Geplaatst heb toch behoorlijk wat meegemaakt. Als je het leest denk je misschien, goh, er zijn toch veel ergere dingen?
Maar het heeft mij gevormd, door de dingen die ik heb meegemaakt ben ik geworden wie ik ben.
Ik ben pas 18, dus vaak begin je nu pas echt dingen van jezelf te ontdekken. Maar misschien dat ik een klein stapje voor loop, of misschien wel helemaal niet, wie weet
. Maar goed, jullie snappen er nu vast nog geen reet van, want ik heb nog niks verteld haha.Ben nooit super dun geweest als kind, niet dik, maar altijd wat mollig. In groep 6 of 7 daar wat mee gepest, maar dat is altijd "mild" geweest.
Toen kreeg ik een groeispurt, vanaf groep 7 tot ongeveer de 3e heb ik hetzelfde gewicht gehouden (rond de 55 kilo), maar ben ruim gegroeid (uiteindelijk 1.73).
In mijn middelbare school tijd ben ik dus niet meer zo mollig geweest, ook niet té dun.
Toen in in de 3e klas zat, kregen we op de helft wat lessen van vakken die je in 4 havo zou krijgen, zodat je wist wat het in zou houden als je die vakken kreeg wanneer je een profiel hebt gekozen. Een daarvan was LO2, gym dus, maar dan meerdere uren. Ik was niet zo sportief dus wist al dat ik dit vak niet ging kiezen, maar je moest toch meedoen.
Het was een hete dag, en we kregen in de kleedkamer vast wat voorlichting, met zijn alle in een benauwde kleedkamer, niet prettig.
Ik voelde me beroerd en vroeg of ik even wat frisse lucht mocht gaan halen. Ik kreeg niet eens de kans om naar buiten te gaan, want ik viel flauw. Gelukkig kon de docent me opvangen en ben ik misschien 2 seconde van de wereld geweest. Al leek het langer.
Verder eigenlijk nooit ergens last van gehad, tot ik in de 4e last kreeg van een buikgriep. Wel ben ik intussen ietsjes afgevallen.
Mijn moeder had dezelfde griep, maar bij haar was het na 2 weken over, ik bleef echter maar overgeven, misselijk, had totaal geen eetlust behalve voor zoute dingen, het liefst gooide ik overal zout over. Achteraf was dat heel logisch..
Ik had nergens energie voor, werd vaak met de auto naar school gebracht terwijl dat 15 min fietsen was. Trappen lopen op school ging moeilijk. Veel verschillende medicijnen gehad, eerst voor buikgriep, toen tegen de misselijkheid en ook nog eens iets voor mijn darmen gehad. Maar ik viel alleen maar meer af, het werd alleen maar slechter.
Huisartsen post vaak gezien, maar afgezien van een lage bloeddruk niks ernstigs. De standaard geteste bloedwaardes waren goed.
Organen, niks mee aan de hand. Ijzerwaardes, perfect. Er was niks aan me te vinden.
Ik weet nog goed dat ik alles wat ik at er net zo snel weer uitgooide, vooral 's ochtends. Later op de dag voelde ik me altijd een stuk beter.
Het kwam zelfs een keer voor op school, daar schaamde ik me zo voor..
Ik had die dag naar school gefietst, en was ontzettend misselijk toen ik aankwam. Ik dacht: dat komt vast omdat ik weinig energie heb, is straks weer over. Nadat ik met moeite het lokaal bereikt had en was gaan zitten op mijn plekje, gaf ik midden in de klas over.. Ben gelijk naar huis gegaan.
Door de huisarts werd ik doorgestuurd naar de kinderarts. Ook die liet mijn bloed weer testen, niks geks.
Twee weken later had ik weer een afspraak met de kinderarts, ondertussen woog ik nog maar 50 kilo. Kon niet met via de trap naar de kinderarts, ging altijd met de lift, zelfs lopen van de parkeerplaats naar die lift ging al zwaar..
De kinderarts vond dat ik er zo slecht uitzag dat ik opgenomen moest worden. Dit was eind maart/begin april. Ik schrok zo erg heb de hele avond lopen huilen.
Echt goede vrienden had ik die tijd niet, het waren meer kennissen waarmee je af en toe wat leuks doet en waarmee je "chilled" op school.
Een meisje sprak ik vroeger wel veel en was degene waarmee ik het meeste optrok, haar heb ik gelijk gebeld maar wist niet goed wat ik moet zeggen. De volgende dag moest ik mijn spullen pakken en ging ik naar het ziekenhuis.
Lopen naar het ziekenhuis ging niet, vanaf de parkeerplaats was het iets van 300 meter naar het ziekenhuis, ik heb er ruim 10 minuten over gedaan, en eenmaal binnen ben ik gelijk overgestapt in een rolstoel.
Ik was echt op mijn slechtst, de periode in het ziekenhuis, ik was ontzettend afgevallen, had geen emoties meer.
