Geplaatst Voor ik duidelijk kan maken waar mijn twijfels zitten. Is het belangrijk om een beetje achtergrond te weten. Toen mijn broer 16 jaar oud was. Is hij begonnen met drugs te dealen. Daar boven op was hij ook een gebruiker. We hebben het thuis erg moeilijk gehad met hem. Mijn moeder sliep in het weekend en in haar vakanties bij mijn stiefvader maar mijn broer en ik kunnen het niet zo goed vinden met hem. Dus wij bleven samen thuis. Op dat moment was mijn broer 18 en ik 13. Maar omdat hij dus regelmatig gebruikte, was hij agressief, hij sloot vooral mijn ouders volledig buiten en als ik op het foute moment, het foute zei of simpelweg te veel geluid maakte naar zijn zin dan kreeg ik dingen naar mijn hoofd gegooit zo hard als hij kon of zelfs klappen. Ondanks alles was ik ook de enige persoon waar hij dingen tegen vertelde. Zo kwam ik er vrij snel achter waar hij in dealde en wat hij zelf gebruikte. Ik zag zijn "vrienden" komen en gaan. Mijn moeder wist niet meer wat ze moest doen en zat nachten huilend in haar bed. Dan vroeg ze aan haar moeder wat ze fout had gedaan.
Mijn broer heeft een hoop foute dingen gedaan. Niet alleen ivm dealen. Hij vocht graag en bovendien is hij nog eens ontzettend sterk. Hij had dus ontzettend snel en reputatie opgebouwd en daarmee heeft hij ineens mijn reputatie gemaakt. Onze achternaam komt niet veel voor en hij is eigenlijk in de gehele provincie bekent in het "wereldje". In 2006 viel de politie voor het eerst binnen. Ik zat op dat moment voor de computer en was aan het spreken met wat mijn ex nog moest worden. De bel ging en zoals altijd wachtte ik tot mijn broer open deed. Ik deed nl niet open. Het was al 22:30 gepasseerd dus ik ging er van uit dat het vrienden van mijn broer zouden zijn. Maar toen ik mijn broer zijn stem hoorde wist ik meteen dat het fout was. Er was iets in zijn toon... Ik herinner het me nog zo goed ook al is het al drie jaar geleden. Ik hoorde ook een volwassen mannen stem en mijn broer begeleidde ze naar de woonkamer (waar ik dus aan de computer zat). Het waren vijf agenten in burger. De eerste groette me kort maar richtte al snel het woord terug aan mijn broer. Hij zei dat hij vast wel zou weten waarom ze er waren en mijn broer haalde zijn schouders op. Hij zag er echt uit als een rat in de val... Ze lieten hem een huiszoekingsbevel zien en veel bleef er voor ons niet meer over... Drie van de agenten zijn met mijn broer naar zijn kamer gegaan om die te doorzoeken. Twee agenten bleven bij mij in de woonkamer zitten. Een van hen vroeg of ik zou gaan lopen... Ik wist dus ook meteen waarom die twee bij mij bleven... Ze keken wat tv, ik weet nog dat the simpsons op stond, tot mijn broer samen met de drie mannen weer naar beneden kwam. Het enige wat ze zeiden was "we gaan hem even mee nemen naar het bureau". Ik vroeg hen nog of ik mocht weten wat er aan de hand was maar ze zeiden dat dat mijn zaken niet waren. Mijn broer zei me dat het goed kwam en dat ik rustig moest blijven. Hij zou alles uitleggen als hij terug was. Ze vroegen hem nog of hij moeilijk zou gaan doen en ze hem moesten handboeien, of dat hij gewoon mee zou lopen... Daarna zijn ze vertrokken... Ik heb meteen een telefoontje gekregen van mijn ex-to-be (op dat moment nog een goede vriend) en hij heeft me proberen gerust te stellen. Het is helemaal niet in me op gekomen om mijn moeder te bellen. Ik weet niet waarom... Mijn stiefvader kwam na tien minuten binnen stormen dat ik met hem mee móest maar eigenzinnig als ik ben heb ik woedend geroepen dat ik niet mee ging, dat ik bleef wachten op mijn broer!
Om één uur 's nachts is mijn moeder hem gaan halen op het bureau. Mijn broer heeft niets gezegd over de ondervraging. Hij heeft geen strafblad gekregen... Er waren niet genoeg bewijzen. Hij mocht gaan.
Mijn vader is er achter gekomen en heeft op mijn broer geschreeuwd. Mijn moeder zei niets... Ze was gekwetst maar ook op... Ze had gewoon de energie niet meer. Het leven ging verder, mijn broer heeft me stukken uitgelegd over de ondervraging die ik altijd voor mezelf heb gehouden en ook nu nog zal houden. Niet alleen om mezelf te beschermen, maar ook om hem te beschermen. Ik wist dat het nog niet voorbij was. De volgende dag heb ik op school gehuild bij mijn vriendin en mijn beste vriend die mijn broer ook kende. Die twee hebben "alles" meegekregen omdat ik het bij iemand kwijt moest. In oktober 2006, om elf uur in de voormiddag, ging de bel. Ik slaap aan de straatkant en hoorde stemmen. En het was heel gek, maar ik wist meteen wat het was... Mijn broer deed open en mocht mee gaan. Dit keer zonder huiszoeking. Ik heb meteen gesms't of alles okee was. Hoe hij het gedaan heeft weet ik niet, maar hij heeft me terug gesms't dat alles okee was. Ik moest naar zijn kamer gaan en in zijn lade dingen weghalen. Om half twaalf ongeveer kwam de politie naar boven, weer waren ze met drie. Ze hebben niets gevonden en mijn broer is een middagje zijn gedachten gaan verzetten.
