Geplaatst We zijn nu bijna een jaar verder...
midden maart:
Tijdens het trainen van mijn paard aan de longeerlijn “schiet” het ineens in mijn rug. De pijn zit links en rechts in het midden, net onder mijn schouderbladen. Ik word beroerd en misselijk en voel me duizelig. Ik stop en ga naar binnen, tranen in mijn ogen. Ik ben op dat moment 6 maanden zwanger. Mijn man schrikt als hij me tegen komt maar na 10 minuutjes op bed gelegen te hebben word ik rustiger en na het eten van een beschuitje zijn we een half uur verder en voel ik me weer een stuk beter. De volgende ochtend sta ik vroeg op maar door de kou span ik me en weer komt de pijn in mijn rug terug. Gelukkig niet zo heftig. Ik ga meteen op de bank liggen en haal rustig adem. Na 10 minuutjes is de pijn weg. De rest van de dag geen klachten. Ik kleed me lekker warm aan in de hoop dat het niet nog een keer gebeurt. Helaas, 2 dagen later weer, zonder enige aanleiding en toen vertrouwde ik het niet. Ik heb de verloskundige gebeld en gelukkig mocht ik een dag later al komen. Ik leg uit dat ik 3 keer heftige pijn heb gehad die binnen een half uur door rustig adem te halen vanzelf weer weg ging.
Ze controleert de standaard dingen zoals bloeddruk, baarmoederhoogte en luistert naar het hartje. Ook test ze mijn urine. Er zaten wel wat eiwitten in maar niet zorgwekkend of een reden om meer in de gaten te houden. Ik wijs de plaats aan waar de pijn gezeten heeft en ze zegt dat dat niet een plaats is dat hoort bij zwanger zijn. Het zat te hoog daarvoor. Maar ze verwijst me door naar een dokter ter controle of het geen blaasontsteking is omdat ze dacht dat het van mijn nieren zou afkomen. Ook moest ik door naar de fysiotherapie voor de rugpijn.
De dokter controleert de urine en die was verder goed. De fysio probeert de pijn op te wekken die ik heb gehad maar dat lukt hem niet. Voor hem is een behandeling moeilijk als de patiënt geen klachten meer heeft en na een tweede zinloos bezoek stoppen we er mee. De klacht is er immers niet meer.
Eind maart:
Door de vele bloedingen die ik heb gehad tussen week 11 en 19, krijg ik met 30 weken een echo om te kijken of de placenta op de goede plaats zit. De baby zit goed maar zal niet super groot zijn. Ze verwacht rond de 6 pond. Zijn hoofdomvang ligt goed op schema, zijn lijfje is wat kleiner. Verder geen bijzonderheden.
Eind april:
Ik meld tijdens mijn bezoek aan de verloskundige dat ik de baby minder voel als voorheen. Het is al enkele weken zo maar het wordt steeds minder. Ik schrik van de reactie van de verloskundige. Ik moest direct naar huis, een warme douche nemen en anderhalf uur turven hoe vaak ik de baby voel. Ze luistert naar het hartje en hoort niets afwijkend, bloeddruk is zoals altijd erg goed. 120-80.
Na mijn warme douche ga ik turven. Ik voel toch wel als ik me goed concentreer een keer of 15 een schopje. Dit geef ik zo ook door met de tekst: als ik zou bewegen of lopen zou ik het zeker niet gevoeld hebben, zo zachtjes gaat het.
De verloskundige vind het goed, en ik ook. Dacht dat hij wellicht te weinig ruimte had om nog hard te kunnen schoppen…
8 mei, 34 W+ 6 dgn. Zwanger:
Die ochtend word ik wakker met licht zeurende hoge rugpijn. Ik vraag mijn man me even lekker in te smeren met een soort tijgerbalsem. Het is warm weer en ik besluit die dag mijn paardrijlessen zittend te geven met mijn benen omhoog, dit omdat ik toch wel enkele dagen vocht vast houd door het warme weer. Mijn enkels zijn bijna niet meer zichtbaar.
Om 21.00 uur zit mijn dag erop. Ik ga naar huis waar ik mijn man vertel dat de rugpijn niet weg gaat. Doordat ik de hele zwangerschap last heb gehad van teveel energie slaap ik die nacht ook weer weinig.
Ik baal omdat ik de volgende ochtend vroeg met mijn paard naar Utrecht moet. ‘s Nachts neem ik wat te eten en pak een paracetamol in de hoop nog een paar uurtjes te kunnen slapen.
9 mei 35 weken zwanger.
