Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-12-11 22:03

Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 28-12-11 22:03

Dit topic schrijf ik naar aanleiding van mijn vorige topic: [LZP] Sterk geweest, zo lang, maar nu zo zwaar
Vanaf de zomer ben ik mijn leventje aan het inventariseren en kom ik erachter dat ik me anders voorhield dan ik werkelijk was, had last van bindingsangst, onverklaarbare vermoeidheid en nog heel veel klachten, maar vooral psychologische vermoeidheid en ik heb in moeten zien dat ik op verschillende manieren verkeerd ben beinvloed door beide ouders. Van mijn moeder mocht alles, ik was perfect, overal ontzettend goed in en niks was te gek. Mijn vader daarintegen heeft een narcistische ps en ging overal tegenin, was altijd negatief en zag altijd beren op de weg.

Inmiddels is mijn vader ook bij de psych en heeft hij uitgevonden dat hij niet helemaal goed bezig is geweest. Dat scheelt alweer.
Helaas is het bij mijn moeder lastiger, ze leeft in haar eigen wereldje en ik kan niks verkeerd bij haar doen, wat er vandaag dan ook gebeurde was ontzettend schrikken.

Mijn moeder doet en zegt dingen die zij goed acht, als je daar wat van zegt, dan begrijpt ze je kritiek niet. Ook heeft ze een aparte vriend, die nogal moeite heeft met gezelschappen en zich daarin dan ook heel apart gedraagt. Als er bezoek is waar hij zich niet goed bij voelt is hij onrustig, als je op strand (strandhuisje) onverwacht komt wordt hij ook onrustig en gaat hij wandelen en met kerst ging hij bij de familie eerder weg omdat hij zogenaamd aan het eten moet voor de avond(kan op zich maar werd in dit geval duidelijk als excuus gebruikt).

Vanmiddag heb ik mijn moeder op een rustige manier verteld waarom ik moe ben en dat dit zowel lichamelijk en psychisch is. Toen ik haar wilde duidelijk maken dat ze altijd pushend is geweest verdraaide ze dat dat ze altijd enthousiast is geweest maar dat ik zelf de lat zo hoog legte. Op dat moment klonk dat logisch maar vanavond zei ze weer hoe goed ik in alles ben, dat alleen al is een bepaalde lat.
Ook heb ik haar duidelijk gemaakt dat ze raar deed op de begrafenis van mijn neefje, ze drong haar mening op naar mijn oom en kocht dingen waar niet om gevraagd werd. Toen ik haar dat zei beweerde ze dat het niet zo was. Dat ziet ze dan blijkbaar dus niet.
Verder heb ik haar dus gezegd dat ik moeite heb met haar vriend, ik mag hem in persoon wel maar soms doet hij zo raar. Dat ziet ze en weet ze wel. Ik wil haar niet vragen waarom ze verder bij hem blijft want dat moet ze natuurlijk zelf weten.

Al deze -en nog meer- dingen nam ze goed in haar op al gaf ze dus wel heel vaak weerwoord.

Vanavond aten we thuis, behoorlijk vroeg al. Ze zei vanmiddag dat ze om 20.00 uur weg ging maar om half 7 zei ze nou dan ga ik ook zo. Door alle kerstdagen en de middag shoppen was ik bekaf, dat heb ik haar deze dag meerdere keren vertelf en ook gezegd dat ik soms echt rust nodig heb.
Omdat we maar een beetje suf zaten te kletsen en ik het steeds zwaarder kreeg zei ik om 19.45 uur 'sorry mam, ik ben echt gesloopt, ik gooi je eruit.' Dat laatste meer als grapje. Mijn moeder wilde perse de afwas doen en deed dat ook, ik kleedde me even om en hielp opruimen, ze werd ineens heel stil. Toen ze klaar was pakte ze haar spullen en liep ze de deur uit, toen ik vroeg wat er was zei ze; 'je bent een poedersuiker, je moeder de deur uit sturen, dat doe je niet. Ik kom hier 2 uur heen rijden en zeg dat ik 20.00 uur weg ga, dan kun je het niet maken me er zo uit te gooien. Ik kom nooit meer.' Ze was hels en liep dus ook woedend weg. Ik bracht er tegenin dat ik psychisch helemaal gesloopt was, en dat ik rust nodig had en dat ik had gedacht dat ze het wel begreep, maar dat wilde ze niet...

