Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-02-12 18:57

Mijn moeder en ik deel 2...

Geplaatst: 13-02-12 18:57

Hoi.
Dit topic schrijf ik naar aanleiding van dit topic: [LZP] Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Bedankt voor de kritische reacties daarop. Dat heeft me een hele andere kijk gegeven op het hele gebeuren. Na het conflict heeft mijn moeder me dus gemaild, met haar excuses en ze had het gewoon niet goed begrepen zei ze.
Mijn moeder heeft dus ook het hele gesprek verdraaid en alles ten positieve van haar aan mijn vader verteld. Daarna heb ik haar nog gesproken aan de telefoon en zei ze alleen dat ze graag op wintersport wilde en dit niet tussen ons in wilde laten staan.
Wintersport ging goed, geen gezeur, geen rare dingen.

Maar nu, nu zit ik zo in de knoop. Mijn moeder is dus bijna nooit eerlijk. Er werd in het andere topic gezegd, leer er maar mee leven. Maar ik merk dat ik het niet kan. Ik kijk er tegenop om haar te spreken, omdat ik niet oprecht kan zeggen wat me dwars zit. Ik heb ook jaren in mijn eigen leugens/waarheden geleefd, mede mogelijk gemaakt door haar, ik heb eerlijkheid en oprechtheid nodig om me heen. Maar dat kan ik niet met haar. Wat moet ik nou? Ik werk echt hard aan mezelf, dat is al zwaar genoeg. Maar dit komt er nog eens bij als blok aan mijn been. Het trekt me omlaag. Ik ben ook ontzettend boos op haar, maar wat helpt dat? Ik zit met mijn handen in het haar, wie heeft wijsheid voor mij?

**Geplaatst**: 13-02-12 19:00

Re: Mijn moeder en ik deel 2...

Geplaatst: 13-02-12 19:00

Heel hard maar als jij niet kan leven met haar leugens en draaien, wat heel logisch is, dan zal je afstand moeten nemen.
Dat is niet leuk en zeker niet makkelijk maar jij moet nu aan jezelf denken.

**Geplaatst**: 13-02-12 19:02

Re: Mijn moeder en ik deel 2...

Geplaatst: 13-02-12 19:02

Dat is ook wat ik ga doen, ik heb ook even helemaal geen behoefte aan haar. Maar t is wel lastig, want zij zal dan gaan denken dat ik haar negeer. Maar misschien gaat er dan een lampje bij haar branden...

**Geplaatst**: 13-02-12 19:05

Geplaatst: 13-02-12 19:05

Tja.. afstand is dan echt het enige. Misschien dat je later weerbaarder bent en het makkelijker langs je heen kan laten gaan maar als het nu zoveel met je doet dan moet je voor jezelf kiezen.
Niet verwachten dat er een lampje bij haar gaat branden... en vanuit haar oogpunt negeer je haar ook maar je bent niet op de wereld om haar een plezier te doen.

**Geplaatst**: 13-02-12 19:07

Geplaatst: 13-02-12 19:07

Familie is niet persee ook vrienden... Soms kun je niet overweg met familie en kies je ieder je eigen weg.

Ik denk persoonlijk dat het voor jou goed is om eens een tijdje afstand te nemen van je moeder. Dit hoeft niet voor eeuwig te zijn maar kan ook tijdelijk zijn.

**Geplaatst**: 13-02-12 19:08

Geplaatst: 13-02-12 19:08

Ik zou geen afstand nemen, ik denk dat het dan van kwaad naar erger gaat. Ik denk dat het belangrijk is verder aan jezelf te werken, en je los te koppelen van je moeder. Je kan je moeder niet veranderen, maar wel jezelf. Wat maakt het dat je zo kwaad bent op haar? En hoe kan je die negatieve gevoelens verminderen en later zelfs verwijderen? Zoek het bij jezelf, als jij vrede vind kan niemand dat wegnemen. Je zal het echt zelf moeten doen! Succes!

