Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-03-09 10:07

[LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst door de TopicStarter : 13-03-09 10:07

Tjaa. Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, en vooral niet hoe ik moet beginnen.
‘Een vrouw huilt gemiddeld 30 keer per jaar.’ Dat zei een klasgenoot een paar maanden terug. Dat vond ze erg veel. ‘dan moeten er wel erg veel dierbaren dood gaan, ik huil misschien 5 of 6 keer per jaar.’ Ik dacht bij mezelf maar 30 keer per jaar? Ik huil zo’n 30 keer per maand.
Mijn thuissituatie is namelijk nou niet echt bepaald om toe te juichen vind ik zelf.

Even in het kort. Mijn gezin bestaat uit mij (17), mijn drie zusjes (14, 11, 7) en mijn ouders. Ik zit in 5vwo en werk bij Mc Donalds. Sinds november verzorg ik een Haflinger die zo’n 15 km bij mij vandaan staat. Meestal zie ik hem alleen op zaterdag.

Ik kan zo even geen directe oorzaak geven waarom mijn thuissituatie niet prettig is. Laten we zeggen dat in mijn ogen mijn moeder nogal dominant is binnen ons gezin. Bijna alles moet gaan zoals zij dat wilt en zoals zij het in haar hoofd heeft. Van kleine dingen tot grote dingen. Zij bepaalt wat we eten, hoe laat we eten, je laat (of tussen welke tijden) wie kan en moet douchen, hoe het weekend besteed word (al mogen mijn oudste zusje en ik overdag onze eigen gang gaan), waar we heen gaan op vakantie, op welke dag ik mijn kamer schoon maak, enz. enz.. soms kan mijn vader ook dingen opperen, maar 99 van de 100 keer zal bij twijfel mijn moeder ‘winnen’. Op zich niet zo hele vervelden, maar als je weet dat je om 4 uur thuis moet zijn van je paard omdat je anders je ‘vieze paardenklauwen’ moet wassen onder het koken, je in het weekend ’s ochtends voor of naar haar moet ontbijten omdat zij rustig wil eten, en je van te voren niet weet hoe laat zij gaat ontbijten, wordt het al wat vervelender.

Ook zijn er in mijn ogen veel onduidelijkheden/inconsequentheden waardoor er vaak een miscommunicatie ontstaat tussen mijn moeder en mij. Bijna altijd escaleert dit omdat mijn moeder denkt te weten waarom ik iets heb gedaan, boos wordt en mij straf geeft. Z e geeft mij niet te tijd om mijn verhaal te doen, waar ik dan weer boos om wordt. Als ik het toch probeer te vertellen wordt ze nog bozer en moet ik naar mijn kamer, anders volgt er nog meer straf. Zij weet toch al hoe het gegaan is, en ik lieg alleen maar wat om onder de straf uit te komen volgens haar.

Zo zijn er een heleboel dingen waarvan ik me afvraag hoe het gekomen is tot de situatie die het geworden is.
Een tijdje terug had ik twee setjes gekocht op internet, die bij de deur af worden geleverd als ik op school ben. Mijn moeder had geen zin om iedere keer die dingen in ontvangst te nemen, dus mocht ik niks meer kopen op internet. Een tijdje later was ik jarig geweest, en had ik veel geld gekregen. Ik vroeg of ik van een gedeelte van het geld nog wat voor mijn pony mocht kopen, dat mocht wel. Dus ik weer een setje en bontje bestelt. Toen ik een aantal dagen later uit school kwam was ze laaiend op me omdat ik weet een setje had laten bezorgen. Als straf mag ik dat zetje niet hebben, en bewaard zij hem. Als ik vraag wanneer ik hem mag hebben zegt ze nooit en moet ik erover ophouden.

Vorige week ging ik de hele dag naar mijn pony, en mijn ouders en zusjes gingen winkelen in Enschede. Ik moest thuis zijn voordat hun thuis kwamen, maar zij wisten niet hoe laat ze thuis zouden komen. Nu heb ik gelukkig goed gegokt en was ik voor hen thuis, maar reken maar als ik niet thuis was geweest dat ik straf had gekregen.

Ook ben ik werkzaam geworden bij de Mc Donalds nadat mijn moeder mij had gewezen op een advertentie in de krant en gezegd dat ik daar wel kon solliciteren. Nu werk ik daar een tijdje en heb ik het nu prima naar mijn zin, vindt ze dat ik moet stoppen met daar werken omdat ik steeds onder etenstijd moet werken. Had ze dat niet van te voren kunnen bedenken dan?

