Geplaatst Mijn vriend, Enrico, en ik hebben een erg rare geschiedenis. Twee jaar geleden leerde ik hem kennen. Ik vond hem leuk, maar steeds wanneer hij voor mijn gevoel te dichtbij kwam (geestelijk), nam ik afstand. Zodra ik hem dan weer zag, besefte ik me dat ik hem toch wel heel erg leuk vond.
Dit heeft even geduurd tot het (voor de eerste keer) aanging rond januari 2007. In april 2007 ging het weer uit, drie dagen later weer aan, een week later weer uit. (
) Daarna is het erg lang uitgeweest, tot op een verjaardag van twee vriendinnen van mij hij er ook was. Goh, hij was toch wel weer erg leuk... Hele avond met hem gekletst en gedanst. Een paar dagen later spraken we af in een dorp in de buurt, die avond erna weer. Het ging weer aan. Het ging ook weer uit.
Vervolgens - ik weet al geen eens meer wanneer precies - spraken we af in een kroegje, hij wilde me spreken. Die avond ging het weer aan, maar rond kerst ging het weer uit aangezien hij een aantal dingen aan me had beloofd en die niet na kwam. Op mijn verjaardag (30 januari '08) was hij er ook, 1 februari ging het weer aan. Dit keer hielden we het erg lang vol.
Rond de kerst van '08 had hij enorme problemen met school en hij heeft weinig doorzettingsvermogen. Hierdoor liet 'ie alles varen. Ik heb alles geprobeerd, allerlei manieren verzonnen waardoor het beter zou kunnen gaan. Ik voelde me meer zijn moeder dan zijn vriendin.
In die tijd hadden we ook vaak ruzie en hij liep vaak midden in een ruzie weg. Bijna elke keer ben ik hem achterna gekomen. Ik hou er simpelweg niet van om weg te gaan met ruzie, of om te gaan slapen zonder dat een ruzie is goedgemaakt. Maar hierdoor werd het voor hem wel erg makkelijk... Hij kon weglopen en daarna kwam ik wel weer naar hem toe.
Uiteindelijk ging het met school weer beter, met ons niet zo. Ik was door al het gemoeder mijn manier van vriendin-zijn vergeten, om het zo te noemen. Nog meer ruzies volgden en wanneer hij boos is, dan is hij ook echt boos. Hij houdt totaal geen rekening meer met mij. Ik heb zo vaak tegen hem moeten zeggen dat ik sommige dingen gewoon niet waardeerde. Dat ik niet fijn sliep als er ruzie was. Hij trok zich er niets van aan.
De week voor koninginnedag kwam ik er achter dat hij weer gespijbeld had van school. Ik zei dat als hij het niet aan zijn moeder vertelde, ik het wel zou doen. Ik wilde niet weer moeder over hem spelen.
De dag voor koninginnedag kwam ik er ook achter dat hij stiekem was weggegaan bij zijn werk en niet naar stage ging omdat hij vond dat hij vakantie had verdiend. Die avond ben ik naar zijn moeder gestapt, wat hij natuurlijk als een steek in z'n rug zag.
Hij wilde weer slapen met ruzie en de volgende dag - koninginnedag - ben ik meteen naar huis gegaan. Ik wilde dat hij af zou koelen en dan zouden we weer 's avonds lekker kunnen feesten.
Maar hij koelde nooit af. En ik merkte dat ik me ook prima vermaakte zonder hem die dag.
's Avonds belde ik hem of hij echt niet meeging naar het feest. Toen hij nee zei, had ik hem helemaal zitten. De hele dag zat 'ie al op z'n kamer zielig te doen. Alsof dát hielp. Hij zei dat we het maar beter konden uitmaken.
Vervolgens was het weer uit... Ik weet nog steeds niet waarom hij dat heeft gedaan.
Vrijdagochtend kwam hij z'n fiets halen, ineens bleek 'ie spijt te hebben van wat hij had gedaan. Ik zei dat 'ie dat dan wel echt mocht laten merken, maar de dagen daarna deed hij dat niet en ik wilde ongelooflijk graag op mezelf zijn.
Gisteravond hebben we besloten om elkaar voorlopig niet te zien en te spreken. Ik kan het niet definitief uitmaken, omdat ik zo ben gewend voor ons te vechten en ik wil ook eens van hem zien dat hij vecht. Plus dat ik midden in mijn examens zit straks en een gebroken hart er niet bij kan hebben, hoe egoïstisch dat ook klinkt.
Ann toch.. Ik begrijp helemaal wat je bedoeld, heb je ook al zo vaak gehoord over dat het niet echt lekker ging met Enrico, en een paar dagen later weer dat het tóch goed ging, dit is toch niet vol te houden zo? Zelf heb ik deze week ook voor mezelf gekozen, een beetje in dezelfde situatie als jij (hij weet dat hij veel kan flikken, dat jij toch gek op hem bent en weer terug bij hem komt. Jij geeft misschien 70%, hij maar 30%. Jij wil er harder voor vechten dan hij, jij bent gekker op hem dan hij op jou, etc.).
Maar ik weet ook dat ik constant naar hem terugkom. Als is het een dag uit, al is het een half jaar uit. 
