Ik weet niet goed waar dit hoort dus als het fout staat laat het me dan even weten maar wilde gewoon even mijn verhaal kwijt, het is een lang heel erg lang verhaal maar goed moest het ooit eens van me afschrijven en dit is nu een mooie gelegenheid. Ik hoop dat er mensen zijn die voor mij de moeite willen nemen het te lezen, hoeft niet in een keer 
Citaat:
Vanaf het moment dat ik op de middelbare school kwam heb ik moeten knokken. Daar is het allemaal begonnen. De allereerste eerste minuut. Daar begon het gedonder, mijn fiets stond verkeerd volgens een ouderejaars. “Nou èn, de mijne staat er nu”, zei ik zo fel als ik kan zijn. Daar was hij het niet mee eens en dreigde me wat aan te doen als ik mijn fiets niet als de donders ergens anders neerzette. In mijn achterhoofd wetend dat ik toch wel voor mezelf op kon komen, haalde ik mijn schouders op en liep weg. Op naar wat me te wachten stond.
Weer een nieuwe school de zoveelste op rij maar dit keer was het anders, dit keer was ik niet de enige. Ik had van de lagere school een negatief advies gekregen, ga maar naar de vmbo dat is hoog genoeg gegrepen. Maar eigenwijs als ik en mijn ouders zijn, waren we het er niet mee eens. Bij mijn Cito-toets haalde ik ook een vmbo score, maar dit alles speelt niet mee als je weet dat ik gewoon het vertikte om te werken als mijn leraar me toch uitschold omdat ik als enige in de klas paardreed en dat hij van mening was dat ik ‘fout’ Engels sprak. Ja, dit was niet het enige ik ben altijd het buitenbeentje geweest. Ik ben in de Verenigde Staten geboren. Ik heb in het buitenland op school gezeten, en ik ben nogal over de wereld gereisd. En dat is moeilijk te begrijpen voor veel mensen. We zijn geen doorsnee gezin maar dit is hoe ik opgegroeid ben. Het enige waar ik zeker van was, was dat ik altijd mezelf nog had. Ik heb altijd met mijn zus opgetrokken omdat zij er ook altijd was. Wat niet wil zeggen dat we super maatjes zijn maar als we samen zijn kunnen we op zich goed met elkaar overweg. Dat is ook de reden dat ik het allemaal wel best vond en voor mezelf koos. Een eigenschap die als goed maar ook als slecht bestempeld kan worden.
Enfin, ik ging niet naar de vmbo, maar naar een zogenoemde dakplanklas. Een klas waar je in het eerste jaar vmbo/havo leerlingen had en aan het einde van het jaar werd aan de hand van je cijfers gekeken of je de havo aankon. Ik wilde niet naar de vmbo, met een hogere opleiding kun je meer bereiken. Niet negatief over de vmbo hoor, want dat zijn ook goed opgeleide mensen maar dan voor een andere richting. Ik had een doel en dat was bereiken wat ik bereiken kan. Dus aan het einde van het jaar, na heel hard werken. Kwamen mijn cijfers niet lager dan de zeven-en-een-half en was ik geschikt voor de havo, ik had zelfs enkele tienen! Ik had tienen wie had dat gedacht.
Dit jaar was ook mijn oma uit de trein gevallen met uitstappen. Ze was op weg naar de verjaardag van mijn zus. Hierbij had zij haar enkel verbrijzeld en de vraag of ze ooit weer kon lopen was de vraag. In het ziekenhuis hebben ze hier kunststofbot ingezet omdat het bot gewoon beschuitkruimel was geworden. Ze woonde nog op zichzelf en kreeg de keus voorgeschoteld, mijn moeders broer, zus en bejaardentehuis of bij ons en een eigen tuintje op het Brabantse platteland. Je raad al waar ze voor koos. Dus begon de zoektocht naar een boerderij waar we de pony’s aan huis konden hebben. En waar ruimte was voor een eigen afdeling voor oma. Op dat moment hadden we nog maar 2 pony’s. Na vele bouwvallen gezien te hebben kwamen we waar we nu wonen. Een prachtige locatie, vlak bij het bos. Oma heeft haar eigen huisje en wij onze boerderij met 7 stallen en een 20x60 bak een Olympische ring zoals het in de advertentie stond. Ronduit prachtig we hebben het getroffen. Ja, natuurlijk moest er wel wat aan het huisje gebeuren voor oma, dat is helemaal rolstoelvriendelijk gemaakt. Maar we wonen prachtig. Oma heeft overigens de artsen verbaast en loopt nu nog vrolijk rond op het erf, ze kan zelfs nog autorijden en zeg nou zelf welke kleindochter kan nu zeggen dat haar 89 jarige oma haar nog naar het station brengt!
