Geplaatst Het zit zo, ik heb inmiddels al bijna 2,5 jaar een vriend, en ik heb eigelijk weinig te klagen. Overal is wel eens wat en bij ons ook, maar ik ben tevreden. Er is alleen 1 punt waar ik het nooit over eens zal worden met hem.. Zijn rijstijl in de auto. Ik zal het eerst in mijn eigen woorden beschrijven: hij rijdt als een idioot, heeft geen geduld, en ook niet bepaald respect voor medeweggebruikers. Ik vind hem persoonlijk echt gevaarlijk op de weg.
Vanmiddag waren we even gaan winkelen. We moesten van de binnenstad naar een bedrijventerrein vlak buiten de stad. We rijden op een 2 baans weg, uiteraard aan de linkerkant, en links moest op een gegeven moment bij rechts op, want er nadert een rotonde. Meneer rijdt met 80 heel hard over de linkerbaan, kan zo net op tijd voor de voorste auto op de rechterkant komen, dan boven op de rem, want de rotonde is er al, en dan snel de rotonde opschieten, nog net even voor een busje langs, die dan boven op de rem moet, omdat hij anders in ons knalt. Als je er naast zit kan je het gewoon echt niet overzien, het is doodeng, en het is ronduit asociaal. Volgens hem: Ach, dat kon toch mooi?
Later op de snelweg rijdt hij met 180 'in' op een auto die aan het inhalen is, en dus net als hem op de linkerkant rijdt. Maar die auto rijdt 120. Meneer rijdt er gewoon op in, en remt op het allerlaatste moment. (hij zegt altijd tegen mij dat je nooit mag remmen op de snelweg, nergens voor nodig, iedereen schrikt er van en gaat zelf ook remmen, niet doen. Hij mag het zelf dus wel doen) Als de auto dan weer naar rechts kan, geeft hij nog wat extra gas, gaat alvast wat verder naar links, knippert met groot licht, als die auto maar snel naar rechts gaat. Ik zeg voor de 3000ste keer dat ik het eng en gevaarlijk vind, ik wil wel graag heel thuis komen. Hij schreeuwt dat ik zeur, en dat die auto maar aan de kant heeft te gaan als hij er aan komt. Ik probeer voor de 3001ste keer te vertellen dat het niet zo werkt, dat hij niet zo opgefokt moet doen, en jullie raden het al: uiteindelijk ontploffen we allebei. Hij vind dat hij gelijk heeft, ik vind dat ik gelijk heb. We zijn beide eigenwijs, maar ik vind gewoon echt dat ik gelijk heb.
En hoe dan ook, ik wil nog niet dood. Ik geef toe, het gaat altijd net goed. Maar het gaat een keer fout, en wat dan? Volgende maand gaan we samen ergens naar toe, en zullen we iets van 5 uur samen in een auto moeten zitten. Ik heb al gezegt dat we mijn auto wel meenemen en dat ik wel rijd, maar dat wil hij niet, want hij wil nog niet dood (hij vind dat ik gevaarlijk rijdt
) en dan duurt het veel te lang. Ik wil hem niet weer in mijn auto hebben, want dan is de tank zo leeg met zijn rijstijl. Nu wil hij een snelle auto van zijn ouders meenemen, want met 200 zijn we er zo. Nou, ik zie er nu al tegen op, dan kunnen we elkaar 5 uur lang in de haren vliegen, gezellig. Of hij moet zijn rijstijl aanpassen, maar als ik het onderwerp aansnijdt is het al mis, hij doet immers niks fout. Of ik moet mijn mond leren houden. Maar ik sta echt doodsangsten uit bij hem in de auto. Ik weet dat ik me niet stil kan houden, ik moet zoiets uiten.
Hebben jullie ervaring, en tips? Ben benieuwd hoe anderen hier mee om (zullen) gaan.
Daarbij hebben we een twingo en die gaat 'gelukkig' sowieso niet zo hard 
) maken het levensgevaarlijk voor de andere weggebruikers. Ik heb er een bloedhekel aan. En net wat je zegt, op den duur gaat het een keer mis. Want meneer is niet alleen op de weg, er zijn ook nog al die andere weggebruikers en er hoeft er maar eentje niet goed op te letten en dan wordt hij afgevoerd in een houten kistje (om het maar even cru te zeggen).
Zet 'm op! 
