Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-10-11 17:46

Doel verloren in het leven. Ervaringen?

Geplaatst door de TopicStarter : 19-10-11 17:46

Lieve allemaal.

Afgelopen zondag is mij iets ergs overkomen wat echt mijn ergste nachtmerrie was. Hier de topic naar dat gebeuren:
[IM] Waarom nou jij?? Ik mis je...

Mijn doelen op het moment in het leven hadden eigenlijk allemaal met haar te maken. Ik wilde haar verder door gaan rijden, ik wilde mijn angst met haar overwinnen. Ik wilde haar voor de kar zetten met dr tijd en naast de fiets gaan leren lopen. Zoveel plannen en doelen met mijn lieve paardje, alles in 1 keer weg gerukt. Weg al mijn plannen en doelen, weg mijn maatje, weg mijn ontspanning.

Verder naast Stafanja had ik geen hobbies. Ik werk 40 uur en met haar erbij had ik daar geen tijd meer voor en overigens ook geen geld.

Tsja en dan nu.... Ik voel me een beetje hopeloos. Wat nu....

Ik wist maandag zeker: ik wil even geen paarden meer. Echter nu de dagen vorderen begint het een beetje bij te stellen. De eigenaresse van Stafanja heeft me een leuk voorstel gedaan wat me heeft doen nadenken. ik merk nu aan mezelf dat ik eigenlijk al half misselijk word als ik er aan denk om zaterdag en zondag zonder doel mn bed uit te moeten gaan. Niet meer lekker op weg naar mn paardje zo in de ochtenden. Nee niets meer...
Vandaag was ik weer voor het eerst te werk en dan miste ik het helemaal de routine van naar mijn paardje gaan. Nu ben ik elke dag om half 6 thuis, wat moet ik dan de hele avond.....
Dan zou je toch denken: neem een ander paardje. Maar Staf was zo speciaal en haar overlijden heeft me zo een klap gegeven, dan ik het qua gevoel ook nog niet echt aan durf om weer heel close met een paard te worden. Dat is iets dat moet slijten.

Zoals jullie lezen, heel veel dubbele gedachten en ben gewoon een beetje radeloos en mn doel een beetje verloren en weet niet hoe ik het weer op moet pakken....

Maar nu vroeg ik mij af, wat hebben jullie gedaan na het overlijden van jullie paard bijv? Of eventueel een andere (traumatische) gebeurtenis die een behoorlijke impact op je leven heeft gehad. Hoe heb jij je leven weer opgepakt?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-10-11 17:52

Geplaatst door de TopicStarter : 19-10-11 17:52

Oh ja, nog een edit:
Ik ben sowieso wel welkom op 2 of 3 stallen om daar wat met wat paardjes te doen.

En ten tweede zullen er wel mensen zijn die denken, wat denk jij snel weer aan de toekomst, maar ik ben een persoon die erg hard is voor zichzelf en altijd alle moeilijke dingen alleen heeft gedaan. Ik ben dus erg goed in wegstoppen van gevoelens. Ook zit in aan de anti depresiva en ook die vlakken mijn gevoelens wat af. Dat is de reden dat ik alweer verder ga denken, absoluut niet dat ik een vervanger voor Staf wil of haar niet mis, want dat gemis is echt nog onbeschrijvelijk!

**Geplaatst**: 19-10-11 17:52

Geplaatst: 19-10-11 17:52

Na het overlijden van Nans, in november 2009, wilde ik ook stoppen met de paarden. Ik heb me aangemeld voor vrijwilligerswerk en een kat gekocht. Stapelgek op de kat, maar toch kwam langzaamaan het besef dat ik de paarden miste, en toen heb ik toch na 3 maanden weer een paard aangeschaft. Vanaf toen is het in rap tempo beter gegaan met me, ik miste het erger dan ik dacht.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-10-11 17:53

Re: Doel verloren in het leven. Ervaringen?

Geplaatst door de TopicStarter : 19-10-11 17:53

Bedankt voor je reactie. 2 katten heb ik al en vooral 1 die helpt me ook onwijs. Helaas mag ik niet meer dieren van mijn vriend meer. Anders was dat zeker een optie geweest...
Ik ben blij te lezen dat het dus goed met je gaat.

