Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-05-09 15:57

ik sta doodsangsten uit, mijn dochtertje wil buiten spelen..

Geplaatst door de TopicStarter : 18-05-09 15:57

Je hoort het steeds vaker,groep jongeren mishandelen invaliden vrouw of man.
Mensen in een rolstoel worden omgegooid of zomaar in hun gezicht geslagen.
Meisje van 13 uit der rolstoel getrokken en vervolgens liggend op de grond geschopt en geslagen.
Ik word er misselijk van.............
Heb zelf een dochtertje van 5 die ook in een rolstoel zit.
Zij wil net als haar zusje en vriendinnetjes lekker buiten spelen maar als ik der voor altijd binnen kon houden zou ik het waarschijnlijk doen.
Iedere keer dat ik iets op tv zie over dit soort mishandelingen groeit mijn angst om mn dochter naar buiten te laten gaan.
Stel je voor dat zij straks de pineut is...........
Ze kan geen kant op,ze zit aan der rolstoel vast en ze heeft al zoveel meegemaakt.
Ik weet dat ik niet altijd bij der kan zitten als ze gaat buitenspelen,ze wil alleen met der vriendinnetjes spelen maar wat zou ik er graag bijblijven om te zien dat alles goed verloopt.
Oke ik geef meteen toe,als zij in het speeltuintje speelt zit ik de gehele tijd door de schutting te gluren om te kijken of ze niet valt,niet word gepest of weet ik veel wat.
Merk dat ik het er steeds moeilijker mee krijg,dat mijn opmerkingen over kinderleed,mishandelingen en weet ik veel steeds scherper worden.
Vraag me af of ik dit ook al had voordat zij invaliden werd,zou het niet meer weten.
Of dat het een angst is die steeds meer uit de hand gaat lopen.
Als ze wil buiten spelen stel ik eerst 40 dingen voor die we samen in huis kunnen doen zoals spelletjes,tv kijken,mariokart spelen enz.
Als ze daar geen zin in heeft laat ik haar wel buiten spelen maar ik kom eerst altijd stil in protest door al het andere aan te bieden,ik zeg dus nooit spontaan: ja ga maar lekker buiten spelen moppie.
De tuin staat vol met leuk speelgoed zodat ze lekker veel binnen het veilige terrein blijft spelen,maar ja dat blijft niet werken natuurlijk.
Zoals nu: zij speelt buiten,ik zit van achter mn computer continue door het raam mee te gluren,durf niet eens naar de wc, bang dat als ik even weg ben er iets naars gebeurt.

Ben ik nou de enige die zo'n angst heeft of zijn er meerdere die zich hierin herkennen.

Laatst bijgewerkt door Meetje22 op 18-05-09 16:15, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 18-05-09 16:05

Re: ik sta doodsangsten uit, mijn dochtertje wil buiten spelen..

Geplaatst: 18-05-09 16:05

Kan je niet met de moeders van de andere kinderen afspreken dat er altijd 1 moeder is die oplet.
Misschien is er wel een oudere dame in de buurt die het wel gezellig vind om bij de kinderen te zitten.
Gewoon de dagen afspreken of van te voren even een smsje o.i.d. om het even af te spreken.

Als ik later kinderen heb mogen die echt niet zonder toezicht van een volwassene spelen tot een bepaalde leeftijd.

**Geplaatst**: 18-05-09 16:05

Geplaatst: 18-05-09 16:05

Denk dat jouw angst, na alles wat jullie met haar doorgemaakt hebben, daar vandaan komt. De angst om de bescherming los te laten ... de bescherming die jullie/jij haar niet konden geven toen ze dat verrekte virus kreeg.
Over deze bescherming heb je controle...en dat is moeilijk "uithanden" geven.

**Geplaatst**: 18-05-09 16:06

Geplaatst: 18-05-09 16:06

Nou, ik herken me ook wel in jou verhaal. Wij hebben een dochtertje van dezelfde leeftijd als jou dochter. Ze is trouwens helemaal gezond van lijf en leden, maar ook ik heb er schrik voor als ze buiten wil spelen hoor. We hebben vanalles aan speeltoestellen in de tuin, maar natuurlijk wil ze wel eens meer dan alleen de eigen tuin. Als ze dan door het hek gaat sta ik ook door het raam te kijken. Heb geen rust tot ze weer veilig terug is.
Het is denk ik moeder eigen om je kind te willen beschermen. Niets mis mee toch? Al moet je het niet overdrijven. (Mijn man weet dat altijd prima te relativeren trouwens dus onze dochter wordt niet TE erg beschermd door mij)
feit is wel dat er een hoop gekken op deze wereld rond lopen. Belangrijk is het daarom wel om je kind niet alleen te beschermen, maar ook om het weerbaar te maken. Leer ze de gevaren en leer ze hoe ze het beste kunnen reageren....Voorkomen kan je niet maar voorbereid zijn wel!

**Geplaatst**: 18-05-09 16:12

Re: ik sta doodsangsten uit, mijn dochtertje wil buiten spelen..