Wonen in het buitengebied heeft ook zo zijn nadelen, zoals ver fietsen naar school. Ik kon niet op de school blijven waar ik zat. Dit was te ver weg. Dus alweer de zoveelste school in het rijtje. Gelukkig had ik zulke hoge punten dus nu kon de volgende stap worden genomen. Ik kon naar een havo/vwo klas. Weer werkte ik mezelf uit de naad. Mijn vaste ritueel, de paarden voeren, mezelf klaarmaken voor school, gelijk uit school paarden naar buiten en huiswerk maken. Als ik mijn huiswerk af had ging ik de stallen doen en rijden. In de zomer ben ik in staat om, om half 5 op te staan en op een paard te gaan zitten. Heerlijk als het nog zo stil is en alles rustig om je heen. Waarom zo vroeg? Nou de dazen komen hier om 8 uur al de hoek omvliegen dus zetten we ze ’s morgens vroeg om half 6 in de wei en krijgen ze daarna hun eten zodat ze ook nog eens buiten komen. Ik deed het goed op school, en ik mocht aan het einde van het jaar naar de vwo. Dit wilde ik niet, ik vond het wel best op de havo. En ik wist toch niet wat ik wilde gaan doen. In de derde moest ik hard werken maar ik redde het allemaal prima.
Toen kreeg ik mijn ‘ongelukje’. Ik was aan het uitstappen op wedstrijd. Ik had een nieuw glad zadel en lange teugels en er kwam een rolstoel aan met een zoem erin. Mijn pony schrok en draaide zich om, hij wilde zien wat er aan de hand was. Ik gleed eraf, niet eens hard maar de rolstoel rolde door dus draaide mijn pony zich om en landde daarbij op mij. Hij kwam in mijn cap vast te zitten met zijn schroeven. Hij stond op mijn hoofd mijn rug en nek. Het viel alles mee dachten we ik ben opgestapt en we zijn naar de trailer gegaan. Na het afzadelen had ik heel erg last van mijn slaap dus gingen we toch maar de EHBO zoeken, die was niet aanwezig op het buitenterrein. Binnen waren ze ook niet en toen we maar om ijs vroegen zeiden ze moet je bij de kantine zijn. Ik bedoelde ijs om te koelen. Maar gelukkig begrepen ze me bij de kantine beter. Toen zijn we naar huis gegaan. Het viel alles mee, tot de volgende morgen ik kon mijn nek niet bewegen en voelde me gebroken. Toen pas kwamen we erachter dat hij zo hevig op mijn schouder en rug had gestaan want er stonden twee hoefijzers op mijn rug. Ik heb vijf weken op de bank gelegen en daarna ben ik vier weken lang halve dagen naar school gegaan omdat ik het niet langer volhield. Daar is het allemaal begonnen, ik werd trager en trager, futloos en mijn concentratie is heel slecht geworden. Mijn nek en schouderblad zijn een zwak punt. Op het moment, na veel therapie de fysiotherapeut stuurde me te vlug naar huis, en daarna ben ik bij een caesartherapeute terecht gekomen wat heel erg hielp. Alleen hier bleek dat ik waarschijnlijk een scheurtje in mijn schouderblad heb gehad en dat dit scheef aangegroeid is waardoor mijn spier dus over een richel rolt wat pijn doet.
