Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-03-09 18:58

Mijn leven met mijn zusje met autisme

Geplaatst door de TopicStarter : 23-03-09 18:58

Ik ben normaal niet iemand die snel persoonlijke verhalen op Bokt gooit, maar ik wil de mensen uit mijn omgeving er niet meer mee lastig vallen (zij moeten het al vaak genoeg aanhoren) en ik moet het toch ergens kwijt. Bij de GGZ ben ik weggestuurd omdat zij vinden dat ik prima in staat ben het zelf te redden dus dat is ook geen optie. Ik zit niet te wachten op reacties als 'ah wat zielig' en 'wat erg voor je' want ik vind mezelf helemaal niet zielig, ik hoop juist wat tips te krijgen hoe ik hiermee om moet gaan, liefst van mensen die zelf ook een familielid met autisme hebben.

Dat mijn zusje niet normaal was wisten we al heel lang. Het is moeilijk uit te leggen wat het precies was, maar als jong kind had ik al snel door dat mijn zusje niet was zoals ik en niet zoals anderen. Op de basisschool hadden de leraren het ook wel door maar zij wisten niet wat het was. Op de middelbare school werd alles wat ze altijd al had gedaan ineens 10x erger en toen werd het ook echt een probleem. Voor haar, voor de docenten en voor haar klasgenoten. Toen is de hele molen gaan draaien, ze is bij de GGZ terechtgekomen en na allerhande tests is er PDD-NOS, een vorm van autisme, bij haar gediagnosticeerd. Omdat ze autisme heeft kwam de puberteit bij haar later en toen ze 16 was is het pas echt goed uit de hand gelopen. Ze was thuis alleen nog maar agressief en aan het schelden, haalde iedereen het liefst zo hard mogelijk naar beneden, trok alle aandacht naar zich toe (meestal op een negatieve manier). Met school is ze gestopt in vwo5. Op een gegeven moment werd het zo erg dat ze mensen ging bedreigen, met een mes en met de dood, en ze ging ons ook opsluiten. Daarom is ze toen naar de crisisopvang gegaan maar al snel kwam ze weer thuis. Blijkbaar had ze haar lesje nog niet geleerd want toen ze thuis kwam begon alles weer opnieuw. Ze is toen gedwongen opgenomen in een psychiatrisch centrum waar ze ervaring hebben met autisten, eerst op de gesloten afdeling en later heeft ze nog een tijd op de open afdeling gezeten. Na de tijd in het psychiatrisch centrum kwam ze terecht bij beschermd wonen. Ze ging toen ook weer naar school (havo) maar dat was niet van lange duur. In de tijd van psychiatrische inrichting en beschermd wonen kregen wij van de GGZ ook gezinsbegeleiding en het ging toen beter hier in huis. Mijn ouders werden erop gewezen door de mensen van de GGZ dat ze niet één kind hadden maar vier en voor het eerst in mijn leven had ik het naar mijn zin als ik thuis was. Nu is mijn zusje weer thuis. Ze heeft geslijmd bij alles en iedereen en heeft het voor elkaar gekregen dat ze weer naar huis mocht, op voorwaarde dat ze dan ook weer naar school zou gaan. In het begin ging het goed en ze ging inderdaad naar school. Maar langzaamaan kwam haar oude gedrag weer terug en met school is ze inmiddels alweer een tijdje gestopt (ze heeft het daar welgeteld 5 maanden volgehouden en regelmatig is ze in die tijd ziek thuis gebleven).

Op dit moment zijn we eigenlijk weer terug bij af. Alles is weer zoals het altijd al geweest is: mijn zusje schreeuwt, scheldt, maakt mensen belachelijk, intimideert en trekt alle aandacht naar zich toe. En ik zie het nu even echt niet meer zitten. Ik kan er niet meer tegen, elke dag weer dit aan te moeten zien en horen. Ik ben zoveel mogelijk van huis: naar de universiteit, werken, paardrijden, naar de band, met vrienden weg. Als ik maar niet in dit huis hoef te komen, want zij is er altijd, ze komt nooit buiten. Doordat mijn zusje nu alleen nog maar thuis zit bemoeit ze zich overal mee en probeert ze alles te controleren wat er in dit huis gebeurt: van wat we eten tot relaties die er onderling zijn.