Ook moet ik een deel (helft) van de werkweek zelf betalen. Ik vind dat niet zo erg, ik verdien genoeg om een gedeelte van mijn loon daar aan te kunnen besteden. Maar twee klasgenoten vonden het belachelijk. Zij weten een klein beetje dat het thuis niet zo prettig is. Niet zo’n compleet verhaal als ik het nu schrijf, maar meer dat ik heet strak gehouden wordt en dat sommige regeltjes van mijn moeder nogal bizar zijn. Hun oplossing was dat ik tegen alles in moest gaan en niks pikken. Op den duur is mijn moeder dan machteloos en dan moeten ze me wel meer ruimte geven. Maar dan raak ik wel eerst mijn vz pony kwijt. Dat lijkt me verschrikkelijk. Als ik bij hem ben kan ik juist even alles vergeten en genieten van hem en de warmte die ik van zijn eigenaren en medeverzorgster krijg.

Ook merk ik dat als er thuis weer eens iets gebeurd is het op school en het werk ook niet lekker gaat. Mijn cijfers op proefwerken die ik op zulke dagen heb gemaakt zijn laag en thuis kan ik me niet aanzetten om mijn hw te doen. Als er iets is gebeurd en ik naar boven ben gestuurd vraag ik mij vaak huilend af waarom mijn moeder niet naar mijn kant van het verhaal luistert en waarom er nooit iemand is om het uit te praten en troost te geven. Op zulke momenten wil ik niks anders dan bij Mistery of Amadeus zijn, twee paardjes die heel veel voor mij beteken.

Daarbij is mijn moeder nogal vrijmondig. Ze scheldt mij gerust uit voor stomme trut en rotkind met mijn 7-jarige zusje erbij. Niet echt opvoedkundig lijkt mij. Haar interesse in mijn bezigheden vind ik ook zeer gering. Nooit vraagt ze van hoe was het op school? Hoe ging je toets? Of ‘Hoe was het bij je pony?’Meestal als ik uit school kom moet ik gelijk naar mijn kamer omdat mijn moeder rust wil tot mijn jongste zusjes uit school komen. Dan pas mag ik weer naar beneden komen.

Mijn moeder is ook nogal anti-paard. Natuurlijk hoeft ze van mij geen paardengek te worden, maar ze mag wel iets meer geïnteresseerd zijn in de passie van haar dochters. In de vier jaar dat ik op de manege gereden heb is ze twee keer naar mij en mijn zusje komen kijken. Ze is nog nooit bij mijn vz pony geweest, en kent de mensen war ik iedere zaterdag eet en de hele dag ben niet eens.

Ergens kan ik mijn moeder ook wel begrijpen. Ze zit altijd thuis terwijl mijn vader moet werken. Behalve voor de boodschappen en dingen als kleding kopen is ze altijd thuis. En als ze op vakantie gaat, dan is dat met het hele gezin en moet ze nog zorgen dat er eten op tafel komt, dat we allemaal onze tanden poetsen, dat mijn zusje op tijd in bed komt, enz. enz. vriendinnen heeft ze niet, en familie woont ruim een uur rijden bij ons vandaan, dus die zien we ook minder dan 1 keer per maand.

Ook zijn er volgens mij wat spanningen tussen mijn ouders. Ik heb zo voor zover ik weet elkaar maar 1 keer een kus zien geven. Toen ik 9 jaar was en mij verteld was dat ik nog een broertje of zusje kreeg dacht ik ‘dat kan toch niet? Pappa en mamma maken altijd ruzie?’

Waarom zet ik dit op bokt? Omdat ik wil dat deze situatie verandert, maar ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik hoop dat ik voor mezelf een aantal oorzaken kan analyseren, en dat ik daar ook wat mee ga doen. Want ergens ben ik ook wel bang om mijn zusjes, school en pony kwijt te raken.

De situatie voor mijn oudste zusje is niet veel anders dan die van mij, en die van mijn een na oudste zusje begint ook al aardig zo te lijken. Mijn jongste zusje is de ‘favoriet’ van mijn moeder. Mijn moeder zegt wel eens dat het voor mijn zusje niet prettig is als de sfeer thuis zo slecht is, maar volgens mij is dat voor alle vier haar dochters niet prettig.