De wekker loopt om 6 uur af. Jeej wat een nacht. Weer weinig geslapen en ik zie er tegen op om met de vrachtauto naar Utrecht te gaan. Het is toch bijna 2 uur rijden en door het warme weer en het weinige slapen zie ik er echt tegen op het stuk te gaan rijden.
Met een kussen in mijn rug in de hoop dat de pijn minder wordt en 2 paracetamol op vertrekken we om 06.30 uur. Ik samen met een vriendin.
Maar na een kwartier krijg ik haast. De pijn wordt heftiger en ik wil weten waar het vandaan komt. En ik wil het meteen weten.
Ik besluit naar huis te gaan, haal mijn man uit bed en wil naar het ziekenhuis. De verloskundige wist het in maart ook niet en de pijn is duidelijk dezelfde pijn. Alleen toen kwam het vanuit niets heel heftig en ebde het weg. Nu begon het langzaam en werd het steeds erger.
Mijn ouders stonden op het punt om op vakantie gaan en mijn man had een 4 daags evenement in België waar hij de beveiliging voor zou verzorgen. Er moest dus wel even wat geregeld worden voor de paarden want mijn vriendin en ik zouden het bedrijf runnen als mijn ouders en man er niet zouden zijn, dat weekend.
Omdat ik verwacht had dat het niets ernstigs zou zijn stond ik erop dat mijn ouders zouden gaan.
Mijn man en ik kwamen om 07.45 uur aan in het ziekenhuis. Ik melde dat ik erge rugpijn had, 35 weken zwanger was en dat ik deze pijn al eens gehad had en de VK, de dokter en Fysio niet wisten wat het was.
Ik werd meteen doorgestuurd naar de Verloskamers.
Ik weet nog dat ik zei, dat is niet goed! Met de baby gaat het goed, maar met mij niet!
Maar ik moest eerst een half uur aan de CTG om te kijken hoe de toestand van de baby is.
Door de rugpijn kan ik niet meer een half uur stil liggen. De verpleegkundige werd geïrriteerd op mij omdat ik lastig werd van de pijn. Ik wilde niet stil liggen, ik wilde lopen. Mijn rug bol en hol maken, bewegen. Ik wilde alles, maar niet stil liggen. Ik zeg tegen de verpleegkundige: vrouwke, weet jij wel hoeveel pijn ik heb???? IK KAN NIET STIL LIGGEN!!!!!
Na een half uur blijkt de CTG niet goed te zijn, ik heb teveel bewogen en moet nog een half uur. De verloskundige uit het ziekenhuis is geweest en ze hebben bloed geprikt. Gelukkig mag ik nu wel staan en even lopen. Ik moet door naar een arts die een echo maakt van mijn nieren. Na protest van mij, ik moest in de rolstoel en wilde liever lopen, komen we aan waar we in de gang moeten wachten. Gelukkig is de gang leeg en ga ik in de gang op mijn knieën zitten, zitten met mijn benen gestrekt en in andere houdingen om maar te proberen van die rug pijn af te komen. De arts had me al gezien en ik vertoonde echt de symptomen van niersteen.
Ik mag in het kamertje wachten en de verpleegkundige daar kijken me aan en ik zie ze denken, jeej, wat heeft zij in hemelsnaam!
Ik loop rondjes door het kleine kamertje, ga zitten en liggen, op mijn zij en rug, alle vreemde posities heb ik uitgeprobeerd, tevergeefs.
De arts maakt een echo en zegt: dat ziet er allemaal keurig uit. Je hebt geen niersteen.
Hij kijkt naar de baby, vond het echt leuk om daar naar te kijken maar ik zeg: bent u klaar nu? Dan kan ik weer gaan lopen! En ik denk nog, nu sturen ze me naar huis met een paracetamol…
We gaan weer terug naar de verloskamers. Dit keer wel lopend. Daar komen de gynaecologen een kijkje nemen. Ze maken een echo maar de apparatuur op de verloskamers is niet goed genoeg. Ze vindt mijn buik wat klein en wil een beter beeld van de baby krijgen. Mijn bloeddruk is goed 120-80.
Ik moet door naar de gynaecologie afdeling voor een goede uitgebreide echo. Lopend gaan we daarnaar toe en dit keer moeten we wachten in een hele volle wachtkamer. En ik denk, Help, dit hou ik niet vol, moet ik zo lang zitten? Dus ik zeg tegen mijn man: ik ga lopen! En terwijl ik opsta grijpt hij mijn arm en zegt geïrriteerd: jij blijft zitten! Hij is me zo niet gewend en de spanningen lopen bij hem ook hoog op. Dus ik trek me los en zeg: ik blijf helemaal niet zitten! Ik ga lopen! De pijn werd steeds heftiger!