Daar zat ik dan, voor het eerst in mijn leven ruzie met mijn moeder. Ik heb mijn vriend opgebeld en hem het verhaal verteld, ook mijn tante die me veel steunt en mijn vader heb ik gebeld.
Ik stuur haar nu een mailtje, om het uit te leggen, dat wil ik niet over de telefoon doen om misverstanden te voorkomen (mijn moeder is niet zo handig aan de telefoon.) Morgen gaat mijn vader rustig met haar praten om te horen hoe ze zich voelt.
Zowel mijn vriend, tante, vader en ik hebben het idee dat het niet gaat om het wegsturen maar dat ze geschrokken is van mijn openheid en eerlijkheid, iets wat ik vroeger niet zou zeggen. Ik was heilig bij haar, ik was alles voor haar, jaren heeft mijn moeder me voorgetrokken op mijn broer. Ook denk ik dat ze zich steeds meer verstoten voelt door haar familie, eerst was ze heel close met mijn oom en tante, nu zijn ze dat met mijn andere oom en tante, dat komt mede door de vriend van mijn moeder, die klikt niet goed in de familie.

Ik heb haar dus keihard van haar voetstuk getrapt, ondanks dat ik het niet zo bedoelde, ik heb rustig met haar gepraat. Ze is een binnenvetter, waarschijnlijk knaagde het de hele middag al aan haar.
Ik moet nu gewoon eerlijk zijn om mezelf te leren kennen en daar horen ware gesprekken bij.

Ik wilde dit met jullie delen, ik hoop niet dat ik te warrig ben en sorry voor het lange verhaal.

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 28-12-11 22:09, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 28-12-11 22:07

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 28-12-11 22:07

Wat ontzettend lastig maar goed dat je er over gepraat hebt.

Veel succes, hopelijk draait ze nog een beetje bij

**Geplaatst**: 28-12-11 22:25

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 28-12-11 22:25

Heftig. Maar wel goed dat je verteld hebt.

**Geplaatst**: 28-12-11 22:30

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 28-12-11 22:30

Jeetje wat erg allemaal. Vind het goed dat je open en eerlijk bent geweest.
Het is wel erg voor jou, dat je moeder op dat moment even niet kon of wilde snappen dat je haar er niet uitgooide om haar..
Als je op bent, ben je op en moet je eerst voor jezelf zorgen.
Goed dat je haar gemaild hebt.
Hoop dat dit het begin is van goede gesprekken.
Sterkte meis! Dikke knuffel van mij even voor jou!

**Geplaatst**: 28-12-11 22:32

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 28-12-11 22:32

Dank je wel A'dam, het gaat zwaar worden maar t kan alleen maar beter worden. In de mail ben ik ook heel open en eerlijk geweest, wel harde woorden maar dat is nu de enige manier om tot haar door te dringen.

**Geplaatst**: 28-12-11 22:33

Geplaatst: 28-12-11 22:33

Misschien is dit wel een hele goede opening tot een paar goede gesprekken. Het klinkt alsof je moeder het heel graag heel goed wil doen en dan komt het hard aan, als het niet goed is. Je moeder vindt het missschien heel moeilijk om zich in te leven in jouw situatie en andersom is dat misschien ook zo. Het enige wat helpt is praten en luisteren.

**Geplaatst**: 28-12-11 22:35

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 28-12-11 22:35

Klopt Nynke, ik weet eigenlijk helemaal niet wat er speelt in mijn moeder dr hoofd, geen idee wat ze echt denkt, omdat ze ook niet oprecht is.