Ik hoop dat dit verhaal niet al te zelfmedelijdend overkomt. Ik voel me er echt heel rot over, het ene moment meer dan het andere. Soms escaleert er een aantal dagen niks, maar ook dan is de lucht niet helemaal geklaard omdat er straffen zijn die soms weken voortduren. Soms escaleren er wel vier dingen op een dag, en dan is het thuis echt niet uit te houden. Als je je maar rot genoeg ergens over voelt en je hebt het idee dar niemand je troost, dan krijg je vanzelf wel medelijden denk ik.

Dit verhaal is ook zeker niet bedoeld om mijn moeder zwart te maken! Het is een weergave van hoe ik dingen en situaties ervaar. Net als veel kinderen krijg ik thuis ook gewoon te eten, heb ik een eigen kamer, ga ik naar school op kosten van mijn ouders, krijg ik kleedgeld enz. enz.

Je mening geven mag. Mocht dit verhaal bij meerdere mensen in het verkeerd keelgat schieten dan verwijder ik het weer.

**Geplaatst**: 13-03-09 10:15

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst: 13-03-09 10:15

pff wat een lastig verhaal :(:)

Probeer eens met je ouders te praten over hoe je je hierover voelt. Zomaar verzetten werkt niet, probeer gewoon eens met hun te praten.

Dat ze bepalen hoe laat je eet e.d. vind ik meer dan normaal trouwens. Je woont nog gewoon thuis en het is geen hotel

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-03-09 10:17

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst door de TopicStarter : 13-03-09 10:17

Haha, heb je gelijk in hoor.
Maar dat praten is nou juist het probleem, ze luisteren niet! Ze weten toch alles beter, en weten beter dan ik hoe je moet 'opvoeden'

Maar thnx voor de tip, ga het wel nog een keer proberen!

**Geplaatst**: 13-03-09 10:26

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst: 13-03-09 10:26

probeer het gewoon te beperken over hoe jij je ergens over voelt en val vooral je moeder nergens over aan. Want er is altijd wel één die die zeker is, moeders hebben altijd gelijk..

Ik hoop dat je er gewoon nog over kan praten, want waarschijnlijk heeft je moeder alleen het beste voor met je. Alleen brengt ze het rottig over.

Mijn moeder is daar soms ook heel goed in, alleen ze bedoelt de rottige dingen die ze soms tegen me zegt niet zo. Ik weet dat het komt daardat zij een moeilijk jeugd heeft gehad. Maar gelukkig is het niet zo erg

**Geplaatst**: 13-03-09 10:30

Geplaatst: 13-03-09 10:30

Ik zou dit verhaal uit printen en aan je beide ouders laten lezen. Even rustig wachten en hun erover laten praten en dan na een uurtje (ze moeten het even laten bezinken en niet impulsief op reageren) met zijn 3en (desnoods je oudste zusje erbij als het zij het ook zo voelt) het bespreken en kijken wat er verbeterd kan worden.

je verhaal komt op mij in ieder geval heel duidelijk over.

**Geplaatst**: 13-03-09 10:51

Geplaatst: 13-03-09 10:51

Marjolein schreef:
Ik zou dit verhaal uit printen en aan je beide ouders laten lezen. Even rustig wachten en hun erover laten praten en dan na een uurtje (ze moeten het even laten bezinken en niet impulsief op reageren) met zijn 3en (desnoods je oudste zusje erbij als het zij het ook zo voelt) het bespreken en kijken wat er verbeterd kan worden.

je verhaal komt op mij in ieder geval heel duidelijk over.

Ja, dat wilde ik ook al voorstellen.
Laat het hun eens lezen.

Maar ik mis in het hele verhaal de rol van je vader. Zegt die nooit wat tegen zijn kinderen? Steunt hij je moeder of juist niet? Misschien heeft je moeder wel het gevoel dat alles op haar schouders neerkomt. Is ook niet niks 4 kinderen opvoeden. En al helemaal als je weinig hulp van je partner krijgt.

Sommige dingen kan ik me wel voorstellen, zoals op tijd thuis zijn, vaste tijd eten, vaste tijd onder de douche. Als je met zo'n groot gezin bent met maar 1 badkamer, dan moet je de tijd wel indelen, anders wacht iedereen tot het laatste moment en dan moet iedereen opeens tegelijk op de badkamer zijn.

Maar het feit dat jij naar boven moet omdat je moeder nog even rust wil of dat je voor of na haar moet eten, omdat ze rustig wil zitten eten, vind ik nogal vreemd. Van etenstijd kun je ook quality time maken. Gezellig met zijn allen aan tafel, de dag bespreken. Dan heb je in een keer ook het gebrek aan interesse opgelost, wat jij voelt.