Het maakte me niet uit hoe de mensen over me dachten. Het maakte me al helemaal niet uit hoe ik tegen de mensen deed.
Ik was gewoon ontzettend verdrietig en later ook boos dat ze niet gewoon konden vinden wat er met mij aan de hand was. Die dokters hebben toch niet voor niks zo lang gestudeerd, gebruik die koppies van jullie eens!
Je kunt je dus voorstellen dat ik niet echt gezellig was toen.
Vooral voor mijn ouders vind ik het achteraf "zielig" ze zijn zo vaak bij me geweest, hebben zo veel voor me gedaan. En er kon geen eens een dankje vanaf van mijn kant. Terwijl zij ook niet wisten wat er met me aan de hand was, en het ook moeilijk hebben gehad.
Ik heb veel tests moeten doen in het ziekenhuis, echo's van mijn maag, CT-scan.
Mijn ontbijt bestond uit een bakje vla waarvan ik de helft met moeite opkreeg. Lunch was 1 broodje en avondeten was de helft van wat je in het ziekenhuis voorgeschoteld kreeg, met een flinke lading aromat
Dus was de conclusie: Anorexia de meest voor de hand liggende.Niet alleen de dokters dachten dat, natuurlijk ook veel kinderen op school. Kan ik ze niet kwalijk nemen, ik at amper en was dun, gaf zelfs een keer over op school (al zou ik dat dan niet midden in de klas doen, had ik anorexia
), wat moet het anders zijn?Maar ik wist 100% zeker dat dat het NIET was.
De dokters bleven doorzoeken en gissen naar wat het kon zijn. Zwanger? Nee, dat gaat niet, nooit seks gehad geen idee hoe ik dan zwanger zou kunnen raken.. (zwanger dachten ze doordat ik dus vooral 's ochtends misselijk was.)
Anorexia bleef dus het meest waarschijnlijke. Dus kwam de sondevoeding in opspraak.
Ik was zo boos van binnen dat ze me niet geloofde, en dan moest ik ook nog zo'n slangetje, gatver.
Maar eerst gingen ze het proberen met speciale drankjes, elke ochtend moest ik zo'n drankje nemen.
Maar ik bleef overgeven, en ik bleef afvallen. Toen ik 47 woog (ik werd elke ochtend gewogen en bloeddruk opgenomen. Ook bijna elke ochtend werd er bloed afgenomen) kwam er toch echt dat slangetje door mijn neus. Verschrikkelijk
De eerste ochtend na de sonde voeding (die werd 's nachts gegeven) kwam het er weer uit, maar de dagen erna bleef het wonderbaarlijk binnen
Bloedonderzoek na bloedonderzoek vonden ze het ineens verdacht dat ik zo veel zout at. Ik heb ook altijd een bruinige tint gehad. Altijd gedacht dat ik gewoon snel bruin werd, maar dat bleek gauw anders.
Beide zijn symptonen van een ziekte die Addison heet. Deze ziekte houd in dat je auto-immuun systeem langzaam je bijnierschors aan het afbreken is. In je bijnierschors worden bepaalde hormonen geproduceerd, Cortisol en nog een waarvan ik de naam ben vergeten
.Het is dus vergelijkbaar met een schildklierziekte.
Dus nog 1 keer bloedonderzoek, dit keer naar de hormoonspiegel van mijn cortisol. En dat bleek dus 0 te zijn, mijn lichaam maakt dat hormoon zelf niet meer aan.
EIN-DE-LIJK ze weten wat het is. (oke, het was maar 9 dagen, maar wel 9 lange dagen
en natuurlijk al die tijd ervoor ook, is toch ongeveer een half jaar geweest sinds die buikgriep) Nog dezelfde avond kreeg ik het hormoon in pil vorm. En al de volgende ochtend had ik ineens veel meer trek en voelde ik me een stuk minder misselijk.
Echt een wonderpilletje
Na 11 dagen werd ik ontslagen uit het ziekenhuis! Ik had in het ziekenhuis een kamergenootje waarmee ik veel optrok, we keken films deden spelletjes. Alles om de dag door te komen. Ook zij mocht naar huis, was super
In het begin was het heel erg wennen. Ik had ineens veel meer trek, moest 3 keer per dag 2 pillen slikken. (florinev voor dat andere hormoon en hydrocortison voor cortisol, beide corticosteörides)
Ik ben in 2 maanden ongeveer 20 kilo aangekomen, van het diepste dal: 47 naar 70.
70 ging iets te ver, en ondertussen zit ik rond de 68 en mag er best iets af, ben er alleen niet te druk mee bezig.
In 4 havo gingen we naar parijs, werkweek ik was toen net 2 weken ontslagen. Het was nog twijfelen of ik wel mee kon, ik had me er zo op verheugd!
