Bokt.nl

Citaat:

Er was eens een jongen met keelpijn. Met de aankomende vakantie in zicht is het natuurlijk verleidelijk om de vrijdag even mee te pakken...

Nee even serieus, het is allemaal donderdag avond (24 april) al begonnen met keelpijn. Toen voelde ik me al niet zo heel erg lekker en daarom bleef ik ook thuis op vrijdag -ik was echt ziek, niet dat ik extra vakantie wilde .
Vrijdag een beetje lopen aankakken op de bank, verder niet zo heel veel speciaals. Maar vrijdag avond begon ik al wel te merken dat ik flinke koorts had; 3 trainingsbroeken 3 truien onder 2 dekens en ik lag nog te rillen van de kou...
De koorts werd er allemaal niet minder op toen ik de volgende dag wakker werd.
39,6 stond er zaterdagochtend op de teller, maarja tennis gaat ook door en we moesten alle punten pakken ivm het kampioenschap. Dus ik was net als de rest gewoon aanwezig, kwart over 8 op de club.
Ik voelde me al poedersuiker die ochtend, maar het kon nog erger. Ze wilden beginnen met de dubbels - dat is 2 tegen 2, voor de tennisleken - en dat was wel prima, hoefde ik minder te lopen. Lopen deed ik trouwens sowieso niet, ik kon het niet, want ik mocht sowieso niet gaan zweten; dan zou ik veel te hard afkoelen. En ik had gewoon 0 energie. Dat is te wijten (of weiten?!) aan mijn bloedarmoede, komen we later wel op terug...
Terug naar de tenniswedstrijd; we hadden de eerste set verloren en we waren begonnen aan de 2e en toen zei papa dat ik maar beter op kon geven. Winnen zat er toch niet in dus ik kon alleen maar verliezen.
Beide partijen dus op moeten geven, ging me niet van harte trouwens. Ik moest moeite doen niet te huilen. Verliezen; oke, jammer, maar op zo'n manier is echt niet leuk.
Nog even in de kantine gezeten daar, een paar paracetemol naar binnen gewerkt en toen heeft papa me naar huis gebracht zodat ik weer in bed kon kruipen.
De keelpijn werd er trouwens ook niet minder op, slikken en zelfs praten begon al best pijn te doen.
Eenmaal thuis aangekomen ben ik in bed gaan liggen en heb ik van 11 tot 5 ofzo geslapen, dat had ik echt nodig want toen ik van de tennisbaan af liep voelde het alsof ik ieder moment flauw kon vallen, is gelukkig niet gebeurd.
Zondag -hah, beste dag van de vakantie- de koorts was nog meer gestegen, naar 40+ zelfs. Ik kon helemaal niks; zelfs op de bank liggen en tv kijken was me al teveel. Maandag voelde ik me al iets beter, de koorts leek te gaan zakken. Ik had zelfs nog even in de 38-graden regio gezeten. Scheve zin, maar de boodschap komt wel over.... In ieder geval, het begon er op te lijken dat ik met een beetje mazzel donderdag of vrijdag beter zou kunnen zijn.
Niets was minder waar. -echt zon peter R de vries zinnetje -
Dinsdag zijn we nog even naar de huisarts gegaan omdat ik rare roze vlekjes begon te krijgen op mijn voeten en omdat mn vader bang was dat ik misschien hersenvliesontsteking zou kunnen hebben
(dat was het gelukkig (??) niet.
Bij de huisarts aangekomen hadden we wat bloed laten prikken om het te laten testen op pfeiffer. Gelukkig hadden ze niks te doen in dat onderzoeksgebeuren want normaal moet je lang wachten op die uitslag, zeker omdat het net samen viel met koninginnedag enzo.
Woensdag 30 mei, de dag dat de pret pas echt begon.
De huisarts belde, uitslag van het bloedonderzoek was binnengekomen en daarover wilde hij ons toch wel spreken; liefst niet over de telefoon.
Het gekke was dat ik wakker werd met een bloedneus, en niet zomaar een bloedneus. Mijn neus heeft van ongeveer half 9 tot zeker 11 uur gebloed. Het vervelende was nog dat samen met veel bloed, er enorm veel slijm vrijkwam. Dat was dus ongeveer 2,5u proberen niet te stikken in mn eigen bloed/snot. Wat ook fijn is, bloed samen met snot is niet bepaald lekker. En omdat je niet elke 2 seconden bloed wilt uitspugen, slik je toch een groot deel in. En daar word je misselijk van, geloof mij maar.
In ieder geval, wij in de auto gestapt. Papa achter het stuur, ik met een zak tissue's op schoot en mama als mental coach. Ik had trouwens maar een bekertje mee genomen om dat bloed in te spugen want ik begon toch aardig misselijk te worden, het bekertje was nog best aardig gevuld. Ik heb denk ik toch wel 2 vingers in de hoogte vol kunnen krijgen, maargoed, dat terzijde.
In de wachtkamer hoefden we niet zo heel erg lang te wachten, gelukkig maar, want ik werd onderhand echt para van mijn neus.
Toen kwam de huisarts met het verlossende nieuws; het was geen pfeiffer. Maar tijdens zo'n bloedonderzoek maken ze ook een algemeen bloedbeeld (ofzo), standaard procecure. Daarin kijken ze naar de hoeveelheid rode bloedcellen, witte bloedcellen en bloedplaatjes.
Wat bleek is dat de rode bloedcellen en de bloedplaatjes aan de lage kant waren, en de witte juist een stuk hoger. Toen heeft de huisarts ons maar gelijk doorverwezen naar het Radboud ziekenhuis.