Geplaatst: 18-05-09 16:12

Moeilijke situatie.. Ik denk niet dat je je dochter gelukkig kan maken door haar binnen te houden. Ik kan me heel goed inleven in jouw situatie, maar ook in de van haar. Het is vreselijk wat jullie is overkomen, maar dan zou ik proberen als moeder om haar zo gelukkig mogelijk te maken. Ik vind dat ze zich niet te 'apart' moet gaan voelen omdat ze die ziekte heeft. Je hebt nou eenmaal twee prachtige dochters he

*ik heb even in je profiel gekeken* succes!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-05-09 16:14

Geplaatst door de TopicStarter : 18-05-09 16:14

Felipe schreef:
Nou, ik herken me ook wel in jou verhaal. Wij hebben een dochtertje van dezelfde leeftijd als jou dochter. Ze is trouwens helemaal gezond van lijf en leden, maar ook ik heb er schrik voor als ze buiten wil spelen hoor. We hebben vanalles aan speeltoestellen in de tuin, maar natuurlijk wil ze wel eens meer dan alleen de eigen tuin. Als ze dan door het hek gaat sta ik ook door het raam te kijken. Heb geen rust tot ze weer veilig terug is.
Het is denk ik moeder eigen om je kind te willen beschermen. Niets mis mee toch? Al moet je het niet overdrijven. (Mijn man weet dat altijd prima te relativeren trouwens dus onze dochter wordt niet TE erg beschermd door mij)
feit is wel dat er een hoop gekken op deze wereld rond lopen. Belangrijk is het daarom wel om je kind niet alleen te beschermen, maar ook om het weerbaar te maken. Leer ze de gevaren en leer ze hoe ze het beste kunnen reageren....Voorkomen kan je niet maar voorbereid zijn wel!

Probleem bij ons is dat mijn man buitenlandchauffeur is en er dus zelden of nooit is.
Ik doe de gehele opvoeding in mijn eentje.
Mijn man is ook wat makkelijker en zegt dat ik spoken zie en dat er altijd wel iets kan gebeuren.
Ik ben meer van de beter voorkomen dat dan genezen brigade.

Djuno:

Ik denk ook dat dit wel heel erg meespeelt.
Dit is een van de weinige dingen die ik in de hand kan houden.
Durf dus ook niet de teugels los te laten.

**Geplaatst**: 18-05-09 16:16

Geplaatst: 18-05-09 16:16

Ik begrijp je angst, maar je moet je dochter ook de vrijheid geven om dingen te doen die ze zelf wil, ze moet ook zelfstandig worden en dat gaat niet lukken als jij haar blijft claimen

.
Ieder kind wordt wel eens gespest, en 9 van de 10 keer kunnen kinderen dat heel goed onderling oplossen, de problematiek die jij aandraagt is wel errug extreem (ook al begrijp ik wel je bezorgdheid) en ik denk dat je ook een beetje moet vertrouwen in je dochter, en haar vriendjes en vriendinnetjes.

Je zou eventueel met je dochter bespreken dat je ongerust om haar bent, en dat je bang bent dat er wat gebeurt; eventueel bespreken wat ze moet doen, als er wat gebeurt (geef haar een mobieltje, laat haar alleen naar buiten gaan met een vriendinnetje) maar geef haar ook wat vrijheid, anders werkt het op den duur alleen maar avenrechts.

**Geplaatst**: 18-05-09 16:19

Geplaatst: 18-05-09 16:19

Ik snap je gevoel wel. Maar voor je dochtertje is het toch het beste als ze lekker buiten kan spelen met vriendinnetjes. En als je als moeder bang bent breng je die angst vaak ongemerkt ook over op je kind.

Je moet proberen het los te laten. Bedenk hoeveel plezier je dochtertje heeft als ze buiten speelt, en kijk ook op die manier naar haar als ze buitenspeelt. Want of je angst reëel is weet ik zo net nog niet. Natuurlijk kan er overal iets gebeuren, weet ook niet in wat voor buurt jullie wonen, maar de kans is niet heel groot dat er wat gebeurt. Een psycholoog zei ooit tegen mij: 'Als er een leeuw achter je aanzit, dan is het reëel om bang te zijn.' Daarmee wilde hij zeggen: Als er op een bepaald moment écht gevaar dreigt moet je die angsthormonen in werking laten komen, anders is het verspilde energie.

**Geplaatst**: 18-05-09 16:23

Re: ik sta doodsangsten uit, mijn dochtertje wil buiten spelen..