Van mijn ouders hoef ik geen enkele steun te verwachten. Als ik probeer met hen te praten over hoe ik me voel en wat het met me doet, dan zeggen zij dat mijn zusje er niks aan kan doen, dat ze nou eenmaal autisme heeft, dat ik de verstandigste moet zijn en me aan moet passen. Ik ben nu zover gekomen dat ik niet meer met hen wil praten, nergens meer over. Ik voel me door hen genegeerd en aan de kant gezet, alsof ik minderwaardig ben aan mijn zusje wat dan toevallig autisme heeft (begrijp me niet verkeerd, dat neem ik haar niet kwalijk). Mijn ouders hebben altijd gevonden dat ik geen aandacht nodig heb, het gaat toch goed met me? Ik studeer aan de universiteit, heb een leuk bijbaantje, heb genoeg sociale contacten, zit bij een vereniging, heb een eigen paard (zelf bij elkaar gespaard) en heb zo af en toe een vriendje. Zij zien niet wat het met me doet, willen niet naar me luisteren. Door de GGZ is het omschreven als 'emotionele verwaarlozing' maar zij vinden dat 'onzin'. Mijn moeder heeft mij een keer gevraagd (nav een vraag bij het tv-programma moment van de waarheid): zou jij dat kunnen, ons nooit meer zien? En toen heb ik recht uit mijn hart 'ja' geantwoord. Ik heb het gevoel dat ik een groot deel van de opvoeding die ik had moeten krijgen gemist heb, dat er dingen zijn die zij mij hadden moeten leren maar die ik nu allemaal zelf uit moet vinden.

Op momenten dat ik word uitgescholden en word vernederd door mijn zusje ben ik kwaad op haar. Maar verder ben ik vooral heel erg kwaad op mijn ouders. Ik voel door hen niet meer serieus genomen en ben ook niet meer bereid nog een gesprek met hen aan te gaan. Het liefste zou ik uit huis gaan door deze situatie, maar ik weiger om op kamers te gaan terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wil. Omdat ik alles zelf moet betalen (collegegeld, studieboeken, telefoonrekening, kleding, uitgaan, alles voor mijn paard, kortom álles) is het financieel voor mij ook niet haalbaar om op kamers te gaan, zelfs met een maximale lening van de IB groep ga ik het niet redden. Bovendien heb ik hier alles wat ik nodig heb: paard, vrienden, werk.

Toen het zo vreselijk uit de hand gelopen is thuis, is het met mij ook misgelopen. Ik ben depressief maandenlang thuis geweest en heb daardoor een jaar studievertraging opgelopen. Op dit moment heb ik het gevoel dat het weer die kant opgaat en ik heb er heel veel voor over om dat te voorkomen. Nooit meer wil ik mezelf zo ellendig voelen als toen. Dus iedereen die tips heeft: ze zijn heel erg welkom!!
Bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal

**Geplaatst**: 23-03-09 19:13

Re: Mijn leven met mijn zusje met autisme

Geplaatst: 23-03-09 19:13

een heel verhaal meis en ik kan me voorstellen dat je vooral teleurgesteld bent in je ouders.
Ik vind het vreemd dat het GGZ je wegstuurt, zeker gezien jullie gezinshulp krijgen. Wat je nu moet doen is contact zoeken met je huisarts; je bent aan het afglijden richting een depressie en dat moet voorkomen worden.

Wat betreft je zusje denk ik dat er meer aan de hand is dan alleen PDD-NOS.

