Geplaatst Vorige week maandag belde mijn vriend met mijn vader en tijdens het gesprek begon mijn vader te 'puffen' hij had pijn. En riep: 'Ik denk dat ik een hartaanval krijg' Waarop mijn vriend mijn moeder aan de lijn krijgt met de vraag of mijn vriend alsjeblieft direct wil komen, het ging niet goed.
Ik was op dat moment aan het werk in de strandtent van mijn ouders, dat is zo'n 5 minuten met de auto. Mijn vriend is direct in de auto gestapt, en was nog geen 2 minuten later bij het huis van mijn ouders, waar hij direct besloot de ambulance te bellen. In zijn beste Spaans probeerde hij duidelijk te maken wat er met mijn vader was, en hij werd aan de lijn gehouden tot de ambulance er was.
In ons huis werd er een hartfilmpje gemaakt, en daar zagen ze dat het geen hartaanval was. Reden om je zorgen te maken, en daarom namen ze hem mee naar het ziekenhuis, mijn vader wilde niet mee, en verzetten zich, riep alleen maar alsjeblieft alsjeblieft. Na 8 keer prikken, hadden ze het infuus in zijn arm en kon hij mee. Ze dachten op dat moment aan een bloedpropje.
In het ziekenhuis aangekomen, bleek het geen bloedpropje te zijn, het was een gesprongen aorta. Je aorta is de meest belangrijke slagader in je lichaam.
Ze hebben hem direct naar de OK gebracht om te kijken wat ze nog konden doen, en ze hebben een buisje geplaatst. Deze operatie heeft zo'n 11 á 12 uur geduurd. De operatie op zich was gelukt, echter bleek er een hoop weefsel beschadigd te zijn. We moesten rekening houden met het ergste. Dat hij de operatie had overleeft was wel positief. Het was inmiddels half 5 's ochtends en de dokter adviseerde ons dat we even naar huis moesten om een beetje slaap te vatten en ons op te frissen. We hadden immers al hartstikke lang in spanning gezeten. Als er iets aan de hand was, zou hij ons bellen en anders moesten we om 9 uur weer komen, dan mochten we even een minuutje bij hem.
Tijdens de operatie hebben we een aantal familieleden op de hoogte gesteld dat mijn vaders toestand zeer kritiek was, en de ouders en zusjes van mijn moeder boekten direct een ticket op dinsdag. De ouders van mijn vader, mijn moeder, mijn broer, mijn vriend en ik hebben al die tijd in de wachtkamer gewacht.
Om half 5 zijn we dus richting huis gegaan en hebben we even 2/3 uurtjes geslapen. Om 9 uur stonden we alweer in het ziekenhuis en we mochten even bij hem. Mijn moeder en ik zijn een minuutje bij hem geweest, en mijn vriend ook. Mijn vaders ouders en mijn broer wilden hem niet zien op deze manier.
het was een vreselijk gezicht, eigenlijk de ergste nachtmerrie van mijn vader, levend gehouden door apparatuur en slangetjes.
We kregen de opdracht om om half 2 weer te komen, dan mochten we waarschijnlijk wat langer blijven. In de tussentijd even op een terras gezeten tegenover het ziekenhuis. En om 1 uur weer naar binnen gegaan. Om half 2 begon het bezoekuur en stuk voor stuk werden de mensen geroepen, maar wij niet.. Elke keer als er iemand geroepen werd, ging de deur even open. Om kwart voor 3 zagen we dat ze mijn vader wegreden. Vrij rustig, dus wij dachten positief, we dachten dat hij naar een andere afdeling zou gaan..
Helaas bleek het zeer negatief te zijn, een half uurtje werden we geroepen door de arts. Onze vertaler ging mee, mijn vader lag weer op de operatietafel. Ze gingen hem proberen te stabiliseren. Dit zou een operatie zijn van uren. Zijn nieren hadden het inmiddels begeven, zijn hart pompte alleen nog maar bloed uit het hart, er was iets met zijn longen (dat had ik niet goed begrepen) en hij had een zuurstoftekort in zijn hersenen.
We moesten nu echt rekening houden met het feit dat we mijn vader niet meer levend terug zouden krijgen, de situatie was zeer slecht. We moesten naar huis gaan, en zodra er meer info was, zouden ze ons op de hoogte stellen.
