Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-09 18:14

Wat moet ik nu toch doen...

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-09 18:14

Zo, ik schrijf het na lang wikken en wegen toch maar van me af. Waar Bokt al niet voor je kan doen!
Om mijn leven wat kort samen te vatten, ben op dit moment 17 jaar. Heb aardig wat meegemaakt:verlies van stiefvader, mijn vader 5 jaar niet gezien(sinds een jaar zie ik hem met hulp van de rechter),overvallen in oktober waar ik een trauma aan heb overgehouden, een ex die zijn handjes niet thuis kon houden, vriendinnen die me lieten stikken, jarenlang gepest(opgewacht,in elkaar geslagen omdat ik niet mooi genoeg was >;)

) enz. enz.

Door dit allemaal ben ik best een gevoelig persoon geworden, thuis gaat het namelijk sinds een aantal jaren niet lekker. Mijn stiefvader is overleden aan kanker toen ik 11 was, ontzettend veel verdriet had ik ervan, zo ook mijn moeder. Ik kon mijn verdriet verwerken door naar maatschappelijk werk te gaan en naar een rouwgroep op school. Mijn moeder stond er nu alleen voor met 2 kinderen en probeerde zich erdoorheen te vechten wat niet lukte. Doordat ze zich ongelukkig voelde dronk ze ontzettend veel.Nu drinkt ze gelukkig niet meer en slikt ze anti-depsresiva, maar het werkt allemaal niet zo heb ik get gevoel. Ik zorgde dus op mijn 11de voor mijn broertje, kon nooit echt kind zijn in al die jaren. Werd gepest op school, werd depressief, had een vriendje die zijn handen niet kon thuishouden enz. Niemand wist hoe ik me voelde.

Nu voel ik me dus de moeder in huis, mijn moeder werkt full time, mijn vader woont 45 km verderop met zijn nieuwe vrouw en is druk bezig met zijn dierenwinkel. Mijn moeder en ik zijn precies hetzelfde en het botst gigantische vaak. Ben al regelmatig weggelopen, soms uit angst en soms uit boosheid en dat ik het niet meer zag zitten. Wil soms echt graag het huis uit, op mezelf gaan of bij mijn vader wonen, maar mijn moeder laat me niet gaan. Ben ook bang om haar alleen te laten(heeft al een keer geprobeerd zelfmoord te plegen) Ze scheld me vaak uit, niet echt de aardigste dingen en dat Ryan(broertje) altijd een streepje voor heeft dan ik.Hij is belangrijker dan ik en blabla. Het doet me ontzettend veel verdriet en voel me ontzettend eenzaam en onbelangrijk. Ruim elke dag het huis op,maak regelmatig eten voor mijn broertje en voel me eerder haar slaaf/huishoudster dan haar dochter. Het is ontzettend moeilijk uit te leggen wat er allemaal speelt thuis. In het kort: voel me ongelukkig, niet gewenst enz.

Er zijn natuurlijk ook leukere kanten van mijn moeder, maar ik trek het echt niet meer thuis terwijl ik haar dus ook niet alleen durf te laten. Het is zo moeilijk allemaal. Ik heb nog een oudere broer, is het huis uitgezet op zijn 12de en is nu drugsverslaafd en zit regelmatig in de gevangenis. Ik zie hem bijna nooit en mis hem ook ontzettend. Mijn familie was bang dat ik ook het huis uitgezet zou worden door mijn moeder als ik ging puberen en dat ik ook het verkeerde pad zou opgaan. Heb me gelukkig nog staande kunnen houden al die jaren. Mijn school heb ik het hele jaar verpest, als mijn moeder thuiskomt uit haar werk en het huis is niet opgeruimd, dan zwaait er wat. Heb vaak gespijbeld om het huis op te ruimen wat natuurlijk belachelijk is :roll:

Maar als ik ruzie heb met mijn moeder is het echt raak, en dan is het schelden,me de grond intrappen en vervolgens weglopen of het huis uit worden gezet. En dit gebeurt elke week.

