Geplaatst 
Ong. een maand geleden is mijn vader weer opgenomen met een beginnende hartinfarct. Hij moest bloedprikken om te kijken of het bloed goed was etc., dus hij moest er een poosje blijven. Vaders eigenwijs, want die hoorde nl. dat als het bloed goed was, dat hij naar huis mocht, maar het was beter als hij een nacht ter observatie bleef. Nee, meneer wilde naar huis toe, bloed was goed dus hij ging weg.
Nu, een paar uur geleden, lagen vriendlief en ik op bed om een film te kijken. Opeens ging de telefoon, mijn moeder;'' Ja kun je even naar beneden toekomen? (het was kwart voor 2 ong.), dus ik vroeg wat er aan de hand was
. ;''Ja papa ligt weer in het ziekenhuis en J. zei dat hij er niet uitzag''. Dus ik meteen in paniek en ik vloog het bed uit en mijn vriend liep achter me aan (hoorde het gesprek mee). Dus wij naar beneden toe en verder gevraagd wat er aan de hand was. Mijn moeder vertelde dat hij weer zo'n pijn op zijn borst had en dat het dit keer erger aanvoelde als de andere keren, dus dat we meteen naar het ziekenhuis moesten 
. Vriendlief gevraagd of hij thuis kon blijven voor mijn zusje en ik en mijn moeder in de auto, opweg naar het ziekenhuis. Daar aangekomen, lag hij er als een lijk bij en ik dacht eerst dat hij het niet zou redden, omdat hij er zó raar uitzag. Gevraagd hoe het met hem ging, maar hij gaf heel vaag antwoord, dus ik raakte al in paniek.Toen vertelde de zuster dat ze een hartfilm hadden gemaakt, en dat het duidelijk te zien was dat het een zware hartinfarct was. We moesten wachten op de ambulance, want hij moest gedotterd worden in het ziekenhuis in Zwolle. Nou, ambu kwam eraan en mijn moeder reed met de ambu mee en mijn broer en ik gingen er met zijn auto achteraan.Mijn moeder was allang in Zwolle, toen ik haar op moest bellen dat we pech met de auto hadden gekregen. Ik en mijn broer weer allebei over de zeik heen, omdat we zo snel bij papa wilden zijn. Gelukkig had mijn broer de telefoon van mijn vader bij zich, dus belde ik een kamaraad van mijn vader op, vragen of hij ons op kon pikken om mee te rijden naar het ziekenhuis.
Nou dat geregeld, en toen we aankwamen hoorde ik al van mijn moeder dat hij al naar de OK was, voor het dotteringsprocess. Ik van de stress en de paniekerigheid een sigaret aangestoken en naar binnen gegaan, waar we moesten wachten in het wachtkamertje op de hartbewaking.
Na een uurtje kwam de dokter bij ons, om te vertellen dat de operatie was gelukt en dat we naar hem toemochten. Gelukkig had hij wat meer kleur op zijn gezicht dan toenstraks in het ziekenhuis. Ik vroeg hoe het met hem ging en hij zei dat hij zich beter voelde.
Ong. 20min later, begon hij weer te zweten en wit uit te slaan, dus dokter geroepen en die kwam eraan en vroeg of hij nog pijn had. Hij zei dat hij wel wat meer druk voelde, maar dat het nog niet zo erg was. En nog geen 10min later begon hij aan te geven dat de pijn weer hevig op kwam zetten, dus mijn moeder die vroeg al of ze de dokter moest roepen. Dat moest ze en toen ze de kamer uitliep om de dokter te halen, drukte hij al op de bel, omdat de pijn zo snel terugkwam
. De dokter en opererend arts kwamen naar ons toe, om te zeggen dat het dotteringsprocess weer opnieuw moest, omdat ze dachten dat de ader niet goed los is gegaan of omdat er een andere ader zit die dicht is geslipt. Nou dokter tegen mijn vader vertelt dat hij weer opnieuw onder het mes moest en hij sloeg steeds witter uit. Nu zitten we dus te wachten tot de operatie klaar is en ondertussen zitten we nu dik 3uur in het Wezenlandenziekenhuis in Zwolle.
Vriendlief net nog even gebelt om hem even op de hoogte te houden en of mijn zusje wakker was geworden oid. Ze was wakker, maar hij zei dat mijn broer met mijn moeder en mij naar het ziekenhuis moest, omdat hij een snee in zijn vinger had die gehecht moest worden.
Voel me nu best wel kl*te, mijn vader is zwaar hartpatient, dus ja..
Ben op dit moment echt even met m'n hoofd bij mijn vader, en ik wou het van me af schrijven, dus kan maar zo zijn dat het een vaag verhaal is geworden. Sorry daarvoor