**Geplaatst**: 28-12-11 22:48

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 28-12-11 22:48

Ik denk dat je moeder nogal geschrokken is omdat ze altijd voor zichzelf het perfecte plaatje voor ogen heeft gehad. Je ben gaan beseffen dat jouw plaatje van de wereld er toch anders uitziet, en helaas voor je moeder zal ze dat wel moeten leren accepteren - ze zal moeten inzien dat je een eigen persoonlijkheid bent en niet alleen maar een door haar gevormd perfect plaatje.
Het doet pijn als je zo'n reactie van je moeder krijgt, maar die pijn doet ze zichzelf aan, doordat ze jou kennelijk nog niet zag zoals je nu jezelf -steeds beter- leert kennen.

**Geplaatst**: 28-12-11 22:50

Geplaatst: 28-12-11 22:50

MarChak schreef:
Ik denk dat je moeder nogal geschrokken is omdat ze altijd voor zichzelf het perfecte plaatje voor ogen heeft gehad. Je ben gaan beseffen dat jouw plaatje van de wereld er toch anders uitziet, en helaas voor je moeder zal ze dat wel moeten leren accepteren - ze zal moeten inzien dat je een eigen persoonlijkheid bent en niet alleen maar een door haar gevormd perfect plaatje.
Het doet pijn als je zo'n reactie van je moeder krijgt, maar die pijn doet ze zichzelf aan, doordat ze jou kennelijk nog niet zag zoals je nu jezelf -steeds beter- leert kennen.

Je slaat de spijker op zijn kop.

**Geplaatst**: 28-12-11 23:35

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 28-12-11 23:35

Voorzichtig beginnen met dingen bespreken denk ik en niet meteen in een eerste gesprek alles opentrekken.
Verder denk ik dat het soms niet perse goed is om alles van vroeger helemaal uit te pluizen en te bespreken.
Kijk wat jij daarvan nodig hebt.
Ik zou ook de dingen die je wel leuk vindt aan haar benadrukken, zodat het niet enkel een negatief gesprek wordt in haar ogen.
Jeetje meis.. dat dit er nu ook nog bij moet komen bij je!!

**Geplaatst**: 28-12-11 23:52

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 28-12-11 23:52

And again kan ik je niet helpen hiermee. Wel wil ik zeggen dat ik het zo ont-zet-tend knap vind hoe je met alles omgaat. Ik denk dat je veel sterker bent als je zelf nu ziet. Natuurlijk hoop ik dat je eerlijkheid leidt naar een betere, gezondere relatie met je moeder. Hoe je daar nu zo bewust mee bezig bent geeft wel aan dat je op de goede weg zit. Ik wens je heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 29-12-11 00:19

Geplaatst: 29-12-11 00:19

Dat heb je duidelijk neer gezet. Heel goed! Erg goed van je dat je nu eindelijk na al deze tegen slagen jezelf- je echte jij kan worden

Een opluchting dat je nu hebt kunnen zeggen wat je misschien al veel eerder wilde zeggen maar het het niet '' lukte''. Nu ben je eerlijk tegen jezelf en tegen je moeder, en dat is al een enorme stap in de juiste richting! Zet je masker af en praat voorzichtig over dingen en heb je mening zoals nu, dan komt het echt goed! Heel veel succes :(:)

Je kunt het!

**Geplaatst**: 29-12-11 09:38

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 29-12-11 09:38

Denk erom dat er 2 kanten en 2 partijen zijn. Het voelt voor jou waarschijnlijk als een enorme opluchting, maar ik vind dat je ook rekening moet houden met de gevoelens en gedachten van je moeder. Het is onterecht om haar nu gelijk in 1 keer met alles te confronteren en te denken dat ze dat gelijk allemaal begrijpt.