(Ja jongens, ik schrijf alles op wat me te binnnen schiet, simpelweg omdat ik hier niets beters te doen heb...)

Eenmaal bij de eerste hulp aangekomen kwam er gelijk een arts naar me toe; ik had niet eens de tijd om normaal te gaan zitten in dat wacht-halletje, en die nam mij mee naar een of ander kamertje. -in films gebeuren nu vaak enge dingen, nu niet -
Ik moest alleen even mijn neus snuiten in zon bakje, dan zou het bloeden wel stoppen... Wat kwam daar een hoop bloed uit zeg, jezus christus, je zou bijna zeggen dat ik ongesteld was.
En jawel, het bloeden stopte. Toch zeker 5 seconden, toen begon de pret weer. Dit had ook die arts niet verwacht en met een peinzend hoofd liep hij maar weer weg; ik heb die kerel verder ook nooit meer gezien. Toen kwam er een andere arts binnen en op mijn ongesteldheid wist hij wel iets: we jassen er gewoon een gigantische tampon in en die spuiten we lekker vol met water zodat ie flink uitzet en met een beetje mazzel alle bloedvaten in mijn neus afknelt waardoor het bloeden zou (moeten) stoppen.

Dames, even een respect uiting voor dat maandelijkse pretje, zon tampon in je is niet niks, zeker niet in je neus.

