Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-07-09 13:22

Nu moet ik het toch ook even kwijt.

Geplaatst door de TopicStarter : 10-07-09 13:22

Het zal een lang verhaal gaan worden denk ik, en bedankt voor de genen die het willen lezen.

Het begon in groep 8, mijn vader was al een tijdje niet lekker. Maar hij zou het wel even aan kijken. Keertje naar de dokter geweest maar er was niks aan de hand volgens hem. Misschien had mijn vader iets van nierstenen of iets in die richting. Maar dat zou vanzelf wel weer overgaan.
Na een paar weken was het nog niet weg, hij had nog erg veel last onderin zn buik. Mijn moeder heeft toen opnieuw een afspraak gemaakt bij de dokter. Want mijn vader zei altijd het gaat toch wel weer weg, niks aan de hand. Uiteindelijk moest ie dus toch nog een keer naar de dokter. De dokter vertrouwde het niet en stuurde hem door naar het ziekenhuis. Vanaf toen stortte mijn leven in.

Het was op een Dinsdag, ik kwam in de middag pauze thuis van school samen met mijn broertje. Toen mijn moeder ons kwam ophalen, was er al een soort van spanning te voelen. Eenmaal thuis kregen we het te horen. Papa heeft nierkanker. Ik als meisje van twaalf die het al erg moeilijk had nogsteeds met het overlijden van mijn oma van ongeveer 2 jaar geleden sloeg het in als een bom.
Ik was bang om mijn vader ook nog eens kwijt te raken. Ik ben vanmezelf enorm emotioneel in dat soort dingen. Maar hield me groot. Wel nog even heel hard gejankt op dat moment. Maar toch nog naar school gegaan omdat het ook eigenlijk een soort van moest van mijn ouders. Op school natuurlijk heel groot voorgedaan, totdat het verteld moest worden in de klas.
Ik hield het niet meer en ging stuk. Stuk van verdriet. Uiteindelijk nog wel de middag afgemaakt, maar veel van die dag heb ik niet meer mee gekregen.

Daarna nog 's middags naar de manege, vriendinnen zien dat er wat aan de hand is, en je begint meteen weer te huilen. En dan moet je het nog een keer vertellen en dan nog een keer en dan nog een keer. Iedereen die vraagt wat er aan de hand is. Mensen die naar anderen lopen om te vertellen dat mijn vader kanker heeft. Mensen die je na staren en mensen die rondbazuinen dat mijn vader niet lang meer te leven heeft. Vreselijk vond ik dat. Mensen die het niet gewoon vragen maar die gewoon wat zeggen, zonder te weten wat er nou echt aan de hand was.

En toen moest ik in therapie. Eerst was ik al in therapie geweest voor mijn Oma, later in groep acht nog voor mijn vader. Op dat moment zat ik op al 3 therapien verspreid over de tijd van groep zes en groep acht.
Later werden het er nog meer. In de tijd van groep zes t/m nu de vierde van het middelbaar heb ik zo'n 5 soorten therapien gehad. Waarvan er maar één een beetje heeft geholpen. Iedere keer opnieuw vertellen wat je dwarszit iedere keer opnieuw vertellen hoe je dat dan zou kunnen verwerken. IEDERE KEER OPNIEUW. Strontziek word je ervan, je weet niet meer wat je moet antwoorden omdát je niet wilt antwoorden. Uiteindelijk ga je gewoon de antwoorden geven die ze willen hebben. En dan ga je maar gewoon zeggen dat het steeds beter gaat terwijl het niet zo is. Je gaat een masker opzetten. Een masker wat door nog maar één persoon in vier jaar tijd is doorzien. Mijn eigen ouders zien het nog steeds niet, of ze willen het niet zien.

Uiteindelijk is mijn vader geopeerd en hebben ze heel de niet incl. gezwel verwijderd. Maar voordat dat gebeurde was er al bekend dat het gezwel een 3 - 1 was. Je had namelijk drie vormen, laten we het zo zeggen, mild - agressief - zeeragressief. Mijn vader had dus zeer agressief en daarvan weer de mildste vorm. Komt hard aan kan ik je vertellen. Je denkt echt dit is het einde. Ook bleek hij nogeens een tumor van waarschijnlijk tennisbal grootte te hebben. Is niet niks als je dat zomaar hoort.