Is je moeder altijd al zo geweest? Of is het iets van de laatste tijd?
Kan natuurlijk ook aan jezelf liggen, dat je het erger opvat dan het eigenlijk is. Met 17 jaar zit je vaak nog in de pubertijd. Hormonen spelen dan op. Je bent dan veel gevoeliger voor alles wat om je heen gebeurd.

**Geplaatst**: 13-03-09 11:00

Geplaatst: 13-03-09 11:00

Tsja je ouders hebben in principe het beste met je voor, dat wil echter zeker niet zeggen dat ze ook altijd gelijk hebben. Het klinkt alsof je moeder een soort van depressie heeft ofzo. Ik zou zeker eens met ze gaan praten, misschien eerst alleen met je vader? Wat vind hij ervan? Ik vind dat je ze best mag wijzen op het feit dat ze je uitscheld waar je zusje bij is, dat gaat nergens over natuurlijk. Als ze wat te zeggen heeft laat ze jou dan even apart nemen, geen probleem. Ik denk dat ze er veel moeite mee heeft om je los te laten, je bent ook de oudste en jullie moeten dat samen ontdekken. Maar ze klinken redelijk strikt, veel succes met de gesprekken en houd je poot stijf ze zullen echt niet in 1 dag zeggen ohja je heb helemaal gelijk. Gewoon hun/haar wijzen op hun fouten en blijvenpraten!

**Geplaatst**: 13-03-09 11:45

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst: 13-03-09 11:45

Tsja, aan de ene kant lees ik dat je thuis toch wel een probleem hebt, maar aan de andere kant lees ik ook wel heel veel "puberdingen" in je verhaal.
Denk dat je thuissituatie inderdaad niet helemaal goed zit, maar veel van wat je schrijft zijn dingen die veel pubers wel vinden van hun ouders. Het "ze begrijpen me niet" verhaal en dat je ouders nou eenmaal een hoop beslissen.
Denk dat je moeder het inderdaad zwaar heeft met 3 kids, maar ze heeft inderdaad ook wel hele aparte dingen...

Sterkte!

**Geplaatst**: 13-03-09 13:53

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst: 13-03-09 13:53

Wat er ook schuld aan heeft van hoe jij je voelt (Jij,Je moeder,Puberteit,what ever) het feit is dat jij ermee zit.
Ik vind al heel erg goed dat je voor jezelf erkend dat er een probleem is,dat is stap 1.

Buiten dat je eigenlijk een volwassen gesprek met je ouders zou moeten kunnen voeren,zou je zelf hulp kunnen zoeken.
Je zou jezelf via school,of huisarts kunnen laten doorverwijzen naar een vertrouwenspersoon om mee te praten.
Je ouders hoeven dit ook niet per sé te weten.

Natuurlijk zou het het mooiste zijn om dit binnen het gezin op te lossen,maar dat kan nou eenmaal niet altijd.

Als je ouders de situatie niet gaan veranderen,moet jij ermee leren omgaan.En als je er eenmaal beter mee om kan gaan,volgen je ouders hopenlijk vanzelf het goede voorbeeld.

Ik denk vooral dat je ouders (moeder?) denken dat jij een lastige puber bent die kort gehouden moet worden.Een beetje vergelijkbaar met mensen die een hengst al bij voorbaat met zweep naar de wei brengen,omdat het immers een hengst is.

Probeer eens met je mentor te praten,geef aan dat het ook niet zo gaat goed met school.Misschien kan hij/zij je helpen.
Als je het liever niet via school speelt,kan je naar de huisarts gaan,die heeft tevens een beroepsgeheim.Vertel je HA dat je graag hulp zou willen met betrekking tot je thuissituatie.

Heel veel sterkte

**Geplaatst**: 13-03-09 15:12

Geplaatst: 13-03-09 15:12

Allereerst wil ik zeggen dat je op mij heel rustig en doordacht overkomt en absoluut niet als 'een boze puber'. Hoewel ook ik een enkel dingetje in je verhaal wel als pubergedrag herken vind ik ook dat er een heleboel dingen níet kloppen bij jou thuis. Als ik alles tenminste goed begrijp.

Zoals dat douchen, ik neem aan dat dat niet altijd op een vaste tijd is voor een ieder zoals hierboven door iemand gesuggereerd werd, maar dat ze per keer bepaald wanneer een van jullie maar moet gaan douchen, zonder rekening te houden met jullie 'planning'?