Bij mijn vader is een optie,maar dan wilt mijn moeder me nooit meer zien en zie ik mijn broertje ook niet meer. Waar mijn vader woont ken ik niemand, en hij is elke dag met zijn vrouw in de dierenwinkel. Het liefste wat ik wil is mijn opleiding hier stoppen ,en beginnen in Barneveld. Daar dierenverzorging doen en 1 dag naar school en 4 dagen werken in de dierenwinkel van mijn vader. Dat is echt een wens van mij. Alleen mijn moeder staat dus in de weg. Heb een lieve vriend die me steunt, en het soms niet kan verdragen als mijn moeder weer eens mij uitscheld enz. Ik voel me verplicht om hier thuis te blijven zodat ik voor mijn broertje,het huis enzo kan zorgen. Maar ik ben pas 17 en wil graag op kamers,volwassen worden.. maar er staat altijd iemand in de weg.

Het verhaal is wat lang geworden en snap voor sommige dat het beetje onbegrijpelijk lezen is,want ik schrijf alles door elkaar

Ben blij dat ik het eventjes kwijt ben...

**Geplaatst**: 09-06-09 18:19

Geplaatst: 09-06-09 18:19

Wow meid, dat is allemaal niet niks! :(:)

Ik weet niet goed wat ik je aan kan raden, omdat ik zelf niet weet hoe het is om in zo'n situatie te zitten.
Het enige wat mij wel het beste voor jou lijkt is toch uit huis te gaan. Je gaat er nog aan onderdoor als je thuisblijft voor je moeder..

**Geplaatst**: 09-06-09 18:34

Re: Wat moet ik nu toch doen...

Geplaatst: 09-06-09 18:34

wegwezen daar. echt meid jij bent nu het belangrijkste,. desnoods met behulp van jeugdzorg. Je moeder gebruikt en mishandelt je geestelijk en manipuleert je. Wegwezen uit dat huis. is makkelijk gezegd maar kies voor jezelf en geweldig dat je terecht kan bij je vader....

**Geplaatst**: 09-06-09 18:39

Re: Wat moet ik nu toch doen...

Geplaatst: 09-06-09 18:39

Liefie..

Je moet echt voor jezelf gaan kiezen!

Dit is niet goed hoor, absoluut niet! Hoe moeilijk het ook is, je bent nog jong, je moet nu voor je eigen gezondheid kiezen!

Ik weet een beetje hoe je je voelt..

Als je wat kwijt wilt, hulp nodig hebt of wat dan ook, mijn PB box staat open!

**Geplaatst**: 09-06-09 19:16

Re: Wat moet ik nu toch doen...

Geplaatst: 09-06-09 19:16

De liefde van de moeder naar haar kind moet onvoorwaardelijk zijn. Het is egoistisch van haar om je te weerhouden bij je vader te gaan wonen. Dat ze dat niet leuk vindt is logisch maar jouw welbevinden gaat voor alles! Je moeder zal toch moeten inzien dat haar persoonlijke problemen niet jouw probleem mag worden. Ga voor je toekomst want je weet wat je wilt...

**Geplaatst**: 09-06-09 19:22

Geplaatst: 09-06-09 19:22

Is kamertraining niets voor je? Dan ben je op jezelf maar je krijgt wel begeleiding en bent niet zo aan je lot overgelaten. Begeleiding is best handig want er komt dan heel wat op je af, zoals zelf verantwoording dragen en zelf keuzes maken. Zorgen voor jezelf wat niet alleen koken en zo betekent maar ook ontdekken wat wel en niet voor jou werkt.
Bovendien heb je al heel wat op je bordje wat nog afgehandeld en verwerkt moet worden.
Als het je wat lijkt zou je eens kunnen informeren bij een instantie voor jeugdhulp of het maatschappelijk werk. In vrijwel elke grotere plaats zijn kamertrainingsprojecten.

**Geplaatst**: 09-06-09 19:49

Geplaatst: 09-06-09 19:49

Toch denk ik dat het niet zo zwart-wit is....

Ik kan namelijk heeeeeeel goed begrijpen hoe jij je voelt, aangezien ik in vrijwel dezelfde situatie heb gezeten.
Mijn broertje werdt geboren toen ik net 11 was, en mijn moeder is daarna depressief geworden. Ik heb een zusje met ADHD en PDD-NOS, een broer met ADHD en naast dit jongste broertje nog een ander broertje, 5 kinderen dus. Mijn vader was altijd op reis voor zijn werk en ontliep de thuissituatie ook, had moeite met mijn zusjes diagnose en hoe hij met haar om moest gaan, ook al was dat toen al 6 jaar bekent. Maar goed.