**Geplaatst**: 19-10-11 17:55

Geplaatst: 19-10-11 17:55

Eerst en vooral heel veel sterkte Y;(

Ik heb het nu ook 2 maal meegemaakt. De eerste maal, na de dood van JK had ik 2 weken nadien al een ander paard. Erg snel denk je waarschijnlijk, maar het heeft me echt geholpen. Alhoewel ik de eerste maanden ook niet echt een band met dat paard had, had ik wel terug een reden om op te staan en zat ik 's avonds niet thuis, weg te kwijnen.
Na enkele maanden was er ineens een klik, ineens kwam hij bij me staan en dat was het moment dat we echt vrienden geworden zijn zeg maar.
Hij heeft JK niet vervangen, maar hij heeft mij wel door een moeilijke tijd geholpen

De tweede maal had ik de tijd en middelen niet om een nieuw paard bij te kopen, en toen heb ik me helemaal op men school gestort. Resultaat: goede punten, maar ik in zak en as.

Ik wil maar zeggen dat je je niet schuldig moet voelen dat er een nieuw paard komt, Stafanja zal nooit vervangen kunnen worden en dat is ook de bedoeling niet.

**Geplaatst**: 19-10-11 17:56

Geplaatst: 19-10-11 17:56

Ik herken je gevoel wel, wel op een andere manier, mijn paard was al 20 en was blij met elke dag die we hadden (ze had al een heel blessure verleden) en daarbij had ik alles gedaan wat ik wilde met haar

Maar toch, dat lege gevoel wat ze achter liet...
Paarden houden is een manier van leven, tenminste, in mijn geval wel, ik kom uit bed, schiet in m'n paardenkleding en ga naar stal en toen was er niks meer, waarom nog op tijd opstaan? Voor wie moet ik haasten? Ik had het geluk dat ik 1 a 2 maal per week het paard van m'n tante kon rijden, maar op de andere dagen?? Niks... (ik werk alleen avonddiensten, dus hoef niet op tijd uit bed voor m'n werk)

Daarom zijn we 2 maanden na het overlijden van Darmoor toch gaan zoeken naar een ander paard om de leegte op te vullen, niet om Dar d'r plek in te nemen, maar een plaatsje naast haar.
We hebben toen vrij snel onze huidige paard gevonden, er was gewoon een klik. Hoewel ik de eerste dagen een soort gevoel van verraad tegenover Dar heb gehad, moeten wennen aan een nieuw paard en nieuwe stal, maar al heel snel wende dat en ben zeer blij dat we het zo gedaan hebben, al is het maar om gewoon een rede te hebben om je bed uit te komen

Mijn paard is btw ook overleden tgv HB $:\$

**Geplaatst**: 19-10-11 17:56

Geplaatst: 19-10-11 17:56

Ik heb dan wel nooit een paard verloren, wel mijn hond, mijn kleine vriendje, die er eigenlijk al mijn hele leven was. Ben er echt dagen kapot van geweest, niks meer dat vrolijk kwispelend naar je toe komt om je te begroeten wanneer je thuis komt. Of waar je mee kon knuffelen wanneer je verdrietig was. Ben toen een week ziek thuis geweest, en vertik het om ooit nog oud en nieuw te vieren.

Vrij snel, 1,5 maand later hadden we eindelijk weer een hondje gevonden dat bij ons pastte. En moet zeggen, de dag dat hij overleden is, en wanneer hij jarig is, zijn nog steeds zware dagen voor me. Maar heb wel mijn verdriet kwijt gekund in mijn huidige hondje. Gewoon samen spelen en even nergens aan denken. Uiteindelijk is het bij mij wel een stuk minder geworden. Heb er alsnog veel verdriet van, maar heb er vrede mee, dat hij een super leven heeft gehad.

Misschien een tip om naar bijvoorbeeld een manege te gaan, of je te focussen op een paard/pony van een vriendin? Misschien zelfs gewoon een leuke shet om mee te gaan wandelen of iets, dat je toch ergens je ei in kwijt kan, en je verdriet misschien kwijt kan.

Heel veel succes en sterkte meid!

**Geplaatst**: 19-10-11 17:57

Geplaatst: 19-10-11 17:57

Ik ben ook erg blij dat het goed met me gaat, dat had ik (bijna) 2 jaar terug niet durven denken, ik zat heel diep in de put, het ging echt slecht met me. Precies wat jij ook zegt; ik was het doel in mijn leven kwijt. Mijn paard had een ernstige spierziekte en ik was er toen hij overleed al ruim een jaar mee bezig en het was naast mijn studie echt mijn dagtaak om ervoor te zorgen dat alles goed met hem ging, was 3 keer per dag op stal, hij was echt mijn leven. Ik viel in een diep gat toen hij overleed en dat heb ik dus proberen op te vullen met de kat, zodat ik wel een dier bij me had, en dus door vrijwilligerswerk te doen. Iedereen in mijn omgeving zei ook dat ik een paardenmens was, dat ze zich mij niet voor konden stellen zonder paard, maar dat vond ik toen onzin. Bij nader inzien hadden ze wel gelijk.

