Een week geleden heeft mijn tante ze naar het ziekenhuis gebracht met een hersenbloeding, zag er in eerste opzichten niet zo erg uit. De eerste 2 dagen was ze goed , buiten het feit dat ze niet sprak. Maar de laatste dagen ging ze echt naar beneden. Vandaag is er een extra scan gemaakt en duidelijk geworden dat ze een extra bloeding heeft gekregen. Er is nu dus geen mogelijkheid meer dat ze erboven op komt. Ze is nu verlamd , spreekt niet , opent amper haar ogen.
Dit kan zo blijven of ze gaat dood. Mijn ouders hebben tegen de dokters gezegd , dat ze niets moeten doen om haar te redden moest ze nog een extra bloeding krijgen ( dit klinkt misschien heel grof ,maar ze heeft nu ook niet door dat ze leeft , ze zal er in geen geval pijn hebben met alle pijnstillers die ze krijgt) .
Nu even over mij. Ik heb me deze week sterk gehouden , grote deels voor mijn ouders die er ook hard voor staan.
Maar vandaag ben ik er even onderdoor gegaan op school , naar toilet gelopen even helemaal uitgeweend en veel beter naar buiten gekomen.
Ik heb totaal geen levenslust meer , nergens meer zin in . En ik heb het gevoel dat niemand mij steunt , nochtans dat is wel zo maar ik wil al mijn gevoelens opkropen maar zelf wel sterk zijn voor alle andere.
Sorry , sorry het moest er even allemaal uit..
Ik vind het dapper van je ouders dat zij niet koste wat het kost haar in leven willen houden, maar vooral aan je oma denken en haar kwaliteit van leven. Nu een moeilijke beslissing maar het klinkt voor je oma als de beste weg.
