Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-05-10 02:56

Vechten voor je leven

Geplaatst door de TopicStarter : 14-05-10 02:56

Ik was eigenlijk van plan om eens mn ogen dicht te laten vallen, maar het lukt niet. Ik moet namelijk eerst even iets van me afschrijven.

Ik weet nog als de dag van gister dat ik thuis kwam en mijn ouders helemaal in elkaar gewoekerd op de bank zaten te huilen. Ik kwam thuis en ze stonden onmiddelijk op en begonnen me heel hard te knuffelen. Op dat moment besefte ik dat er iets fout was. Na 5 minuten te hebben staan janken zonder dat ik eigenlijk wist wat er nou aan de hand was vertelde mijn vader het. Mijn moeder was ziek. Ze had leukemie. Het was alsof de aarde onder mn voeten brak. Ik heb staan gillen dat het niet waar was en ben daarna heel hard naar boven gerend. Dit was net in de eerste week van het nieuwe schooljaar 2007.

Daarna begonnen de doktersbezoekjes en de medicijnen. Mijn moeder kreeg iedere dag medicijnen. Medicijnen om te zorgen dat de kankercellen zich niet te snel zouden "vermeerderen". Helaas bleek ze heel veel last te krijgen van bijwerkingen. Ze kon helemaal niks meer. Naar het dorp fietsen werd al te veel voor haar. Toen besloten de doktoren dat het zo niet meer ging en ze gingen op zoek naar een donor. Deze donor hadden we nodig zodat ze een stamceltransplantatie zouden kunnen uitvoeren waardoor mijn moeder nog zo'n 15 jaar kanker en pijnvrij zou kunnen leven. We hebben een jaar lang gewacht op die donor en eindelijk! December 2009 vonden ze er een. We hebben gefeest, gelachen en gehuild. Het was zo'n geweldig moment, zo fijn om te weten dat er een kans was dat het nog goed zou komen. We wisten dat het heel zwaar zo worden. Slechts 50% van de mensen overleeft de gehele ingreep maar we gingen ervoor want het was onze enige kans. Helaas ging er al direct vanalles mis met de donor. In eerste instantie werd de donor ziek, toen zij eindelijk was opgeknapt werd mijn moeder ziek en daarna bleek de donor ook nog eens te weinig stamcellen in haar bloed te hebben. En toen we eindelijk dachten dat we alles hadden waren de artsen een uitslag kwijt en vlogen er plots geen vliegtuigen meer en waren we bang dat er geen vervoer was voor het donormateriaal dat uit het buitenland moest komen.

Uiteindelijk op vrijdag 23 april werd ze opgenomen. Ze kreeg een pompje in haar hals geplaatst met een lijn die naar haar hart liep waarmee ze alle chemo's en pijnstilling recht in haar bloed konden spuiten. In eerste instantie was het de bedoeling dat ze deze onder haar borstbeen kregen, maar helaas liep daar geen bloedvat waardoor het anders moest. Hierdoor kon mijn moeder haar nek niet goed bewegen, maar het ging eindelijk van start dus we waren ongelovelijk blij! Omdat mijn moeder in qarantaine ligt hebben we ook al onze dieren weg moeten doen. Dat zou te veel infectiegevaar opleveren. Na haar eerste nachtje in het ziekenhuis begonnen ze met de chemo's. Het zouden drie hele zware kuren zijn en dat waren het ook. De eerste ging best goed. Ze bleef goed aanspreekbaar, en had amper pijn. Het ging echt geweldig! Beter als dat we ooit hadden durven dromen. Daarna de 2e kuur. Ze begon zich al zieker te voelen en ze kreeg haarpijn. Het teken dat ze snel haar haren zou gaan verliezen. Na de derde kuur was ze doodziek. 10 dagen lang kreeg ze continu chemische rotzooi in haar lichaam gespoten. Eigenlijk een wonder dat je dat al overleefd! Maar ze moesten haar nagenoeg doodmaken voor ze haar weer zouden kunnen oplappen. Toen werd eindelijk het donormateriaal in haar lichaam gespoten. Ik heb met tranen in mijn ogen zitten kijken. Haar wedergeboorte! Een geweldig moment. Dit was waar we het allemaal voor doen. Nu zou het opbouwen beginnen! Maar helaas ging dat niet zomaar.

