
Vorig jaar had ik een vriendje, allemaal heel leuk. Maar ik had het idee dat bij alles wat ik deed ik op moest passen dat ik hem niet zou kwetsen oid. Na anderhalf maand heb ik het uitgemaakt, ik had echt wel plezier met 'm. Maar op de één of andere manier vond ik het hele gedoe maar verstikkend werken
. Deze zomer op vakantie wel rondgelopen met een barman maar daar voelde ik me helemaal niet zo, niemand die me er kende (op m'n beste vriendin na dan). Kon lekker mn gang gaan en 't ging allemaal prima.
En nu thuis, loop ik alweer tijdje met een jongen. Hij is echt ontzettend lief en ik vind 'm ook zeker leuker dan gewoon een vriend. Fietsen af en toe samen naar huis, ben al op z'n feest geweet toen 'ie jarig was enzo. Nou gaan we morgen naar de bios en nu begint dat gevoel weer terug te komen. Nu het wat 'serieuzer' wordt krijg ik weer dat benauwde gevoel.
Eerder heb ik bioscoop afspraakjes altijd afgezegd op het einde
Naar een feest gaan met een jongen vind ik helemaal niet erg. Maar zo met z'n 2en..
Ik ben inmiddels wel zover dat ik het morgen niet af ga zeggen, maar heel fijn voel ik me er ook niet bij
Ben ik nou een enorme aansteller en moet ik gewoon niet zeiken, of heb ik echt bindingsangst?

Nou kom maar op!