Dat je naar boven moet tot je zusjes thuiskomen omdat ze rust wil vind ik níet normaal. Het feit dat je in het weekeind voor of na haar moet ontbijten maar je nooit weet hoe laat zij gaat ontbijten, vind ik belachelijk. Je verhaal dat je thuis moest zijn van het paard voordat zij thuis waren van de stad zonder dat je wist hoelaat dat dan was ontlokte mij bijna een plaatsvervangende woedeaanval, dat slaat toch nergens op?!

Dat je niks mag bestellen via internet omdat je moeder 'geen zin heeft' om elke keer pakketjes aan te nemen. Sorry hoor, maar als dat echt zo op die manier gaat, vind ik dat niet normaal, ik bedoel is toch kleine moeite voor je kind??

Jou uitschelden, ongeacht wie daar wel of niet bij is, daar ga ik geloof ik maar helemaal niks over zeggen

Jouw moeder, zoals jij haar beschrijft, doet mij denken aan de moeder van een vriendinnetje van mij van vroeger. Dat was een alleenstaande moeder van 2 puberkinderen op dat moment, maar die was echt ongelovelijk overspannen en kon dus ook dat soort in mijn ogen idote dingen uithalen. Gewoon haar dochter verrot gillen/schelden, absurde regels stellen, of ineens straf geven voor iets wat normaal gesproken wel mag. Haar moeder was dan wel into de paarden, maar dat was zeer zeker ook niet alles. Opvallend bij haar was dat die vrouw op de manege altijd 'mooi weer speelde' en dat ik vooral bij dat vriendinnetje thuis zag hoe het echt ging. Al waren er wel steeds meer mensen op de manege die door kregen dat ze niet altijd even normaal reageerde op dingen. Die vriendin was er op een gegeven moment bijna immuun voor geworden, als ik bijna wegkroop in de hoek stond zij te wachten zo van 'ben je klaar?' en niet omdat het een brutale puber was, maar gewoon omdat ze aan zulk gedrag gewend was geraakt...triest...

Misschien kan je inderdaad het beste met iemand van school een vertrouwenspersoon of iemand anders waarvan jij weet dat je die persoon kan vertrouwens gaan praten. Waarschijnlijk kan die beter inschatten wat normaal gaat en wat niet. En hoe je daar eventueel wat aan kan veranderen. Ik denk iig niet dat je gewoon zo door moet gaan, want zoals jij het nu ervaart, en zoals het nu op mij over komt, zo hoort het niet!!

**Geplaatst**: 13-03-09 15:15

Geplaatst: 13-03-09 15:15

Misschien moet je je moeder eens voorstellen om op jouw kosten naar de bios te gaan en daarna gezellig wat te drinken!!
En er natuurlijk over praten met haar (wat erg moeilijk is natuurlijk)...
Sterkte, je wordt hier niet vrolijker van natuurlijk, ik heb het idee dat jou mams ook niet zo gelukkig is...

**Geplaatst**: 13-03-09 15:49

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst: 13-03-09 15:49

Ik snap waar je heen wil VivaLaVida; maar het moet natuurlijk niet zo zijn dat een kind de problemen van haar moeder op moet lossen.
De eerste prioriteit lijkt me dat TS er over kan praten en beter om kan gaan met de situatie. Zodra de TS zichzelf weer een beetje bij elkaar geraapt heeft,kan ze verder gaan kijken naar haar gezin.

Ik snap het oogpunt van je moeder ook zeker,helemaal als je al jaren in dit cirkeltje zit,weet je niet meer hoe je eruit moet komen.Dat is heel erg vervelend,maar dat zal ze toch echt eerst zelf moeten erkennen,voordat ze hulp aan kan pakken van TS en andere gezinsleden.

**Geplaatst**: 13-03-09 15:56

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst: 13-03-09 15:56

Mijn ma is ook aan de overspannen kant geweest...
Het hielp echt dat ze haar eigen "dingen" kreeg...
Natuurlijk hoeft de TS het niet alleen op te lossen. Maar een beetje quality time met je moeder is sowieso goed denk ik.

**Geplaatst**: 13-03-09 16:08

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst: 13-03-09 16:08

Moeder moet ook zeker haar eigen dingen krijgen.
Maar persoonlijk vindt ik dat TS eerst ergens zou moeten gaan praten voordat ze bemiddelaar wordt.