Ze had een infectie. Continu 40 graden koorts en ze was ongelovelijk aan het ijlen. Ook hadden ze haar haar nu afgeschoren zodat ze iets minder pijn zou hebben aan haar hoofd. Ze had vocht achter haar longen gekregen waardoor ze heel erg kortademig werd. Daarnaast had ze continu hele erge hoofdpijn. De artsen waren bang dat ze vocht in haar hersenen had gekregen en ze besloten haar van haar kamer af te halen voor een MRI scan. Ondanks dat ze absoluut niet van haar kamer af mocht en al helemaal niet van de afdeling moest dit toch. Gelukkig bleek dit niet het geval te zijn en konden we weer opgelucht adem halen. Ze zag er wel ongelovelijk slecht uit. Ondertussen kreeg ze allerlei kuren tegen de infectie en na een tijdje kwamen ze er achter dat deze in het pompje in haar hals zat. Dat was geen goed teken, want als ze deze eruit zouden halen zou ze helemaal vol met draadjes komen te zitten en daardoor helemaal niks meer kunnen. Ze hebben hem daarom geprobeert zo lang mogelijk te laten zitten, maar uiteindelijk moest hij er toch uit. Daarna hebben ze een nieuwe aangebracht in haar lies. Opnieuw een ongelovelijke rotplek en hierdoor kan ze nu ook niet meer uit bed. Ook moest ze opnieuw van de afdeling af om een echo te laten maken van haar hals en van de ontsteking die daar was ontstaan. Daarna mocht ze weer terug naar haar kamer waar ze nog een foto van haar longen moesten maken en had ze eingelijk wat rust. Die dag ben ik huilend het ziekenhuis uit gelopen. Ze zag er zo slecht uit. Ze was helemaal geel en ze praatte eigenlijk alleen nog maar wartaal van de morfine en de koorts. Ik ben zo ontzettend geschrokken! Die dagen vertelde mijn vader ook als hij thuis kwam dat hij niet wist of ze het nog wel zou halen.. En uiteindelijk kwam hij dan ook niet meer thuis. Hij sliep vanaf dat moment in het ziekenhuis en kwam 's ochtends naar huis om vuile was te brengen en schone op te halen. Mijn moeder had ook vrijwel direct na de transplantatie een enorme schimmelinfectie in haar mond, keel en maag en de kans dat dit zou overslaan naar haar longen was (is) vrij groot. Als dat zou gebeuren zou het opnieuw foute boel zijn. Ze kan bijna niet meer drinken en eten doet ze al een tijd niet meer.. Ook zij ze op die momenten dat ze niet meer wou. Ze zij dat we haar moesten laten, het was het niet waard. Maar verdomme! Ik wil mijn moeder niet kwijt. We zijn al zo ver en nu moetsten we doorgaan.

En dat is gebeurt. We zijn nu weer 2 dagen verder en de koorts is gezakt naar 38 graden. Ze begint langzamerhand weer wat te drinken en vandaag kon ze ook alweer een beetje lachen. Ze vind het nog heel moeilijk om te volgen wat we zeggen maar dank god ze zag er weer wat beter uit! Over een aantal dagen kunnen we misschien de eerste effecten zien van het donormateriaal. Ik kan niet wachten! Ik heb zo'n zin om weer naar het ziekenhuis te gaan om haar te laten weten dat ik er voor haar ben en dat ik aan haar denk en dat ik gewoon wil dat het goed gaat. Ieder moment van de dag ben ik met mijn gedachtes bij haar en mijn vader die het nu natuurlijk ook heel zwaar heeft. Ze vecht nu keihard voor haar leven en iedereen wil dat ze blijft leven. En dat doet ze ook want we moeten nog samen naar Parijs.

Daarnaast heb ik ook een heel diep respect voor mijn vader. Hij zit daar bijna 24/7. En ondanks dat ik vaak niet goed met mijn vader overweg kan weet ik dat hij mij nu ook nodig heeft. In de vakantie ben ik iedere ochtend om 10 uur uit bed gegaan zodat ik beneden zou zijn als hij thuis kwam. Zodat hij wist dat ik ook aan hem dacht. Want mijn ouders zijn goud waard! Ik heb het niet altijd gemakkelijk gehad met ze, maar ze bedoelen het allemaal goed en ik hou ontzettend veel van ze.