Vanaf toen is het beter gegaan. Hij is terug gaan werken, hij was nl werkloos omdat ze in het bedrijf waar hij werkte een giftig middel in zijn cola-flesje gedaan hadden. Tot op heden hebben we niets meer gehoord van het bedrijf hoewel ze ons belooft hadden het grondig te onderzoeken. Mijn broef heeft toen een avondje in het ziekenhuis gelegen en actieve kool gekregen. Toen hij weer beter was mocht hij naar huis. Inmiddels is hij dus werkzaam op een ander bedrijf waar hij in februari zelfs promotie gekregen heeft!
Dit is dus een beetje wat er thuis gebeurde. Maar daar hield het niet mee op. Het zal voor mijn broer ook niet gemakkelijk geweest zijn. Maar voor mij beslist ook niet... Op school was ik heel erg bekent hoewel "berucht" een beter woord was. Niet alleen leerlingen maar ook leerkrachten wisten heel goed wie ik was. De broer van mijn beste vriendin zei terwijl ik erbij stond dat ze niet met mij om moest gaan. Dat ze wist wat mijn broer was. Ik kreeg daar zelfs geen drank aangeboden van haar ouders. Overigens zijn deze later wel ontdooit en word ik daar nu op handen gedragen. Het punt is dat ik nog steeds tegen die oordelen op loop. Als ik ergens binnen kom waar mensen zitten die mijn broer ook kende word ik meteen lelijk bekeken. Mijn vriend vroeg me nav het eerste avondje samen uit hier wie ik vermoord had... Veel mensen zijn heel spontaan met me tot ze te weten komen wie ik ben en vooral: wie mijn broer was.
Ik ging naar de hogeschool en hoopte daar een nieuwe start te kunnen maken. Nieuwe mensen... Niet de mensen die samen met mijn broer op school gezeten hadden. Geen school in dit dorp waar iedereen weet wat er gebeurt is. In Januari ging dat echter fout. Een klasgenote (het was een meisje dat het eerste en het tweede jaar tegelijk deed. Ze zat dus niet bij alle lessen bij ons) vroeg ineens of ik dé *achternaam* was. Ik zuchtte en knikte van ja en toen begon ze haar verhaal af te steken. Ik ben opgestaan en huilend weg gelopen. Mijn vriendin is me gevolgd en is bij me gebleven tot ik rustig was. Het was een van de laatste lessen voor de examens en mijn klasgenoten leken koeler. Maar het waren ook examens. Dus ik hield mezelf voor dat het daar aan zou liggen. Mensen veranderen nu eenmaal als ze stress hebben toch?
Na de examens hadden we een stage en na die stage begonnen groepswerken. De eerste les die we hadden waarbij we in het groepje moesten werken op school waren we maar met twee aanwezig. We kozen een rustig plekje en ik wilde beginnen aan het werkje maar daar dag mijn collega kennelijk anders over. Zij begon over mijn broer enz. Ik heb toen gezegd dat ik er niet over wilde praten want dat het voorbij was, dat mijn broer terug op het rechte pad was en zelfs promotie gemaakt had op zijn werk. Dat hij een nieuwe start had gemaakt maar daar wilde ze niets van horen.
Ik ben toen opgestaan, heb mijn spullen gepakt en heb mijn vriend gebelt of hij me aub wilde komen halen... Ik ben naar huis gegaan en nooit meer terug geweest naar die school. Ik heb mijn opleiding beëindigt. Niet alleen om dat gesprek. Ik deed het ook niet graag. Na mijn stage wist ik heel zeker dat dit niet was wat ik wilde maar ik wilde eerst de opleiding af maken met het oog op vrijstellingen. Maar het was de druppel...
Normaal begin ik in september opnieuw. Een andere opleiding in een andere school. Maar ik durf niet... Wat als het daar weer zo gaat? Waarom kunnen mensen geen begrip op brengen hier voor? Ik wil gewoon normaal behandeld worden... Behandeld worden als het meisje dat ik ben. Niet als de zus van die waarschijnlijk even erg is en waar je je dus best heel ver vandaan kan houden.
Ik weet niet goed of ik met dit topic tot een oplossing zal komen... Maar wat ik wel weet is dat ik mijn verhaal heb kunnen doen. Dat ik het heb kunnen afschrijven... En ik hoop op nieuwe visies... Alvast bedankt voor het lezen.
Mensen die mij herkennen. AUB houd het voor je... Drie jaar is heel erg kort in het wereldje waar mijn broer in zat. Ik wil geen wraakacties uitlokken. Ik maak dit account niet zomaar aan...
.
dat zegt al wel genoeg over jezelf zou je denken 
....
het ligt idd achter jullie! 