Sinds die tijd ben ik een muur om me heen gaan bouwen en heb ik een masker opgezet. Nu na vier jaar, ligt alles van die tijd nog hartstikke vers in mijn geheugen. Sinds ik van school ben ''veranderd'' ging naar andere locatie is het wel wat beter geworden. In het begin kon ik er ook niet tegen als er werd gescholden met kanker. Nu kan ik er wel tegen, maar heb ik altijd een weerwoord terug. Vorig jaar nog gevochten met iemand omdat ie mij uitschold voor kanker prutsmuts en ga dood eraan joh. Dat schoot verkeerd ondanks dat die jongen dat dondersgoed wist. Gelukkig gaf de school mij ''gelijk'' en moest het uitgepraat worden. Sindsdien keek iedereen wel uit met wat ie zei bij mij in de buurt. Mooi dacht ik, ik heb mijn punt gemaakt, ondanks dat het niet goed is om te vechten. Maar toch.

Ook ben ik sinds die tijd een stuk agressiever geworden, het kost mij ontzettend veel moeite om mijzelf in te houden. Tot nu toe lukt het mij wel en heb ik een super goede vriendin waarmee ik er over kan praten. Maar soms...

Verder heb ik sinds die tijd een ontzettende hekel aan mijn broertje gekregen. Ik kan echt niks van hem hebben. We hebben dan ook regelmatig ruzie. Maar mijn zus daarintegen daar heb ik totaal geen problemen mee. Het is echt alleen maar mijn broertje. Misschien ookwel omdat zei het zich niet zo hebben aangetrokken denk ik. Zij hebben er volgens mij nooit echt problemen mee gehad, en daar baal ik ook ontzettend van. Waarom zit alleen ik met die problemen. Waarom?

Dus daar kwam weer een grotere muur opzetten en nog meer verschillende soorten maskers. Een muur die uit ontzettend veel verschillende lagen bestaat omdat ik mijzelf ook niet accepteer zoals ik ben. Ik kan mijzelf niet zijn, dat lukt gewoon niet. Ik kan ook heel moeilijk blije emoties uiten, dat lukt simpelweg gewoon niet. Ik kan ook niet echt lachen dat kan ik gewoon niet. Mijzelf zijn? Wat is dat? Ik denk dat ik wel 5 soorten gezichten heb om het maar zo te zeggen. 1. op school - 2. thuis - 3. op de manege - 4 bij vrienden - 5. op ponykampen.

Op ponykampen kan ik wel lachen, kan ik heerlijk een soort van mijzelf zijn, zonder dat ik raar aangekeken word. Dan kan ik wel het ''vrolijke'' meisje zijn. Een soort van. Lol heb ik wel die week, maar het kan ook zo omslaan. Ik kan echt binnen 1 seconden van super vrolijk naar gewoon, gewoon gaan. Alsof er niks aan de hand is gewoon een stalen gezicht. Een gezicht zonder emoties.

Ook ben ik begin tweede klas nog gepest. Ik reed paard, meerdere mensen in mijn klas trouwens, maar was ontzettend kwetsbaar omdat ik gewoon geen zelfvertrouwen had. ( Heb ik nogsteeds niet). Mensen pakken je daarop en dat heb ik geweten. Weer een paar gevechten opschool. Maar die werden echt erg. Midden in de techniek les, er gewoon op los slaan bij een jongen. Toen had ik voor twee weken er geen last van. Maar daarna begon het weer opnieuw. Aan het einde van het jaar was ik blij dat ik naar die andere locatie ging.
In het vierde jaar hebben er geen gevechten plaatsgevonden, gelukkig maar. Zelf vond ik dat ook niet leuk, maar aan de andere kant, ik was wel weer voor een paar dagen rustig, al mijn agressie kwam eruit. Dus stond ik bekend als het '''beest'' van de school. Leuk!!