Dit alles wisten we niet toen we aan het einde van het schooljaar zaten, mijn punten waren voldoende om naar het vierde jaar te gaan dus ik hoefde de derde niet meer in te halen. Ik begon natuurlijk met enige achterstand maar het was niet veel aldus de decaan. In de tussentijd was mijn zus, eigenlijk al toen ik naar de tweede ging, begonnen op het NHB te Deurne. Ik had altijd zoiets van er valt wel wat anders te doen maar goed. Ik wist niet wat ik wilde en koos een algemeen profiel waar ik alle kanten mee uitkon. Natuur en gezondheid met als keuzevak economie-1. Een jaar van heel hard werken volgden en ik werkte me kapot, het enige wat ik wilde was van de school af zijn. De mensen waren er arrogant. Er waren al kliekjes en het is me nooit gelukt om er tussen te komen. Ik deed alles op eigen houtje en als we samen moesten werken kwam het altijd op mij neer. Ik had het gehad, en toen aan het einde van het jaar bleek dat ik er ondanks het harde werken niet heel erg goed voor stond heb ik tegen mijn ouders gezegd. Stel dat ik blijf zitten, dan wil ik niet nog een extra jaar op deze school doorbrengen. De reden dat ik naar deze school ging was dat dit de enige route was die veilig was. Je laat een kind niet alleen door een donker bos fietsen of een weg oversteken waar ze 120km per uur rijden.
Enfin, ik besloot dat ik in ieder geval naar een andere school ging, het kon me dat extra jaar niet schelen. Nu kon het wel omdat ik een scooter had. Ik was zelfs een beetje blij op het moment dat ze belde dat ik tot hun grootte spijt niet over ging. Toch baalde ik op het moment dat ik mijn cijferlijsten ging ophalen. Het bleek dat ze er twee systemen op na hielden een lijst met de profielcijfers en een lijst met de schoolcijfers. Ik had mijn profielcijfers ruim voldoende. Maar mijn schoolcijfers ik had 2 onvoldoendes voor wiskunde en scheikunde. Ik bleef echter op één tiende zitten! Daar was ik wel een beetje boos over, één tiende een 5.4 maar niets aan te doen. Als ik gewild had hadden we er wel stennis om kunnen schoppen maar het was de moeite niet waard.
Vol goede moed startte ik op mijn nieuwe school, ik voelde me hier gelijk thuis, leuke leraren en vooral leuke leerlingen. Een discipline waar ik mijn ogen van uitkeek. De leraar kwam een half uur te laat. Maar er werd gewoon keihard gewerkt dat halve uur lang, er werd niet eens gezegd dat we aan het werk moesten nee dat was vanzelfsprekend. Het schoolsysteem paste ook uitermate bij mij elke acht weken examen week en tussendoor niets. Ik had acht weken de tijd om in mijn eigen tempo de stof te begrijpen en te kennen. Wel wat anders dan om de week een wiskunde toets. Ik haalde weer hoge punten en had stapels huiswerk minder. Hier werkten ze met Keuzewerktijd waarbij je dus zelf je moeilijke vakken kan kiezen en ik had dat zo gedaan dat ik vier dagen in de week wiskunde, scheikunde en natuurkunde had. Hierdoor kreeg ik dat huiswerk ook af. En snapte ik het voor de verandering ook. Mijn punten gingen erop vooruit en ik had vriendinnen, voor het eerst durfde ik mij te binden. Ik heb me nooit echt durven binden omdat ik toch weer weg ging. Bang om het kwijt te raken. Nu wist ik dat we hier voorlopig toch wel blijven wonen. Het was de beste keuze die we gemaakt konden hebben.
Ik haalde mijn eindexamen met een zeven-en-een-half voor wiskunde en de rest van mijn punten waren ook alleen maar voldoende. Op deze school had ik ook een extra keuzevak CKV-3 beter gezegd beeldende vorming ik haalde hier negens en tienen voor dus de creativiteit zit wel goed. Intussen was de keuze voor een vervolgopleiding niet gemakkelijk geweest. Ik was fanatiek met paardrijden maar wilde daar niet verder in. Er is meer naast de paarden riep ik. Ik ga nooit naar deurne nooit! Ik had een leuke opleiding gevonden, helemaal mijn ding. Van jongs af aan heb ik mij geërgerd aan dingen die stom in elkaar zitten en ik had ook altijd mijn oplossing klaar. Ik ging Industrieel product ontwerpen studeren helemaal in Arnhem. Ik had het helemaal voor elkaar, de perfecte kamer. Weliswaar naast het spoor maar ach ik heb die trein maar drie keer bewust langs horen komen. Je went er snel aan. Het mooiste van alles was dat ik 7 min. Fietsen van school en 5 min lopen van het centrum zat. Met 12 min lopen stond je op Centraal station en als je te lui was 2 min naar een ander station perfect toch? Een hele leuke kamer met een goede indeling 2 keukens en badkamers met zijn zevenen in huis en nooit last van iemand. Goed geïsoleerd.
