
Al vanaf weet ik veel hoe jong zitten me oma, en met name mijn opa constant boven op me lip.
Dat ik naar school moet, dat ik moet werken, allemaal van dat soort gezeur. Bij mij werkt dat zeuren averechts, maar dat terzijde..
Ik ben nu 19, en ik werk nog steeds niet. De reden? Ik lijd aan een chronische darmziekte, ik ben vaak moe en heb vaak last van buikkrampen en misselijkheids aanvallen, daarom ben ik door het UWV 100% afgekeurd en krijg ik nu een wa-jong uitkering wat me enorm helpt.
Ik heb nu een jaarling, ook al is het niet echt nodig ga ik er lekker elke dag naar toe. Zo heb ik ook m'n hobby, en dagelijkse contacten. Want, vriendinnen heb ik allemaal laten vallen doordat ze achter mijn rug om over mij praatte.
Een aantal weken geleden is de scooter van mijn moeder, waar ik ook op rij, vastgelopen. Kosten waren 400 euro. Dat was even een verassing, en had m'n moeder niet achter de hand. We zaten aan huis gekluisterd, en ik kon niet naar mijn paardje. Je zou zeggen dat m'n opa en oma mijn moeder wel even konden helpen, het is toch hun kind. En als je een beetje mee kan leven, snap je ook wel dat naar mijn paard kunnen belangrijk voor mij is. Maar nee joh, de kapper van oma was belangrijker. Uiteindelijk heb ik de reperatie voor mijn moeder voorgeschoten. Het geld wat ik had opgespaard voor de stalling, dat was weg en moest wel betaald worden. M'n opa stelde voor om dat dan weer wel voor te schieten

Zoals gewoonlijk wou m'n opa ^$&*# weer praten over mijn toekomst. De onderwerpen? Tsja, werken



Goed, gewoon doordrammen en mijn keuze niet accepteren en toch komen. Zijn bedoeling was dat we ergens anders gingen praten. Mijn antwoord is gewoon simpelweg nee, het ging niet over werken maar toch gewoon over mijn toekomst? Daar hoef je niet lang over te praten, en voor mijn moeder heb ik niks te verbergen. Dan word hij boos, en wil hij (heel hypocriet) de 175 euro stalling geld terug en moet ik het maar uitzoeken. Vind ik niet erg, nu worden m'n vermoedens alleen maar bevestigd.
In die tijd dat de scooter in de reperatie stond, hebben ze niet één keer aangeboden om even mee te rijden naar Max. Ik heb het steeds zelf moeten vragen, maar ze hadden het zo druk met de kapper, boodschappen en hun hond die altijd ziek is, dat ik maar t*ring naar de nering moest zetten. Ik heb gewoon het gevoel dat mijn hobby niet gegunt word, namelijk mijn paardje. Ze beseffen niet wat een paard voor mij betekent. Ze zijn gewoon zo egoïstisch, m'n oma is zeker vergeten dat mijn moeder met haar slechte rug haar heeft geholpen in het huishouden, omdat m'n oma geopereerd was aan haar mond. Dat mijn moeder door weer en wind rijd om die hond uit te laten als oma weer eens ziek is. Mijn moeder doet alles voor hun en staat altijd klaar, maar als wij ze nodig hebben laten ze het mooi afweten.
Gelukkig heb ik wel een hele lieve vader en stiefmoeder die er altijd zijn als het nodig is. Zo hebben ze me geholpen met Max kopen, ik kwam net ietsjes tekort en mijn vader was zo lief om te zeggen: gefeliciteerd met je nieuwe paardje, hier is de rest. Hij snapt wat een paard met mij doet, dat dat echt een beetje mijn steun en vreugde is. Hij accepteert ook dat ik niet kan werken, en helpt me zo veel mogelijk met dingen. Zo krijg ik een eigen scooter, als ik mijn certificaat haal etc. Ik ben wel heel blij met zo'n vader en stiefmoeder!
Maar ik kan me hier steeds vaker zo kwaad om maken, de opmerkingen van m'n oma en iedere keer dat gezeik. Soms wil ik echt niets meer met ze te maken hebben, maarja het blijft toch familie.
Wat zouden jullie doen? en wat vinden jullie?