Gelukkig kon ik daar mee, maar het was wel zwaar, nog steeds amper conditie. Wel blij dat ik dat nog heb kunnen doen
het eerste half jaar heb ik nog behoorlijk wat gekwakkeld, ik vergat wel eens pillen en uiteindelijk bleek de dosis niet goed.
Nu na ruim 2 jaar gaat het helemaal toppie. Pillen gaan altijd wel goed, en als ik er eens een vergeet dan merk ik dat gelijk, wordt ik misselijk.
Wat er gebeurt als je de ziekte van Addison hebt, is dat je als je ziek wordt je niet zelf beter wordt.
Als een normaal mens ziek wordt of lichamelijk stress heeft (ontsteking ed), maakt het lichaam zelf meer cortisol aan, zodat de ziekte/verkoudheid/ontsteking kan worden bestreden. Mijn lichaam maakt helemaal geen cortisol meer aan, dus ik moet dit zelf regelen.
Als ik ziek wordt, neem ik dus meer pillen. Dit was in het begin ook wennen, moet ik nou meer pillen of niet? Maar dit went vanzelf.
Pff wat een verhaal hihi
Maar het is nog niet alles wat ik vertellen wil, maar het volgende zal ik kort houden.
In 4 havo heb ik door die ziekte een hoop gemist, maar ben gelukkig wel over gegaan naar 5havo!
Het begin van dat jaar kwakkelde ik nog wat met Addison, maar dat was later dus helemaal over.
Na 5havo moet je wat gaan doen, meeste kiezen voor een vervolgopleiding, ik koos voor een half jaar buitenland.
Dus in Juni gelijk full-time gaan werken om genoeg geld te verdienen zodat ik 3 november naar Canada kon.
Begonnen bij het tuincafe van de intratuin, maar daar kon ik mijn plekje niet echt vinden, dus heb ik de laatste maand in de digros hier gewerkt.
3 november was het dus zo ver. Ik had nog nooit gevlogen en ging nu zomaar in mijn eentje gelijk een vlucht van ruim 8 uur doen, met overstap in london. Best een onderneming, tot op de dag zelf stug volgehouden dat ik dat wel kon, maar toen ik op schiphol aankwam van de stress lopen janken als een baby
Eerst nog even wat gedronken en gegeten met mijn ouders, en toen was het toch echt tijd om te gaan.
Vlucht overleefd, van london naar canada zat ik naast een heel aardige man, die mij zijn levensverhaal eens heeft verteld, geweldig
In toronto moest ik langs de douane.. die vonden het maar raar, een meisje helemaal alleen een half jaar op vakantie.. (ik mocht officieel niet werken
) maar ik mocht door!eenmaal aangekomen was ik ontzettend moe. Eerst kennisgemaakt met de mensen op de stal en toen mijn bedje ingegaan.
Ik zou daar een half jaar gaan werken op een stal met paarden. Maar het viel daar zo ontzettend tegen.
De mensen waren aardig, maar die deden allemaal dingen voor hunzelf, ik was zo ontzettend in mn uppie daar. Opzich wel gewent, maar als je dan zo ver van huis bent, niet je eigen spullen eigen dingen, is het toch heel anders. dus alles bij elkaar heeft mij na al 11 dagen doen besluiten om terug te komen. Tuurlijk heb ik het eerst geprobeerd, maar het voelde voor mij niet goed om daar te blijven.
Achteraf had ik misschien iets meer kunnen doen om het naar mijn zin te maken, maar ik als ik mezelf het eenmaal aangepraat heb, krijg ik het niet snel uit mijn hoofd. En ik denk niet dat het een verkeerde keuze is geweest aangezien ik elke avond mezelf in slaap huilde.
Maar achteraf had ik nog wel wat willen zien van het land, ik heb nu daar die stal gezien en ben direct terug gegaan naar huis, had nog wel in toronto willen blijven en daar wat van zien, maar dat doe je niet snel in je eentje
Gelukkig kon ik gelijk weer terug komen bij de digros. Maar ik heb wel eerst een week bij moeten komen van de jetlag en de hele ervaring.
Ik merk zeker dat dit mij veranderd heeft, de ziekte en de canada-trip, daarvoor was ik verlegen, zei ik niet veel als ik je niet ken.
Maar nu ben ik zo veel meer outgoing, zeg meer wat ik denk(niet altijd goed
) en maak makkelijker praatjes.heb nu ook echte vriendinnen en daar ben ik heel blij mee
Ik ben gewoon een stuk vrolijker 
En misschien wel het belangrijkste, ik huil niet meer. Vooral voor Canada kon ik om elk dingetje janken. Ook in Canada heb ik elke dag gehuild. (grappig hoe ik het vaak thuis heb over voor Canada en na Canada bedenk ik me ineens
)Nu gaat alles dus weer super, maar zo af en toe denk ik er aan terug en denk ik: Getver.
Sorry voor het super lange verhaal, maar ik ben blij dat ik het even van me af kan schrijven, of eigenlijk typen.