Maar ook in die vier jaar nadat mijn vader ziek werd en er weer bovenop gekomen is heb ik nog talloze keren aan zelfmoord gedacht. Ik heb ook nog aan zelfverminking gedaan, en op het moment dat je het doet, voel je je goed, maar daarna... Dan voelde ik me zwak, ontzettend zwak en dan ging ik weer door. Dan voel je, je weer goed.
Maar met dat zelfmoord zit ik zoafentoe nog steeds. Heb 3 plannen klaar liggen om het gewoon te doen. Laatst stond ik nog op het station kwam er een trein voorbij razen, dan denk ik gewoon letterlijk: Ik kan me er gewoon voor gooien, niemand die het wat uitkan maken, niemand die mij mist? Waarom doe ik het niet gewoon denk ik dan.
Als ik op de fiets zit, wil ik mezelf gewoon omlaten vallen voor een auto. Want wie mist mij? Wat maakt het nou uit. Dat is dan weer één lelijk gedrocht minder. Want het zelfbeeld bij mij is ook 0,0. Wat is dat eigenlijk in godsnaam?! Ik ken het niet eens meer.

Nu vier jaar later na vijf soorten therapien, allerlei soorten maskers en grote muur om mij heen, ga ik er kapot aan. Ik kan niet vrolijk op een foto staan, en sta ik er vrolijk op is het een echte moment opname. Want leuke foto's wat zijn dat nou eigenlijk? Hoe zien die eruit.
Vriendinnen die al vier jaar zeggen ik ben er voor je, en dan kom je er een keer aankloppen en dan wimpelen ze je af. Zijn dat nou echte vriendinnen?
En dan het dilemma vriendjes? Kom ik er ooit nog wel een keer aan, of blijf ik vooraltijd alleen? Wie zit nou iets in mij, ik bedoel lelijk ben ik zeker en nee dat is niet gelogen. Wat moet ik met mezelf? Wat?!

Het breekt me, het breekt me helemaal op. Ik weet het niet meer. Wanneer is nou het eind? Wanneer komt het er nou van dat ik mezelf wel kan respecteren wanneer komt dat nou? Ik weet t gewoon niet meer.

Bedankt voor het lezen van dit ontzettend lange verhaal.

**Geplaatst**: 10-07-09 13:30

Geplaatst: 10-07-09 13:30

Ik lees dat je erg verdrietig bent, erg woedend en machteloos voelt. Ik weet niet of het zo is maar dat is wat het bij mij oproept wanneer ik je verhaal lees.
Veel dingen roepen herkenningspunten bij mij op. De woede, machteloosheid, verdriet maar ook het in de steek gelaten voelen.
Ik heb mijn hele leven geworsteld met verschillende dingen en kan nu pas nu ik bijna 25 ben vertellen dat ik nu pas echt voor mezelf kies en ook mezelf wil zijn.
Dit komt door een therapie met paarden dat ik heb gevolgt in Spanje.
Alle andere therapieën dat ik heb gevolgd hielpen maar eventjes en soms helemaal niet. Ik begon het zo zat te worden om te praten en vooral te voelen terwijl ik me niet open kon stellen bij diegene, niet eens bij mezelf totdat ik dus in Spanje op de ranch aan kwam en daar bezig ging met paarden.
Ik voelde ineens veel maar kon het toen ook een plek geven terwijl het niet meer angstig aanvoelde zoals bij alle andere therapieën.
Mocht je willen pb-en dan kan dat.

**Geplaatst**: 10-07-09 13:32

Geplaatst: 10-07-09 13:32

Jeetje wat jij hebt meegemaakt is echt niet niets!
Toch moet je proberen in te zien dat jij er bent, en daarom ben je iets waard. Jij BENT iemand en iedereen die er is is hetzelfde waard. Niemand is minder.
Ik weet heel zeker dat je ouders van je houden om wie je bent, en je bent hun dochter en waarschijnlijk ook hun alles.
Jij mag er ook zijn, net als iedereen op deze wereld en je bent mooi zoals je bent. Probeer niet alleen negatieve dingen aan jezelf te zien, maar som eens alle positieve eigenschappen van jezelf op.
Kan je goed met je ouders praten? Dan moet je het misschien eens erover hebben hoe je je voelt, en wat je vindt van je broertje, misschien kunnen ze je helpen.