Om heeel kort alles samen te vatten. Komt erop neer dat ik mijn broertje heb opgevoed. Ik kan me zoooo vinden in alles wat jij zegt!! Ik voede een kind op, deed het huishouden van 7 mensen, zorgde voor mijn andere broertje en zusje wat regelmatig botste, deed het hele huishouden(wassen, stofzuigen, dweilen, eten koken, strijken, stoffen, boodschappen enz.) Daarnaast botste het regelmatig met mijn moeder, was mijn vader er nooit, vluchtte mijn broer uit huis en ging mooi dingen voor zichzelf doen in plaats van mij helpen, en op school en alles liep het mede hierdoor ook niet lekker. Ik liep al-tijd op mijn tenen thuis en deed zo ongelofelijk mijn best om het mijn moeder naar haar zin te maken, en om het gezin samen te houden(als 12,13 jarig meisje...) Als ze boodschappen ging doen wachte ik tot ze weg reed en ging dan alles proberen te poetsen in de hoop haar te verassen, wat uiteindelijk natuurlijk altijd weer tot een teleurstelling uitliep. Daarnaast had mijn zusje enorm veel drifbuien waar ik natuurlijk totaaaal niet mee om kon gaan. Het was na een poosje zelfs zo erg dat mijn moeder mij vroeg om mijn inmiddels ongeveer 2/3 jarige broertje straf te geven, omdat hij wel naar mij luisterde maar niet naar haar....

Ik weet hoe moeilijk het is om geen kind te kunnen zijn, niet je eigen dingen te kunnen doen in je vrije tijd (vrije tijd, wat is dat?) om geclaimd te worden door je moeder, om op je tenen te lopen, om voor anderen te zorgen. Maar bovenal weet ik ook hoe erg je ondertussen van je moeder blijft houden, en hoe wanhopig graag je het goed wilt doen, en hoe graag je goedkeuring wilt krijgen

Ik heb zoooo mijn best gedaan...

Om te zeggen dat het egoistisch is van jou moeder..... misschien ergens wel. Maar ik denk dus niet dat het zo zwart wit is. Uiteindelijk hebben mijn ouders gekozen voor een vaste buitenland posting in Nigeria, is mijn zusje naar een internaat gegaan, mijn broertjes mee naar Nigeria, en mijn broer en ik in het huis van mijn ouders in nl. Inmiddels waren we allemaal ruim 18, 15(ik), 13, 10 en 4. Mensen, wat een vrijeheid ineens, wat een ademruimte... Alle tijd voor mijn eigen dingen, huiswerk maken zonder weggeroepen te worden, leuke dingen doen met vriendinnen, geen mega verantwoordelijkheden meer eindelijk kon ik ontspannen. De relaties van iedereen onderling ging nog erg moeizaam, we hebben als gezin toch best een klap gehad.

Maaaaaar! Inmiddels kan ik zeggen dat we beter zijn als ooit. Mijn ouders zijn nog in het buitenland, ik woon samen, mijn broer ook, mijn zusje is ook op haarzelf. Ik ben nu onwijs goede vriendinnen met mijn moeder en zou haar absoluut niet kunnen missen, zelfs de relatie met mijn zusje gaat best heel goed, we beginnen eindelijk vriendinnen te worden. Ik mis mijn jongste broertje enorm, want we hebben door alles een ongelofelijk hechte band, hij is echt mijn schatje, hoewel hij mij wel echt als zus ziet, en ik hem echt als een broertje. Wij hebben gewoon zo'n ongelofelijk hechte band. Als wij allen nu samen zijn in nl is het altijd ongelofelijk gezellig, en we zijn een steeds hechter gezin aan het worden. We zijn nu 23, 20, 18, 14 en 8. Ik kan van mezelf zeggen dat ik alleen maar sterker uit die periode ben gekomen uiteindelijk. Ik ben ontzettend zelfstandig en volwassen, heb heel veel geleerd van die periode, heb een geweldig broertje, en alles is nu goed. Daardoor weet ik des te beter te waarderen wat ik nu heb, en kan ik er zo van genieten

Het heeft mij gemaakt tot wie ik ben, ik heb een geweldig leven, een geweldige familie, en ik zou het niet terug willen draaien uiteindelijk

en mijn moeder.... die heeft ongelofelijke spijt van alles wat ze in die periode heeft gedaan en gezegd. Ze slooft zich nu uit voor ons omdat ze het goed wil maken, en ze heeft zo'n spijt ervan.... vooral naar mij toe, omdat ik haar rol heb overgenomen, maar het daardoor tegelijk het zwaarst te verduren kreeg van haar. Ze zou zelf juist wel zoooo graag de tijd terug draaien, en het anders willen doen.