**Geplaatst**: 23-03-09 19:33

Re: Mijn leven met mijn zusje met autisme

Geplaatst: 23-03-09 19:33

Meid, ik heb zelf PDD-NOS, maar bij mij gaat het niet zoals het bij je zusje gaat. Misschien is het omdat ik het in een hele lichte mate heb, ik weet het niet.

Wat ik je eigenlijk wilde vertellen, is dat ik nu zie hoe het kan zijn voor iemand die met een familielid met autisme/of anders moet leven. Mijn broertje heeft zelf Asperger en dat vind ik ook wel zwaar, omdat hij zo z'n trekjes heeft. Tijdens een spelletje op de computer bijvoorbeeld loopt hij de mensen aan de andere kant in het engels uit te schelden. Hij heeft een aantal keer een poging tot zelfmoord gedaan, dat valt best zwaar.

Verder vind ik het heel knap van je dat je dit verhaal aan ons wilde vertellen.

**Geplaatst**: 23-03-09 19:39

Re: Mijn leven met mijn zusje met autisme

Geplaatst: 23-03-09 19:39

Ja ik zou in jou geval toch eens na denken over op kamers gaan en dan eventueel maar je paard verkopen (is misschien hard.. maar je gaat er zelf denk een beetje aan onderdoor!)

**Geplaatst**: 23-03-09 19:45

Re: Mijn leven met mijn zusje met autisme

Geplaatst: 23-03-09 19:45

Hee!
Dit verhaal is voor mij gedeeltelijk heel erg herkenbaar.
Mijn broer (16), ik 15, heeft ook autisme.
Bij hem was dit echter al eerder bekend, toen hij een jaar of 6 was. Hij ging naar een speciale school, het ging allemaal goed met hem, totdat hij een jaar of 13 werd.

Hij moest van de speciale basisschool af, naar een speciaal middelbaar onderwijs.
Daar ging alles fout, hij gooide met stoelen naar mensen, en zodra hij thuis kwam reageerde hij alles op mij af.. Hij dreigde mij ook wel eens te vermoorden, met een mes, of drukte min keel dicht.. Veel mensen weten niet hoe erg dit is/was. Mijn vriendinnen ook niet. Hij ging toen dus ook uit huis, maar in de weekenden was hij wel thuis, met alle gevolgen van dien. Hij zit sinds vorig jaar in een andere kliniek, maar nog gaat het slecht, hij gaat niet naar school, komt nauwelijks zijn bed uit, en ligt hele dagen op de bank, achter de computer. Veel mensen zien de ernst van de situatie niet in..

Dit moest ik ook even kwijt, omdat jouw verhaal best wel herkenbaar is voor mij, behalve het verhaal van je ouders, mijn ouders staan wel achter me. Ik hoop voor je dat het toch weer de goede kwant op gaat, en dat je op een of andere manier goede hulp vindt. Ik wil je veel sterkte wensen, en ik heb bewondering voor je.

**Geplaatst**: 23-03-09 19:50

Geplaatst: 23-03-09 19:50

Ik heb zelf een 7 jaar jongere broer met een verstandelijke beperking en een berg plakkertjes waaronder autistische kenmerken. Ik herken een paar stukken enorm in je verhaal.

__Carmen__ schreef:
Als ik probeer met hen te praten over hoe ik me voel en wat het met me doet, dan zeggen zij dat mijn zusje er niks aan kan doen, dat ze nou eenmaal autisme heeft, dat ik de verstandigste moet zijn en me aan moet passen.

Dit is zó ontiegelijk frustrerend, maar helaas wel de waarheid... Je kan er furieus om worden, je kan er verdrietig om worden, allemaal zo, maar uiteindelijk ga je 9 van de 10 keer toch de wijste moeten wezen...

Qua studie : kaart het op school bij je mentor aan, het zal wellicht als het tonen van zwakte voelen, of falen. Maar het helpt wel met dat men rekening ermee houdt... Wellicht kunnen zij er rekening mee houden, misschien kan je mentor voor je pleiten bij de periodieke besprekingen van de voortgang van de studenten...