Heel erg veel sterkte, en bedenk nogmaals, je mag er zijn!

**Geplaatst**: 10-07-09 13:34

Geplaatst: 10-07-09 13:34

Phoe, dat is niet niks

Heb het gelezen, en weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik er op moet zeggen. Je heb heel veel meegemaakt, en dat heeft je gevormd tot wie je vandaag bent.

Misschien wordt het tijd om te accepteren? Als je je altijd maar af blijft vragen waarom het bij jou wel zo is en bij je zus en broertje niet, dan blijf je in die negatieve cirkel hangen.
Jij bent jij, hun zijn hun. Iedereen gaat anders met zijn verdriet om, omdat zij emotioneel/psychisch minder vertonen betekend niet dat zij het er minder moeilijk mee hebben. Heb je ooit wel eens geprobeert om met hun te praten?
Ook moet je je goed bedenken dat met een leeftijd van 12 ook allerlei hormonen door je lijf beginnen te gieren, waardoor jij het misschien zwaarder heb gehad dan de rest.

Het enige advies wat ik je kan geven is blijf praten! Probeer met je familie te praten, je broertje en zusje vragen hoe die zich voelen.
Als je nog steeds veel aggressie heb kan je er over nadenken om misschien iets van karate of kickboxen te gaan doen, waar je die aggressie in kwijt kan.

Sterkte, je heb het niet makkelijk gehad :(:)

maar probeer positief te blijven denken. Er zijn genoeg leuke dingen in de wereld, alleen je moet wel zelf je ogen open doen om ze te kunnen zien

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-07-09 14:17

Geplaatst door de TopicStarter : 10-07-09 14:17

Allereerst bedankt voor het lezen!

@ C_arola ; nu voel ik me gelukkig niet zo agressief meer. Maar er zijn wel tijden dat ik het wel ben. En dan zeg ik eerlijk, als ik echt woedend word sta ik niet voor mijzelf in. Ik ben onwijs sterk weet ik van mijzelf als ik eenmaal los sla. Helaas gaat een therapie in Spanje het niet worden denk ik zo. Maar bij de paarden heb ik wel rust. Omdat paarden je accepteren zoals je bent. Die kiezen je niet om uiterlijk en alles. Het liefst zit ik daar heel de dag. Wat opzich ook wel goed lukt. Dat helpt gelukkig wel. Ik kon me dus ook totaal niet openstellen aan die mensen. Je gaat gewoon antwoorden verzinnen, de antwoorden die zei willen horen.

@Ann_moi ; Dat is juist het moeilijke. Jezelf accepteren als je dat al 4 jaar niet doet. Tuurlijk zullen mijn ouders van mij houden, maar ik krijg altijd het idee bij hun dat ik niet voldoe aan hun ''eisen''. Ik heb een tijd lang, elke avond ruzie gehad met mijn moeder omdat bijvoorbeeld mijn kamer niet opgeruimd was, maar dat vergeet ik gewoon. Kast deuren niet dicht. Dat zie ik simpelweg gewoon niet. Allemaal dat soort kleine dingetjes, die als het dik een jaar speelt gewoon ontzettend dwars gaat zitten en je het gevoel geeft dat je niet welkom bent.
Ik kan opzich met mijn ouders overal wel over praten, maar niet over dit. Dat kan ik echt niet. Dan klap ik dicht en komt er gewoon niks uit.

