en week later is opa overleden... hier heb ik nogsteeds veel verdriet van... ik was bijna nooit bij hun... en wou opa ook niet meer zien in de kist enzo... heb wel een briefje aan hem meegegeven die verder niemand heeft mogen lezen.... heb nogsteeds spijt.... dat ik hem niet meer gezien heb...
vorige week heeft mijn oma haar enkel gebroken..ze is gewoon in de war enzo.. en doet dingen zoals lopen zonder rolator.. ze moest vandaga voor controle naar het ziekenhuis.
Zitten ma en ik net aan tafel , en ik zeg : ja wel dom van oma dat ze haar enkel breekt.
ja zegt : Joh.. oma komt niet meer terug.. die gaat toch dood..
Nou sorry!!
Zo'n opmerking...en de manier waarop...met volle mond,schouders ophalend.... ben huilend naar boven gelopen, mijn eten meegenomen... heb geen trek meer nu....kan alleen maar huilen...hier kan ik niet tegen.... alsof oma dood moét... ik wéét dat ze slecht is... en dat ze zelf eigelijk het leven niet meer zo ziet zitten... maar waarom in vredesnaam dan zo'n opmerking...
Mischien ben ik wat kinderachtig nu... maar hier wordt ik zooo verdrietig van....
Snappen jullie dit nou?? heb haar al gezegd dat ze nooit meer zoiets over opa of oma mag zeggen, ja'' ze kan het uitleggen''
er valt NIETS uit te leggen... er valt NIET uit te leggen waarom oma dood moet....
sorry hoor.......

en als oma wel gaat... ik loop momenteel interne stage op een camping, en ben ervoor aan het knokken om mijn schooljaar te halen... maar als dit gebeurt.. dan weet ik nu al dat ik het niet meer trek... alles bij elkaar...mijn vrienden die hulp nodig hebben en steun kunnen gebruiken... ik bied ze alles aan.. heb eht beste met iedereen voor... maar het breekt me op...
Ik trek het gewoon even niet meer.....