Maar als je in een vol ziekenhuis in een gang op en neer loopt, gaat zitten en vreemde houdingen aan neemt krijg je toch aandacht. Verpleegsters die me vragen wat er is.
Dus ik terug naar de wachtkamer. Ik ga naar de balie, vragen hoe lang nog en god dank, ik mag in een klein kamertje wachten. Mijn gewicht wordt gewogen en er staat een bed waar ik op kan hangen en liggen.
Maar dan begin ik te transpireren. Ik zeg tegen mijn man: ze moeten echt opschieten nu, als ik begin te zweten van de pijn, is het echt niet goed!
Ik ga tegen alle irritaties van mijn man in terug naar de balie, en hangend vraag ik of ik niet alstublieft geholpen kan worden, ik transpireer en voel me echt slecht. Ik vraag om een glaasje water maar ook dat brengt geen verlichting. En dan ben ik aan de beurt.
De dame maakt een echo en verteld: de baby is te klein, zijn hoofdje heeft wel een goed maat, de placenta is erg klein en functioneert bijna niet meer en de navelstreng nauwelijks meer doorbloed. De baby heeft het benauwd. Maar ik voelde me zo slecht dat het me niet meer veel deed.
We zijn terug gelopen naar de verloskamers. We krijgen uitleg van de gynaecologen dat de baby te klein is en dat ik onder controle daar moet blijven en dat binnen enkele dagen ik een keizersnede zal krijgen. Mijn man gaat buiten even mijn ouders bellen, ze zijn onderweg naar hun vakantiebestemming in Nederland maar moeten terug komen om voor de paarden te zorgen. Ook belt hij zijn ouders die in Spanje zitten voor een maand dat ze later die week opa en oma zullen worden.
De bloeduitslagen komen binnen en die blijken zorgwekkend. Bij deze uitslagen kan het niet dat mijn bloeddruk zo normaal is. Ik kom aan een apparaat die elke 5 minuten de bloeddruk meet en in een half uur loopt de bloeddruk op naar 210-140. Het apparaat begint te piepen en er branden rode lampen. De gynaecologen krijgen ineens toch wel haast. Er komt een spoedkeizersnede en het gaat zo slecht met mij en de baby dat het kan zijn dat ze in een situatie kunnen komen dat ze moeten gaan kiezen voor het leven van moeder of baby.
Ik krijg 4 grote magnesium spuiten in mijn infuus ter voorkoming van stuipen of inwendige bloedingen (hersenbloeding) in verband met de hoge bloeddruk. Ook wordt verteld in het kort wat HELLP is en dat de pijn die ik had veroorzaakt werd door mijn lever die niet meer goed functioneerde. Ik had alleen pijn naar voren moeten krijgen maar bij straalde die uit naar achter. Helemaal op het laatst kwam de pijn ook aan de voorkant, ik kon niet meer zuchten of diep ademhalen.
Door het medicijn voel ik me beroerd en moest ik af en toe braken. Ik wordt klaar gemaakt voor de operatie en daar heb ik momenten die ik me niet meer kan herinneren. Ik voel me slap en heb niet meer de kracht om zelf van zitten naar liggen te gaan. Mijn man moet dit voor me doen. Ik ben op, uitgeput door de pijn. Geen energie meer…
Rennend zijn we over de gangen gegaan. Mijn man heeft nog net mijn en zijn ouders kunnen bellen dat het een spoedkeizersnee werd.
Ik heb het koud in de OK en bibber de hele tijd. De ruggenprik ging goed en tijdens de operatie ziet mijn man het verschrikte beeld in de ogen van een verpleger. Het gaat niet goed. De bloedwaardes zijn nu zo slecht dat ze eigenlijk niet zouden mogen opereren. Ik heb te weinig witte bloedplaatjes. Maar ze gaan door. Timo is geboren om 13.23 uur en wordt meteen mee genomen door de kinderarts. Gelukkig, ik heb hem horen huilen en weet dus dat hij nog leeft. Ook mijn man moet mee. Hij kreeg niet eens de kans om te kiezen, hij MOEST mee met Timo, terwijl hij liever bij mij bleef, zeker omdat hij niet wist hoe slecht ik er op dat moment aan toe was. Ik tril nog steeds en zelfs na het medicijn die dat zou moeten stoppen, stopt het niet.
Ik ga meteen door naar de IC. Timo naar de couveuse. 1370 gram is hij zwaar en voor 35 weken is dat erg licht.
