Geplaatst Inmiddels zit ik op het randje, slaap slecht, voel me opgefokt omdat alles maar moet en niets gaat zoals ik wil en doe al 2 dagen niets anders dan huilen. Ik ben zonet naar de huisarts geweest en zij zei mij dat ik gewoon teveel wil en dat ik dat momenteel gewoon niet red. Daarbij moest de pfeiffer na 5 a 6 maanden toch echter beter worden in plaats van slechter en dat was voor haar des te meer een reden om te denken dat ik teveel hooi op mn vork neem momenteel. Veel studenten hebben stufi en ik niet (heb wegens 2 niet afgemaakte studies niet meer zoveel over en bewaar dat liever tot mn stage jaar). Ze zij mij dat het verstandig was om keuzes te gaan maken. Of het wellicht niet gewoon beter is om tijdelijk te stoppen met werken (dat kon opzich, vind mijn werk ook geen enkel probleem) en dat ik dan voor of na de zomervakantie weer ga werken. Dit betekent echter wel dat ik mijn uitkering kwijt raak en dat ik totaal geen inkomen meer heb, maar wel vaste lasten die ik moet betalen(telefoonrekening, sportschool etc).
Ik woon gelukkig nog thuis, maar wil eigenlijk niet meer afhankelijk zijn van mijn ouders en ik weet ook nog niet hoe zij hier over denken..(heb het er nog niet over gehad omdat ze niet thuis zijn) Ik bedoel ik word dit jaar 23 en dan wil je toch je eigen ding kunnen doen enzo.. Pfff ik weet het allemaal even niet meer. Ik wil alles zo graag goed doen en op de één of andere manier wil dat nooit echt lukken bij mij.. Iemand toevallig de perfecte oplossing?
.
. 