@Malibu ; Zoals ik al eerder zei, het is ontzettend moeilijk om jezelf te accepteren. Tuurlijk iedereen is anders, maar alsnog het is ontzettend moeilijk. En ik heb er een tijd geleden nog over gepraat met mn zus, een vriendin van haar is verleden jaar overleden aan de gevolgen van kanker. En dan komt het ook weer opzetten bij mij. Waardoor het weer opnieuw naar boven komt. Daar heb ik toen wel met haar over gepraat.
Blijven praten heb ik een tijd lang gedaan tegen mn vz paardje. Gewoon als we lekker aan het wandelen waren of aan het poetsen. Dat luchte ook enorm op omdat je weet dat paarden het gewoon niet doorvertellen.
Op nog een andere sport gaan, dat kan niet. Financieel zijn we nog best wel achteruit gegaan nadat mijn vader ziek is geweest. Dus ik probeer zo min mogelijk kosten te maken voor mijn ouders. Zodat we nog wel gewoon geld hebben om leuke dingen te doen.

Nogmaals allemaal bedankt voor het reageren.

**Geplaatst**: 10-07-09 15:07

Geplaatst: 10-07-09 15:07

_Maflinger schreef:
Ik kan opzich met mijn ouders overal wel over praten, maar niet over dit. Dat kan ik echt niet. Dan klap ik dicht en komt er gewoon niks uit.

Kun je het ook niet opschrijven zodat ze het kunnen lezen en weten wat je bezighoud?

**Geplaatst**: 10-07-09 15:14

Re: Nu moet ik het toch ook even kwijt.

Geplaatst: 10-07-09 15:14

Heb het helemaal gelezen, maar vroeg me af hoe het nu met je vader is?

**Geplaatst**: 10-07-09 15:17

Geplaatst: 10-07-09 15:17

Natuurlijk is het moeilijk, en soms zal je gewoon een dipje krijgen waar je weer even uit moet komen. Maar om dingen te veranderen zul je zelf de eerste stap moeten zetten. Die eerste stap zal voelen als een sprong in het diepe, maar het is wel een stap vooruit.

Probeer andere dingen uit. Er zijn genoeg sporten om je energie en misschien aggressie kwijt te kunnen, fietsen, hardlopen, etc. Deze sporten zijn ook goed om je hoofd even 'leeg' te maken.
Iemands hond af en toe uitlaten is misschien ook leuk, honden vertellen ook niets door

Ik geef alleen maar wat ideetjes hoor...

Wel heel lief van je dat je zo weinig kosten probeert te maken zodat jullie nog wat leuks kunnen doen

**Geplaatst**: 10-07-09 15:19

Geplaatst: 10-07-09 15:19

Jeetje, ik zou het op een of andere manier van je af schrijven / praten :(:)

Inderdaad je hoofd leegmaken met een hobby is ook een erg goede tip!

Het gedeelte van de verschillende maskers is heel herkenbaar, eigelijk te herkenbaar:

Mijn vriend trekt dat momenteel erg slecht van mij. Bij mij is het glas ALTIJD half leeg ipv half vol, waardoor ik eigelijk overal het negatieve in zie. Ik zat dan wel niet op school, maar ik heb het op mijn werk. Mijn vriend krijgt momenteel alles van mij over zich heen, omdat het niet goed gaat met mijn paard, mijn (nieuwbouw)huis is zo lek als een mandje en ik heb het niet naar mijn zin op mijn werk.

In plaats van lekker genieten met mijn vriend, reageer ik alles op hem af 8)7

Ik heb nog twee weken hier bij dit bedrijf en dan een paar weken vakantie. Half aug. ga ik bij een ander bedrijf werken....
Ik weet eindelijk wat er met mijn paard is en hij gaat nu een paar maanden op rust in het land....
Mijn huis is de afgelopen dagen aan de binnenkant droog gebleven, ondanks het noodweer...

Al met al hoop ik nu in rustiger vaarwater terecht te komen, waardoor ik kan gaan genieten van de leuke dingen (mijn vriend dus...)!

**Geplaatst**: 10-07-09 15:30

Geplaatst: 10-07-09 15:30

Ik herken mezelf een stukje in je verhaal... Mijn moeder is ongeveer 5 jaar geleden ziek gevallen en is nu zwaar slechtziende. Ik heb ook een muur om me heen gebouwd, een muur die enkel m'n beste vriendin kan doorgronden. Vele psychologen/psychiaters gezien, maar helpt inderdaad geen ***. Agressiviteit ken ik ook maar al te goed, daardoor heb ik mijn 6e middelbaar opnieuw moeten doen.