**Geplaatst**: 29-12-11 10:28

Geplaatst: 29-12-11 10:28

Caira schreef:
Denk erom dat er 2 kanten en 2 partijen zijn. Het voelt voor jou waarschijnlijk als een enorme opluchting, maar ik vind dat je ook rekening moet houden met de gevoelens en gedachten van je moeder. Het is onterecht om haar nu gelijk in 1 keer met alles te confronteren en te denken dat ze dat gelijk allemaal begrijpt.

Dat verwacht ik ook niet van haar, ik weet dat dat niet zo werkt. We zullen meerdere keren met haar moeten praten, maar in alle rust en zonder beschuldigingen. Het is ook echt niet makkelijk, maar ik wil dit doorzetten, voor mijn moeder zal het ook beter zijn, al wil ik niet over haar leven beslissen maar het is te diep geworteld bij mij.

**Geplaatst**: 29-12-11 11:16

Geplaatst: 29-12-11 11:16

Joolien ... je bent een jonge, maar wel volwassen vrouw.
Ik zal de eerste zijn om te bevestigen dat ouders een bepalende invloed op jouw leven en je persoonlijkheid kunnen hebben. Maar.... is het werkelijk zo erg dat je daarom onverklaarbaar depressief bent? Uit wat je geschreven hebt begrijp ik dat je moeder jou geweldig vindt, je kan geen kwaad doen in haar ogen terwijl je vader daarentegen meer met zichzelf bezig is ( narcistisch noemde je dat). En de totaalsom is dat jij hen beiden verwijt dat het met jou (op dit moment) niet goed gaat.

As buitenstaanders weten wij natuurlijk niks - maar wellicht wil je toch 's nadenken want deze oude vrouw te zeggen heeft, al is dat niet wat je in eerste instantie wilt horen.

Als je nog een klein meisje zou zijn dan is dat nog niet aan de orde, maar er komt toch een punt in je leven dat JIJZELF verantwoordelijk moet zijn voor je levensgeluk. De verantwoording om te blijven hangen in het verleden, in dingen die je niet (meer) kunt veranderen, die ligt bij jou. Jij beslist zelf of je andere mensen zoals bv je ouders, een stempel wil laten drukken op jouw 'zijn'. Waarom moet je als je ouder dan 25 bent, nog steeds je moeder opvoeden en veranderen naar het plaatje dat jij wilt zien? Kijk liever naar je zelf en je eigen (on)mogelijkheden om om te gaan met wat het leven of een situatie als deze je biedt. Jijzelf bent verantwoordelijk - vraag jezelf eens af waarom je er zulke problemen mee hebt. Wat kun je doen om er zelf beter mee om te gaan, beter in het leven te staan? Jouw gevoelens, hoe echt ook, zijn niet de verantwoordelijkheid van anderen - je hoeft niet toe te laten dat een ander je kwetst of ongelukkig maakt.

Je moeder "van haar voetstuk trappen" is een daad van een klein en behoeftig kind. Je kunt honderdduizend verwijten hebben, maar bedenk wel dat de eer aan jou is om daar beslissingen over te nemen. Wees sterk, geloof in je eigen kracht, maak keuzes om voor jezelf het leven beter en minder treurig te maken. Jij bent de enige die dat kan. Misschien met hulp van verstandige mensen die je verhaal willen aanhoren en die niet met je meehuilen. Wat zou er aan je leven veranderen als je moeder, je vader, je vriend, je kennissen anders waren dan dat ze zijn? Niks!! Want jij zit nog steeds met jezelf, je zou dan wellicht ngo steeds dat kleine meisje zijn dat bevestiging zoekt, dat droomt van een ideaal. Meid.. gelukkig of tevreden zijn is een keus. Een keus die je voor jezelf kunt maken en waarvoor niemand anders dan jijzelf verantwoordelijk bent. Praat met je vriend ook al is hij zoals je zegt, geen professional. Deel je gevoelens maar wees ook bereid om eens in de spiegel te kijken die ik je nu voorhoud: accepteer de mensen (je moeder, je vader) zoals ze zijn. Sta in je eigen kracht. Volgens mij kun je dat.

