Geplaatst Ik moet het even afschrijven en wil de mensen die de moeite nemen het te lezen alvast bedanken
Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen maar de titel van het topic zegt het al een beetje, ik ben dus te lief.
Ik wil altijd alles en iedereen tevreden stellen. En dan zul je denken wat is daar mis mee dat is toch juist een hele goede eigenschap, en dat is het opzich ook wel, maar niet de mate dat ik het doe. Ik ben namelijk keihard voor mezelf als dat ervoor zorgt dat de ander tevreden is. Vaak zijn het maar hele simpele dingen zoals als ik een lekker broodje haal en ik weet dat mijn broertje of zusje thuis is, dan moet ik percee ook 1 voor hun mee nemen anders voel ik me schuldig en kan ik niet meer van mijn broodje genieten. Of als mijn ouders gebak hebben gehaald en mijn zusje graag ook mijn stukje wil, geef ik het haar ook al heeft zij al een stukje gehad, als ik het zelf op eet voel ik me schuldig.
Toen ik twee weken terug op vakantie was mocht ik van mijn vader samen met mijn moeder gaan paardrijden in de bergen (op de kosten van mijn vader), dat vond ik geweldig natuurlijk. Ik wist alleen dat mijn vader heel graag een keer naar een berg wou die zo hoog was dat er sneeuw op lag, dit kon helaas niet doorgaan omdat de dagen dat we niets te doen hadden het niet erg mooi weer was en je dus weinig zag op de berg, ook zaten we eigenlijk al over het budget heen die we voor de vakantie hadden opgesteld. En nu nog (inmiddels een ruime week later) voel ik me er schuldig over. Ik was zelfs geneigd om de boete die mijn vader kreeg onderweg naar huis te betalen (heb ik uiteindelijk niet gedaan).
Ik heb met verschillende psychologen naar een oplossing gezocht maar tot nu toe heeft niks geholpen. Ik baal hier best wel van want ik ga er zelf gewoon kapot aan.
Er gaat geen dag voorbij dat ik me niet ergens schuldig over voel.
Zo dat is er even uit
