Ik schrijf dit berichtje om een beetje steun te zoeken, en misschien zijn er mensen die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt. En mij misschien advies kunnen geven hoe hier mee om te gaan.

Het begon in de zomervakantie. Mijn moeder vertelde dat ze continue hoofdpijn had. De hele dag. Hier nam ze eerst paracetemol voor, en dan ging het wel weer een beetje. Toch besloten mijn ouders weg te gaan met de boot. Maar halverwege de zomervakantie, kwamen ze terug. De hoofdpijn ging niet weg. Snel naar de huisarts. Die verwees ons naar een neuroloog. Er kwam een MRI-scan. De MRI-scan was prima, geen rare dingen te zien.
We gingen weer naar huis... En daar begon het gedonder. Niet alleen hoofdpijn, maar ook duizelig, extreem veel afvallen (40 kilo!), beroerd, misselijk en wel 4 keer per dag overgeven. Ik heb in deze tijd continue voor mijn moeder gezorgd en ben naar alle afspraken geweest die er zijn geweest.
Vorige week donderdag was mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis, met ernstige uitdrogings-verschijnselen. Hoppa, aan het infuus. En het ging weer een beetje beter. Toen kwamen er een reeks van onderzoeken. Nogmaals een MRI scan = prima. Botscan = prima. Echografie = Prima. Bloedonderzoek iedere dag = Prima.
Toen kwam de lumbaal-punctie. Deze donderdag 8 september 2011 hebben we de uitslag te horen gekregen. We werden als familie om half 6 op het matje geroepen in het ziekenhuis. Toen wist ik het al : niet goed! En ja hoor... De oncoloog vertelde het : Slecht nieuws. We hebben kankercellen in het hersenvocht gevonden. Redelijk veel. Mijn wereld stortte in. Maar ik deed mijn best om niet te huilen.
Er is geen behandeling hiervoor. Bestraling zou weinig uitmaken. Leuk, mijn moeder is nog maar 58 jaar. (Ik ben 25)
Toen de arts weg ging, omarmde ik mijn moeder zo hard als ik kon, en huilde als een gek. En zei : ik ben niets zonder jou. Laat me niet alleen. Mijn moeder zei : Je zult heel snel volwassen worden. Die woorden zullen me altijd bijblijven.
Die avond hebben we de boel ingepakt en zijn we naar huis gegaan. Er is nu een bed in de kamer, een rollator en een rolstoel. Ik zorg nu veel voor mijn moeder. Met liefde. Maar het is zwaar. Ik hou van haar met heel mijn hart. Maar ik ga dood van verdriet. (Leuk woordgrapje) Ik doe mijn best om alles voor haar te doen. Zal ik ooit nog met mijn moeder kunnen gaan shoppen? Of wanneer gaat ze dood? Is dit een week? Of een maand... Of langer? Dit hebben de artsen niet gezegd.
Hoe ga ik om met het feit dat mijn moeder binnenkort er niet meer is? Ik heb altijd gezegd dat dat mijn grootste angst is van de hele wereld. En het komt nu wel heel dichtbij...
