
Begin vorig jaar heb ik een jongen leren kennen, ik noem hem even B. B is in een korte tijd een supergoede vriend van me geworden en had een vriendin toen ik hem leerde kennen. Uiteindelijk is dit kort daarna op de klippen gelopen owv bedrog (van haar kant). We hebben vaak leuke dingen gedaan en zijn echt hele close maatjes geworden. Ik de zomervakantie volgde dan onze eerste zoen. We wouden dit zo geheim mogelijk houden omdat zowel hij als ik niet klaar was voor een relatie. Na een tijdje hield ik het niet meer en heb ik hem mijn gevoelens opgebiecht en gezegd dat het zo niet verder kan.
Hij was van slag, hij wilde me helemaal niet kwijt ed. We zijn nog een tijdje aan het 'klooien' geweest tot ik een weekendje met hem en zijn gezin mee op vakantie ging. Ik heb toen (echt heel toevallig) over zijn schouder een smsje naar zijn ex zien sturen waarin stond dat hij van haar hield en dat hij haar miste. Ik was totaal van slag en heb er dan ook flink ruzie over gemaakt (omdat we nog steeds zoenden, samen sliepen ed...)
Hij heeft toen wel duizend maal zijn excuses aangeboden en gezegd dat het zo écht niet bedoeld was, ik gaf hem een nieuwe kans en we gingen weer als dikke -zoenende- maatjes door het leven. Uiteindelijk ben ik er dan via-via achtergekomen dat hij nog wel eens met zijn ex afsprak.. Even later kwam dan ook doodleuk dat hij terug met zijn ex samenwas. Sinsdien is voor mij de oorlog verklaard.
Ik heb lange tijd ruzie met hem gehad, niet om het feit dat hij een vriendin had, maar om het feit dat hij er tegen mij altijd over gelogen had.
Al die tijd heb ik hem genegeerd, ik koos voor mezelf en wou door het leven zonder hem. Ik heb hem in al die tijd ook geen greintje gemist. Even na nieuwjaar had ik hem een sms gestuurd met gelukkig nieuwjaar en hoe het nu over hem ging. Ik kreeg vrijwel direct een sms terug en we hebben uren op msn gezeten. Ondertussen had ik ook al een nieuwe vriend -was eerder een flirt dan een echte relatie- en daar ging het totaal bergaf mee (persoonlijke redenen van zijn kant). We hebben een ontzettend fijn gesprek gehad over de hoe en waarom van alles wat er tussen mij en hem gebeurd is. Hij vertelde mij dat de relatie met zijn vriendin totaal op de klippen liep en dat zijn besluit vaststond en hij het uit wilde maken.
Ik al de tijd dat ik nog met hem overweg kon heb ik hem wel 1000 keer gewaarschuwd over zijn ex (ik ken haar). Maar hij heeft mij, in mijn ogen, nooit geloofd. Achteraf heb ik over bijna àlles gelijk gekregen en hij vertelde me dat mijn gezegdes altijd in zijn achterhoofd hebben gezeten.
Nu kreeg ik mijn gelijk en hij wilde mij graag nog eens zien. Ik heb toegegeven en nadat we elkaar weer gezien hadden voelde ik me thuis. We hadden elkaar zó ontzettend hard gemist dat we beide begonnen te huilen. Het was heel intens en wat ik met hem heb valt niet te beschrijven

Nu een tijdje later, zijn we weer allerbeste maatjes en we zoenen ook waar broer, zus en ouders bijzijn, in het openbaar en hij knuffelt me ook zonder probleem. Maar nu begin ik de laatste tijd héél erg te merken dat zijn es tussen ons in blijft staan.
Telkens herinner ik me haar en hoe B. mij behandelt heeft, ik blijf ergens héél diep wantrouwen en dat wil ik echt niet. Ik zie hem graag en hij mij ook, maar zijn ex blijft me te hard bij. Hij vind dit gevoel echt rot en heeft wel ontelbaar keer zijn excuses aangeboden voor alles wat er gebeurd is. Mensen maken fouten, akkoord. Maar hij heeft me hard gekwetst om me zo te beliegen toen..
Iemand ervaring met zulke dingen? We zien elkaar écht graag, maar ik ben het zo beu dat het zo moet! Ben ik nou zo onredelijk? Moet ik hem nu laten, of moet ik er gewoon heel hard voor gaan?
Hulp..
