Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-01-11 19:45

C'est une belle histoire

Geplaatst door de TopicStarter : 23-01-11 19:45

Met deze wijze woorden van Michel Fugain begin ik:
“C’est un beau roman, c’est une belle histoire. C’est un roman d’aujourd’hui’.

Misschien ook wel omdat ik weet dat frans niet haar sterkste kant is….

Het begon allemaal een paar weken terug. November werd de paardenwereld een openbaring, eentje waar ik nog niet van geproefd had en die me meteen wist te bekoren. Een virus, dat ondertussen zo diep is gekropen, dat ik me vandaag de vraag stel hoe ik een leven heb kunnen leiden zonder dit wonder niet te kennen.

Het is allemaal begonnen dankzij mijn dochter, de mensen die mijn voorstel topic gelezen hebben weten dit en ik ga hier ook niet verder over uitwijden. Enige tijd later werd een eigen paard een realiteit. Ervaringen had ik nog wel te kort, maar met veel hulp van mijn trainer en mensen rondom mij, die ik via de paarden heb leren kennen, is het nooit een probleem geweest.

Ik had nochtans wel een probleem met longeren en een vriendin raadt me bokt.nl aan. Na enige aarzeling heb ik me dan uiteindelijk toch aangemeld op de site. Mezelf voorgesteld op een correcte manier, en man welke reacties heb ik daarop gekregen. Ludiek een tweede topic gestart, die een aantal hebben kunnen waarderen en anderen een vervuiling vonden.

De ludieke actie, als grap begonnen, heeft me wel in contact gebracht met mensen die ik weet te apprecieren. Die me veel kunnen vertellen over paarden, maar die ook over gezonde dosis humor, inlevingskracht en passie beschikke. Dit allemaal is onschuldig begonnen met uitwisselen van pb’tjes, iets later werden de gesprekken intenser en werd over gestapt op mail/msn/…

Met 1 van die personen was er vanaf het eerste contact ook een heel speciale klik. De soort die je niet iedere dag tegen komt. Uren, corrigeer, dagen, nachten, avonden hebben we zitten praten, over paarden, over eten, over dromen, over stranden, over alles wat een mens maar bedenken kan. Gezellig, voortvarend, lach, lol, droom, x, zijn de kernwoorden van de meeste van die gesprekken, en hoe beter we elkaar hebben leerden kennen, hoe intenser de gesprekken zijn geworden. Tot die dag dan… zouden we niet eens afspreken? Over Inet met iemand praten is altijd makkelijker dan IRL… de andere persoon kan niet in je ogen kijken, het scherm laat je toe makkelijker te praten…
Even nadenken wat we zouden kunnen doen. Het leven moet niet altijd in het belang van de paarden staan. Dus doe ik een voorstel. Gezien zij van Nederland is, en ik van België moet je de kerk toch een beetje in het midden houden. Ik heb een idee, maar dat is misschien iets te ver voor haar. Laten we het dan maar in Nederland afspreken. En de afspraak staat op een mum van tijd. Aftellen nu…

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik niet van plan was zo lang te wachten. Dus op een zaterdagavond mijn stoute schoenen aangetrokken tijdens een van onze zovele gesprekken, gezegd dat ik in de wagen zou springen en even afkwam. Ik wou nu wel eens weten als de persoon met wie het goed klikte online, in het echt ook zo zijn. Afwachten en hopen dat ze het niet erg vindt.. ‘kom maar’ verschijnt opeens op het scherm. En ik ben weg… Eens aangekomen, voor de bel, moet ik zeggen dat ik nog nooit zoveel schrik heb gekend als toen… 35 jaar ben ik ondertussen.. ik geef presentaties aan mensen, doe trainingen voor groepen, maar van die ene meid heb ik schrik… Wat als….? Alle moed bij elkaar en binnen. De eerste 3 minuten zijn meer dan zenuwslopend, maar op een of andere manier weet ze me rustig te maken, me het gevoel te geven dat ik niet zenuwachtig moet zijn, een glaasje wijn erbij, en de aovnd kan gezellig beginnen. Toto de volgende achtend hebben wij doorgepraat. Maar ik moest naar huis, ik had paardrijles de middag erop… bij het naar huis gaan zijn de rollen van voortvarend endergerlijke even omgekeerd… een lieve kus, terwijl er topics zijn op bokt die duidelijk zeggen dat het absoluut not done is… (wetende dat zij mij die topics had aangereikt voor als we eerste ‘date’ zouden gaan, wat kan, wat niet kan, wat ‘blunders’ zijn, enzovoorts)

De dagen die erop volgen verlopen in een euforie, de avonden gaan opnieuw verder in gesprekken en zaterdag spreken we opnieuw af, eigenlijk zou dit onze eerste afspraak geweest zijn. We zetten een pretpark op de planning.

Ik ga haar ophalen, dat is de afspraak, ik weet waar ze woont en met 2 wagens gaan is een beetje van het goede teveel natuurlijk. Vorige week was ik met lege handen aangekomen (het was dan ook al iets later), ditmaal zou ik iets meenemen. Uit onze gesprekken, uit het contact, uit vorige week had ik al een idee, nu het nog vinden natuurlijk. 6 gemeenten heb ik afgedaan om te vinden wat ik wou hebben, maar wie zoekt die vindt en het probleem van lege handen was direct opgelost. Ondertussen had ook een vriendin van haar mij een grappige tip meegegeven, en we hebben er inderdaad kostelijk om gelachen. De dag is op een zucht voorbij gevlogen, achtbanen zijn volledig mijn ding, het hare iets minder dacht ik. Dus ik zou een voorstel doen. Als we aan 10 zouden komen op een dag, heeft ze een massage te goed van mij. Wist ik veel dat zij er mij uiteindelijk zou insleuren, met een lach weliswaar. En heeft ze toch maar mooi een massage losgepeuterd. Dit was in mijn termen een dag om nooit meer te vergeten. Die avond zijn we nog gaan eten, niet wetende welk restaurant binnen te stappen en niet wetende dat in Nederland de eetgewoontes vooral vroeger op de avond zijn dan in België zijn we een spanjaard binnen gestapt. Ik ben zo vriendelijk geweest het apperitief te bestellen terwijl zij de kaart heeft doorzocht naar hetgeen we zouden eten. Het eten was af, maar het gezelschap was nog stukken beter. Laten we nog iets gaan drinken. Het was al iets later en er zou wel wat gedanst kunnen worden. Leuk cafeetje gevonden maar daar was het ons beiden veel te druk. Heel snel hebben we besloten dat misschien beter thuis konden zitten op de bank, nog even wat bijpraten bij een lekkere thee. Samen op bank is slaap vallen is hetgeen we uiteindelijk hebben gedaan.

Ik heb het toen al gezegd, en ik ga het nogmaals zeggen. Wat wil een mens nog meer in zijn leven? Gelukkig zijn met de persoon die je bent geworden door de jaren heen, en persoon per ongeluk tegen komen die ook al wat watertjes heeft doorzwommen, en die gelukkig is met de persoon die ze zelf is. Een passie delen met elkaar, en elkaar begrijpen zonder dat er 5 woorden nodig zijn. Ik vraag echt niet meer dan dit in mijn leven…