**Geplaatst**: 13-03-09 18:52

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst: 13-03-09 18:52

Lotte,
ik kende je hele verhaal al maar ik vind het echt heel rot voor je, ik wou dat ik wat kon doen, maar ik weet hoe je je voelt hoor, ik ken het wel! Gerrit & Wilma, oma en ik staan altijd voor je klaar hoor, wat er ook gebeurd, want jij hoort er nu ook bij en als er wat is gebeurd, kom ik desnoods lopend naar je toe om je op te halen. Tja, praten met je ma, das idd moeilijk, maar ik heb het ook voor elkaar gekregen, als je je hoofd maar niet laat zakken.
Zodra ik mijn rijbewijs heb gehaald dan kom ik je gewoon iedere keer ophalen, zodat we meer tijd hebben en dan kan ik je ook gewoon door de weeks ophalen.
Komt allemaal goed meissie!!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-03-09 09:16

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-09 09:16

Heeyy

Iedereen heel erg bedankt voor alle tips! Ook van degene die mij gePbt hebben! Het komt er dus vooral op neer dat ik moet blijven praten, en praten en praten. Meestal best wel lastig als ze me gelijk weg stuurt en helemaal over de rooie gaat omdat ik haar verhaal niet beaam.

Daarbij denk ik als ik het lef heb dat ik dit verhaal uitprint en ermee naar mijn mentor ga. Maar ergens voelt het toch ook wel als verraad. En dan gaat er echt wat veranderen, enzerzijds heel prettig, maar aan de andere kant ook eng. Hoe zal het dan worden? En zullen de dingen waar ik nu veel plezier aan heb nog wel door kunnen gaan?

Daarbij heb ik zoals Marit al zei al een volwassen mensen om mij heen die er altijd voor me zullen zijn. Alleen ook daar voel ik me weer een beetje schuldig over, al weet ik dat dat eigenlijk niet nodig is. Ik ben namelijk bij hun binnen gekomen als een meisje dat zo gek was om 15 km heen en 15 km terug te gaan fietsen om hun Haflinger te verzorgen. Inmiddels is het wel wat meer geworden waarvoor ik daar kom dan voor het paard, maar dat is er ook maar zo ingerold! En daarbij komt dat het de eigenaren (en Marit dan) van het paardje zijn waar ik zo gek op ben. Mijn moeder zou volgens mij het liefste vandaag nog willen dat wij (ik + zusjes) stopten met de paardensport dus dat helpt nou ook niet bepaalt. En daarbij wonen ze 15 km weg, en kan ik dus niet 'even' daarheen als ik me kl* te voel.

**Geplaatst**: 14-03-09 12:26

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst: 14-03-09 12:26

Toch in ieder geval heel fijn dat je een plek hebt waar je je in ieder geval op je gemakt voelt, en waar de mensen er voor je zijn..

Je vader mis ik in dit verhaal. Ik zou zeker dit allemaal even uitprinten, ook de reacties, en op school aan je mentor laten lezen. Het is goed dat ze weten wat er aan de hand is. Misschien kan je het ook eerst aan je vader laten lezen, zonder eerst je moeder er bij te betrekken. Ik heb hoop dat als hij leest hoe jij je hier onder voelt, hij je moeder over de streep kan trekken om hulp te zoeken..

**Geplaatst**: 14-03-09 21:18

Re: [LZP] Waar moet ik beginnen?

Geplaatst: 14-03-09 21:18

Hey meissie.. wat vreselijk naar zeg..

ik denk dat je zeker even met je ouders moet praten, en het liefst samen met je moeder en vader erbij.

Je kunt dit verhaal inderdaad uitprinten en dit erbij houden en zeggen dat je het even voor jezelf op papier hebt gezet om te laten weten hoe jij je er onder voelt..

Ik zou het misschien inderdaad ook op school laten weten maar het er eerst met je ouders over hebben, anders heb je kans dat je mentor contact met hen zoekt zonder dat zij ergens van af weten..

Daarbij zou ik bij het gesprek met je ouders beginnen om te laten weten hoe jij je voelt onder de situatie thuis en dat je graag ziet dat er iets meer intresse in je paardenlevent wordt getoond, want dit is immers je grote passie, en dat je het erg leuk zou vinden als zde op bijvoorbeeld zaterdag middag eens een uurtje komen kijken bij jou en amadeus. Ik neem aan dat ze graag willen zien dat hun dochter gelukkig is, en als je bij hem bent ben je gelukkig!

Ik zou je vader dus zeker bij dit verhaal betrekken zodat zij samen kunnen zeggen wat er misschien speelt tussen hun!

Heel veel sterkte en succes! Je mag me altijd PBen!!!