Goh, 't is niet gemakkelijk, maar eerlijk gezegd, we moeten hierdoor. Geniet van elk goed moment en koester het. Als je het moeilijk hebt, wat zeker nog gaat gebeuren, probeer dan toch te denken al al die mooie dingen, aan je vrienden, aan je paarden enz. Mocht er verder nog iets zijn of je wilt praten, m'n inbox staat open

Ga er verder ook niet op ingaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-09 09:21

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-09 09:21

C_arola ; Dat opschrijven is opzich wel een goed idee. Maar ik vind dat ook gewoon niks eigenlijk. Ik weet niet waarom, het houd me tegen. Maar wat me dan tegenhoud weet ik ook niet precies.

Mariska_28 ; Opzich gaat het wel goed. Maar hij kan eigenlijk geen 40 urige werkweek vol maken. Het heeft, en daar lieg ik niet om, tot een paar maanden geleden geduurd voordat ie 40 uur werkt. En nog doet hij dat eigenlijk niet. Want hij komt vaak eerder naar huis, woensdag werkt hij een ochtendje thuis. Dus eigenlijk komt ie niet aan zijn 40 uur. En dat betekend eigenlijk dat ie nog niet helemaal fit is. En dat zal die ook nooit worden waarschijnlijk.
Er gaan echt super veel vitaminen pillen in, maar het helpt niet. Want dat komt eigenlijk omdat één nier nu de functie van twee nieren krijgt. En jemerkt het elke dag wel. Hij is niet meer de vader die hij altijd was. Bijna elke dag chagerijnig, kan echt bijna niks meer hebben.

Maar al met al, om dit ''verhaal'' kort te maken. Gaat het eigenlijk goed. (als je al die ''extra'' dingen niet meeteld).

Malibu ; En dat is het voor een deel ook, die eerste stap zetten. En dat is heel erg moeilijk. Gelukkig heb ik het laatste jaar ook wel dingen gedaan om de eerste stap te zetten. En ik heb ook een paar eerste stappen gezet. Waar ik heel trots op ben.

En met dat van die sporten, tja daar komt het geld weer. De hond uitlaten van de buren doe ik ook zo af en toe. Maar dan kom je allemaal mensen tegen, dus dat vind ik wat minder.
Ook heb ik me ipv een nieuwe sport gewoon maar voorgenomen om ''kracht'' trainingen te gaan doen zegmaar. Opdrukken etc. Want al put ik mezelf uit, heb ik ook een stuk minder agressie.

Mo_van_dijk ; Bij mij is het glas idd ook half leeg. Dat is echt iets wat heel veel mensen zeggen tegen mij. Vriendin van mij, die krijgt ook alles over zich heen. Maar dna maak ik het meteen alweer goed, want ik vind het ook zó banketstaaf anders. Maar gelukkig begrijpt ze het allemaal.

Jij ook nog sterkte met alles, en hopen dat het bij je volgende werk een stuk leuker voor je is!

Zwieke ; Idd, de psychiaters enzo die helpen bijna zo goed als niks. Wat ik je wel aan kan raden, wat bij mij enigzins een klein beetje geholpen heeft is kunstzinnige therapie. De gene die ik had vroeg eigenlijk niets heel speciaals maar toch kwam je tot een bepaalde rust. En dat kwam allemaal eigenlijk door een beetje tekenen, schileren en kleien. Ik vond het opzich de beste van allemaal.

We moeten hier idd door, we moeten verder leven en niet stoppen bij het verleden, maar dat is altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Mooie moment koester ik idd wel. Zo kan ik enorm genieten van de kleine vorderingen met mn vz paardje. Of als we lekker buiten lopen. Heerlijk vind ik dat.

Allemaal weer heel erg bedankt!

**Geplaatst**: 11-07-09 10:08

Re: Nu moet ik het toch ook even kwijt.