Mbt de relatie met je ouders : Wat bij mij heel erg geholpen heeft, zowel voor de band tussen mijn oudste broer als ik. De band tussen mijn ouders en ik. De band tussen beide broers en mijzelf onderling. Ook gewoon voor het dagelijkse weekendleven : Is toch op kamers gaan. Je leert dan zelfstandig worden, je leert ook van je ouders loskomen, en je ouders gaan realiseren dat je een volwassen mens bent die heus wel zelfstandig de boel kan redden en geen kind meer is. Maar ze zien ook dat je soms gewoon nog een kleine meid bent die wel even de steun van haar ouders nodig heeft.

Daarnaast is het hier een heel belangrijk onderdeel dat mijn jongste broer geregeld eens een weekend weg gaat. Naar een speciaal logeertehuis, soms eens bij een oppas bij een zorgboerderij in de buurt. Puur om mijn ouders en de rest van het gezinsleven te ontlasten. In vakanties gaat dit veel moeizamer, en dat merk je dan ook in het dagelijkse leven. En dan is het ook : kiezen op elkaar en doorbijten.

Mbt je financiën : het kan wel... bespreek het eens met je ouders, vraag of zij je willen steunen mbt collegegeld / studiekosten etc. Verder : skippen met alle luxe (uitgaan, kleding, telefoon) totdat je je balans gevonden hebt. Ga volledig leven bij IB-groep, vraag eventueel bij je oma een lening. Zoek een bijbaantje? Zet je paard op een low budget stal ipv volpension?

In ieder geval, dikke :(:)

en veel sterkte...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-03-09 21:20

Re: Mijn leven met mijn zusje met autisme

Geplaatst door de TopicStarter : 23-03-09 21:20

Wow wat een fijne reacties! Precies wat ik nu even nodig heb! Kom net terug van mijn paard, heerlijk gereden en de staleigenaar is heel vrolijk (en zenuwachtig) omdat zijn paard elk moment een veulen kan krijgen dus voel me een heel stuk beter dan eerder op de avond

@benangelique: op dit moment krijgen we geen hulp meer van de GGZ, voor hen is het afgesloten. inderdaad zou ik naar de huisarts moeten, alleen heb ik met mijn huisarts totaal geen goede band. hij is niet echt sociaal en ik durf mijn verhaal niet bij hem te doen. maar als het nog erger wordt dan ga ik er wel heen, want ga het niet nog een keer zover laten komen dat ik alleen nog maar kan huilen en slapen zoals toen ik die depressie had. de psychiaters door wie mijn zusje behandeld is denken ook dat het meer is dan alleen PDD-NOS maar ze weten niet wat, er is al gedacht aan borderline bijv. maar ze kunnen het niet aantonen

@Sullie97: lijkt me heel moeilijk voor jou, je broertje en je ouders, 2 kinderen met autisme in een gezin. mijn zusje heeft het inderdaad ook over zelfmoord gehad (nooit een poging gedaan) en dat is heel moeilijk want ook al is ze soms nog zo irritant, het is nog steeds mijn zusje (ook al ziet zij het andersom niet zo)

@smurffie: ik denk dat als ik mijn paard moet verkopen en elke avond op mijn kamer zit in plaats van op mijn paard, ik er echt aan onderdoor ga. zij geeft me juist de positieve energie die ik nu ff heel hard nodig heb. maar aan de andere kant: als ik op kamers zit en niet meer elke dag me de situatie wordt geconfronteerd zou ik me ook beter voelen. het is een dilemma waar ik nog niet uit ben voor mezelf

@Anna14: bedankt dat je jouw verhaal hier neer hebt gezet! ik herken mijn zusje helemaal in het verhaal van jouw broertje. jij ook heel veel sterkte!

