het word wel een lang verhaal.....
Sinds 1 oktober 2008 heb ik voor in mijn ogen een droombaan gevonden!, Eigen tijden bepalen van maandag tot vrijdag en als het maar 40 uur per week was, spullen zoals telefoon en laptop van de zaak, geen baas die over de schouder heen meekijkt en veel eigen verantwoordelijkheid en tevens ook nog eens werk wat mij echt ligt en waar ik echt lol in heb.
Op 20 november kwam ik erachter dat ik onverwachts in verwachting bleek te zijn, omdat dit een redelijke schok was en ik mijn overstuurheid niet kon verbergen heb ik het gelijk mijn baas eerlijk verteld, eerlijkheid duurt het langst en ook gezien het feit dat ze tot nu toe altijd erg schappelijk zijn geweest.
Ze vingen mij goed op en gaven mij wat dagen vrij om bij te komen, ik heb hiervan 2 dagen genomen en ben daarna weer gaan werken
2 weken later kwam ik erachter in verwachting te zijn van een tweeling,toen was ik 9 weken.
Weer een flinke klap dus!
Afijn...Ook nu waren ze heel schappelijk... Ben daarna gewoon weer volop te werk gegaan en zo gingen we door
Wetende dat ik maar een half jaar contract heb, die 31 maart afloopt, en ik in april/mei met zwangerschapsverlof zou gaan dat ze naar alle waarschijnlijkheid mijn contract niet gaan verlengen...
Omdat ik het toch een beetje zeker wil weten en dan op tijd uitkering zou kunnen aanvragen had ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik het toch gaan vragen hoe hij dacht hoe het vooruitzicht een beetje zou zijn......Ja antwoord geven kon hij niet en vroeg of hij er 3 dagen later op terug mocht komen,zogezegd zo gedaan,maar ook 3 dagen later wist hij niks te zeggen behalve een hoop voor en nadelen tegenover elkaar gezet die ik zelf ook al bedacht had.......
Of hij er half januari op terug mocht komen...Ja tuurlijk mag dat...
Ook zei hij dat hij bang is dat als hij zegt dat we niet doorgaan in april dat ik me dan nu ziek meld en de boel de boel laat
Nou goed zo zit ik dus niet in elkaar ,maar probeer daar dan maar eens iemand van de overtuigen ..
Goed dit is dus voorgeschiedenis
Nou sinds 3 weken merk ik dat het steeds zwaarder voor me word....Ik probeer gewoon mijn 40 te trekken maar het lukt me niet

aan het einde van de week kan ik niet meer ,of er zijn nu met regelmaat dagen tussen dat ik gewoon zo een last heb dat ik loop als een oud wijf en er nergens wat van terecht komt (ook niet thuis) Ook heb ik met oud en nieuw nog een zware dienst gedraaid van 16 uur waarna ik 3 dagen kompleet af ben geweest.
De gynecoloog heeft mij ook al gezeg dat ik dus heel rustig aan moet doen omdat het veel vergt van mijn lichaam en dat ik moet luisteren naar mijn lichaam...
Vandaag had ik dus weer zo een dag en heb uren in mijn bed gelegen,veel geslapen en eigenlijk helemaal niks gedaan mede omdat ik dit niet kan vanwege de buikpijnen die ik heb (bandenpijn)
Nu zit het mij dus heel erg dwars dat ik nu dus eigenlijk niet goed functioneer.....Nou gewoon ziek melden gedeeltelijk zou je zeggen want ik heb een goede reden en de arts zegt het ook
Maar ik zit heel erg met het feit dat ik mijn baan echt leuk vind, hoop dat ik dit in de toekomst kan blijven doen voor 3 dagen in de week (ja ik heb oppas
)en wil mij dus erg graag bewijzen zodat ik toch nog enige kans maak op een eventuele verlenging ook al weet ik dat die kans kleiner is dan mijn "ontslag" ...
Ondanks dat ik "ziek" thuis ben geweest ,neem ik wel de werktelefoon aan en werk ik thuis op de laptop door waar mogelijk...
Maar de puf om verder vechten begint mij met de dag meer en meer te ontbreken
Nu zit ik dus met het grote dillemma wat ik nou moet doen? Weekend rust nemen en hopen en kijken hoe het volgende week weer gaat
of toch maar open kaart spelen met de baas, gedeeltelijk de ziektewet ingaan (waar ze echt niet blij mee zullen zijn want we hebben het heel druk) en nog meer risico lopen mijn baan te verliezen?
Hoe denken jullie hierover?
Mij zit het iig flink dwars


Feit is wel dat een tweelingzwangerschap 2x zo zwaar is (duh