Sorry voor het lange verwarrende verhaal, ik moest het even van me afschrijven! Bedankt voor het lezen.

Laatst bijgewerkt door Cubone op 14-05-10 03:05, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-05-10 03:01

Re: Vechten voor je leven

Geplaatst: 14-05-10 03:01

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik heb respect voor jou en je vader.

Heel veel sterkte de komende tijd, hopelijk wordt het een spoedig herstel voor je moeder!

**Geplaatst**: 14-05-10 03:22

Geplaatst: 14-05-10 03:22

Jeetje wat een moeilijke, zware en onzekere tijden hebben jullie al doorgemaakt zeg! Ik zit het hier met tranen in mijn ogen te lezen.
Ik vind het knap van jou dat je je vader zo probeert te steunen en er voor hem probeert te zijn en wat super om te lezen dat het donormateriaal aan lijkt te slaan! Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd ik hoop dat je genoeg steun in je omgeving kunt vinden om jou op te vangen, want ook al draait voor jou alles om je moeder (uiteraard!!), blijf ook goed voor je zelf zorgen, en zorg dat je bij anderen terecht kunt als jij het even niet meer trekt! Ik hoop dat je binnenkort weer een positief bericht in dit topic komt plaatsen!

**Geplaatst**: 14-05-10 03:44

Re: Vechten voor je leven

Geplaatst: 14-05-10 03:44

Meid wat verdien jij een pluim om je mentaliteit en hoe je hierin staat... Nuchter, realistisch...

Ik weet niet goed wat zeggen... Ik voel met je mee en ik wil je heel, heel veel sterkte wensen.....

**Geplaatst**: 14-05-10 03:55

Re: Vechten voor je leven

Geplaatst: 14-05-10 03:55

Ik heb ook tranen in mijn ogen!
Je beseft dan ineens dat je van elke dag moet genieten, als er zoiets gebeurd.
Ben het eens met ayasha hoe je ermee omgaat en toch er ook voor je vader bent, terwijl je zelf ook veel verdriet hebt. Ik wil je heel veel kracht en sterkte toewensen voor jou en je familie in deze moeilijke tijd ...

**Geplaatst**: 14-05-10 04:22

Re: Vechten voor je leven

Geplaatst: 14-05-10 04:22

Heel veel sterkte, heb bewondering voor de manier hoe je ermee om kan gaan. Geniet van elk moment dat ze nog hier is. :(:)

**Geplaatst**: 14-05-10 06:59

Re: Vechten voor je leven

Geplaatst: 14-05-10 06:59

Wat verschrikkelijk voor uw ouders en u, wens uw moeder beterschap en u alle sterkte toe.

**Geplaatst**: 14-05-10 07:15

Re: Vechten voor je leven

Geplaatst: 14-05-10 07:15

ik ben er helemaal stil van..
Heel veel sterkte..

**Geplaatst**: 14-05-10 07:18

Geplaatst: 14-05-10 07:18

Ik krijg tranen in mijn ogen want ik weet hoe je je voelt. Mijn vader is ook heel ziek. Veel sterkte aan jou en je familie. Geef de moed niet op :(:)

**Geplaatst**: 14-05-10 07:26

Geplaatst: 14-05-10 07:26

Het laatste stukje wat je beschrijft over je vader had je niet beter kunen verwoorden! Ondanks dat je moeder jullie steun erg hard nodig heeft, vind ik het enorm goed van je dat je ook beseft dat je vader er niet alleen voor staat! Met dit soort tijden is het zo belangrijk om elkaar te steunen. Jullie moed en doorzetting zullen je moeder zeker goed doen.

Heel veel sterkte de komen tijd!

**Geplaatst**: 14-05-10 07:32

Geplaatst: 14-05-10 07:32

Ik ben er stil van...
Wat ongelofelijk zwaar en moeilijk moeten jullie het hebben.
Ik kan jullie alleen maar heel veel sterkte en kracht toewensen en heel hard hopen dat je moeder hier goed doorheen komt.