@maya: het is inderdaad de waarheid, zij kan er nou eenmaal niks aan doen en dus kan je haar ook eigenlijk niks kwalijk nemen. maar tegelijkertijd is zij het wel die hier de hele boel op stelten zet en dan is het soms moeilijk om je dat te bedenken. ik studeer aan de universiteit, we hebben wel een mentor maar die zie ik één keer per jaar dus die ken ik niet echt. ze is wel op de hoogte van de situatie en dat dit de reden is van mijn jaar studievertraging. wij merken het ook als mijn zusje weg is, als is het maar een paar uurtjes, helaas gaat ze eigenlijk nooit meer het huis uit. ik denk inderdaad dat als ik op kamers zou gaan ik alles wel beter aan zou kunnen: dan ben ik alleen nog in het weekend hier en die twee dagen doorbijten zou wel moeten lukken. mijn ouders gaan financieel niet bijspringen, op dit moment heb ik al een half jaar niks voor mezelf gekocht (behalve een tijdschrift en de hoognodige dingen zoals deo), uitgaan doe ik heel weinig (1x per maand gemiddeld denk ik), bijbaantje heb ik en met mijn studie lukt het helaas niet om meer te werken, probeer het wel zoveel mogelijk als bijv. een collega niet kan. mijn paard staat wel volpension maar voor 200 euro in de maand, dit kan ook niet anders want heb zelf de tijd niet om te mesten of te voeren of binnen/buiten te zetten, ook al zou ik er geen problemen mee hebben dat te moeten doen.

heb net te horen gekregen dat mijn zusje vandaag op een locatie voor begeleid wonen is geweest, toen ze daar was zei ze ja maar toen ze thuis was zei ze weer dat ze er niet heen ging. even afwachten dus. als zij weggaat hoef ik niet weg en is een groot deel van mijn probleem opgelost. als zij niet gaat, wil ik per volgend jaar op kamers. dan heb ik nog even de tijd om een kamer te zoeken en te kijken hoe ik het ga doen met financien en met mijn paard.

**Geplaatst**: 23-03-09 21:45

Re: Mijn leven met mijn zusje met autisme

Geplaatst: 23-03-09 21:45

Wat moeilijk, wat zwaar...

Ik heb 2 autistische broers dus het is zeker herkenbaar. Alleen gelukkig niet zo erg als het er bij jou thuis aan toe gaat.

Probeer uit te zoeken wat voor jou de meeste prioriteit heeft.
Gaat de GGZ je helpen? Gezinstherapie, samen met je ouders? En je andere broertjes/zusjes, kan je daarmee praten? Als er mensen zijn die je kunnen helpen dan moet je gewoon net zo lang doorzeuren tot je er doorheen komt, dat schijnt de manier te zijn in Nederland

Natuurlijk kan je zusje er niks aan doen en zal je je aan moeten passen maar dan moet je die ruimte ook krijgen! En dat krijg je nu duidelijk niet.
Sterkte!

**Geplaatst**: 23-03-09 22:43

Re: Mijn leven met mijn zusje met autisme

Geplaatst: 23-03-09 22:43

is het een idee om zelf aan te kloppen bij een RIAGG oid? dat kan buiten je huisarts om namelijk.

Borderline is heel moeilijk aan te tonen bij ASS helaas, net als eventuele andere psychische aandoeningen.

**Geplaatst**: 23-03-09 23:00

Re: Mijn leven met mijn zusje met autisme

Geplaatst: 23-03-09 23:00

@Carmen: Overigens wil ik je vertellen dat mijn PDD-NOS alleen te merken is als ik stress heb. Het ligt net onder het oppervlakte, zeg ik altijd. Niemand ziet het en vind alleen dat ik wat stil ben.

**Geplaatst**: 23-03-09 23:05

Geplaatst: 23-03-09 23:05

.