**Geplaatst**: 13-02-12 19:16

Geplaatst: 13-02-12 19:16

Maar om dat te ontdekken, Samir, kan het juist wel goed zijn om even afstand te nemen. Als het even niet 'in your face' zit, dan is het vaak veel makkelijker om dat soort vragen voor jezelf te beantwoorden. Ik zou wel eerlijk zijn tegen je moeder, dat je de afstand nodig hebt om aan jezelf te werken. Het heeft voor jullie relatie (en jullie allebei) geen enkel nut om hiervan een nieuw conflict te maken.

Voor de rest kan ik je maar 1 tip geven: als je kan inzien met welke intentie je moeder zich op deze manier gedraagt, is het waarschijnlijk een stuk makkelijker te handelen!

**Geplaatst**: 13-02-12 19:16

Geplaatst: 13-02-12 19:16

Ik heb niet het hele vorige topic gelezen maar wil hier graag kort op reageren.

Je schrijft dat je moeder bijna nooit eerlijk is, maar heb je ook al eens bedacht dat ze niet zozeer oneerlijk is als wel dat haar blik eenzijdig (positief) is? Je ziet vaak bij angstige mensen dat ze hun schaduwzijde ontkennen en daarbij delen in hun waarneming missen. Dat is niet intentioneel maar juist een zelfverdedigingsmechanisme om psychisch overeind te blijven.

Je schrijft ook dat je behoefte hebt aan eerlijkheid om je heen, maar wat is eerlijkheid? Is iemand die door wat hij heeft meegemaakt dingen niet 'ziet' oneerlijk? Was jij eerder 'oneerlijk'? Ik denk van niet; mensen doen het beste wat ze kunnen met de kennis en vaardigheden die ze hebben. Schijnbaar was voor jou een bepaalde houding/ rol de beste manier om je leven te leven (overleven?), op dát moment... en is nu het moment gekomen om dichter bij je kern te komen. Dat is een hele mooie ontwikkeling, maar het wil niet zeggen dat je moeder ook toe is aan zo'n stap (of dat ze er ooit aan toe zal zijn). Iedereen volgt zijn eigen route.

**Geplaatst**: 13-02-12 19:42

Geplaatst: 13-02-12 19:42

sallandval schreef:
Ik heb niet het hele vorige topic gelezen maar wil hier graag kort op reageren.

Je schrijft dat je moeder bijna nooit eerlijk is, maar heb je ook al eens bedacht dat ze niet zozeer oneerlijk is als wel dat haar blik eenzijdig (positief) is? Je ziet vaak bij angstige mensen dat ze hun schaduwzijde ontkennen en daarbij delen in hun waarneming missen. Dat is niet intentioneel maar juist een zelfverdedigingsmechanisme om psychisch overeind te blijven.

Je schrijft ook dat je behoefte hebt aan eerlijkheid om je heen, maar wat is eerlijkheid? Is iemand die door wat hij heeft meegemaakt dingen niet 'ziet' oneerlijk? Was jij eerder 'oneerlijk'? Ik denk van niet; mensen doen het beste wat ze kunnen met de kennis en vaardigheden die ze hebben. Schijnbaar was voor jou een bepaalde houding/ rol de beste manier om je leven te leven (overleven?), op dát moment... en is nu het moment gekomen om dichter bij je kern te komen. Dat is een hele mooie ontwikkeling, maar het wil niet zeggen dat je moeder ook toe is aan zo'n stap (of dat ze er ooit aan toe zal zijn). Iedereen volgt zijn eigen route.

Goede vragen. Mijn moeder is extreem Narcistisch, ze ziet alles vanuit haar oogpunt en draait alles om. Maar wat je zegt is idd waar, het is zelfbescherming. Maar wat kun je daarmee? Wat kan ik daarmee?