Geplaatst: 11-07-09 10:08

Zou je jezelf niet creatief kunnen uiten? Dus gedachten schilderen in de kleuren die jij voelt?
Of een soort van gedichten schrijven waar je je negatieve gevoelens in iets positief omdraait. Je kan ook een keer een lijstje maken met alle goede eigenschappen van jezelf en die voor de spiegel hangen, of in je kast leggen waar je kleren inzitten. Het kan ook goed zijn om een dagboek bij te houden, zo kan je misschien een bepaald patroon bij jezelf ontdekken die je misschien kunt doorbreken.
Het zijn even een paar tips en ik weet niet of je er iets mee kunt.

Ik vind het trouwens wel heel goed dat je heerlijk kunt genieten van je vz-paard.

Met kleine dingen begint het.

**Geplaatst**: 11-07-09 13:27

Geplaatst: 11-07-09 13:27

@ Ts; zou je je ouders dit topic durven laten lezen? Je verwoord hier heel duidelijk waar jou probleem zit...
Oplossingen heb ik niet voor je, alleen een knuff :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-07-09 17:07

Re: Nu moet ik het toch ook even kwijt.

Geplaatst door de TopicStarter : 11-07-09 17:07

Ann_moi ; Dat vind ik eigenlijk wel een goed idee, een soort dagboek bijhouden. Daar heb ik verder nooit eerder aan gedacht. Soms maak ik idd wel eens gedichten. Miscien moet ik dar maar mee doorgaan, want het verwoord meestal wel een boel.
Ik vind het echt heerlijk om bij mijn verzorgpaard te zijn!

Juut ; Nee, dat kan ik niet. Dan ben ik echt heel erg bang dat ik ze enorm kwets, en dat wil ik niet. Want ze proberen er wel voor me te zijn als ik het zo kan zeggen, zegmaar.

Bedankt!

**Geplaatst**: 11-07-09 17:32

Re: Nu moet ik het toch ook even kwijt.

Geplaatst: 11-07-09 17:32

Misschien dat je het bang bent om op te schrijven omdat je het dan met ze deelt en zij een reactie kunnen geven?

Hoop dat je het op een bepaalde manier kan uiten.

**Geplaatst**: 11-07-09 17:58

Re: Nu moet ik het toch ook even kwijt.

Geplaatst: 11-07-09 17:58

Ik heb er ook wel een tijdje last van gehad. Maar dan wel een heel stuk minder als jou hoor. Ik herken de maskers en de therapieen die niet helpen in ieder geval wel..

Bij mij heeft het toen ook wel geholpen om een dagboek bij te houden. Om het te kunnen verwoorden en om iets meer van je zelf te kunnen leren en het ook een beetje kwijt te kunnen. Misschien moet je dat inderdaad ook eens uitproberen.. Probeer te genieten van de leuke dingen die je doet. Zoals ponykamp waar je het over had. En je verzorgpaard, zodat je je energie toch wel wat kwijt kunt..

Heel veel succes in ieder geval.. Als je iets kwijt wilt mag je me altijd PBen.

**Geplaatst**: 11-07-09 18:00

Geplaatst: 11-07-09 18:00

_Maflinger schreef:
Ann_moi ; Dat vind ik eigenlijk wel een goed idee, een soort dagboek bijhouden. Daar heb ik verder nooit eerder aan gedacht. Soms maak ik idd wel eens gedichten. Miscien moet ik dar maar mee doorgaan, want het verwoord meestal wel een boel.
Ik vind het echt heerlijk om bij mijn verzorgpaard te zijn!

Juut ; Nee, dat kan ik niet. Dan ben ik echt heel erg bang dat ik ze enorm kwets, en dat wil ik niet. Want ze proberen er wel voor me te zijn als ik het zo kan zeggen, zegmaar.

Bedankt!

Denk je dat het hen níet kwetst achteraf te merken hoe lang je al met problemen loopt en zij jou niet hebben kunnen helpen omdat ze het niet wisten?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-09 11:05

Re: Nu moet ik het toch ook even kwijt.