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 14-05-23 08:52, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 23-03-09 23:08

Geplaatst: 23-03-09 23:08

Fijn dat je het al allemaal wat beter ziet zitten Carmen

Ook dat is herkenbaar, meestal hou je het wel vol, maar soms knapt er bij jou ook iets. Dan is het goed als je dat kunt uiten, en daarna er weer met volle beuk tegenaan...

Fijn dat ze is gaan kijken voor die begeleid wonen, probeer het subtiel te stimuleren? Niet openlijk, niet heel uitgebreid, maar gewoon heel toevallig en terloops. Ik denk dat velen eraan moeten wennen...

Wat ik me nog wel afvroeg : hoe oud ben jij en hoe oud is je zus?

En het is gewoon ongelooflijk frustrerend dat zij de boel op stelten zet... Soms wil je gewoon zelf eens op het eerste plan komen. Zelf je verhaal doen, ipv je volledig naar je zus gedrag / plannen / wensen / reactie / etc. te schikken. En dat is je goed recht. Absoluut, vergeet dat niet.

Probeer dan verder zoveel mogelijk te sparen? Waarom denk je dat het volgend jaar eventueel wel zou kunnen lukken? Veranderen er dan dingen?

Ik vind het overigens niet absurd dat haar ouders denken dat zij geen aandacht nodig heeft. Ik denk ook niet dat ze dat denken, wel dat ze vinden dat Carmen groot / volwassen / 'goed/normaal' genoeg is om het zonder hun af te kunnen. Maar ouders zijn helaas ook maar gewone mensen wie het soms teveel kan worden. En dan focussen ze om zelf overeind te blijven, hun kind te helpen die de meeste zorg/aandacht vraagt, en dan moeten anderen erbij inschieten. Gaat lang niet altijd bewust, of ze onderkennen het niet...

Ik had het geluk dat ik een oudere broer had met wie ik een front kon vormen, en later ook mijn vader op sommige vlakken erbij. Omdat hij ook inziet dat wat mijn jongste broer doet soms way to far gaat. Mijn moeder heeft het daar wat moeilijker mee... Denk een soort schuldgevoel.

**Geplaatst**: 23-03-09 23:23

Re: Mijn leven met mijn zusje met autisme

Geplaatst: 23-03-09 23:23

jee wat een elendige situatie zeg. Ik heb gelukkig geen ervaring hiermee maar wat ik wel lees is dat jouw ouders naar jou toe weltekort geschoten zijn, ik begrijp het ook wel, het is voor hun ook lastig genoeg, alleen zou een luisterd oor al zo fijn zijn voor jou.
volgens mij ben jij zo'n lieverd die het allemaal maar laat gebeuren.
Ik hoop van harte dat ze toch definitief ja gaat zeggen tegen begeleid wonen, niet alleen voor jou maar ook voor haar en vooral ook voor je ouders. Sterkte en succes natuurlijk.

**Geplaatst**: 24-03-09 18:14

Geplaatst: 24-03-09 18:14

Ik heb zelf een broer, nu 19, met Asperger. Ik ken dus het leven met autisme, al moet ik zeggen dat mijn broer het in milde mate heeft. Het is heel laat bij hem vastgesteld omdat hij op de basisschool altijd de eerste van de klas was (hoogbegaafd), maar de overstap van basis naar middelbaar zorgde voor verschrikkelijke problemen. Mn ouders hebben altijd aangevoeld dat mn broer 'anders' was, maar konden het geen naam geven. Hij is uiteindelijk in behandeling geweest bij een kinesiste (Hendrickstherapie), en hij is 100% veranderd! Wij merken nog wel soms dat hij Asperger heeft, door zijn vaste gewoontes en andere kleine dingen, maar voor de 'buitenwereld' is hij 99% normaal denk ik, hij heeft vrienden zat, alleen geen vriendinnetje, maar dat schijnt wel eigen te zijn aan Asperger, dat zulke dingen veel later komen...

