Geplaatst Heb me gister toch 2 dingen meegemaakt, die ik ff met jullie wil delen omdat ik er nogal mee in mijn maag zit.. Het klinkt misschien erg ongeloofwaardig allebei zo'n dingen achter elkaar, maar het is echt gebeurd.. snap zelf ook nog steeds niet hoe het me kan overkomen zo vlak achter elkaar..
Het lijkt nog steeds net een nachtmerrie.Eerst rijd ik vanuit Veldhoven naar huis, er wil een fietser afslaan en ik ging rechtdoor dus ik had eigenlijk voorrang maar ik remde af zodat zij eerst kon afslaan. Ze sloeg af en stak haar hand naar me op, en op dat moment word ze vol geschept door een auto, ze maakt een salto en land recht langs mijn scooter.. Ik meteen eraf gestapt en gecheckt of ze bij bewustzijn was. Iedereen stond er weer bij en keek ernaar, en ik moest alles doen, ik moest haar gerust stellen en de ambulance bellen tegelijkertijd. Ik ben verpleegkundige in opleiding dus dat was wel mijn geluk.. Dus ik de ambulance gebeld en toen die onderweg was, ging ik checken waar ze pijn had, draait ze opeens haar hoofd om zit heel haar linkerkant onder het bloed, ik begon meteen te shaken en dacht dit is niet goed.. Binnen een paar minuten was de ambulance er, moest ik weer opstaan omdat niemand erop komt om even te zwaaien zodat het voor de ambulance duidelijk is waar het ongeluk gebeurd is. Ambulance was er, ze moest een nekkraag om en het bloeden moest gestelpt worden, en ik moest mee haar op de brancard tillen en haar hoofd vasthouden terwijl ik helemaal zat te shaken, en dat bloed bleef maar over mijn handen stromen.. voelde me echt verschrikkelijk. Het deed me denken aan mijn beste vriendin van vroeger (toen ik 13 was), die is namelijk ook verongelukt en dood gegaan doordat ze met haar hoofd op een stoeprand viel, net als deze vrouw.. Nadat de ambulance weg was moest ik gegevens opgeven en verklaring afleggen.
Daarna reed ik verder op de scooter naar huis, helemaal trillen en ik stond echt op janken. Was gewoon erg geschrokken.. Ik ben net 10 kilometer verder, rijd ik langs het spoor onder zo'n brug door, zie ik opeens een meisje over het onderste hekje klimmen en naar boven lopen naar het spoor.. In de eerste instantie reed ik door, want ik dacht 'Dit kan niet, niet nu ik net dat ongeluk heb zien gebeuren.' Dus ik reed door en toen stopte ik. Ik dacht na, zal ik teruggaan? Gaat ze echt voor een trein springen? Toen dacht ik: Als ik nu terugga ben ik te laat en dan zie ik het gebeuren.. Op dat moment ben ik blijkbaar omgedraaid en teruggereden en heb ik mijn scooter op het gras gegooit. Hiervan kan ik me trouwens niets meer herinneren en het was in een roes. Ik bedacht me geen moment en sprong over het onderste hekje en rende te trap op. Ze had haar schoenen al uitgedaan en haar tas neergezet langs het hek. Het meisje was al half over het laatste hek wat voor het spoor stond heen en er kwam een trein aan in de verte. Ik handelde in een roes en trok haar van het hek af, heel haar kleren waren kapot. Toen begon ze te huilen en ik moest zelf ook huilen, het was me ff teveel.. Stonden we daar in elkaar armen te huilen, terwijl we elkaar niet eens kenden. Ik zei tegen haar ' Ik ken je niet eens, maar ik sta hier gewoon keihard te janken omdat ik niet wil dat je het doet'
Toen heb ik gevraagd wat er was dat ze het niet meer zag zitten en toen kreeg ik een levensverhaal waar je U tegen zegt. Beneden was inmiddels een man aangekomen die de politie aan het bellen was, dus ik bleef op haar inpraten, ik ging maar door, alles zodat ze het niet zou doen. Ik wilde ook echt niet dat ze het deed, al was het maar omdat ik het dan zou zien gebeuren.. Beneden kwam de politie en toen ze die zag wilde ze meteen weer over het hek klimmen, gelukkig was de politie al ter plekke boven inmiddels want ik KON gewoon niet meer.. De politie nam haar mee naar beneden en wilden mijn gegevens voor slachtofferhulp en hadden er even met me over gepraat.. Toen heeft mijn moeder mij opgehaald. Toen het meisje in de politieauto stapte zei ze 'sorry' en fluisterde ze daarna 'bedankt' , twee keer.
Ik heb gisteravond vanaf dat het 1e ongeluk gebeurde continue lopen trillen totdat ik in slaap viel.. Ik heb er wel al veel over gepraat maar ik heb gewoon bij beide een schuldgevoel.. Bij de 1e omdat ik haar voorrang gaf terwijl ze dat niet had. Anders had ze dat ongeluk niet gehad.. En bij de 2e denk ik; had ik haar niet moeten laten gaan? Ze was de wanhoop zo nabij, zou het niet eerlijker zijn als je er al 8 jaar zo doorheen zit, om haar te hebben laten gaan? Ze wilde echt niet meer, en ik heb heb haar tegengehouden.. Was het niet alleen uitstel van executie en doet ze het volgende week dan niet alsnog?
Sorry bokkers maar moest dit ff delen, het is gewoon even teveel, het is allebei binnen 2 uur gebeurd.. Snap nog steeds niet dat het kan zo snel achter elkaar.. Het was een rare dag :'(
