Geplaatst Mocht je me alsnog herkennen, dan waardeer ik het wanneer je dit niet kenbaar maakt voor anderen.
Ik schrijf dit verhaal, om anderen te waarschuwen dat veilige seks nooit 100% veilig is. Om meningen te horen, goed onderbouwde kritiek te krijgen, steun en eventueel tips waar ik iets mee kan.
Wat achtergrond informatie;
Ik was altijd dat meisje met de grootste mond, ik zou zeker weten abortus doen mocht ik zwanger worden.
Maar ik wist ook zeker dat het me nooit zou overkomen... Ik deed het dubbel veilig, én ik was al bijna een jaar niet meer vruchtbaar omdat ik een eetstoornis heb (verder in het verhaal vertel ik meer hierover).
Ik deed het dus eigenlijk zelfs 3 dubbel veilig, voor zover dat kan.
Ik ben een 18 jarig meisje dat samenwoont met de toekomstige vader(21), we hebben een goede, sterke relatie en daarbij zijn we ook elkaars beste vriend. We studeren beiden, en willen dit voortzetten (ook hierover later in het verhaal meer).
We hebben financieel gezien geen schulden, we hebben het zelfs relatief ruim (in vergelijking tot... menig mede student).
Nu ik wat achtergrond informatie heb gegeven wil ik me vervolgen tot het 'verhaal'.
Ik ben al maanden bezig om van mijn eetstoornis af te komen, want het kwam op een punt dat ik zelf (de patiente), kon zien dat ik niet ver meer van een kritiek punt af zat. Ik schrok van mijn lichaam, mijn bleke gelaat en de weegschaal die me vertelde dat ik nog geen 40 kilo woog. Dit kon gewoon niet meer zo...
Hierdoor heb ik mezelf aangemeld bij een gespecialiseerde kliniek voor eetstoornissen, en hoe moeilijk ik dit ook vond, heb ik dit doorgezet en was er zelfs enige verbetering. Ik heb met mezelf in tweestrijd gelegen, gehuild om de keren dat het echt niet ging, gelachen om de keren dat het wel ging.
Op een punt kwam ik zelfs aan... wat wel raar was, gezien ik nog steeds te weinig at...
Ik merkte ook dat ik veel meer dorst had, maar bijna nooit hoefde te plassen! Mijn buik zwelde op van al het vocht dat zich er in huisveste.
Gezien mijn 'angst' om zwanger te worden, heb ik een zwangerschapstest gehaald... Ik was zwanger
We zijn dezelfde dag nog naar de huisarts geweest, bij dezelfde mevrouw die vaak met mij gesproken heeft over mijn eetstoornis.
Ze vertelde me eigenlijk, in eerste instantie, dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken.
De kans was hééééél klein dat ik zwanger zou kunnen worden, laat staan met voorbehoedsmiddel, ik moest 2 dagen later terugkomen met ochtend-urine.
Nou, ze had wel 3x getest... Ik was echt helemaal zwanger... (op dit punt wist ik het eigenlijk ook al, gezien ik het voelde in mijn buik).
Nu was de vraag wat doe je er mee... Mijn vriend wilde het heel graag houden, ik twijfelde enorm.
We moesten vrij snel een echo laten maken, om te weten hoe lang ik al zwanger ben. Onder het mom van; een overtijdsbehandeling klinkt minder ingrijpend dan abortus.
Eenmaal bij de echo, was het waarschijnlijk te vroeg, of de zwangerschap was misschien foutief, we konden een mini-blaasje zien zitten, en zelfs een puntje in het blaasje, maar geen duidelijk kind.
Ik voelde me vreselijk... dat ding in mijn buik, waar ik al zo gehecht aan was, die ik de hele tijd kon voelen zitten, was misschien niks...?
Vanaf dat punt wist ik ook zeker dat ik absoluut géén abortus zou willen plegen, mocht het wel goed zitten. Het voelde voor mij alsof ik mijn kind daarmee zou vermoorden, een wezen van vlees en bloed, mijn bloed.
Ook ben ik sinds dat ik in de wetenschap ben dat ik zwanger ben, per direct goed gaan eten. Niet zomaar goed, nee ik ben voor 3 gaan eten. Voor mij, voor de baby en om zelf aan te komen.
Ik ben hier ontzettend trots op, dat ik iets wat ik zo nodig had (die controledrang), zo goed opzij kon zetten, dat ik mijn kind op de eerste plaats kon zetten.
Inmiddels hebben we school ingelicht, en kunnen we eventueel dit jaar nu stopzetten. En volgend jaar, wanneer de baby er is, Opnieuw dit jaar volgen. Mijn moeder wilt dolgraag de taak van oma op zich nemen en oppassen, dit heeft ze zelf aangeboden.
We hebben afspraken gepland met een stichting die tienermoeders helpt en we hebben een afspraak gepland met maatschappelijk werk, zodat we alles weten over de hoe en wat qua financieen en andere dingen die we moeten weten. (huisvesting is zowiezo geen probleem).
Bovendien krijgen we veel steun uit de omgeving, eigenlijk was iedereen die ons persoonlijk kent heel erg positief. En dat voelt erg fijn kan ik je zeggen, om te horen dat mensen je volwassen en zelfstandig genoeg achten voor deze taak.
Nu heb ik 26 november in de ochtend, een 2e echo, dan weet ik zeker hoe het zit. Mits alles goed gaat en ik deze zwangerschap voldraag, welke kans volgens de huisarts vrij groot is nu ik goed eet, krijgen we een kind en word ik een tienermoeder.
Je kiest ervoor en doet ook al het mogelijke om die keuze goed te laten verlopen. Knap hoor!