Mijn broer is nooit agressief geweest, of niets van de problematiek die jij bij je zus omschrijft, hij had andere problemen, bijvoorbeeld: de bakker niet binnen durven, geen andere kindjes durven aanspreken, beetje eenzaat zijn, niet durven telefoneren, geen initiatief nemen, dichtklappen als hem gevraagd werd een keuze te maken (soms over de stomste dingen)... Na de therapie is dit echt allemaal veranderd, maar ik weet niet of je zusje geholpen zou kunnen worden met zo'n therapie.

Mijn ouders hebben vaak aan mij gevraagd of ik en mn jongste broertje ons niet 'genegeerd' voelden, maar dat is gelukkig nooit het geval geweest, en zoiets is idd heel belangrijk!! Daarover zou je echt moeten kunnen praten met je ouders...

Vroeger ergerde ik me wel eens aan mn broer, maar ik heb het altijd voor hem opgenomen, tegen iedereen, en nu zijn we nog steeds beste maatjes, ik kan heel goed met m lachen!

Succes meid, ik hoop dat er snel een oplossing komt zodat je rust vindt...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-03-09 18:20

Geplaatst door de TopicStarter : 24-03-09 18:20

Ben net weer thuis na een dagje meelopen in het verpleeghuis voor mijn opleiding. Heb een hele leuke dag gehad, maar zodra ik 5 min binnen ben is mijn humeur alweer compleet om. Over begeleid wonen hoor ik me niks meer. Ik geloof overigens ook niet dat ze dat zo snel zou doen, want ze kan nog niet zelf een brief posten (daar viel mijn mond van open, maar van de week vroeg ze mijn moeder om naar de brievenbus te lopen omdat er een brief van haar op de post moest)

@Rauka: voor de GGZ is het afgesloten, zij vinden dat ze ons gezin niet verder kunnen helpen. mijn andere broertje en zusje zitten midden in de puberteit, daar is niet echt mee te praten. mijn zusje vindt wel hetzelfde als ik, mijn broertje is zelf een probleemkind. en daar kan ik ook zo kwaad om worden, mijn ouders laten het met hem volledig uit de hand lopen terwijl dat bij mijn zusje dus al gebeurd is (en ik mag er niks van zeggen want dan worden ze boos)

@benanqelique: RIAGG is een idee! Ga ik zeker over nadenken!

@Noompiejjj: als ik niet meer de volle aandacht kan geven aan mijn paard dan verkoop ik haar. ze is nogal eigenwijs en heeft een consequente ruiter nodig, 2 kapiteins op 1 schip gaat dan niet werken

@Maya: ik ben 21 en mijn zusje is 19 (functioneert als 15-16 jarige). volgend jaar pas op kamers gaan was ik over aan het denken omdat ik nu nog maar 13 weken te gaan heb tot het einde van het schooljaar en zo heb ik wat langer de tijd om te bedenken hoe ik het wil gaan doen. maar ik geloof niet dat ik het zo lang vol ga houden hier.

@garny95: ik ben inderdaad (te) passief, moet echt beter leren om voor mezelf op te komen en dat weet ik maar tis nog moeilijk. ik laat dingen liever over me heen komen om de lieve vrede te bewaren dan dat ik mijn mond opentrek om mijn eigen mening te laten gelden. maar ik denk dat dat ook een beetje komt doordat ik weet dat het toch geen zin heeft. mijn ouders zullen er niet naar luisteren en mijn zusje al helemaal niet. het enige wat ik ermee bereik is dat ze zich nog meer tegen mij keren (zo voelt het in elk geval)

@Zitaswoon: bij mijn zusje is het ook pas zo laat ontdekt omdat ze behoorlijk intelligent is (heeft vwo gedaan) terwijl de meeste autisten een lager dan gemiddeld IQ hebben. die therapie ken ik helemaal niet, ga er eens wat informatie over opzoeken!