Ik hoop dat jij ook een doel in je leven kan (her)vinden en ik vind het helemaal niet gek dat je nu alweer verder kijkt. Niemand is ooit beter geworden van uitzichtloos zwelgen in verdriet.

**Geplaatst**: 19-10-11 17:58

Geplaatst: 19-10-11 17:58

Ja ik herken het wel ja

2009 is mijn merrie ingeslapen
Daarna in okt 2010 2 haflinger veulens gekocht
Maar het voelt toch niet zoals bij mn vorige paard. Mijn moeder en ik vinden het nog steeds jammer dat mijn 1ste paard niet meer leeft.

Ik heb nog wel andere ervaringen die een stempel op mn leven hebben gezet maarja als ik daar allemaal over ga schrijven zit ik dalijk weer te janken hier.. Ben erg gevoelig

Snap in elk geval wel wat je bedoelt !

**Geplaatst**: 19-10-11 18:07

Geplaatst: 19-10-11 18:07

Heel veel sterkte allereerst.

Een paar maanden geleden heb ik ook iets soortgelijks meegemaakt. Niet met een paard, maar met een hond. Volkomen onverwachts werd één van onze honden ziek. Hij was eigenlijk echt onze favoriet, hij was ons kind en gewoon zo'n heerlijk dier. Beetje gek ook, hij was heel erg aanwezig in ons leven.
In maart zou hij een jaar worden, maar dat heeft hij niet mogen halen. Hij werd in maart ziek en was binnen een week overleden. Dit heeft echt een vreselijke impact op mijn man en mij gehad. Ik huilde alleen nog maar, de hele dag en voelde me steeds verder weg zakken. Ten einde raad hebben we toen, nog geen week na de dood van onze lieverd, een nieuw hondje gekocht. Dat was Bo, net als onze overleden hond een Friese Stabij en hij heeft me zo ontzettend geholpen bij mijn verdriet. Hij is mijn steun en toeverlaat geweest en nu nog steeds, hij is echt alles voor me geworden. Natuurlijk heeft hij onze vorige hond niet vervangen, maar hij heeft ons (en dan vooral mij) wel heel erg opgebeurd, hij is echt mijn troosthondje.

Ik weet natuurlijk niet hoe jij het voelt, maar de aanschaf van een nieuw vriendje was voor mij echt het enige goede wat ik had kunnen doen.

**Geplaatst**: 19-10-11 18:10

Re: Doel verloren in het leven. Ervaringen?

Geplaatst: 19-10-11 18:10

Diablo ik weet wat je bedoelt

Ik heb mn hondje moeten laten inslapen omdat hij al op leeftijd was en hij had hartruis en viel vaak flauw de medicijntje hielpen ook niet veel meer ... 5 weken erna heb ik een nieuwe hond gekocht en dat deed ons ook goed. Maar wij hebben er ook veel om moeten huilen hoor het hondje heeft een crematie gehad en het as staat hier nog steeds..

Maar in het geval van mn paard deed het me eigenlijk niet heel erg veel goed toen ik wat nieuws kocht..
Ik weet niet tis toch ander soort liefde meschien...

**Geplaatst**: 19-10-11 18:17

Re: Doel verloren in het leven. Ervaringen?

Geplaatst: 19-10-11 18:17

Er staan zoveel paarden tewachten op een goed tehuis
ga er voor er is vast een paardje die jou nodig heeft
gewoon doen gelijk een doel in het weekend

ps ik begrijp je gevoel wel hoor maar een moeder kan ook van meer kinderen houden
dus je hebt vast wel een plekje in je hart voor een ander paard
ook al is er al een plekje bezet

**Geplaatst**: 20-10-11 12:53

Geplaatst: 20-10-11 12:53

Citaat:
Tsja en dan nu.... Ik voel me een beetje hopeloos. Wat nu....

Ik wist maandag zeker: ik wil even geen paarden meer. Echter nu de dagen vorderen begint het een beetje bij te stellen. De eigenaresse van Stafanja heeft me een leuk voorstel gedaan wat me heeft doen nadenken. ik merk nu aan mezelf dat ik eigenlijk al half misselijk word als ik er aan denk om zaterdag en zondag zonder doel mn bed uit te moeten gaan. Niet meer lekker op weg naar mn paardje zo in de ochtenden. Nee niets meer...
Vandaag was ik weer voor het eerst te werk en dan miste ik het helemaal de routine van naar mijn paardje gaan. Nu ben ik elke dag om half 6 thuis, wat moet ik dan de hele avond.....