**Geplaatst**: 29-12-11 11:24

Geplaatst: 29-12-11 11:24

Het is natuurlijk heel goed dat je met jezelf bezig bent. En de invloed die je ouders op je hebben is daarbij belangrijk. Dus ik vind het goed van je dat je dingen bespreekbaar maakt die jou raken.

Ik vind het weer niet zo goed dat je ook meteen je moeder probeert te 'verbeteren'. Daar heeft ze niet om gevraagd. Dat ze zich in jouw ogen verkeerd gedraagt op een begrafenis (als voorbeeld) en dat je haar vriend niet mag, dat gaat om haar leven en haar keuzes. Dat jij aan jezelf wil werken, wil niet zeggen dat iedereen zich daaraan moet aanpassen.

Probeer het bij jezelf te houden. Dingen die jouw raken, mag je best wat van vinden. Maar dat je moeder een rare vriend heeft, is toch echt aan haar.

Laatst bijgewerkt door Anoeska op 29-12-11 11:48, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 29-12-11 11:45

Geplaatst: 29-12-11 11:45

Jannepauli, ik heb diep respect voor je post. Sluit me er helemaal bij aan, en kan er zelf ook wat van leren..

**Geplaatst**: 29-12-11 13:49

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 29-12-11 13:49

Ik heb net een gesprek gehad met mijn vader, die heeft met haar gesproken. Het is dus nog een stuk anders dan ik dacht. Alles wat ik gister tegen haar heb gezegd interpreteert ze anders, zegt ze niet te weten of maakt er haar eigen verhaal van. Mijn vader en ik zaten soms met ongeloof naar elkaar te luisteren wat mijn moeder dan voor verhaal maakt. Voorbeeld: Waar ik heb gezegd dat ik vind dat haar vriend af en toe raar doet, zegt zij tegen mijn vader dat ik hem heel aardig vind en geen problemen met hem heb.

Omdat ik mezelf aan het heruitvinden ben en daarbij vooral hulp van mijn ouders nodig heb wil ik dat ze eerlijk zijn, daarom haal ik oa het verleden naar boven. Ik kan verder maar dan moet ik eerst duidelijkheid hebben van mijn ouders, ik wil weten waarom ik ben wie ik ben. Ik ben een sterk persoon maar ik heb hier beide ouders voor nodig die eerlijk en oprecht zijn. Ik ben altijd zo beinvloed door voornamelijk mijn moeder dat ik niet eens meer weet wat mijn keuzes geweest zijn, dat moet ze weten, ze moet weten waarom ik naar de psych ga, waar de vermoeidheid vandaan komt. Ook dat heb ik trouwens haarfijn uitgelegd maar snapt ze niet.

Het gaat er mij niet om dat ze veranderd, maar als we allemaal normaal verder willen zal het wel moeten. Ze werkt zichzelf tegen mij en de familie, het is tijd om nu eens eerlijk te zijn. Ik kan mijn moeder hierin niet negeren...

**Geplaatst**: 29-12-11 13:59

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 29-12-11 13:59

Maar waarom moet zij veranderen, omdat jij jezelf aan het heruitvinden bent. Misschien heeft je moeder voor haar gevoel wel een prima leven. Waarom moet ze dan van jou veranderen. Ik denk dat je als volwassen vrouw meer op je eigen benen moet leren staan. Niet de wereld en de mensen om je heen proberen te veranderen, zodat ze passen in jouw ideaal beeld. Maar zelf leren hoe je met minder ideale situaties en mensen om moet gaan.