Ik snap dus echt hoe jij je voelt, dit van mij is ook een zoooo'n beknopt verhaal van wat er werkelijk allemaal speelde, zoals ik weet dat jou verhaal dat ook zal zijn. Probeer toch ergens wat ruimte te nemen voor jezelf, mijn vriend is in die periode voor mij een erg grote steun geweest. Kijk of je ergens een keerpunt kunt krijgen, waarom doet je moeder zo? hoe kan je er subtiel iets aan doen? maar vooral, probeer het uit handen te geven, probeer die verantwoordelijkheid neit te dragen, want het IS niet jou verantwoordelijkheid!!! :+:

**Geplaatst**: 09-06-09 21:38

Re: Wat moet ik nu toch doen...

Geplaatst: 09-06-09 21:38

Ten eerste heel veel sterkte!
Zou kamertraining idd niet wat voor je zijn? Dan kun je op een rustige, maar vooral ook veilige manier leren om zelfstandig te gaan leven. Hier kun je aan beginnen vanaf je 16e jaar dus voor jou zou het goed mogelijk kunnen zijn.
Probeer idd goed op jezelf te gaan letten en kijken wat jij wilt. Het is niet normaal dat je dit allemaal moet doen en meemaken.
Hulp van een maatschappelijk werk(st)er zou daar goed bij kunnen helpen.

Ik ken het ook een beetje en weet een beetje hoe het voelt.
Heel veel sterkte en mocht je willen pb-en, het staat voor je open!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-06-09 22:26

Geplaatst door de TopicStarter : 10-06-09 22:26

bedankt voor de lieve reacties

Heb gisteravond even wezen googlen en ik zat te denken of kamertraining niet iets voor me was. Heb er totaal geen ervaring mee maar weet niet of ik het zal doen of niet.... pfff moeilijk

**Geplaatst**: 11-06-09 06:54

Re: Wat moet ik nu toch doen...

Geplaatst: 11-06-09 06:54

Het kan wel een goede manier zijn om op jezelf te leren wonen, vooral financieel zal er dan veel veranderen en dan is het fijn om te weten hoe je dat allemaal moet gaan regelen.
Maar je moet het wel willen en eraan toe zijn.

**Geplaatst**: 11-06-09 12:37

Geplaatst: 11-06-09 12:37

Ik heb vroeger thuis ook geen goede thuis situatie gehad met mijn moeder (2x gescheiden en veel psychische klachten)
Uiteindelijk kon ik het ook niet meer uithouden thuis (ondanks proffesionele hulp) en toen zijn mijn schoonouders zo lief geweest om mij in huis te nemen. (Mijn vader woont aan de andere kan van het land dus ik wou daar niet definiteif naar toe) De situatie was zo dat ik anders in een zelfstandig woonproject terecht zou komen maar nu kon ik bij mijn schoonouders terecht waarvoor ik ze nog steeds erg dankbaar voor ben!
Ik zou dus toch weer proffesionele hulp gaan zoeken en eventueel met je vader en je moeder rondom de tafel gaan zitten (als dat lukt). Ik denk dat het toch het beste is als je op jezelf (eventueel onder begeleiding) gaat wonen. Het heeft mij in ieder geval heel veel rust gegeven en heb nu inmiddels ong 1 in de week met m'n moeder contact.
M'n pb staat open

**Geplaatst**: 11-06-09 12:46

Re: Wat moet ik nu toch doen...

Geplaatst: 11-06-09 12:46

Pittige dingen dit..
De één krijg nou éénmaal super veel op zen bordje,
en een ander krijgt heel veel aangewaaid,
meid, ik kan alleen tegen je zeggen dat je hulp moeten zoeken, voor jou & je broertje..

Kus nina

**Geplaatst**: 11-06-09 14:02

Re: Wat moet ik nu toch doen...

Geplaatst: 11-06-09 14:02

meid, als je erover wilt praten dan weet je waar ik ben he?