Het bloeden ging nog een beetje door, ik weet ook niet van ophouden, maar daar wist de beste man wel iets op: (je raadt het al)nog meer water erin spuiten.
Hè hè, dat was voorbij. Maar omdat ik met die bloedneus en die tampon in mijn neus toch wel behoorlijk de aandacht had getrokken, wilden ze wat bloed afnemen. Omdat ze de dag ervoor al een slagader hadden gebruikt, moesten ze nu een andere gebruiken. (voegt verder niks toe, maar ik dacht, is misschien leuke informatie. anders jammer dan is het alleen verspilde moeite ).
Bla bla bla, iedereen doet zijn ding en even later kwam die zuster weer binnen met wat verheldering.
Weinig bloedplaatjes; daarom stolde mijn bloedneus niet. Lage HB (die rode bloedcellen); dat verklaart mijn vermoeidheid en mogelijkheid tot het slapen van 16u per dag. Over de witte bloedcellen wist ze nog niet zo heel veel, maar ze kwam ook voor nog meer bloed. Ze hadden in het totaal al 6 flesjes afgetapt en ze wilde er nu nog 6 -vraag me toch af wat ze daar allemaal mee uitspoken-. Ze stelde voor om maar gelijk een infuus aan te leggen, voor het geval dat ze nog meer bloed wilden. Ja prima dacht ik, maar het was toch wel even schrikken toen ze met die infuusnaald binnen kwam. Wat ze namelijk doen is; ze pakken een lange (2-3 cm schat ik) holle naald met een kraantje erop, die stoppen ze dan in je polsslagader, et voilá; blood-on-demand.
Nou fijn, dat ook weer achter de rug. Toen wilden ze een röntgenfoto van mijn longen, joost mag weten waarom. Het was maar een klein stukje lopen, maar dat stukje lopen was toch hartstikke vermoeiend. Gelukkig hoefde ik niet te wachten want anders was ik serieus daar flauw gevallen. Dat gebeurde trouwens ook al bijna tijdens het maken van die foto's...
Weer aangekomen in het thuishonk -ik was er nog geen kwartier en ik had al mijn eigen bed- waar mijn ouders aandachtig zaten te luisteren naar wat de zuster nu weer te melden had. (is geen zin, weet ik, jammer dan).
Die zei namelijk dat het bloedonderzoek niet zo heel fijn was uitgevallen en dat er daarover ook een internist zou komen, om het een en al uit te leggen etc.. Papa en mama begonnnen op dit moment toch wel ongerust te worden. Iets later kwam die internist naar binnen en vertelde dat het of leukemie was, of een virusinfectie was (sommige geven dezelfde symptomen).
Even slikken dus...
Toen moest ik kiezen waar ik wilde komen te liggen; op de volwassenen afdeling tussen allemaal ouderen met COPD, of op de kinderafdeling tussen de poepluiers. Ik koos maar voor de kinderafdeling; later bleek dit een zeer goede keus te zijn.
Wat heel misschien ook wel een beetje interressant is, is dat de vader van pieter hoogerbrugge, de eindverantwoordelijke is van de kinderafdeling; geeft toch wel een vertrouwd gevoel dat de vader van je basisschool vriend zn best doet om je weer te genezen.
Maargoed we liepen al meteen tegen de lamp. Het bed. Ik moest me namelijk laten meten; 1,90m alweer, en wegen. Dat was trouwens ook zo iets wat ik me niet voor mogelijk kon houden; ik ben afgevallen, en flink ook. En ik woog al niets, 72 kg voor 1,90m is al weinig, maar daar bleek dat ik tot de 66kg was gezakt...
Verder met het bed.
Het bed was te klein. Veel. Te. Klein. Ik weet nu hoe die sardientjes in blik zich voelen. Ik moest die 1,90m namelijk verdelen over 1,80m bed, niet echt heel fijn dus. Gelukkig bleek later wel dat je het bed iets uit kon schuiven. Het was ook wel goed te zien dat dat niet vaak gebeurde, van de 5 mensen die er aan hebben staan trekken wist niemand waar die ene hendel zat.
Weer een probleem. De matras was nu tekort. Er zouden wel verlengstukken aanwezig moeten zijn, alleen niemand verwacht dat die dingen nodig zullen zijn op de kinderafdeling. Dus er was er op het moment geen... Dan maar even met mijn voeten in de frisse buitenlucht.

Dat was het wel zo'n beetje geloof ik, voor woensdag dan. Vincent en stephan waren nog even langs gekomen, omdat het voor hun natuurlijk ook flink schrikken was. Beetje mee geouwehoerd en toen besloot ik maar om te gaan slapen. Mama stelde nog voor om te blijven slapen, maar dat vond ik iets te veel van het goede .

Eindelijk even rust, slapen...