Geplaatst Ik moet dit even van mij afschrijven, want wordt hier echt helemaal gestoord van.
Begin maar bij het begin in 2007:
Vriendin/Kennis van mij was overleden, meisje van 16 jaar, waarvan ik de oorzaak redelijk vaag vind en ik eigenlijk ook niet uit kan leggen.
Heb er een hele tijd aangedaan om dat te verwerken en heb er een moeilijke tijd meegehad, maar ben er overheen gekomen.
Toen een jaar later, eerste schooldag van dit schooljaar, op 19 augustus.
Kom op school met goede moed voor dit schooljaar en helemaal zin om iedereen weer te zien en te spreken. Allemaal over de vakantie bijpraten.
Eerste wat ik zie en hoor, is een vriendin die op mij af komt rennen met de mededeling dat een goede vriendin van ons die avond daarvoor is overreden.
Wist niet meteen of ze daaraan was overleden, maar later bleek van wel.
Dat was echt een behoorlijke klap in het gezicht en heb er ook tot aan november mee gezeten. Zit er natuurlijk nog steeds mee, maar met de komst van de kerstdagen kon ik een beetje afleiding hebben.
Toen februari, weer een normale schooldag, kom weer op school met een gedachte van dat er niets aan de hand is.
Maar, tevergeefs, kom het schoolplein weer op fietsen en zie een paar meisjes bellen.
Op een gegeven moment worden ze helemaal overstuur en rennen als een gek naar binnen om te zeggen dat een vriendin van hun (dus ook een meisje van mijn school) is overreden. Ook op ongeveer dezelfde route.
Nou, daar ga ik weer, ik kende haar iets minder, maar het roept zoveel herinneringen op die je gewoon liever wil vergeten. Dat verschrikkelijke klote gevoel.
Dus ik nog steeds helemaal overstuur van het ongeluk, krijgen we een week of 2 later een telefoontje van m'n oma: Je oom ligt in het ziekenhuis, ze hebben een tumor gevonden achter z'n long.
Hele familie meteen weer overstuur, we waren ook allemaal nog vrij onzeker want dit was het enige wat we wisten.
Toen uiteindelijk kregen we te horen dat het een kwaadaardig tumor is, die niet operabel is en die heel mischien beholpen kan worden met bestraling van chemokuur.
Dus dat maar gedaan en het was echt een hel om hem zo te zien leiden.
Dus nu zit ik met hem op m'n maag, de 2 ongelukken en nog een klein beetje de sporen van die vriendin in 2007. Sta ik vanavond te koken, wordt er ineens aangebeld.
't Zal wel weer zo'n irritante verkoper zijn, of de buurman ofzo.. Tja, inderdaad de buurman. Staat hij in heel verhaal te banketstaaf over dat ze die avond naar de pizzaria gingen om wat pizza's op te halen, zie ik ineens aan de overkant van de straat een dode kat liggen die verdomd veel op die van ons leek.
Komt hij achter me aan rennen: '' Ja, daar ging ik dus naar toe, ik heb jullie kat aangereden.''
Ik half krijsend en in paniek naar de kat toe rennen en weer terug het huis in om m'n broer half overstuur te roepen. Ouders schreeuwend opgebeld.
Nou,ja.. Dat was onze kat, hij leefde nog een beetje toen we hem naar binnen droegen, maar hij heeft gewoon zo'n harde klap gehad.
Ik weet niet hoeveel ongeluk ik nog kan verdragen, maar ik begin behoorlijk leeg te lopen.
Weet niet echt waarom ik dit allemaal heb getypt, zit een beetje in een soort roes.
Ben benieuwd wat me nog te wachten staat...
Sorry voor dit lange verhaal, maar moest het echt even van me afschrijven.
ach meis, jij hebt je portie inderdaad wel gehad de laatste tijd.
