Geplaatst 
Wij zijn namelijk allebei enorm eigenwijs, koppig, dominant, wat in ons hoofd zit moet ook zo gebeuren en het liefst nu meteen, willen gelijk krijgen etcetera etcetera. Dit zorgt ervoor dat wij in ons prille samenzijn al de nodige botsingen hebben meegemaakt om de meest onzinnige dingen.
's Avonds na het werk elkaar even zien, maar bij wie thuis? Hij wilde per se naar mij komen omdat hij niet thuis wilde zitten, maar ik wilde ook absoluut niet thuis zijn, dus ik wilde naar hem. We kwamen er maar niet uit dus vervolgens hebben we elkaar die avond maar niet gezien (met het gevolg dat we dus allebei alsnog chagrijnig thuis zaten, wat we allebei niet wilden
).Een andere keer toen ik na het werk naar hem zou gaan, bleek dat ik even geen auto tot mijn beschikking had. Geen probleem, ik smste hem dat ik dan wat later zou zijn omdat ik fietsend zou komen. Hij was het daar niet mee eens, en smste terug dat hij me wel even zou komen halen met de auto. Even later toen ik dus fietsend onderweg was naar hem zie ik hem voorbij scheuren in zijn auto, op weg naar mij. Met het gevolg dat ik bij hem voor een dichte deur sta (met -12) omdat hij niet thuis was, en hij stond bij mij voor een dichte deur omdat ik al niet meer thuis was. Allebei woest natuurlijk, ik: "Ik zei toch dat ik fietsend zou komen!?" en hij: "Ik zei toch dat ik je zou komen op halen!?".
Avondeten: hij wilde per se frietjes, ik wilde per se pasta. We hebben uiteindelijk maar brood gegeten.
Zaterdag aan het eind van de middag hadden we een discussie over het stappen, waar we ook weer niet uit kwamen. Op een gegeven moment zegt hij: "Ik praat niet meer tegen je." en ik zeg: "Dan toch niet." en ik heb hem sindsdien ook echt niet meer gesproken. Ik weet zéker dat hij nu van mij verwacht dat ik de eerste stap weer ga zetten zodat ie alsnog 'gewonnen' heeft en met smart aan het wachten is op een smsje, maar ik vind dat het zijn beurt is, omdat het immers zijn beslissing was om niet meer tegen me te praten.
En zo nog wel een aantal dingen die echt nergens over gaan.
Nu ik zo teruglees, schaam ik me wel voor mijn/ons belachelijk kinderachtige gedrag. Maar het gevaar is dat wanneer ik hem overal gelijk in ga geven en naar zijn wil ga leven, dat ie me dan helemaal omver loopt, en dit zou andersom ook zo zijn, en dat is iets wat we allebei niet willen.
Het grappige is dat we enerzijds juist wél bij elkaar passen doordat we zo gelijk zijn, en we elkaars karakter om die reden ook juist enorm kunnen waarderen (we kunnen er achteraf ook gigantisch om lachen, gelukkig, het loopt niet uit op ruzie of irritatie), maar aan de andere kant vraag ik me af of het ook niet gedoemd is te mislukken op deze manier
Meer Bokkers die zoiets herkennen in zekere mate? Of ligt het dus echt aan mij/hem/ons
? 
gelukkig gaat het nu een stuk beter! 
Mijn relatie hiervoor was een en al strijd, waarbij ik vrijwel iedere dag moest vechten om mijn mening te laten tellen. Hierdoor een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen opgelopen, want ik dacht niet na, kon niks, blabla. Nee hoor, geef mij dit maar! 