Ik maakte kennis met de studentenvereniging via het introductiekamp ik heb nog nooit zo een gezellige groep meegemaakt. We deden van alles en het was super. Dom dat ik in een kuil ging staan en hierbij een scheur kon horen. Ik hinkte naar de wc en heb daar een kwartier onder de koude kraan gestaan. Goede actie, ik kon weer door. Werd de volgende dag gestoken door een wesp bah ze moesten me wel hebben. Volgende dag weer een wesp was er goed ziek van, ben zelfs even knock out geweest. ’s Avonds gingen we terug naar Arnhem waar we een te gek eindfeest hadden. Hakken doe ik nooit meer want daar ging het fout nog even het laatste nummer mee doen en daar ging mijn enkel weer. Ik weer naar de wc gehinkeld maar het werd er nu niet beter op ik kon er niet meer op staan en we moesten nog zo ver naar huis. Gelukkig woonde iemand van de studentenvereniging in de stad en kon ik daar slapen. Mijn spullen werden wel ingepakt. De volgende dag kon ik er eigenlijk nog niet op staan. Maar eigenwijs als ik was kon ik er naar mijn mening wel op steunen en steunen werd later lopen. Ik moest naar huis met de trein en mijn moeder wist nog van niks. In de trein werd het dikker en dikker en thuis aangekomen gelijk naar het ziekenhuis. Enkelbanden gescheurd en in het verband, niet rijden. De volgende week had ik weer introductie dit keer van de school zelf. Ik heb een topweek gehad ook al liep ik op krukken. Ze hielpen me, gingen aan de kant en gaven me een lift. Het was super gezellig maar vermoeiend. Een normaal mens neemt rust als ze op krukken loopt ik feest er op los met als gevolg dat ik blaren had en oververmoeid raakte na zo weinig slaap en zoveel energieverbruik. Ik had de beste tijd van mijn leven.
Toen de studie begon was het nog niet over. Ik meldde me aan voor de studentenvereniging voor de afwisseling. De studie was leuk maar zwaar, ik zat dagen achtereen tot elf uur ’s avonds te werken en had het dan nog niet af. Een onderdeel van mijn traagheid misschien maar ik was niet de enig die het zwaar had. Waar we bang voor waren kwam uit. Ik kon het niet meer aan. De studie was te technisch. Ik haalde alleen maar onvoldoendes en het was niet meer te doen. En raar maar waar de studie is echt leuk. Ik had geen hekel aan de wiskunde ik vond het interessant en leuk maar als je er zoveel aan doet om je punt op te halen en je zakt alleen maar een heel punt dan is het voor mij ook wel een beetje gezien. Het was niet alleen de wiskunde ook andere vakken. Ik kreeg het niet meer op gebracht. En het erge kwam nog de beslissing om er toch mee te stoppen. Alles was zoals het moest mijn kamer, huisgenoten, klasgenoten, studievereniging, studie alles was leuk alleen de resultaten na al het werk niet. Toen brak ik. Ik heb na mijn keuze, die overigens wel de juiste was dagen achtereen lopen janken. Ik wist niet meer wie ik was, wat ik wilde, en hoe ik mezelf fatsoenlijk bij elkaar kon rapen. Ik wist het niet werd chagrijnig en hapte op alles. Ik wist het niet wilde mijn studie mijn keuze zo bewust gemaakt niet opgeven. Mijn vrienden alles liep in de soep.
In de tussentijd ging het rijden gewoon door en tijdens mijn studie is het pas echt gaan lopen. Ik was gescout op de Brabantse kampioenschappen en mocht naar de Rabobank talenten dagen, voor de dressuur maar ook voor de eventing. Ik moest dan wel een keuze maken, ik koos voor dat laatste omdat daar mijn hart ligt. Ik werd nog geselecteerd ook, ondanks mijn niet kunnen trainen en een voet die in een soort gips zat. Ik krijg nu de trainingen van Alice. Het is zo dat ik echt verder wil en dat er mensen zijn die denken dat ik de stap internationaal kan gaan maken. Ik moet dit alles waar zien te maken maar wil daar echt voor gaan. Dit in combinatie met een studie valt natuurlijk niet mee. Nou moet ik zeggen dat ze in Arnhem er niet bepaald waardering voor hadden. Zelfs niet toen ik tweede was geworden op de Nederlandse kampioenschappen. Maar in alles staat mijn studie op de eerste plaats.
