Geplaatst Nu ben ik bijna een jr verder...en het valt me soms zo verschrikkelijk zwaar,op dat soort dagen ben ik zo kort lontje,zo boos,verdrietig,onmachtig echt een wandelende tijdbom lijkt het wel.
De reden dat ik uit de fam ben gezet is;
Ik stopte ermee om mijn ouders financieel te onderhouden (ik kon het gewoon niet meer)
Pa had z'n eigen zaakje wat allang failiet was gegaan maar meneer rommelde rustig verder met alle zooi die hij handel noemde om zo een stuivertje bij te verdienen.
Ma die deed geen bal,ja m'n paarden een rotschop geven verder stofzuigen (enkel in de woonkeuken) en verder rookte ze stiekum de sigaretten en bracht ze de rest vd tijd door op de bank met een puzzelboek.
Om het duidelijker te maken,ze waren nogal verzamelaars van alles wat goedkoop was dus er stonden potten vol met (niet smakelijke) wortels/doperwten) die we nauwelijks aten want ma luste die dingen niet.... ---waarom koop je het dan?? nou omdat pa dat goedkoop vond---
*zucht*
Dozen vol met zeep,shampoo waarmee je echt niet schoon werd,blikken fruit over datum,oud brood bij de bakker weg waar hij met een plantenspuit overheen ging onder het motto ''het brood word dan weer lekker vers''
Ikzelf was de hele week van huis voor m'n werk,dit was nodig want ik moest noodgedwongen het huis kopen om te voorkomen dat het in de openbare verkoop ging.
Als ik het niet zou kopen dan zouden mijn paarden diezelfde dag op straat gezet worden zei ze dus ik stond toen (jong en ontwetend) met m'n rug tegen de muur en kocht het huis.
*graag geen verwijten hierover,dit was toen de enige oplossing zeiden ze*
Jaren doorgemodderd en al die jaren zat ik geestelijk bij hun onder de duim terwijl hun doorgingen met alles wat ze voor die tijd ook deden,immers ik betaalde de hypo,hun schulden heb ik terug betaald,mijn dromen heb ik opzij gezet om hun te onderhouden en die ene keer dat ik er wat van zij kreeg ik gelijk te horen '' ik zorg voor jou paarden,kan ik ook mee stoppen hoor!!'' dus ik hield m'n mond want een andere oplossing zag ik niet
Ik zat in een cirkel en kon toen geen uitweg zien.
Vorig jr is dat allemaal hard veranderd,ik zag oplossingen en ging ervoor,ik wou vrij zijn en m'n eigen ding doen.
Luid protest van hun,
gevolg..... ze hebben me bestolen en zijn weggegaan mij achterlatend met de rotzooi enkel dat wat waarde had hebben ze mee genomen (en ze hadden ruim de tijd want Vrijdag's kwam ik pas thuis)
Voordat ze weggingen hebben we nog een woordewisseling gehad (zonder pa uiteraard want die was nergens bij,zie hem meer als iemand die er een beetje bij hing dan als een echte vader die je helpt en steunt)
Oma heeft nog 1x gebeld ook om mij te verwijten en God zou mij straffen....
Ok,ik verantwoord mij tegen die tijd wel bij de hemelpoort hij ziet tenminste wel mijn kant van het verhaal heb ik tegen m'n oma gezegd.
M'n ma heeft tegen de familie gezegd dat ik ze zonder reden het huis heb uitgezet en het hele verhaal heeft zij verdraaid....
Jammere voor haar was dat ik na 2mnd een brief naar de familie heb gestuurd met mijn kant van het verhaal en bewijs erbij (foto's,rechtbankpapieren etc)
De familie is wat uit elkaar gevallen sinds die brief
Heel soms heb ik contact met m'n neefje (17jr) en hij is de enigste die wijs is! Tenminste met dit
Van de rest nooit meer wat gehoord.
Ben blij dat het rustig is,geen contact en ergens wil ik ook geen contact meer met hun
Ik ben het 2e kind wat dood is verklaard in dit gezin,andere kind is ouder dan mij en zit ergens in het buitenland met hem wil ik geen contact,ik leef al langer zonder hem dan met hem. Maar het zegt wel wat over de situatie.....
Nu bijna een jr later heb ik dagen erbij dat ik niet lekker in m'n vel zit....bepaalde dagen staan symbool voor die ellende en ik weet niet hoe ik ze om moet buigen naar positief,het zijn teveel dagen om te zeggen van ik ga ff lekker weg ofzo.
Het is ook de frustratie die erg mee speelt,jarenlang heb ik ze financieel onderhouden en nu ben ik de kwaaie pier dat steekt,daar kan ik geen rust in vinden.
Een goeie vriend die ook NLP heeft zegt dat ik het af moet knippen,al m'n verleden wat slecht is,afkappen,weg snijden,doorzagen (virtueel dan hè)
Het helpt wel iets maar nog steeds knaagt het.
Contact hoef ik niet,een normale gezins situatie daar droom ik enkel van maar besef ook dat dat echt niet zal gaan.
Een stukje erkenning,een belonend woordje van ''je doet het goed'' dat is het enigste wat ik eigenlijk zoek maar aan de andere kant,waarom zoek ik dat? Stel ze zouden het zeggen....wat voor waarde heeft dat dan??? eigenlijk niks want ze hebben me zoveel pijn en ellende bezorgd....
Ik ben op zoek naar dat ideale beeld van ouders,familie en warmte,voor elkaar klaarstaan,liefde plezier en niet alle centen afwegen tegen elkaar. Helaas het is het omgekeerde waar ik in zat.
Sinds vorig jr heb ik een lieve vriend gevonden,zijn familie heeft me gewoon opgenomen als wie ik ben,ondanks dat ze wel weten van wie ik een dochter ben hebben ze me dat nooit laten merken. M'n schoonouders zijn geen heksen en ik ben ook niet de zoon-stelende feeks nee just my en het is ok.
Mijn warmte kan ik nu los laten op de mensen die mij dierbaar zijn. Oa de buren,diezelfde buren die m'n ouders zo goed kennen en die blij zijn dat ze weg zijn gegaan maar ook vooral dat ik niet zo ben als dat hun zijn. (pff best hard hoor,terwijl het een soort compliment is)
De buurt sfeer is ook erg verbeterd,het is gezellig en we hebben wat voor elkaar over.
(jaren geleden waren m'n buren op vakantie en ma heeft daar brok gestolen want ze vond dat ze daar recht op had want ze had ook ff gekeken bij de paarden.....--ja vast,erg hè--
Qua werk ben ik veranderd,met een boel geluk en de juiste timing werk ik nu dichtbij,ik kan zelf voor de paarden zorgen en ook die zijn het afgelopen jr veranderd in positieve zin.
Waarom heb ik dan zulke dip dagen terwijl ik dankbaar moet zijn dat ik van ze af ben
(ff hard gezegd,maar wel de waarheid)
Verwijten zit ik niet op te wachten,vragen mag,tips,goeie ideeënn,ervaringen als je ze kwijt wilt, zijn hartstikke welkom.
(ik zeg nu ook dat ik geadopteerd ben.....) 