Paarden zijn zo 'time-consuming' dat ze onderdeel worden van je leven en je vaste patroon. Het is eigenlijk niet eens een hobby maar een manier van leven denk ik, en als je paard dan wegvalt valt ineens ook je manier van leven weg.

Is het een optie om voorlopig een bijrijd- of verzorgpaard te nemen?

Eigenpaarden hebben meestal toch als bijwerking toch vanzelf op je pad te komen, ineens zijn ze er en zit je met ze opgescheept

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-11 13:01

Re: Doel verloren in het leven. Ervaringen?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-11 13:01

Iedereen onwijs bedankt voor hun ervaringen. Staf was inderdaad echt een manier van leven. Voor mijn werk ging ik heen en dan na mijn werk en mn vriend moest dan altijd wachten met eten haha. Als ik dan thuis kwam stond het eten klaar. Ha ha. En nu.... Nu was ik vanmorgen een uur te vroeg mn bed uit per ongeluk en was ik een uur te vroeg op mn werk. Had t niet door...

Ik heb wel een gezocht adv gezet voor een paardje, maar het paardje moet dan wel heel speciaal zijn en dat zal dan niet snel voorkomen. Maar goed, is de moeite waard.

Ik heb inmiddels wel 2 of 3 stallen waar ik mag komen om lekker wat met paardjes bezig te zijn. Misschien ga ik dit ook wel doen voor in de winter bijv.

Ik hink op zoveel gedachten dat ik gewoon nog niet weet wat te doen. Maar ik ken mezelf, opeens vind ik er een weg in en ga ik die weg volgen. Al is t nu een ander paardje of toch wat paardjes om mee te knuffelen, dat zal de tijd moeten uitwijzen.

Overdag gaat het eigenlijk best wel goed met me en voel ik me haast schuldig. Ik kan dan al wel weer met een lach naar de foto's kijken. Alleen in de avonden als ik bijv moe word dan breek ik weer en vind ik het allemaal zo oneerlijk en huil ik mezelf weer in slaap...

Iedereen die ook nog in zo een situatie zit wil ik ook erg veel sterkte wensen.

**Geplaatst**: 20-10-11 13:12

Geplaatst: 20-10-11 13:12

Tamadine schreef:
Iedereen onwijs bedankt voor hun ervaringen. Staf was inderdaad echt een manier van leven. Voor mijn werk ging ik heen en dan na mijn werk en mn vriend moest dan altijd wachten met eten haha. Als ik dan thuis kwam stond het eten klaar. Ha ha. En nu.... Nu was ik vanmorgen een uur te vroeg mn bed uit per ongeluk en was ik een uur te vroeg op mn werk. Had t niet door...

Ik heb wel een gezocht adv gezet voor een paardje, maar het paardje moet dan wel heel speciaal zijn en dat zal dan niet snel voorkomen. Maar goed, is de moeite waard.

Ik heb inmiddels wel 2 of 3 stallen waar ik mag komen om lekker wat met paardjes bezig te zijn. Misschien ga ik dit ook wel doen voor in de winter bijv.

Ik hink op zoveel gedachten dat ik gewoon nog niet weet wat te doen. Maar ik ken mezelf, opeens vind ik er een weg in en ga ik die weg volgen. Al is t nu een ander paardje of toch wat paardjes om mee te knuffelen, dat zal de tijd moeten uitwijzen.

Ga eerst maar bijrijden-verzorgen dan komt er vanzelf een paardje op je pad. Wie weet kom je op zo´n stal een paardje tegen die het helemaal is voor jou en kan of wil de eigenaar het paardje niet meer verzorgen en moet ze hem-haar verkopen. Dan heb je ook eerst tijd gehad om het paardje te leren kennen etc etc en jij hebt meer tijd gehad voor het verwerken.