Omdat ik heb aangegeven dat ik mogelijk borstvoeding wil geven, krijg ik geen morfine toegediend. Pas na zes en een half uur krijg ik 2 paracetamol.
Mijn man heeft steeds gewacht en hem werd maar niet verteld hoe het met me was. Na lang wachten is hij naar huis gegaan waarna hij gelukkig rond 18.00 uur een telefoontje kreeg dat het redelijk goed met me ging en dat ik stabiel genoeg was om even langs te komen. Aangekomen stond hij erop dat ik diezelfde dag nog onze zoon Timo zou mogen zien. Ook heeft hij geregeld dat ik een internetverbinding zou krijgen dat ik hem op afstand zou kunnen zien.
’s Avonds om 20.00 uur zijn we naar de couveuseafdeling gegaan, alle kasten en apparatuur moesten mee. Daar zag ik hem voor het eerst, tranen over mijn wangen van de spanning.
Maar ik had pijn en voelde me slecht. Na de operatie begon ik nog meer vocht vast te houden en voelde ik me ziek. Ik kreeg Timo in mijn handen gelegd en het voelde alsof er 10 moeders zijn die 10 baby’s moeten verdelen en ik heb dan Timo gekregen. Na 5 minuten geef ik hem terug, ik wil weer naar boven, terug naar mijn kamer.
Daarna heb ik veel geslapen en heb ik totaal geen tijdsbesef meer. De verpleger op de afdeling heeft er toch voor kunnen zorgen mede op aandringen van de gynaecologen dat ik morfine zou krijgen en net voor 00.00 uur heb ik toch pijnstilling gekregen.
Na 2 dagen op de IC kreeg ik op de verpleegafdeling gelukkig een kamer voor mezelf. Iedere ochtend vroeg was ik wakker en had ik voor 8 uur gedoucht en gegeten om daarna naar Timo te gaan. 7 dagen totaal heb ik in het ziekenhuis gelegen.
Vanaf de derde dag tot twee weken later heb ik erg veel verdriet gehad over hoe de situatie was en wat er gebeurd was. Ik had geen gevoel voor Timo, hij was klein en daardoor ook niet zo mooi. Ik vond het verschrikkelijk dat het in mijn buik mis is gegaan. Ik had mijn man een mooie grote baby willen geven waar hij trots op kon zijn, maar hij was toch wel trots en dat snapte ik niet. Ik voelde het niet. De verpleegsters hebben goed opgelet en een maatschappelijk werkster voor me geregeld. Met haar heb ik 2 keer kunnen praten over mijn verdriet.
De gynaecologen hebben de verloskundigen van de praktijk bij zich geroepen om even deze bevalling te bespreken omdat er toch wel in de voorbereiding het e.e.a. mis is gegaan. Ze hebben toe gegeven dat er fouten zijn gemaakt en dat ze op sommige dingen alerter hadden moeten zijn. Onbegrijpelijk was het voor 1 van de verloskundigen die 25 jaar ervaring heeft dat ze nooit gemerkt heeft dat de baby te klein was. Ze verwijzen dames door met een kleine baby die vele malen groter zijn dan Timo en uitgerekend z’n hele kleine missen ze. Ze hebben ook aan ons toegegeven dat er dingen mis zijn gegaan en hun excuses aangeboden.
De borstvoeding geven vond ik niks maar omdat hij zo klein was wilde ik hem wel het beste geven. 5 weken heb ik gekolfd en heeft hij moedermelk met fles melk afwisselend gekregen.
Ik heb een zeer acute ernstige HELLP gekregen die ook weer erg snel verbeterde. Na 2 weken waren al mijn bloedwaardes weer in orde.
Timo deed het goed en vanaf dag 1 geen terug slag gehad. Hij heeft na 11 dagen couveuse, 2 dagen waterbedje uiteindelijk 5 weken in het ziekenhuis gelegen.
Op zijn uitgerekende datum, vrijdag 13 juni, mocht hij naar huis.
Nu zijn we 11 maanden verder en is Timo helemaal bij gegroeid. Het is een mooie ronde baby geworden die erg lief en erg makkelijk is.
Het moedergevoel wordt langzaam aan steeds sterker. Mijn keizersnee was voor mij erg prettig en ik heb er geen ongemak van gehad. Maar voor mijn moeder/baby band was een natuurlijke bevalling misschien beter geweest.
Timo 1 dag oud:
Timo 11 maanden:
Ik zat de hele tijd mee te leven of de baby nog leefde... Ik vind vooral de manier waarop je op het eind je verdriet beschrijft heel pakkend, niet veel moeders zouden dat durven, maar ik denk dat je zeker niet de enige bent met dit gevoel! 
