Geplaatst Op deze manier hoop ik een beetje van het verdriet en de schrik te kunnen verwerken want wat er maandag avond om half tien gebeurd is, wens je niemand toe. Nog niet je ergste vijand.
Een goede vriendin was jarig en we waren uitgenodig om bij haar thuis lekker te gaan eten en bij te kletsen. Ze had zeven meisjes uitgenodigd, vijf vriendinnen van de middelbare school, 2 meisjes van de vervolgopleiding. Iedereen kende elkaar en het was ontzettend gezellig. We hebben veel gelachen, veel herinneringen opgehaald en ook wijze gesprekken gevoerd. Rond de klok van negen kwamen haar moeder, broetje en de vriend van haar moeder thuis. Even van te voren was de telefoon gegaan met de vraag of de vriend van haar moeder even terug wilde bellen, wat ook gebeurd is. Even later zagen we iemand nog net de trap op lopen (we zaten in de eetkamer, die ligt naast de trap), maar niemand voelde aan wat er ging komen..
Hoe veel tijd er precies tussen zat, kan niemand zich meer herinneren. Om half tien kwam van boven een misselijk makende gil. Haar moeder riep de naam van haar vriend twee, drie keer misschien. Daarna begon ze te gillen om mn vriendin. Toen die de trap op stormde, hoorde ik haar moeder van boven al " hij heeft zich opgehangen, hij heeft zich opgehangen". In eerste instantie HOOPTE ik, dat het om de ratten ging, die ze als huisdier hebben. Helaas werd die hoop meteen daarna vernietigd. De vriend van haar moeder heeft geprobeerd zelfmoord te plegen.
M'n vriendin rende al naar de telefoon om 112 te bellen, en rende vervolgens het huis uit om naar haar oom te rennen (die woont in dezelfde straat). Het enige dat ik op dat moment dacht: Dit is een slechte film, een heel erg slechte film. De tweede gedachte was; een ambulance zal altijd te laat komen. In paniek heb ik mijn ouders gebeld. We wonen twee straten verder op en mijn ouders werken allebei in het ziekenhuis, mijn moeder als zuster en mijn vader als verpleeger en operatiekamer assistent. Binnen 2 minten waren ze daar, maar in werkelijkheid leek het veel en veel langer. Tussendoor heb ikzelf nog met 112 gebeld en een andere vriendin belde de duitse 112 (we wonen in het grensgebied). Mijn ouders waren tegen die tijd boven al aan het reanimeren (samen met de oom van mn vriendin). Zowel mijn vriendin, als haar broertje en haar moeder hebben hem gezien. Wij hadden het 'geluk' onder te zijn en niet naar boven te hoeven. Het enige beeld dat we gezien hebben, was toen hij afgevoerd werd.
Eerst arriveerde politie, daarna de Nederlandse abmulance en daarna de Duitse. In totaal zijn ze een uur lang bezig geweest met reanimeren en aan het leven houden. Tegen elf uur werd hij ingeladen om naar het ziekenhuis gebracht te worden. De tijd tussen het arriveren van de poltie en ambulance en het afvoeren, werden wij, de vriendinnen, stuk voor stuk gevraagd naar wat er gebeurd is, we moesten onze gegevens doorgeven.
Van boven hoorde ik alleen maar mijn vader schreeuwen dat ze vooral niet moesten denken dat ze nu konden stoppen en dat ze gvd door moesten gaan. Misschien was het zijn woede op dat moment wel die er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat er weer een hartslag en pols was (die was trouwens waarschijnelijk al aanwezig toen de ambulance kwam, maar dat durf ik niet met zekerheid te zeggen). Na afloop, toen we thuis waren, heeft mijn vader verteld wat er boven allemaal gebeurd is en het lijkt zo vreselijk onwerkelijk, niemand zag dit aankomen en vooral kan niemand het beseffen.
Ik heb geen flauw benul meer ervan hoe laat we thuis waren. De afgelopen nachten heb ik amper geslapen omdat ik me continu blijf afvragen of het niet beter was geweest mijn ouders niet te bellen. Iemand die wil sterven, wil sterven. Wie zijn wij om hem daarvan te weerhouden? Zeker met het oog erop dat niemand weet hoe lang hij daar precies hing. Hij ligt nu in coma, ademt zelfstandig. Over de overige toestand kan/wil ik niks bekend maken.
De rest van de meisjes die aanwezig waren, waren net zo geschokt als ik. Niemand wist wat te zeggen, niemand kan goed slapen. Iedereen maakt zich zorgen, om hem maar vooral om de familie die dit nu moet doormaken. Ze hebben er niet voor gekozen, niemand van ons. En toch moeten we dit nu gaan verwerken. Iets dat het voor ons meisjes nog zwaarder maakt, is dat een vriendin die ook daar was, allebei haar ouders in minder dan een jaar tijd heeft verloren toen zij 16/17 was. Waar wij met name geschrokken waren, was zij helemaal van de wereld af.
Zelfs nu als ik dit allemaal typ, word ik weer net zo misselijk als ik dat de afgelopen dagen ben geweest. Gister avond ben ik met een vriendin nog even langs geweest bij de familie om erover te praten en vooral ook om naar hun verhaal te luisteren. Uiteindelijk heeft dit misschien nog wel meer los gemaakt dat goed is. Als ik 's avonds probeer te slapen, hoor ik het gegil en geschreeuw en voel ik de paniek weer opkomen. Ik zie de beelden weer en het machteloos gevoel.
Voor degene die mij, of het meisje, persoonlijk kennen, hoop ik dat ze dit met respect behandelen. Het lucht een heel klein beetje op, om dit zo van me af te schrijven, maar ik denk dat iedereen die in een soort gelijke situatie heeft gezeten, weet dat dit pas het begin is van een lang verwerkingsproces...
Bedankt voor het lezen
Wat naar zeg.. Heel erg veel sterkte! 