Nu meteen een nieuw paardje kopen zou ik nog even uitstellen. Ik heb zelf trouwens nooit een ´nieuw´ paard gekocht, mijn paardjes heb ik overgenomen van een goede vriend die ernstig ziek was. Hoewel ik de paardjes zelf niet heel goed kende, kende ik hun oma, moeder en vader wel goed uit de tijd dat ik ze verzorgde. De karakters van de hele familie waren super, dus daarom durfde ik het ook aan om deze te nemen en ze zijn superlief.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-11 13:17

Re: Doel verloren in het leven. Ervaringen?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-11 13:17

Een vast verzorgpaardje daar heb ik op het moment geen goed gevoel bij om dat te doen. Dus die pad wil ik nu nog niet gaan bewandelen.
Ik kan naar 2 stallen die gewoon meerdere paarden hebben en daar wat helpen. Paardjes poetsen wat lopen etc. Gewoon niet een te zware last.

Paardje kopen is ook echt niet een prio. Maar ik zou het ook zonde vinden om bijv een ander perfect paardje te moeten missen bijv. De kans is ook erg klein dat er wat tussen zit. Maar het zijn allemaal opties waarvan ik nog niet weet welk pad ik wil bewandelen. Maar het pad kom ik vanzxelf tegen en alle opties die er zijn die leg ik gewoon open en kan ik er rustig aan kijken wat ik er bij voel.

**Geplaatst**: 20-10-11 13:35

Geplaatst: 20-10-11 13:35

Hoi,

Ik heb na het overlijden van mijn merrie zelf op het punt gestaan om een koe even over te nemen (dit terwijl ik als de doods ben voor koeien). Paarden zijn een manier van leven en doen, is het er niet meer dan valt er een gat.

Zelf was ik de dag na het overlijden al aan het denken wat komt er nu. In dit geval heb ik zelf na een loodzware dag gezegt dat ze haar moesten laten gaan, dus iets anders dan niet zeker weten waar ze aan is overleden.

Maar je moet ook gaan doen wat goed voelt, misschien een keer de rand opzoeken van wat je even aankan. (ben je al naar haar oude stal geweest en alles opgeruimd en opgeborgen, dat was mijn zwaarste moment (komt ook omdat ik bloed moest gaan ruimen))

We hebben zelf een eigenweide en kon na een paar keer bijna een paard gekocht maar teruggetrokken vanuit de andere kant echt behoefte om weer wat in de wei te hebben. Dus dacht neem wel een koe om te trainen voor de fokveedagen (we halen ons hooi bij een boer die rustig een koe wou uitlenen). maar nog geen week later heb ik mijn 2 dames opgehaald.

Mijn motto is dus kijk wat je zelf wilt en aankan. Ga weer wat doen paarden en stel je hart open voor die dieren

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-11 13:40

Re: Doel verloren in het leven. Ervaringen?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-11 13:40

Bedankt voor je bericht.

Nee as week ga ik ergens heen met een vriendin mn spullen halen en even een doos merci brengen naar de staleigenaren. Zij hebben me erg goed geholpen zodat ik niet meer naar stal hoefde.

Ik denk idd dat ik nu van alles aan het bekijken ben om te kijken wat mijn gevoel erbij zegt. Net als dat ik een gezocht advertentie heb gezet. Gewoon kijken wat er gebeurd en ook met mijn gevoel.

Lastig hoor allemaal. En idd jullie zeggen het heel mooi: het is een manier van leven geworden en die is nu opeens weg...

**Geplaatst**: 20-10-11 13:41

Geplaatst: 20-10-11 13:41

Tamadine schreef:
Een vast verzorgpaardje daar heb ik op het moment geen goed gevoel bij om dat te doen. Dus die pad wil ik nu nog niet gaan bewandelen.
Ik kan naar 2 stallen die gewoon meerdere paarden hebben en daar wat helpen. Paardjes poetsen wat lopen etc. Gewoon niet een te zware last.

Klinkt goed

En wie weet zit je nieuwe paardje daar tussen ;-)

(je kunt altijd nog een verzorg-koe nemen, bij mijn weiland tegenover staat een koe

, als momo-lovers idee je aanstaat )

**Geplaatst**: 20-10-11 13:46

Geplaatst: 20-10-11 13:46

Ach meissie,er valt zoveel weg en dan denk je haast in een paniek toestand...wat nu...
(dat is logisch,dat hebben veel mensen)
Maar neem de tijd om alles te verwerken...

Je hebt een vreselijk drama mee gemaakt en wat nu het belangrijkste is dat je rouwt om je mooie Stavanja en de plannen komen wel!

Komt tijd,komt raad!!

Heel veel sterkte...