Maar toen kwam het natuurlijk. Als je gaat kijken wat je doelen zijn dan wil ik leren paardrijden. Waar liggen mijn interesses? Bij de paarden. Waar zijn dan de meeste kansen om een hbo diploma te behalen en te leren paardrijden? Juist op een studie waar ze dat combineren en dat is toch hbo paardensport. Ik heb zitten kijken en er zijn natuurlijk meer studies die paarden erbij betrekken maar daar wordt je niet ondersteund in het rijden. En dan kom je toch bij hbo paardensport uit. Dus we gingen open dagen kijken, de CAH in Dronten, Van Hall stond ook op het lijstje. Een overweging voor Artes en de Design academie maar daarbij is toch al helemaal de vraag wat kun je ermee. En de einddoelen die je met hbo paardensport spraken mij toch heel erg aan de opgedane kennis kunnen overdragen als trainer/coach maar ook docent of vertegenwoordiger enz. dat spreekt mij aan.
Gisteren was dan de informatiemiddag bij NHB Deurne en dat verhaal dat ken ik ondertussen wel. Ik heb daar jarenlang met mijn zus rondgelopen. Ik heb voor de school clinics gereden omdat ze geen eventingruiters hebben enz. Ik weet ongeveer hoe het er aan toe gaat maar dat is toch anders dan dat jij daar op school zit. Het werd pas interessant aan het einde van de middag toen ik met een vraag zat. Ik vroeg me af stel dat ik in september op school begin hoe kan ik dan met mijn pony trainen, ik start hem wel bij de paarden maar hij is te klein voor school en dat is ook te zwaar voor hem. Dus die vraag gesteld dat wordt allemaal geregeld en ik krijg vrijstelling om mijn trainingen te volgen. Maar toen vonden ze het een beetje jammer want ze zijn net begonnen met een cursus. Dus werd geopperd om in te stromen, je bent geen jaar kwijt en je kan gelijk aan de gang. Dat was wel heel erg snel, we gingen naar school voor een infomiddag en ik sta nu ineens ingeschreven. Ik heb altijd gezegd ik ga er nooit heen, niets voor mij en dan kom je er toch bij uit.
Ik begin dus per 2 maart aan mijn studie hbo paardensport. Ik ben wel opgelucht. Het gaat me alleen wel heel snel allemaal. Ik moet van alles gaan regelen, ik heb geen paard en we hebben de mogelijkheid niet om deze te kopen, mijn e-pony gaat er niet uit, het is mijn maatje mijn alles en degene waar ik alles mee bereikt heb en wil bereiken. Ik loop natuurlijk al gelijk een paar weken achter maar dit valt in te halen werd mij gezegd. Ik ben een harde werker en dit wil en moet ik waar maken. Ik ben van plan er me helemaal in te stortten, alleen dit is wel ineens een wending van 180˚ de andere kant op vrijdags weet ik nog niets zeker en dinsdag sta je ineens ingeschreven bij een school waarvan je gezegd hebt er nooit te willen studeren. Het is gewoon zo dat ik me er hoe dan ook altijd thuis heb gevoeld en dat is natuurlijk een heel belangrijk iets. Zo snel, geen intake, geen voorstage, ze geloven in me en dat is natuurlijk heel fijn dat de school gelijk al achter je staat. Nu dat paard nog dat is het belangrijkste. En toch ik ben zo blij met een raar gevoel in mijn maag. Het enige wat ik uit kon brengen was Jeetje!
Geplaatst 
)
. Maar echt niet vervelend bedoeld, maar wat is er nu dan? Alles begint nu toch goed en netjes op z'n plek te vallen?
ik ga niet in de paarden en dat blijkt dan toch zo te zijn. Mijn moeder zei er is meer naast de paarden en daar was ik het mee eens. Ik heb het geprobeerd mijn droom te verwezenlijken iets te doen naast de paarden maar ik was niet geschikt. En nu kom ik dan toch uit bij de paarden. En ik weet dat ik hele fijne ouders heb die fanatiek zijn en me steunen maar dat neemt niet weg dat ook personen die alle steun van de wereld hebben het ook wel eens moeilijk hebben. En iedereen kan iets bereiken als je maar wil en genoeg doorzettingsvermogen hebt.