Een tijdje terug opende ik dit topic: [LZP] Ben ik nou zo'n vreselijk kind?!
En op een of andere manier leek het een tijdje goed te gaan, maar de laatste tijd is het weer mis..
:
Sorry, begrijp me niet verkeerd, ik ben hartstikke blij met mijn pony en mijn hondje.. Echt waar, ik heb er de wereld voor over.. Ga er dan ook elke dag naar toe (en met de hond een paar keer per dag lopen en spelen enzo) en zorg er beter voor dan voor mezelf..
Maar soms word ik er gek van, niet van de pony/hond maar van m'n ouders!
Die hebben nu een heerlijke stok om mee te slaan..
Ik kan NIKS zeggen of het is "als je dat niet doet, gaat de hond eruit!"..
Of "als je dit niet doet, gaat die pony maar weg, wij hebben er toch niks aan!"..
Ik weet dat ze het niet zullen doen, hoop ik, maar júíst daarom vind ik het zo slap om te zeggen..
Ze WETEN dat ze mij er pijn mee doen.. Ze hebben mij héél vaak huilend op mijn kamer aangetroffen, nadat ze het weer eens hebben gezegd.. en dan is het "sorry ik zal het nooit meer zeggen".. Vorige keer zei ik "wat heb ik aan die sorry? terwijl je het toch weer doet en ik hier volgende week WEER zo zit?"..
En dan is het "ja als je mijn excuses niet aan neemt, dan zoek je het maar uit!".. Maar het is toch zo, of niet?
Het gebeurt ZO vaak.. En ik word er gek van.. Waarom kunnen ze niet bedenken dat ik van mijn pony houdt, dat hij alles voor me betekent, en zelfs belangrijker voor me is dan zij zijn?

Hij is mijn maatje, mijn ventje, mijn alles, mijn steun en mijn toeverlaat.. Zonder hem zou ik de laatste jaren niet doorgekomen zijn..
En dan blijven ze dit soort dingen zeggen.. Terwijl ze weten hoe bang ik ben, dat er ooit wat met hem zal gebeuren..
Elke dag heb ik die angst.. Wat als er iets gebeurt? Wat als ie er niet meer is?
En dan zeggen ze gewoon dat soort dingen..
Wat moet ik hier nou mee?
Sorry voor het lange verhaal..
Alvast heel erg bedankt voor het lezen!
Groetjes Jasmijn.

? en dan is het gelijk weer gegrom en gezeik . als t nergens over gaat, zoals nu me paard is stokkreupel zeg ik dat ja das rot, en dan zeg ik ja moet daar nie wa aan gedaan worden en ja god******* k*t jong dit en k ben altijd maar een poedersuiker jong en een mongool.
alsof niks hem interresseerd stel ik bedenk nu even na de paarden te gaan, 12 km verderop dan zou die niet eens vragen waar ik heen ga

Dan zal de relatie met je ouders vaak ook beter worden, als er meer afstand is