**Geplaatst**: 20-10-11 16:46

Geplaatst: 20-10-11 16:46

Mijn paard is nu weer zon 3en half jaar dood.
En elke dag denk ik aan haar,ik wil nog geen ander paard.
Weet het nog goed toen ze overleden,was,ik fokte shetlanders.
dagen erna wilde ik niet meer naar stal,heb toen alle pony's verkocht.
Was zo verdrietig,alleen mijn eigen paard liep er nog,dat was gewoon praten uithuilen,de schimmel is dood.
Dat andere paard arabier heb ik gehouden,na een maand sprak ik iemand die zij is een mini appaloosa geen leuk paardje voor je.
Ja ja zei ik,toch was het rustig en kaal en stil,soms dan beelde ik het me in dat ze gewoon in de wei stond.
Het kan zo niet langer,en zon 4maanden later kwamen er 2mini appaloosa's bij ons op stal.
Daar deed ik mee wandelen knuffelen paardjes van 4maanden,echt van die donderstenen,maar die hebben me wel door een moeilijke tijd geholpen.
En ik doe ze echt niet meer weg ze horen nu bij mij.
Maar een nieuwe schimmel daar heb ik nu en over een jaar nog geen zin in.
Dan is het weer 4jaar en nog wat geleden komt wel een keer.
Wel is in tussen een new forest veulen gekomen,tja zeg nooit nooit he.
Die moet me maar weer troosten als laili er ooit niet meer is.

Later wel wat minder gereden en het leven nam een scherpe afgrijselijke wending dat ik nog leef is een wonder.
Maar ts ik wens je veel sterkte en doe rustig aan ooit vind je weer een paardje dat je leuk vindt.
Ik wil er nog niet aan denken,al hoewel heeft machtie die ondeugende haflinger wel mijn hartje gestolen.
Dus die vervangt mijn lieve schimmel wel,maar missen dat ik ze doe

**Geplaatst**: 20-10-11 16:59

Geplaatst: 20-10-11 16:59

ik noem het bij mijzelf geen traumatische gebeurtenis, dat is voor iedereen weer anders natuurlijk.. ik rijd al jaren niet meer.. laat niet weg dat t niet heel moeilijk was, maar ja.. ga gewoon door

**Geplaatst**: 20-10-11 17:03

Geplaatst: 20-10-11 17:03

Wat een vreselijk verhaal, meid.
Ik kan me voorstellen dat je hele manier van leven, je hele routine opeens weg is en dat je dat ongelofelijk mist. Ik ben ook een tijdje paardloos geweest en ik herken dat gevoel wel. Opeens heb je veel tijd over, tijd om na te gaan denken.....en geen idee wat je met jezelf en dat ellendige gevoel aanmoet. (normaal als ik me slecht voelde ging ik naar mijn paard)
Dit heeft gewoon tijd nodig, en neem die tijd dan ook. Als je denkt dat het je goed doet kun je proberen om die andere paardjes zolang te gaan verzorgen. Als je merkt dat je dit niet trekt dan stop je daar gewoon mee. Uit ervaring weet ik dat het best moeilijk is om andere paarden te gaan verzorgen, ze zijn toch niet zo leuk als je eigen paardje maar ook dat gevoel moet slijten en dan ga je inzien dat die andere paarden ook best leuk zijn. En mocht het toch niet goed voelen dan stop je er gewoon mee, dat zullen de eigenaren vast begrijpen.
Sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-11 17:56

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-11 17:56

Wat is er gebeurd dan bij jou?
Zit je nog wel in de paarden?

pinuts schreef:
ik noem het bij mijzelf geen traumatische gebeurtenis, dat is voor iedereen weer anders natuurlijk.. ik rijd al jaren niet meer.. laat niet weg dat t niet heel moeilijk was, maar ja.. ga gewoon door

**Geplaatst**: 20-10-11 18:04

Geplaatst: 20-10-11 18:04

Arabesk schreef:
Tamadine schreef:
Een vast verzorgpaardje daar heb ik op het moment geen goed gevoel bij om dat te doen. Dus die pad wil ik nu nog niet gaan bewandelen.
Ik kan naar 2 stallen die gewoon meerdere paarden hebben en daar wat helpen. Paardjes poetsen wat lopen etc. Gewoon niet een te zware last.

Klinkt goed

En wie weet zit je nieuwe paardje daar tussen

(je kunt altijd nog een verzorg-koe nemen, bij mijn weiland tegenover staat een koe , als momo-lovers idee je aanstaat )

Een koe een koe? Noem jij mijn edele irish cob hengst een koe?

Mara, je weet dat je hier altijd welkom bent, en als je gewoon zin hebt in een goede boswandeling ben ik daar ook altijd voor in.