Dit wordt nog wel eens bestempeld als "vreemd" of dat ik zelf niet de spreekwoordelijke "eikels uit het vuur zou durven halen".
Dat is echter niet waar, alles wat we samen doen, kan ik ook zonder probleem alleen doen (doe overigens ook zat alleen hoor
).Het is gewoon gezelliger om iets samen te doen nietwaar?
We wonen nu dik een halfjaar samen, hebben eerlijk waar nog nooit ruzie gehad en kunnen alles heel goed delen.
Beide hebben we een flink gevulde rugzak die we meedragen op onze rug (dingen meegemaakt in de jeugd etc) en helpen elkaar hier ook erg goed bij.
Als ik dit zo zou teruglezen van een anders, zou ik blijdschap voelen voor diegene, omdat iedereen anders is, en het moeilijk is om iemand te vinden die je zo goed kan aanvoelen, waar je in harmonie mee kunt samenleven en precies je behoeftes weet te vervullen.
Waarom word dit dan vaak als "onmogelijk" (er zal vast iets achterschuilen) of "vreemd" (niemand kan zo vaak zonder problemen samen zijn?) bestempeld?
Ik stel mijn vraag hier, omdat ik het bang ben dat ik het zelfs begin te geloven...
(vind dat zelf ook niet geweldig om aan te zien bij een ander).