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-09 11:05

C_arola ; Ik ben er denk ik diep in mijn hart idd bang voor. Maar ooit zal ik het wel kunnen uiten!

HeidiLOVER ; Ik ga nu idd een dagboek bij houden. Maar schrijf jij dan zegmaar alles in het dagboek, van wat je gedaan hebt enzo? Of alleen hoe je, je voelde die dag en waarom ofzo? Want heb via de PB ook al een paar keer die tip gekregen. Maar niet met wat ze erin schreven.

Juut ; Daar heb je een punt, daar had ik nog niet eerder aangedacht. Maar het is echt heel moeilijk..

**Geplaatst**: 12-07-09 11:08

Re: Nu moet ik het toch ook even kwijt.

Geplaatst: 12-07-09 11:08

Ik schrijf ook in mijn dagboek, niet elke dag maar wel wanneer ik er behoefte aan heb.
Ik schrijf dan op wat ik heb meegemaakt, heb gedaan maar vooral ook mijn gevoelens omdat ik me op die manier kan uiten maar ook het van me af kan schrijven en het een beetje los kan laten.

Kun je wel bij je gevoel komen als je alleen bent? Misschien dat haptonomie wat voor je kan zijn, het is alleen wel weer een therapie.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-09 17:11

Re: Nu moet ik het toch ook even kwijt.

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-09 17:11

Oké, dus gewoon opschrijven wat je gedaan hebt en hoe je je die dag voelde. En ook wanneer het omsloeg ofzo? Want dat heb ik heel vaak. Loop ik lekker in de stad ofzo, of ben ik aan het werk en ik zie een spiegel en ik zie mezelf kan mijn blijde gevoel zomaar in één keer omslaan omdat ik mezelf zie.

Ik wil liever niet meer in therapie, maar ik ga er even op googelen. Bedankt!

**Geplaatst**: 12-07-09 17:19

Geplaatst: 12-07-09 17:19

_Maflinger schreef:
Juut ; Daar heb je een punt, daar had ik nog niet eerder aangedacht. Maar het is echt heel moeilijk..

Uit blijven stellen maakt het er helaas niet makkelijker op

**Geplaatst**: 12-07-09 17:28

Geplaatst: 12-07-09 17:28

Wat heb je veel meegemaakt zeg! :(:)

Advies: Blijf praten, als je het in real life moeilijk vind, kom je gewoon iedere dag even op bokt om je verhaal te vertellen.
Wat ook helpt: Veel huilen en als je een kwade bui hebt, gewoon even van je af slaan!

(Sorry dat ik weer met een therapie kom)
Misschien moet je Equitherapie gaan doen, je bent lekker met paarden bezig en de meeste mensen krijgen meer zelfvertrouwen

!
http://www.stalkelpie.nl (bij equitherapie ben je jezelf en leer je jezelf te accepteren)

veel sterkte! :(:)

Laatst bijgewerkt door tjitze op 12-07-09 17:30, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-07-09 17:28

Geplaatst: 12-07-09 17:28

Dat is niet niks wat je hebt meegemaakt meid ! :(:)

'
Je kunt me altijd PB-en

Veelsterkte ermee ! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-09 20:17

Re: Nu moet ik het toch ook even kwijt.

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-09 20:17

Juut ; Daar heb je volkomen gelijk in. Maar ik vind het echt ontzettend moeilijk om te vertellen.

Tjitze ; Geen probleem hoor dat je er mee aan komt zetten

Maar ik heb er gewoon echt geen zin meer in, weer praten weer alles opnieuw.

**Geplaatst**: 12-07-09 21:19

Geplaatst: 12-07-09 21:19

Wat Tjitze bedoelde met de equitherapie is hetgeen dat ik in Spanje heb gedaan met de paarden. Hier ben je dan een week waarna je nabehandelingen krijgt op de veluwe en word grotendeels vergoed door de achmea.
Hierbij hoef je juist niet te praten, alleen maar bezig zijn met paarden en voelen. Het is een echte aanrader.