Geplaatst wij willen het eerste kruispunt oversteken en het ging meteen helemaal mis..
wij steken over en missen sponnaal een vrij hard rijdende auto.. ik en 2 anderen reden al op de 2e rijhelft.. de automobilist probeerde de 2 op de 1e rijbaan te ontwijken en kwam op de 2e rijbaan terecht.. Mijn 2 andere collegas waren op scooters en trokken snel genoeg op om hem te ontwijken.. ik op mijn fiets dus niet..
Na verhalen van mijn beste vriend/collega die heel lief voor me is geweest te periode van vallen tot ambulance, heb ik een salto van zon 2 a 3 meter gemaakt. van deze klap weet ik zelf helemaal niets meer en dat is maar goed ook.
Mijn vriend, ouders en 112 werden snel gebelt. Een collega van me moeder was toevallig zo'n 15 meter verderop en heeft me ook geholpen.. ik moest van de mensen van 112 blijven liggen en ze moesten me warm houden omdat ik kans had op onderkoeling omdat ik ook in een shock was geraakt.
Binnen No-Time zat mijn hele gezicht onder het bloed. Kreeg in ontzettend veel pijn in mijn arm, rug en mijn enkel. Ik begon ook te hyperventileren maar mijn collega heeft dit snel kunnen aanpakken. Toen de politie was aangekomen en die wisten dat ik nog aanspreekbaar was en heel rustig tegen me begonden te praten en dingen te vragen kalmeerde ik.. waarschijnlijk is het bij kennis blijven ook wel mijn grootste redding geweest want ik heb heel lang geprobeerd ondanks alle pijn op de vragen van mijn collega te andwoorden.
even na de politie arriveerden mijn ouders, toen ik mijn moeder zo in shock zag (heel af en toe kon ik zien hoeveel mensen er stonden, maar dit was mij te zwaar en vaak werd het snel weer zwart) barste ik bijna in huilen uit.. Ze was zo bang, die blik vergeet ik nooit meer..
ondertussen mocht ik niet meer mijn hoofd bewegen maar probeerde ik met michael (collega) nog te praten, mijn andere collegas stonder daar achter en waren in shock.. hun heb ik ook later pas weer gesproken.. Het was 1 heel positief iets dat ik ook nog gewoon om een geintje kon lachen en het niet kon laten zelf een geintje te maken.. maar ondanks dat, was alles heel eng.. michael moest bij me weg en een politieagent moest mijn hoofd vasthouden, ik kreeg een zuurstofmasker op en een rare kraag om mijn nek die dus echt niet lekker zat. ik werd op een brancard gelegd en helemaal vastgeknoopt aan alle kanten.. in de ambulance zelf moest ik 1 liter vocht via een infuus naar binnenkrijgen.. heel handig met mijn naaldenfobie.. zelf wou ik niet onder verdoving want dat betekende nog 1 prik..
De route van zo'n 15 minuten naar het LUMC in leiden leek wel een uur te duren. ik voelde elk bobbeltje op de weg, ik kon niet hoesten want dat deed zeer in me rug en ik werd helemaal gek van het alarm.. want mijn temperatuur was vrij laag..
Toen we bij het LUMC waren aangekomen lag ik binnen 20 seconden op de Trauma afdeling en werd ik helemaal onderzocht.. ze probeerde me warm te houden en kreeg nog maar 1 halve liter vocht, want me temperatuur daalde nog steeds.. het ging niet heel snel omlaag maar het werd wel steeds gevaarlijker.. toen uiteindelijk mijn fotos van mijn rug nek enkel en pols waren genomen.. mijn echo was genomen ivm inwendig letsel lag ik onder wat dekens te wachten op de uitslag.. de arts hield me aanspreekbaar en legde uit wat er dus was gedaan in die 10 minuten dat ik daar lag en waarom..
Ik ben in tijden niet zo blij geweest als toen ik hoorde dat ik er zonder blijvend letsel of enige botbreuk vanaf ben gekomen.. mijn temperatuur was nog laag, maar ik mocht van de traumakamer af en mocht met mijn moeder naar een warme kamer.. hier had ik het nog steeds heel koud, maar het was er dus bloedheet volgens moeders.. ik kreeg weer een prik ter verdoving van de pijn in mijn bovenbeen, en nog 2 prikken bij mijn oog.. de 2 wondjes daar waren zo diep dat de mensen geen andere keus hadden dan het te hechten.. toen dit klaar was kon ik even rustig bijkomen en was ik blij dat ik het nog zo aan het navertellen was..
Toen mijn vader en mijn lieve vriend de kamer binnen kwamen lopen was ik onwijs blij ze te zien.. Alleen schrokken ze wel onwijs over hoe ik er bij lag.. mijn moeder was me al aan het voorbereiden omdat ik waarschijnlijk een nacht moest blijven en toen ik overeind wou gaan zitten werd ik zodanig duizelijk dat ik wel weer moest liggen. Ik moest nog een urinetest doen om te kijken of er niets was beschadigt en toen ik hoorde dat ook dat helemaal oke was mocht ik naar huis..
het ongeluk gebeurde rond half 7 in de avond en om 11 uur die avond mocht ik naar huis
ik ben die avond heel veel gebelt en gesmst door vrienden die doodongerust waren.. maar ze waren blij dat ik gewoon aanspreekbaar was..ik heb die avond slecht geslapen want ik m oet nu dus om pijn te ontlopen op mijn rug gaan liggen..
maar de dag erna kwam bij BFF op ziekenbezoek en ging het al een heel stuk beter... we zijnmet mijn vriend en haar een stukje gaan lopen, ik werd heel raar aangekeken natuurlijk maar dat hoort erbij denk ik maar..
ik ga straks weer lekker slapen, kijken hoe het morgen gaat
Ik hou van de engels op mijn schouders, want ik ben hier dus supergoed vanaf gekomen..
oja sorrie al staat dit fout, maar weet dus neit waar het anders moet staan..
en sorrie voor het lange verhaal maar wou het gewoon eventjes kwijt