Geplaatst: 18-05-09 16:23

Ik ben het met Juul eens, je moet je pas zorgen maken als het echt nodig is (het leeuw idee). Geef je dochter de ruimte om buiten te spelen. Praat anders eens met haar over je angsten (op een begrijpelijke manier die niet te angst aanjagend is). Kinderen hebben dit soort dingen snel door. Ik snap je gevoel wel hoor... Maar je kunt wel altijd denken 'wat als...' maar wat schiet je daar mee op? Je kunt je kind niet eeuwig 'opsluiten'/vasthouden

**Geplaatst**: 18-05-09 16:25

Geplaatst: 18-05-09 16:25

Is echt niet raar of onlogisch. Ik denk dat elke moeder het wel eng vindt om haar kind die nieuwe stap in vrijheid te geven. Laat staan als je al zoveel meegemaakt hebt met je kindje als dat jij dat hebt. Ik vind het heel logisch klinken.
Maar... je zult MOETEN leren loslaten, hoe moeilijk het ook is. Maar volgens mij is die kleine van jou een behoorlijk slim ding, dus ik denk dat je best een klein stukje van je zorg met haar kunt delen. Dus goed afspreken dat ze NIET verder gaat dan.... (grenzen aangeven) en dat ze het meteen komt vertellen als er iets is oid.
Ik vind de tip die Zonnebloem je geeft ook een hele goede; zoek contact met andere moeders, en spreek een soort van toezicht af.

Je dochtertje zal sowieso ook moeten leren omgaan met soms wat gepest of geklier. Dat krijgt élk kindje te verwerken, en DUS ook een kind met een handicap. Door haar overmatig bij je te houden en te beschermen leert ze dat niet, en zal ze het later mogelijk moeilijker krijgen...

Hoe moeilijk het ook is; probeer 'r stukje bij beetje steeds ietsjes meer los te laten...

**Geplaatst**: 18-05-09 16:25

Geplaatst: 18-05-09 16:25

Men lijdt het meest door het lijden dat men vreest.

(zin die ik steeds te horen kreeg bij therapie ivm extreme verlatings en bindingsangsten dat zich in heel erg paniek uitte).

Ik weet niet hoe het is om een kindje te hebben, maar wat ik je als advies mee wil geven:

Jij wilt als moeder dat jouw kindje gelukkig is, dat is het belangrijkste. Gun het haar om 'gewoon kind te zijn'.

Ik denk dat ze jouw druk namelijk erg voelt en dat ze straks niet eens meer durft te vragen of ze buiten mag spelen omdat jij je altijd in allerlei hoeken wringt om haar maar binnen te houden.

En als je een oogje in het zeil wilt houden, maak dan een rooster met moeders uit de buurt zodat er altijd iemand bij het speeltuintje aanwezig is.

**Geplaatst**: 18-05-09 17:41

Geplaatst: 18-05-09 17:41

Meetje22 schreef:
Je hoort het steeds vaker,groep jongeren mishandelen invaliden vrouw of man.
Mensen in een rolstoel worden omgegooid of zomaar in hun gezicht geslagen.

Hoewel ik me wel kan voorstellen dat elke opmerking daarover als een mes door je ziel snijdt, zijn dit toch vooral incidenten. Naar, vervelend, vreselijk, maar niet de standaard. Mijn ervaringen bijvoorbeeld zijn dat er veel meer positieve dingen zijn. Toen ik zelf op krukken liep en zelfs een tijdje in een rolstoel zat, met de gehandicapte ruiters die ik begeleid bij het paardrijden: over het algemeen zijn mensen gewoon aardig

Soms erg onhandig, maar dat geeft niet, maar ik vind veel meer goede wil dan haat en nijd, vooral als je zelf gewoon open bent.

Het beste verweer dat je tegen de nachtmerries kunt geven aan je dochter is leren hoe ze zich moet redden. Juist door haar binnen te houden, ontneem je haar ook de kans te leren om zich van een onhandige actie niets aan te trekken, om zich te redden zonder dat je in de buurt bent, om te leren wat ze kan doen als er iets gebeurt, etc.
De grootste gift die je een kind kunt geven, volgens mij, is het vertrouwen in zichzelf: dat zij, handicap of niet, een stoere meid is die zich zo goed mogelijk kan redden in de omstandigheden. Door haar thuis te houden, hoe begrijpelijk ook, maak je de beperking van de rolstoel nog een keer zo groot, waar dat praktisch gezien niet nodig is.

Je kunt nooit alle ellende weren, als er nog wat gebeurt is dat gewoon stomme pech. Maar dat is dan. Het zou zonde zijn om al die mooie tijd die daar nog tussen zit, te laten overschaduwen door angst voor wat er eventueel zou kunnen gebeuren. Je dochter zal het gelukkigst zijn als ze nu mag buitenspelen, zo normaal mogelijk mag zijn, mag genieten en ravotten, en ook fouten mag maken en zelfs schrammen en plekken oplopen. Dat hoort namelijk bij het leven.

(En ik snap je angst wel. Ik heb met ouders van mijn ruiters gesproken, die allemaal ook die angst hebben / hebben gehad om los te laten. Dat hoort toch ook bij het moederschap? Maar wat je vervolgens met die angst doet, daar gaat het om. Zeg eens eerlijk, als je dochter later keuzes moet maken, voor haar baan, haar hobby's, het omgaan met vrienden, wat hoop je dan dat ze gaat doen? Dat ze vol vertrouwen uit het leven haalt wat ze kan? Of dat ze thuis blijft zitten en niet durft? Dat vertrouwen, dat moet ze van jou krijgen.)