Je schrijft steeds dat je moeder dingen moet (ze moet weten waarom je naar de psych gaat... enz.). Je moeder moet natuurlijk niks. Jij wil graag dingen aan je zelf veranderen, en zou graag willen dat je moeder hieraan bijdraagt. Maar je moeder moet niks. Ik denk dat je de verandering meer in jezelf moet zoeken. Je kan je eigen gedrag veranderen. Maar gedrag van anderen kan je alleen aangeven wat je onprettig vind en vragen of de ander dat wil aanpassen, en anders accepteren dat het anders is dan je graag zou zien.

**Geplaatst**: 29-12-11 14:00

Geplaatst: 29-12-11 14:00

Citaat:
Het gaat er mij niet om dat ze veranderd, maar als we allemaal normaal verder willen zal het wel moeten. Ze werkt zichzelf tegen mij en de familie, het is tijd om nu eens eerlijk te zijn. Ik kan mijn moeder hierin niet negeren...

Je wilt dus wel dat ze verandert, en dat heb je niet in de hand.
Dit gaat een heel lang, heel frustrerende en kansloze strijd worden tussen jou en je moeder. Begin er niet aan: zij is wie ze is, en jij bent wie jij bent. Het komt op mij over alsof zij eerst geprobeerd heeft van jou de ideale dochter te maken, en nu jij aan de slag gaat om haar de ideale moeder te maken.

**Geplaatst**: 29-12-11 14:05

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 29-12-11 14:05

Joolien, ik vind het onterecht dat je zoveel verwacht van je moeder. Jij bent degene die wilt veranderen, dat kun je niet bij haar opdringen. Neem eens 3 stappen afstand en lees dan nog een terug wat je geschreven hebt.

**Geplaatst**: 29-12-11 14:06

Geplaatst: 29-12-11 14:06

Mmm jullie snappen niet helemaal wat ik bedoel. Grrrr ik kan het niet goed onder woorden brengen. Veranderen is misschien een groot woord, maar ze moet accepteren dat ik verander. Ze probeert me juist nog steeds te beinvloeden ondanks ik al volwassen ben.

Zoals ik zei, er zal iig IETS moeten veranderen want anders kan ik niet meer normaal met mijn moeder omgaan en dat wil ik niet.

**Geplaatst**: 29-12-11 14:08

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 29-12-11 14:08

Maar is het dan terecht om dat op deze manier te doen? Is het geoorloofd om je moeder zo te kwetsen omdat JIJ vindt dat er iets moet veranderen?

**Geplaatst**: 29-12-11 14:11

Geplaatst: 29-12-11 14:11

Ohh het is zo frustrerend, ik snap jullie wel als je het zo terug leest, maar er is zooooveel meer.... :')

Ik heb haar in de eerste instantie helemaal niet gekwetst, ik heb haar rustig uitgelegd waar de vermoeidheid vandaan kwam, dat het door stress kwmam en dat zij me nog wel eens teeel stimuleerde in bepaalde dingen. Daarin heb ik haar niet gewetst, op het moment dat ik het zei was ze heel rustig en ontkende ze het, en zei dat ik zelf ook altijd fanatiek ben geweest. Verder hebben we het over de begrafenis gehad en toen ze zei dat ze vond dat ze genegeerd werd en dat haar broer raar tegen haar deed heb ik ook uitgelegd waarom, omdat ze zich er soms op een verkeerde manier mee bemoeide (dingen kopen die mn oom en tante niet wilde etc). Ook dat ontkent ze terwijl ik erbij was.
Ik heb haar niet gekwetst vind ik, ik ben gewoon eerlijk geweest op een rustige manier.

**Geplaatst**: 29-12-11 14:13

Re: Ik ruk mijn moeder uit haar perfecte leventje...

Geplaatst: 29-12-11 14:13

Meis kijk alleen al naar je topictitel, die alleen is al zo veelzeggend.

Ik heb ook zo'n moeder, en ik heb ook voor dezelfde dingen gestaan, maar uiteindelijk was het MIJN probleem omdat ik wilde veranderen, niet die van mijn moeder...