**Geplaatst**: 14-05-10 07:36

Geplaatst: 14-05-10 07:36

Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 14-05-10 07:44

Geplaatst: 14-05-10 07:44

Kippenvel van je ongelofelijk goed verwoorde verhaal!!
Ik hoop dat je mamsie zich er verder doorheen gaat slaan, wat vreselijk om mee te moeten maken..
Iedere keer als ik zoiets hoor denk ik steeds weer, wat een poedersuiker ziekte!!

Super dat je ook op deze manier je vader laat weten dat hij een dochter heeft die trots op hem is!

Meis, heel heel veel sterkte voor jou en je familie en geef inderdaad de moed niet op!!

**Geplaatst**: 14-05-10 07:50

Geplaatst: 14-05-10 07:50

Ik ben er stil van. Wat een kracht hebben jullie om dit te kunnen doorstaan. Ik hoop dat jij en je vader aan elkaar ook veel steun hebben. Heel veel sterkte en ik moed houden dat je moeder hier doorheen komt.

**Geplaatst**: 14-05-10 07:55

Geplaatst: 14-05-10 07:55

Heel veel sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 14-05-10 08:08

Geplaatst: 14-05-10 08:08

Tjeemig wat een verhaal zeg!!
Ben er ook stil van.
Goed dat je het van je af kan schrijven.
Wat is het toch ook een waardeloze rotziekte zeg.
Ook voor je vader is dit een hele zware periode en dan is het idd ook voor hem erg fijn dat je hem nu steunt!!
Ik hoop voor jullie allemaal dat je moeder hier goed doorheen gaat komen.
Heel veel sterkte voor jullie hoor!!! :(:)

**Geplaatst**: 14-05-10 08:12

Geplaatst: 14-05-10 08:12

De tranen stromen over mijn wangen na het lezen van jou verhaal......
Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe,en wil je zeggen dat ik denk dat het wederzijds is wat jij zegt

e ouders zijn goud waard,maar ik denk na het lezen van jou verhaal dat jij dat ook bent voor hun!

**Geplaatst**: 14-05-10 08:20

Re: Vechten voor je leven

Geplaatst: 14-05-10 08:20

Heel Heel Heel erg veel sterkte , houd moed !
Ik heb bewondering voor jullie alle 3,

**Geplaatst**: 14-05-10 08:27

Re: Vechten voor je leven

Geplaatst: 14-05-10 08:27

Wat moet je hierop zeggen......er zijn zo weinig woorden voor.

Maar wat ik wel kan doen is jullie een hart onder de riem steken.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal en wees trots op jullie manier van handelen.

**Geplaatst**: 14-05-10 08:30

Geplaatst: 14-05-10 08:30

Poeh wat een verhaal zeg,hopen maar dat ze een beetje aansterkt? Chemo doet veel met een lichaam,mijn moeder is ook ernstig ziek geweest.Het doet erg veel als dochter,je moeder zo te zien.Heel veel sterkte toegewenst.

**Geplaatst**: 14-05-10 08:40

Geplaatst: 14-05-10 08:40

Ik ben er stil van geworden.
Hoop dat het allemaal goed komt.
Heel veel sterkte toegewenst in deze moeilijke tijd.

Helaas weet ik ongeveer wat je moet meemaken. Ik heb mijn beste vriendin aan leukemie verloren op 16 jarige leeftijd.

**Geplaatst**: 14-05-10 08:48

Re: Vechten voor je leven

Geplaatst: 14-05-10 08:48

Ik ben er stil van geworden zeg..
Heel veel sterkte de komende tijd, en diepe respect voor jou en je vader hoor!

**Geplaatst**: 14-05-10 08:53

Re: Vechten voor je leven

Geplaatst: 14-05-10 08:53

jeetje, wat een heftig verhaal zeg! Ook ik wil jullie heel veel sterkte wensen en hopelijk gaat straks alles een stuk beter.

**Geplaatst**: 14-05-10 08:57

Re: Vechten voor je leven

Geplaatst: 14-05-10 08:57

Heel veel kracht voor jullie allen toegewenst meid....En je mams boft met een man en dochter zoals jullie...

**Geplaatst**: 14-05-10 09:00

Geplaatst: 14-05-10 09:00

Wat super erg zeg, ik kreeg echt rillingen van dit verhaal.
Heel veel sterkte allemaal en ik hoop dat het snel beter zal gaan.