Verder ben ik nu in therapie omdat ik erg in de war ben door hoe ik opgevoed ben(weet even niet hoe ik t anders moet omschrijven). Mijn ouders zijn beide narcistisch, mijn vader weet dit van zichzelf en werkt eraan en met hem kan ik overal eerlijk over praten, over vroeger, over de opvoeding. We zijn goudeerlijk naar elkaar, ook al doet dat soms pijn.
Die eerlijkheid wil ik ook met mijn moeder kunnen delen maar zij staat er überhaupt niet eens achter dat ik naar de psycholoog gaat met als excuus 'wat weet een psycholoog nou van je?'. Ik kan niet eens met haar over mijn behandeling praten omdat ze het wegwuift of niet begrijpt, zegt ze...
En ik wil haar ook niet dwingen tot verandering, ik denk niet eens dat dat kan, ze zit te diep geworteld in haar wezen, maar hoe ik daar mee om moet gaan is lastig...

**Geplaatst**: 13-02-12 19:53

Re: Mijn moeder en ik deel 2...

Geplaatst: 13-02-12 19:53

Maar wat moet je dan samen met je moeder... kan je niet gewoon een kopje koffie drinken even over het weer en ander oppervlakkige dingen praten en dat goed genoeg vinden?
Als zij al niet accepteert dat je met een psycholoog praat... hoeveel diepgang wil je dan hebben?

**Geplaatst**: 13-02-12 19:54

Geplaatst: 13-02-12 19:54

Evelijn schreef:
Maar wat moet je dan samen met je moeder... kan je niet gewoon een kopje koffie drinken even over het weer en ander oppervlakkige dingen praten en dat goed genoeg vinden?
Als zij al niet accepteert dat je met een psycholoog praat... hoeveel diepgang wil je dan hebben?

Ja dan moet ik idd afstand nemen, het scheelt al dat ik in Almelo woon en zij in Heemskerk, dus we bellen meestal. En net heb ik ook een half uur met haar gebabbeld en heb ik het ook oppervlakkig gehouden.
Het is niet leuk, maar ik zal idd die afstand moeten nemen...

**Geplaatst**: 13-02-12 23:08

Re: Mijn moeder en ik deel 2...

Geplaatst: 13-02-12 23:08

Tja er komt eenmoment dat je als individu door moet gaan en je ouders aan de zijlijn moeten gaan staan. Lastig voor jou en voor je ouders. En er is bitter weinig om die last te verzachten behalve dat vrijwel iedereen deze fase doorloopt, bij de ene verloopt dit ingrijpender dan de andere dat wel, en dat je als vollediger mens landt. Maw de woeste rit is het waard hoe onwaarschijnlijk dat nu ook moge lijken...

**Geplaatst**: 14-02-12 09:17

Re: Mijn moeder en ik deel 2...

Geplaatst: 14-02-12 09:17

Jullie zijn alle 3 in therapie...bij de zelfde? Bespreek het met je spycholoog...die heeft de beste oplossing, hij kent jouw en kan wellicht jouw moeder uitnodigen voor een gesprek met hem als bemiddelaar.

**Geplaatst**: 14-02-12 09:53

Re: Mijn moeder en ik deel 2...

Geplaatst: 14-02-12 09:53

Nee russel, mijn vader en ik zijn in therapie, maar bij een andere therapeut. Mijn moeder krijg ik met geen stok naar een psych, dat weet ik zeker en moet ik denk ik ook niet van haar verwachten.

**Geplaatst**: 14-02-12 13:28

Re: Mijn moeder en ik deel 2...

Geplaatst: 14-02-12 13:28

Wat is er wel leuk aan je moeder? Positieve karaktereigenschappen die ze heeft?
Kun je via die eigenschappen niks bereiken?

**Geplaatst**: 14-02-12 17:09

Geplaatst: 14-02-12 17:09

Hhilde schreef:
Wat is er wel leuk aan je moeder? Positieve karaktereigenschappen die ze heeft?
Kun je via die eigenschappen niks bereiken?

Er zijn wel wat dingen. In april komt het kortebaanseizoen er weer aan, dat is iets wat we altijd met z'n 3en deden (mams + haar vriend) en dat wil ik nog wel blijven doen. Dan hebben we het altijd hartstikke leuk.

**Geplaatst**: 15-02-12 16:38

Re: Mijn moeder en ik deel 2...

Geplaatst: 15-02-12 16:38

Voor het overzicht is het beter om dit verhaal in het originele topic te posten, daarom hier een slotje.