaloezie en samenhorigheid... Het is iets heel bijzonders...
* Maar mag het zo ver gaan dat je er verdrietig van wordt omdat die persoon zo onbereikbaar is?
Ik zou alles doen om daar op het podium te kunnen staan, om één woord te kunnen zeggen, om herkend te worden in de menigte van duizenden fans.
Ik krijg het voor elkaar om op te vallen en daardoor kijk ik persoon in kwestie tijdens een concert in de ogen. Maar dat is het ook wel. (Dat is ook al geweldig, natuurlijk...)
Mijn grootste droom blijft bestaan...

Maar is dat nu echt iets voor pubers om zoiets te voelen?
Ik ben (al zeg ik het zelf) op veel vlakken vrij volwassen, studeer aan de universiteit...

Maar toch ga ik morgen mijn lessen volgen met... een T-shirt van mijn favoriete band aan.

Wie, oh wie, begrijpt mij toch!
