Geplaatst Voor diegenen die mij denken te herkennen,je mag me een pb sturen maar houd het svp voor je hier in het topic...
Goed,waar begin ik....
Al zeker een jaar of 15 lijd ik aan depressies en wisselende stemmingen. Na mijn 18e zijn er meerdere onderzoeken gedaan,om te kijken 'welk stickertje ik kreeg'. Resultaat hiervan was de borderline persoonlijkheidsstoornis.
Uiteindelijk lang onder behandeling geweest, zoals dagbehandeling, therapie, zelfs een weekje opgenomen wegens zelfmoordneigingen. Ik deed veel aan automutilatie,was zeer depressief, kortom: het ging slecht.
Afgekeurd bij UWV voor 80-100% en dus een uitkering.
Na 2 jaar was ik dit helemaal zat en ik wilde weer werken, UWV stond hier niet achter maar gaf me groen licht om aan de gang te gaan.
Heb zelf een zeer verkorte opleiding gedaan en ben uiteindelijk gaan werken binnen het welzijnsvak.
Nu werk ik inmiddels alweer jaren in de welzijnssector...en ik trek het niet meer...
Ik merk dat ik op mijn werk een masker draag,niet kan zijn wie ik ben en het vreet aan me. Nu werk ik binnen een woonvorm voor mensen met psychiatrische problematiek..en ik vind het best ironisch dat ik zelf ook deze 'sticker'op me draag.
Nu gaat het verder met mij best heel goed,op de meeste vlakken dan.
Alleen qua werk totaal niet en ik voel dat ik wegzak.
Soms rijd ik op de snelweg en denk ik....van mij hoeft dit allemaal niet meer zo
Die momenten duren kort,omdat ik wéét dat er genoeg is waar ik wel voor wil vechten en omdat ik weet dat ik wil leven.
Maar ik zit klem. Vast.
Ik kan op mijn werk niets uiten over mijn eigen gevoelens. Als ik een client help die net heeft geautomutileerd,zou ik het liefste diegene vanuit mijn persoonlijke ervaringen helpen.
Maar dat kan niet.
Mijn collega's doen soms erg bizar over clienten,vooral over mensen met borderline stoornis wordt weleens lacherig gedaan.
Ik houd mijn mond dan maar, maar ondertussen voel ik me steeds minder goed.
Ergens is dit mijn werkveld,anderzijds gaat dit misschien wel mijn 'ondergang'worden.
Ergens wil ik met clienten hun gevoelens,ervaringen delen. Omdat ik ze begrijp.
Maar dit durf ik niet te bespreken...ik durf niet te zijn wie ik ben.
En dit geeft ook thuis stress.
regelmatig kom ik huilend thuis. Of juist opgebrand,dan kan ik al ploffen omdat mijn vriendje me net verkeerd aankijkt voor mijn gevoel...
overigens helpt hij me. Hij verdient wat meer dan ik en zegt dat ik best kan studeren...maar dat voelt weer als falen,weglopen,en weer, ik weet niet wat ik wil?
Hij geeft als tip het UWV te bellen,om raad te vragen...tenslotte is er een soort vangnet als je met dezelfde psychische klachen weer thuis komt te zitten....maar ik wil niet weer een uitkering,daar voel ik me te trots voor.
Ik wil werken,meedoen,laten zien wie ik waard ben...alsof ik mezelf moet bewijzen maar ik kan niet meer, ik ben op...
Iets anders doen...wat dan?
Ik zit helemaal vast,het idee om 4 jaar te studeren lonkt me...maar wat dan?Wie kan me helpen?
sorry voor het vreselijke warrige verhaal....
maar het vreet me op,ik weet het echt niet meer...
Beter nu, juist nu! Bedoel, mijn moeder is 53 en die gaat ook weer studeren. Die baalt ervan dat ze dat nooit gedaan heeft toen ze de kans had... Vraag jezelf af, wil je dit nog 30 jaar doen? Je hoeft ook niet direct te weten welke studie je wilt gaan doen of welke richting je op wilt. Bij verschillende opleidingen kun je diverse kanten op en hoef je pas later te kiezen wát je precies wilt gaan doen, als je al wat ervaring hebt opgedaan. Je kunt misschien ook een beroepskeuzetest doen om te weten welke kant je uit wilt? Het UWV kan je daar vast wel bij helpen 