Na dit nieuws gehoord te hebben, moesten we naar het vliegveld om de familie op te pikken. En zijn we naar huis gegaan. Op tijd ons bedje ingedoken in de hoop dat we een beetje konden slapen. Dit ging niet en om 3 uur 's nachts hebben we gebeld hoe het ervoor stond, ze vertelde ons dat ze nog steeds aan het opereren waren. Oke, nu echt even de oogjes dicht doen.
Om 8 uur werden we weer wakker, en belden nog een keer. Ze wilden geen info meer geven, en we moesten maar komen. Gelijk kleren aangetrokken en naar het ziekenhuis gereden. Ondertussen de man die voor ons vertaalde opgebeld of hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis wilde komen.
In het ziekenhuis aangekomen, mochten we direct bij mijn vader, mijn moeder en ik proberen hem nog moed in te praten, maar ondertussen stond de dokter ook al aan het bed, we begrepen niet veel van zijn Spaans, maar wat we wél begrepen was dat het niet goed was. Ik vroeg hem of hij het verhaal 5 minuten later kon vertellen omdat de vertaler onderweg was.
Dat was geen probleem.
Gelijk gebeld hoelang hij nog moest rijden en hij vertelde dat hij al op de parkeerplaats stond. Hij kwam er direct aan. De dokter vertelde aan hem wat er met mijn vader aan de hand was. Hij maakte er een lang verhaal van, maar eigenlijk waar het op neer kwam was dat het enige dat functioneerde, zijn hart was. Het was een kwestie van tijd tot zijn hart ermee zou stoppen. We mochten bij hem zitten als we dat wilden, tot het einde. Ik, mijn moeder en de zus van mijn moeder hebben dan ook bij hem aan bed gezeten tot het einde.
Zijn moeder was onderweg en dat vertelde ik mijn vader, ik hield hem op dat moment van alles op de hoogte. Op een gegeven moment zei ik: Papa, je moeder is onderweg, maar als je niet meer kan, ga dan alsjeblieft.
En op dat moment ging zijn hartslag van 107 in nog geen 5 minuten naar 0.
Pappa was niet meer... Het was over..
Gelijk hebben we met de verzekering gebeld, wat nu te doen, en we kregen het nummer van het uitvaartbedrijf. Die kwam direct en alles is opgenomen. Pappa is gecremeerd en we hebben het zo simpel en snel mogelijk gedaan. Misschien egoïstisch, maar ik wilde niet dat half Nederland een ticket ging boeken naar Spanje. Veel mensen kunnen dat eigenlijk niet betalen en raken dan in de problemen. Pappa is dus al een dag later gecremeerd.
Er is de afgelopen week zoveel op me afgekomen, want ik heb samen met mijn vriend alles geregeld voor de uitvaart (er was weinig keuze, wij zijn de enige die een aardig mondje Spaans spreken) En daarna heb ik de hele administratie van de strandtent op me genomen. Mijn vader deed dat altijd, maar eigenlijk had hij er een beetje een puinhoop van gemaakt
Ik kon nooit laten zien wat ik op mijn administratieve opleiding heb geleerd, en mijn moeder stond paf toen ik kwam met mijn balansjes en overzichten, simpel gemaakt in excel..Volgende week staat er nog een verhuizing op de planning, en ik denk dat we dan, als we tot rust zijn gekomen, onze eerste echt klap te verwerken krijgen..
Mijn vriend en ik woonden samen, maar hebben besloten om bij mijn moeder in te gaan wonen, om haar emotioneel en financieel te steunen. Mijn moeder wilde echt niet in dit huis blijven. Ze woonden daar omdat mijn vader dat graag wilde.
Maandag krijgen we de sleutel. Dinsdag gaan we zoveel mogelijk verhuizen.
De strandtent moeten we blijven draaien, dat is onze inkomsten..
Maar eigenlijk willen we gewoon een weekje vrij en niks doen, het liefste even naar Nederland voor de mensen die ook afscheid voor hem willen nemen, dat we een zaal kunnen afhuren.
Hoe graag we dat ook willen, dat kunnen we helaas niet doen. Het kost niet alleen de reis, je hebt ook nog een week lang inkomstenderving. En we hebben de centjes juist hard nodig omdat mijn vader geen goede uitvaartverzekering heeft afgesloten en we dus het grootste gedeelte zelf moeten betalen..
Zo, nu heb ik mijn hart even gelucht, sorry dat het zo lang is geworden..
...
Slim? Is jouw vader ook vorige week overleden? Of is het een ander jaartal? 
